Spekkie Spekglad

Eén, Twee, Drie, Vier. Kalmte, ritme. Dan zou het moeten lukken. Nar liep met bibberige pasjes over het ijs heen. Zo nu en dan keek ze over de richel heen en zag dan een angstaanjagende diepte. Ze vroeg zich dan ook sterk af wie dit in vredesnaam bedacht had dit op deze manier te doen. Het was echt totaal niet praktisch, weet je? Nar wierp nog een keer een blik in de veel te diepe kloof, inham, hoe je het maar wilde noemen en stapte voorzichtig, voetje voor voetje, verder. Nar voelde haar kleine lijf verstijven toen ze kleine, sneeuwwitte ijsblokjes naar beneden hoorde vallen. Ze spande haar spieren aan en maakte zich klaar te gaan rennen, mocht dat nodig zijn. Als het lot je liet zien dat als je bleef lopen je hoe dan ook dood ging, wilde Nar wel een gokje wagen. Zo niet, dan bleef ze liever voorzichtig over het smalle strookje heen lopen.
Vijf, Zes, Zeven... Ongeveer zoveel pasjes verder, schatte het diertje. Nar brieste zacht en liep met een behoedzaamheid waar je u tegen zei verder over het richeltje heen. Ze vervloekte nu haar schedel, die haar in de weg zat met het kijken. Het was niet zo erg dat hij normaal net die ene centimeter van haar zicht weg nam, maar nu irriteerde het haar enórm. Doordat ze amper kon draaien omdat ze dan hoogstwaarschijnlijk met een gigantische snelheid naar beneden donderde, was het handig geweest dat ze haar kop kon draaien. Nar nam een grote hap lucht toen ze over het meest smalle stukje heen balanceerde. Voorzichtig. Concentratie. Kop erbij. Nar merkte dat haar hoeven bijna onder haar trilden. Met een focus waar menig camera jaloers op zou zijn zette ze haar hoef neer.
Nar liet de lucht ontsnappen toen ze op het plateautje aan de overkant stond. Finally! Ze draaide zich om naar de richel, kon het niet laten haar tong uit te steken naar het gevaarte en sjokte daarna verder. Ze was ongetwijfeld doorgelopen als ze niet een paardengeur had opgevangen. Nar kon niet plaatsen waar hij vandaan kwam.
'Wie is daar?' vroeg ze op een scherpe toon terwijl ze haar oren spitste.
Acht, negen, tien, wie niet weg is, is gezien...

[Accu! =D]

Voetje voor voetje liep de perlino hengst langzaam omhoog, de gletsjer op. Hij zorgde ervoor dat hij niet uitgleed. Iedergeval, dat probeerde hij. Hij was niet bepaald van plan om uit te glijden en dan naar beneden te rollen, door die koude sneeuw, en uiteindelijk in een kloof vallen. Alles gebeurde met de zorg die nodig was. Zijn ogen vielen weer op een grote kloof tussen al de sneeuw in. Hij liep voorzichtig, langzaam, dichterbij en keek naar beneden. Hij snoof eens, waardoor de condens wolkjes uit zijn neusgaten kwamen. Daarin vallen was vást geen pretje. Hij hief zijn hoofd weer, en begon verder te lopen door de witte bult.
Waarom hij hier was gekomen, was ook geen reden voor te bedenken. Waarom hij hier nog überhaupt was. Dat hij nog in dit land rondzwierf, en niet terug ging naar zijn thuisland. Naar waar hij hoorde te zijn. Naar zijn kudde, en boven alles. Naar zijn hoge rang. Hij moest ervoor zorgen dat die Oscuro zo snel mogelijk van de aardbodem weg werd geveegd. En dat niemand dat door zou hebben. Dan zou hij terugkeren, en zeggen dat zijn leider dood was. Hij had geen partner, geen kind, en daarom was hij de eerste die recht had op de opvolging van de kuddeleider. Zijn mondhoeken krulden omhoog bij dat idee. Een eigen kudde, zijn kudde. En ook die vieze Deina zou niet in zijn weg staand. Hij had alles zelf in de hand. Niemand zou de doodsoorzaak van de dan oud-leider weten. Enkel hij. En dat zou hij natuurlijk niet vertellen.
Zijn oren draaiden in het rond. Hij hoofd veerde overeind. Nieuwe geuren rook hij. Onbekende geuren. Geuren van een soortgenoot. Hij keek in het rond, en toen zag hij voor zich een zwart paardje voor zich. Blijkbaar was ze druk met iets bezig. En toen zag hij dat de merrie zich over een smal strookje probeerde voort te bewegen. Hij liep richting de merrie toe. Haar tempo was langzamer dan de zijne. En toen viel het hem iets merkwaardigs op. Op het hoofd van de merrie was een schedel te vinden. Hij kantelde zijn hoofd een beetje. Keek opnieuw naar de merrie of hij zich het had verbeeld. Maar het was er echt te zien. De merrie was klaar met het strookje. Toen ze zich oprichtte. Hij grijnsde. De merrie zag hem niet achter haar staan. ‘Joeehoee,’ zei hij met een grijns op zijn gezicht.

~ Haha wat een flutje. (: