Spionage ~

Ochtend. Alsof er een wekker rinkelde in het hoofd van de kleine merrie. Haar ogen werden langzaamaan geopend en opnieuw knipperde ze ermee om goed wakker te worden. Het sneeuwde. Het veulentje geeuwde luid en probeerde op te staan. Ze sliep overal en nergens. Ze liep rond waar ze eigenlijk niet mocht rondlopen en dan viel ze wel ergens in slaap. Deze keer in het bos in een struik. Door de bomen kon het niet hard sneeuwen en de struik gaf beschutting. Het was eigenlijk nog lekker warm ook onder die struik samen met haar wintervacht. Het veulen kroop uit de struik en schudde haar bruine vacht uit. Door de struik hing ze onder de bladeren. Het was een struik met naalden als bladeren. Die zouden blijkbaar in de winter blijven. Best raar. Ze snapte gewoon niet waarom die bomen al hun bladeren weg wilden hebben. Dat was koud. Het veulen bekeek de omgeving en ja hoor. Alle bladeren waren verdwenen behalve die van de struiken. Het was een rare wereld waar ze in terechtgekomen was. Een kleine grinnik verliet de keel van het veulen terwijl ze naar links en naar rechts keek. Ze wilde wat doen. Haar donkere ogen gleden over de omgeving. Naar links, naar rechts, naar achter en voren. Waar zou ze heengaan? Ze draaide haar oren en luisterde naar de geluiden. Het was stil. Té stil. Een grijns sierde haar lippen. Ze kon een spion zijn. Meteen schoot het bruine veulen naar links. Ze trippelde door het bos en keek terwijl om haar heen. Op zoek naar iets om te bespioneren. Haar bruine oortjes had ze vrolijk naar voren gericht terwijl ze goed ging opletten. Ze luisterde en zocht naar iets, maar tevergeefs. Deze kant was saai zég. Ze snoof en draaide haar om. Deze keer ging ze naar rechts toe. Ze draafde door de dikke laag sneeuw. Ze kon er nu al veel beter door lopen. Haar lange stelten waren al veel handiger nu. Ze was al drie maand nu en had een echte dikke vacht. Ze vond het wel grappig. Zij en haar familie leken wel teddyberen. Ze zuchtte heel even en liep wat trager. De sneeuw was diep voor zo'n klein jong veulen als haar. Ze werd er echt moe van. Een geeuw verliet haar keel terwijl ze weer verderliep. Ze sprong soms over de dikke laag sneeuw waardoor ze erin viel. Ze draaide haar oren opzij zodat er geen sneeuw in kon kruipen. Dat was veel te koud. Het veulen briesde luid en sprong opnieuw verder. "Konijn, konijn. Ik ben een konijn."
Ze kwam deze keer bij iets heel anders aan. Ze kwam uit op een groot bevroren meer. De bomen waren wit en de grond ook, duh. Haar donkere ogen gleden over de omgeving terwijl ze naar het ijs liep. Het zilveren meer dat bevroren was. Gaaf. Haar hoef zette ze op het ijs, maar meteen schoof hij weg waardoor het veulen op het ijs viel. Ze voelde even een schok door haar hele lijf gaan omdat het zo koud was. Ze lag neer op het koude ijs met haar benen overal. Ze keek naar links en rechts. Ze grinnikte en lachte vrolijk. Nog eens, nog eens. Net zoals bij de geboorte begon ze met haar linkerbeen op het ijs te plaatsen. Daarna het rechter, maar voor deze op het ijs stond schoof ze opnieuw uit. Ze gooide haar lijf de lucht in en belandde op haar vier hoeven. Door die snelheid schoof ze door het ijs in de dikke laag sneeuw. Ze lag helemaal onder, verstopt. Hé, dat was eens een idee. Ze kon iemand bespioneren. Het kleine veulen grijnsde en draaide haar om. Haar kleine ogen waren alleen te zien, maar als je hier zou aankomen zou je niets zien van het veulen dat in de sneeuw lag. Ze rook een geur van een paard en spitste haar oren. Best moeilijk zo. Ze wachtte tot er een paard in de buurt kwam. Haar ogen recht op de bomen gericht waar een paard in aantocht was. Het kleine veulen grinnikte speels en wachtte nieuwsgierig af. Als een echte spion.

1 paard ~

Een woord… De hengst wist het al... Vreselijk, de gloed van het water, die de bomen zo maakte alsof ze besneeuwd waren met iets paarsigs. Alsof de hengst in een totaal andere wereld belanden was. Alsof hij niet meer in Dream Horses was, maar in, om eens gek te doen, in Fantasia ofzo. Een laagje sneeuw lag op de bruine rug van de hengst. De bovenkant van zijn manen was ook besneeuwd. hij liet brede hoef sporen achter. En was nu waarschijnlijk een zeer gemakkelijke prooi voor de wolven, of andere roofdieren. Maar daar was hij niet bang voor. Mirvano was geen angsthaas, hij kende geen angsten. En een ieder die bang was, vond hij een gemakkelijke prooi. Hij genoot van de geur van angst. Hij genoot van het bloed van een wezen. Het maakte niet uit welk wezen. Hij genoot van vechten. Hij was geschept door de duivel, de dood, en een klein beetje hulp van Chaos. Alles aan hem wees erop dat er slecht bloed in zijn aderen stroomde. Tot het kleinste spiertje. Hij had de gedachte van de dood. Werd bestuurt door de duivel. En had de spieren van Chaos. Hij was datgene wat er door hun is gekomen. Hij is gestuurd, om dood en Chaos te verspreiden in Dream Horses. Een geur drong tot zijn neusgaten binnen, hij keek kalm rond. Zijn staart wapperde achter hem aan. Hij snoof, hoorde het angstaanjagende gehuil van wolven. Hij stopte, draaide zich langzaam om. En kwam tot de conclusie dat hij omcirkelt was door drie wolven. Hij stond stil, terwijl de wolven wachtte op een beweging. Een reden om toe te slaan, hoe klein die reden ook was. Mirvano verroerde zich niet. Maar toen kwam het. De eerste wolf was dicht bij, en recht voor hem. Klaar voor de aanval. Mirvano sprong naar voren, zijn voorhoeven belande op het hoofd van de wolf, dat gevaarlijk kraakte. De andere twee wolven aarzelden geen één seconde. Ze sprongen naar voren, Eentje klampte zich krampachtig vast aan de kont van Mirvano, en klom op zijn rug. Mirvano voelde de nagels in zijn rug steken. Hij merkte een klein veulentje op, onder gesneeuwd. ’’Blijf daar.’’ Beval hij het veulen, hij merkte dat ze slecht was. Hij rook de geur van een slechte kudde. Er kon geen slecht bloed verspild worden, dat de laatste dagen zeldzaam was geworden. Dus Mirvano mocht al helemaal niet dood. Dan was alles voor niets geweest. Alle moorden die hij al had gepleegd. Alle goedzakken, die hij had afgemaakt. Hij sprong wild in de lucht. Haalde uit naar de andere wolf, die naar hem toe sprong. Pakte het beest bij zijn poot, waardoor de wolf piepte en jammerde van de pijn. En smeet het dier als het ware weg. Hij sprong hoog in de lucht. Het dier vloog van hem af, naast zijn andere vriend. Samen krabbelde ze overeind. En rende hard weg. Mirvano keek naar het bruine veulentje onder de berg sneeuw. Of misschien was het dier wel gevlekt. ’’Kom tevoorschijn.’’ Beviel hij het kleine mormel.

Inspi~

Haar donkere ogen staarden recht naar de struiken. Ja, daar is hij. Ja, ja, ja. Perfect. Niets kon nog fout gaan. Een speelse en valse grijns sierde haar kleine donkere lippen terwijl ze naar de bruine hengst staarde die hierheen kwam. Hij bekeek de omgeving en luid gehuil klonk vanuit de verte. Het kleine veulen spitste nieuwsgierig haar oren en keek opzij. Wolven in aantocht. Ze grijnsde en hoopte dat er bloed zou vloeien. Heerlijke spionage was het. Haar donkere ogen had ze op de hengst en de wolven gericht terwijl een gevecht te vinden was. Ze keek ernaar en toen het gevecht in zijn half was, zag de hengst haar liggen. Hij beval haar te blijven en vocht verder. Anaïs gromde van woede en net toen ze eruit wou kruipen, was het gevecht voorbij en beval hij haar te komen. Meteen sprong ze uit de sneeuw en schudde ze haar bruine wintervacht uit. Ze keek recht naar de bruine hengst die enorm groot was, tegenover haar. Ze duwde een oor naar achteren en de andere hield ze deels opzij om nog extra geluiden te kunnen opvangen. Haar houding hield ze dominant. "Wie denk je wel niet dat je bent? Mij bevelen? Ik was bezig met een belangrijke missie hoor!" Ze snoof luid en keek hem recht aan. Haar nek begon deels pijn te doen omdat ze zo hoog moest kijken. Ze gromde en keek om haar heen. Ze zocht naar een rots en toen ze deze vond, ging ze erop staan. Véél beter. Ze keek naar de hengst en zwiepte met haar pluizige staart. "Ik was goedzakken aan het bespioneren en nu kom jij hier mij even wat bevelen? Alsjeblieft zég! Laat even iemand anders lachen." Arrogant stak ze haar neus de lucht in terwijl ze hem doordringend aankeek. Eerst wou ze nog geen slecht veulen lijken, maar nu drong het slechte bloed door haar aderen. Dat door een beetje woede. Anaïs had duidelijk veel kenmerken van haar moeder geërft. Ze zuchtte even en sprong weer van de rots. Ze draaide meteen de hengst de rug toe en liep rustig naar het ijsmeer. Ze keek in haar spiegelbeeld en lette even niet meer op de hengst. Hij interesseerde haar niet. Maar nu ze nadacht: Haar moeder misschien wel.

Mirvano keek rond, hij voelde het bloed door zijn keel stromen. De heerlijke smaak van bloedt. Hij zwaaide met zijn staart. Doorboorde de ziel van het veulen met zijn ogen. Hij stelde zich dominant op tegen over het kleine wezen. Zeker toen ze tegen hem begon te snauwen. Hij gaapte extra uitgebreid, toen ze klaar was met praten. Was het eventjes stil. En toen barsten Mirvano in een luid gelach los. Het duurde eventjes. En toen werd het weer stil. Meende ze dat nou serieus? Echt waar? Meende ze dat echt? Mirvano hikte nog eventjes na. ''Een onnozel veulen als jij, een missie?'' Zei hij kalm. ''En wat mag die missie dan zijn, spelen?'' Zei Mirvano schamper. ''Eerst jouw naam dan de mijne.'' Zei hij kalm. Hij wachtte geduldig af, merkte dat de kleine merrie op een rots ging staan om hem beter te bekijken. Hij schudde zijn hoofd, en zuchtte eventjes. Alle veulens waren hetzelfde. Stuk voor stuk, zo onnozel. ''Goedzakken hoor je niet te bespioneren, je hoort ze te doden. Maar aangezien kleine mormels als jij nog niet tegen een volwassen goedzakje op kunnen, kun je beter je tijd voldoen met trainen. Of is dat ook al te veel gevraagd? En ik heb je niet horen lachen hoor.'' Kaatste hij terug. Toen keerde de merrie hem de rug toe. Mirvano schudde krachtig met zijn hals. Hij keek even wat rond. Wachtte op de merrie haar reactie. Wat spoedig zou komen, wist Mirvano. Het veulen was niet dom, ze was ook niet goed, of ze echt puur slecht zou worden, was nog niet zeker voor Mirvano, misschien wel. Met hulp van de duivel, hulp van de dood, hulp van Chaos. Zou het kunnen lukken, ze zou geen schepping worden als Mirvano. Mirvano had zijn ouders nooit gekend. ''Waar zijn je ouders?'' vroeg hij kil, en emotieloos.

Haar donkere ogen richtte ze strak op de hengst die duidelijk niet bij kwam van het lachen. Hij lachte, dacht na en hikte nog eens na. Anaïs keek hem ongeïnteresseerd aan zonder iets te doen of zeggen. Ze rolde een keer met haar ogen en wachtte tot hij weer wat zou zeggen. Niet dat ze veel zinnigs uit zijn mond kwam. Ze snoof zacht en luisterde meteen naar de grote woorden en verhalen die hij eruit liet schieten. Hij zei enorm veel dat het kleine veulen bijna niets meer kon onthouden. Eerst begon de hengst over haar missie. Spelen. Ze snoof en maakte haar zo groot mogelijk, maar tegenover zo'n brede gespierde reuze hengst was het niet zo makkelijk als ze dacht. Ze zweeg nog steeds terwijl ze woorden bedacht om tegen hem uit te spreken. Toen hij klaar was zuchtte hij. Alsof hij zich doodschaamde voor haar. Waarom praatte hij dan toch tegen haar. Anaïs snoof even en rolde geïrriteerd met haar ogen. Typisch oudere paarden. Ze waren sterker en beter en dan denken ze dat veulens niets kunnen leren terwijl alles op zijn tijd komt. "Ik heb een héle belangrijke missie bedacht. Ik ben op een spionage trip dus laat me oké? Ik kan alles alleen aan." Ze snoof en keek hem strak aan. Toen hij vroeg naar haar naam om daarna de zijne te weten schudde ze haar hoofd. "Jou naam heb ik niet nodig." Meteen draaide ze haar om en liep ze weer naar het meer toe. Ze keek naar het ijs terwijl ze naar de rest van de hengst zijn verhaal luisterde. Hij zei dat ze niet moest spioneren maar moest doden, maar omdat ze een veulen was kon dat niet en moest ze trainen. Anaïs grinnikte en deed een blablabla gezicht na. Omdat ze met haar rug naar hem toe stond kon hij het niet zien. Ze hoorde ook de vraag waar haar ouders waren. Ze draaide haar om en grijnsde vals. "Hm je kent hier blijkbaar nog niet veel. Mijn ouders zijn hier in de buurt en leiden een kudde. En ik word getraind, maar geduld is een mooie zaak." De woorden kwamen eruit alsof ze een professioneel slim iemand was. Ze zweeg even en staarde voor haar uit. Wat wilde die hengst toch? Hij had enorm veel negatieve dingen over haar, maar wou toch met haar praten. Ze vond het belachelijk en als dit zo door zou gaan, ging ze gewoon weg. Er waren genoeg plaatsen om paarden te bespioneren.

Mirvano snoof eventjes, rolde met zijn ogen. Zijn gitzwarte hoeven kwamen in beweging. Hij maakte soepele passen, liep even een rondje om het kleine veulentje heen. Ging toen weer voor hem staan, hij keek overdreven naar beneden, alleen maar om het kleine dier te pesten. Waarom praatte hij nog steeds tegen dit onnozele dier? Hij zwaaide wat met zijn staart, het veulen begon weer over haar belangrijke missie. Mirvano brieste even geïrriteerd. Hij liet zijn hoofd verveeld zakken. En stampte even met zijn hoef op de grond. Hij zuchtte nogmaals. Merkte dat het kleine veulentje zichzelf zo groot mogelijk maakte. Om haar te plagen, ging ook Mirvano rechter op staan. En maakte zichzelf groter dan hij al was. ''och ja, maak het maar wijs dat je de duivel aan kan, of Chaos, of de dood.'' Mirvano wist niet waarom hij niet ging, het was iets aan de merrie wat hem hier hield, alsof hij de merrie wou leren, over het slechte leven. Hij snoof eventjes, brieste toen wat. Mirvano dacht niet na, over wat hij zei. Soms wel, maar alles wat zo'n klein onnozel mormel over hem zou denken boeide hem geen hol. ''Ik ben hier al langer dan jij leeft.'' Zei hij kil, met zijn harde en lichtelijk schorre stem. ''Maar mammie en pappie zijn hier niet of wel soms.'' Vroeg hij poeslief. ''En mag ik er nu langs, neutraaltje. Of wou je me soms tegen houden?'' Vroeg hij kalm, terwijl hij de nadruk flink legde op 'neutraaltje'

De witte oren van de merrie draaiden opzij. Ze hoorde duidelijk van ver geluid. Ze had goede oren en die kon ze nu dan ook goed gebruiken. Ook haar neus kwam in beweging toen ze haar jongste dochter rook in de buurt van een vreemde. Dat was een hengst ook. Een grom verliet haar keel terwijl ze in galop sprong. Als ooit iemand aan haar veulen zat, die had grote problemen. Ze had nou eenmaal een echt moederinstinct. Ze snoof en hinnikte woest dat ze eraan kwam. Haar blik toonde alleen woede. Alsof ze vuur spoten. De merrie negeerde de gladde sneeuw en baande zich er een weg door. Ze had vroeger geleerd van de grote Cobrazarao, getraind en opgeleerd door hem. Ze kende alles en ook het rennen in de sneeuw. Daar had ze ook veel op geoefend. De merrie kwam eindelijk aan bij het zilveren meer en daar zag ze een grote Shire hengst staan bij haar kleine meid. Hij zei iets over haar, dat ze er niet was. Een valse grijns sierde haar lippen. "Oh dat ben ik wel hoor." Ze stapte rustig voorbij de grote hengst, maar enige angst was niet te zien. Ze kende grote paarden en behoorde ook bij de grote paarden. Ze had veel van een Fries weg. De grootte en spieren bijvoorbeeld. De rest was van de idiote Lusitano. Ze snoof luid en keek rustig naar de hengst. Veel moest ze niet omhoog kijken omdat ze toch redelijk groot was. Ze keek even naar haar dochter die er echt goed uit zag. Daarna keek ze weer naar de hengst. "Ik kom hier omdat ik je waarschuw, hengst. Anaïs is niet zomaar een veulen en dat mag jij weten. Ze mag niet beschadigt worden door een.. Een ja kijk in het ijs en je weet het." De woorden kwamen er redelijk snel en kalm uit. Het kon haar niet schelen wat de hengst zou zeggen of doen. Hij zou vast weer een groot ego hebben en zeggen dat hij beter was. Ze negeerde die dingen. Ze snoof even en keek weer naar het veulen. "Je ziet er goed uit. Binnenkort de tweede training." Een grijns sierde haar lippen, maar toen ze de stem hoorde van de hengst draaide ze haar maar weer naar hem.