Ik ben een Mongool

'Bruintje sneeuw,' Zei Manou, zoals altijd zijn vrolijke zelf. De sneeuw had zich die dagen lang opgehoopt, alleen maar om hem te pesten, dat wist hij zeker. Nu was hij zich dus door de sneeuw heen aan het verplaatsen. Zijn grote gespierde lichaam had het opzich niet zo heel moeilijk met de sneeuw, maar het was gewoon vreselijk irritant. Hij moest zijn achterhand gebruiken, het was ook wel een goede training, maar hij had al genoeg getraind.
Manou was nog maar net terug in Dh. Hij was lang weggeweest, misschien wel een jaar. Toen hij in Dh kwam, had hij met een paar vrienden merries verleid. Gewoon wat leven in de brouwerij gebracht. Want hij was toen op zoek naar avontuur. Na een tijd was hij het zat, het liep niet lekker en hij had geen zin meer in al dat gedoe. Hij was weg gegaan. Gewoon van de een op andere dag. Alles hier had hij achtergelaten, hij was gewoon weg. Maar nu was hij terug, terug naar het liefe en vredige Dh. Niet zo een goed idee, want god wou niet dat hij terugkwam, daarom bekogelde hij hem met sneeuw. Niet zo aardig, als je het hem vroeg. Want hij was veel rustiger geworden.
Niet dat hij was veranderd, onee. Nog steeds knaagde dat gevoel aan hem. Het gevoel van macht. Wanneer je wist dat je iemand iets kon laten doen, alleen omdat jij dat wou. Dat gevoel was net als een, * woord dat ik niet mag zeggen >=D *. Wanneer hij die voldoening had, was hij weer tevreden. Soms kreeg hij aanvallen, dan werd hij gek in ze hoofd, en wou hij macht hebben. EIgenlijk was hij dan best gevaarlijk, maar het kwam niet vaak voor. Eigenlijk alleen als er een merrie in de buurt was, een hengstige merrie. Dan kon hij aanvallen krijgen.
Maar hij was nu rustig, wat hij meestal was. Een tikkeltje geirriteerd door de sneeuw, maar rustig.

Manou schudde zijn, te grote, voorpluk aan de kant. Zijn dikke vacht zorgde ervoor dat hij het niet koud had, maar daar zorgde zijn super sexy spieren ook wel voor. Want ja, Manou is een lekkerding. Hij keek eens goed om zich heen. Waar was hij eigenlijk, dit was een goede vraag. Vond hij zelf. Hij was al een tijdje niet in Dh geweest dus zijn orientatiegevoel was niet zo goed. Waarschijnlijk was hij bij de woestijn ofzo. Weet hij veel. Iniedergeval, hij was ergens, dat was zeker. Maar wie was er bij hem, dat was de vraag.

Manou is een viezerik D: Iedereen welkom dusja veel plezier =D Maar Fawn en Sultan moeten hier posten

Vrolijk paradeerde de zwarte hengst over de witte sneeuw heen. Hoefadrukken bleven achter en maakte een spoor, waardoor je hem makkelijk kon volgen. Niet dat hij daar van uit ging, er waren toch geen stalkers in dream horses? Zachtjes schudde hij met zijn zwarte hoofd, gooide zijn voorbenen in de lucht en slaakte een diepe zucht. Sáái. Hij verveelde zich kapot, misschien tijd om weer eens wat paardjes te pesten. Dat had hij allang niet meer gedaan en het kwam nu goed uit, aangezien hij toch niets beters te doen had. Zijn ogen geleden door het gebied, opzoek naar een slachtoffer. Niks, helemaal níks. Nopes, nada, nothing.
Dacht hij even gezellig een theekransje te hebben met iemand, was er geen enkel paard in de buurt. Maar wat verwachtte je ook van een uitgestorven gebied zoals de Woestijn? Echt typisch een slecht gebied, als het maar geen enkel greintje leven bevatte en het er angstaanjagend uit zag. Niet dat Sultan dat vond van dit gebied, hij kwam er graag. Al was hij er wel achter dat hij hier niet moest komen als hij niets te doen had, want hier was dus echt niets te beleven. Alleen maar een uitgestrekte, kale en spierwitte vlakte door de hatelijke sneeuw. De kille wind die zijn manen naar achter deed blazen zorgde er voor dat een rilling over zijn ruggengraat liep.
Geuren mengde zich samen in zijn neus, maar één geur viel hem meteen op; de geur van een soortgenoot. Zachtjes snoof hij, hief zijn zwarte, edele hoofd een tikkeltje op waarna hij zijn reebruine ogen vernauwde tot kleine spleetjes. Ontspannen kwam hij tot stilstand, draaide soepel zijn gespierde lichaam om en maakte een overgang naar een uitgestrekte draf. Bij elke stap die hij maakte werd de geur sterker, tot een schim uiteindelijk op zijn netvlies zichtbaar werd. Een kleine grijns speelde met zijn lippen, uiteindelijk kwam hij achter de hengst terecht en sloeg hij een diepe zucht. `Boe.` Na zijn woorden verscheen er een scheve grimas op zijn smoelwerk, had hij zijn ene oog half dicht geknepen en zijn oren naar voren geduwd, terwijl zijn staart een keertje de lucht in sloeg.

Enkel sneeuw bedekte landschap. Geen enkele andere natuurlijke groene of bruine kleur was ongekend in dit seizoen. De voornamelijke plukjes donkergroen die gras aanduidden waren ver te zoeken. Honger had het jonge dier wel, een lichte uitdroging zorgde voor een hevig dorstgevoel in het witgrijze lichaam. Sneeuw had ze nog nooit meegemaakt. Ze was net een dag in Dream Horses aangekomen, was gevlucht naar het veilige. Voor zover ze het wist en kon herinneren was er geen tot weinig neerslag in het gebied waar ze hiervoor leefde. Sneeuw en koude temperaturen waren onbekend. Hier leek het anders te zijn. Maar het maakte niet uit. Het was hier prachtig, hier was het veilig. Hier was zij veilig. Kleuren waren zoals gewoonlijk onduidelijk tot niet te zien. Het enkele wat haar ogen zagen waren grijze, witte en zwarte kleuren die zich mengden tot een gemeenschap. Kleuren waren niet normaal in haar gedachtengang of zichtsveld. Ze was kleurenblind. Even stopte Nightingale, waarbij het sneeuw rondom haar hoeven omhoog stoof. Er hingen hier veel verschillende geuren rond. Bij elke ademteug werkte een frisse zuurstof naar binnen, vermengd met geuren van kuddes, solitaire paarden en andere wilde dieren.
Nightingale liet haar smalle hoofd zakken, liet haar zachte neus de sneeuw aanraken en deinsde geschrokken terug door de koelte die zich meteen door haar lichaam spreidde. De buitentemperatuur was sowieso zeer laag, maar het witte goedje tegen haar tere neus was te veel van het goede. Ze moest snel wat gaan drinken, per minuut leek het dier meer honger te krijgen. Gelukkig was ze in bezit van goede kennis, waardoor overleven in haar eentje gemakkelijk was. Toch miste ze het samenverbond. Vrienden, ouders, familie. Allemaal weg, ze had niets meer. Ze zette het gevoel snel van zich af. Ze moest nu aan andere dingen denken, het gevoel om bij familie te zijn was haar toch voor de neus afgenomen. Ze brieste, om daarna weer aan het stappen te gaan en het eindeloze veld af te lopen. Wat ze niet gezien had, waren twee hengsten die bij elkaar stonden. Snel geneigd naar anderen te gaan zonder ze te kennen was ze niet. Vriendelijk als ze was, ze dúrfde anderen onbekende niet onder ogen te komen.
Naar ervaring was dit gaan spelen, had het angstige gevoel steeds meer opgetreden. Nu had ze het gevoel dat ze wel moest. Angst was nu ook niet vergezocht. Ze was niet sterk, ze was afgezwakt door dorst en honger. Maar dat deze twee hengsten kwaad konden doen schoot haar even niet te binnen, maakte ze zich geen zorgen om. Zo liep ze naar de goudachtige en zwarte paarden toe, voorzichtig. "Hallo, het spijt me als ik jullie stoor. Ik-" Verder kwam ze even niet. Ze stopte met praten en deed haar mond weer dicht. Zocht met haar warme, donkere ogen enkel de blik van de twee, hopend op een goede afloop.

Door het slechte zicht kon hij niet zien of er een paard aankwam, maar ruiken kon hij het zeker. Daarom rook hij het paard ook. Het paard had een vage geur, een geur van een kudde.
Waarschijnlijk was dit een kudde leider ofzo. Of gewoon een paard dat bij een kudde hoorde. Wat voor kudde wist hij niet, slecht, goed neutraal. Hij wist dat de kuddes nu eigenlijk niet zo actief waren, als ze dat wel waren merkte hij er iniedergeval niks van. Eigenlijk waren kuddes nooit actief. Maar kuddes boeide hem echt niet. Zelf zou hij nooit bij een kudde gaan, echt nooit. Er een leiden zou hij wel kunnen, hij zou het ook graag doen. Maar onder een ander paard staan, no way.

Omdat hij zo in zijn eigen wereldje had gezeten had hij niet gezien dat er een zwarte hengst aan was komen huppelen. 'Boe,' hoorde hij opeens achter zich. Manou schrok zich dood en sprong een paar meter in de lucht. Met een ruk draaide hij zich om. Hij deed zijn oren even naar achter. Kijken naar de hengst tegen over hem. De hengst was zwart, dus hij viel goed op door de sneeuw. Manou maakt even een 'hmpff' achtig geluidje. De hengst rook inderdaad naar een kudde, Manou had geen idee welke.

Maar ondertussen rook Manou nog een andere geur, die steeds sterker werd. Opeens verscheen er een merrie, ze was wit? Daarom zag je haar niet aankomen. "Hallo, het spijt me als ik jullie stoor. Ik-" Sprak merrietje. De merrie was nog erg jong, een jaarling, schatte hij. Hij had geen idee wat de merrie hier te zoeken had, en al helemaal neit waarom ze naar hun toe was gekomen. 'Je stoort ons helemaal niet,' zei Manou. Naar de hengst kijkend. 'We wouden net gezellig gaan babbelen, en hoe meer zielen hoe meer vreugde.' Manou keek weer naar de merrie. Ze was erg verlegen, dat zag je meteen. Aan haar houding, aan haar blik, alles. De hengst had veel zelfvertrouwen, te veel als je het hem vroeg. Maar hij was vast zo een populair kindje. Manou zuchtte, met welke knurfden was hij nou weer opgescheept.

Sorry voor spelfouten heb nog geen word op me com -__-