JOÉEHÓEE! FÁAWNIEPAWNÍIE!!

Alsof het een teken was liet ze los op precies datzelfde moment dat het uilengeroekoe door haar oren galmde. Vervolgens keek een zwarte merrie vragend omhoog. Het bladerdak en de uitstekende hoge takken die er normaalgesproken zichtbaar werden, waren opgeslokt door het grillige duister van de vroege ochtend. Winter betekende voor vele paarden die de nacht vreesden om zijn hongerige jagers weinig lichte uren. Voor haar was het anders. Zij was één met de nacht. Het duistere landschap was haar domein, haar specialiteit. De dieprode uiteindes van lippen kropen op. Het vage witte licht van een halve maan in haar pisgele ogen weerspiegelend. Het was een mooie nacht geweest. Een goede entertainer, maar helaas was het nu dan toch echt voorbij. Kort gleed haar blik nog naar het levenloze wezen. Een laatste kreun verliet zijn neusgaten terwijl ze vermaakt toe keek hoe het leven langzaam uit zijn ogen wegebde.

Geleidelijk aan nam de oranje gloed toe, liet de zon merken dat de late ochtend weer daar was. Het hole geluid van trage hoefslagen viel in het niets tegen het overheersende getjilp en gedoe van de ijverige ochtendmusjes&co die zich nu al druk maakte om de constructie van hun ingewikkelde nestjes. Fawn wandelde daarentegen ontspannen verder langs de oever van de rivier, gescheurde zwarte oortjes zoals gewoonlijk slapjes opzij hangend. Met maar al te duidelijk een wilde nacht achter de rug ging de mond van de zwarte alfa merkwaardig wijd open en ontsnapte er een langgerekt gegaap uit haar mond. Hmmzz... ‘Tijd voor mijn schoonheidsslaapje.’ Zonder teveel gedoe zakte ze precies tussen de boomrand en de wilde rivier in elkaar en legde haar zwarte kop in de koude sneeuw. Tenslotte sprongen de oortjes spontaan vol leven omhoog en bleven de rest van haar resterende rusttijd als antennes heen en weer schieten.
Vaag had ze vernomen dat er gehinnikt werd. Naar haar, maar aangezien de interesse zoals zo vaak ontbrak smakte ze enkel een keer met haar mond en viel na een zacht gebries in slaap.

Niet per se laat - maar desondanks om een tijd waar het licht weeral plaats begon te maken voor het duister van de nacht, gleden de oogleden van de merrie weer open. Er volgde een reeks geknipper waarna ze met een slaperige bedhead kop haar benen één voor één strekte. Ze had geen haast. Had geen dringende afspraken waar ze naartoe moest, dus nam ze haar tijd. Uiteindelijk zakte haar kop tot borsthoogte en begon ze de rivieroever af te lopen in de richting van de Ash Valley. Simpelweg nieuwsgierig of het paard wat blijkbaar zo'n belang bij haar kudde had, een halve dag op haar was blijven wachten of voor een betere tijdsbesteding was gaan zoeken.
Aan de rand van een met een mengsel van sneeuw en as bedekt heuveltje staakten haar passen. De nietszeggende irissen van de alfa gleden lichtjes half-assed zoekend over het gebied. Uiteindelijk merkte ze een paardvormig silhouet op. Fawn's wenkbrauwen gleden vragend op. Als ze had geweten dat één of andere dummy had gewacht was ze niet langsgekomen. Damn. Een vermoeid zuchtjes verliet haar neusgaten. Maar wie was zíj om, nu ze hier toch was, niet even om het denkbeeldige hoekje te gluren. Simpelweg om één of andere noob de les te lezen? Met deze moeilijke keuze gemaakt bewandelde ze tenslotte het pad der oninteressantheid om haar wellicht wel-interessante noob te ontmoeten. Langzaamaan kregen de zwarte schaduwen een donkerbruine kleur en kreeg ze zicht op het hele uiterlijk van de merrie die daar stond. Ahwell, here goes nothing.
‘Hellow zwaa~ntje~ Ik hoop dat je niet al te lang hebt moeten wachten?’ De speelse trekken rond haar mond stonden in hevig contrast met de nietszeggendheid in de diepe pisgele ogen. Op de één of andere manier was ze absoluut niet nieuwsgierig naar dit dier. Wellicht door de my-little-pownies geur die maar al te duidelijk om haar heen hing.



^{Tadáaaa~ Fawn's dagelijkse dagindeling speciáal voor U op een rijtje gezet. :') No seriously. Zo ziet Fawn's random dag er normaal gesproken uit. *EpicNikkiFail*}