Ontmoeting~

Figaro was echt triestig, hij begon echt wel zijn famillie te missen. hij herinnerde zich het precies nog. Hoe alles ging in zijn verleden; Figaro en de zus van hem zitten in een kudde, de vader is de leider. Maar toen Figaro oud genoeg was voor zichzelf te zorgen, stierf de vader. De nieuwe leider was slecht, iedereen moest naar hem luisteren. En hij was totaal gek op twee moeders van de kudde. Twee zussen. Waaronder de moeder van Figaro en Sugar.Hij verleid ze en maakt ze ook drachtig. En hij zei erbij ook dat ze moesten mee werken, en als het veulen was gevoren dat hij het opnieuw zal doen. En hij wou zeker een hengst, om hem ook slecht te maken. Als het een merrie was zou ze vermoordt worden. Hij wou een hengst, en niks anders. Maar toen het kleintje was geboren dan was het dus een merrie. Maar het was zo een klein schatje, mijn moeder moest vluchten. Maar ondertussen was de andere moeder ook bevallen, maar die was volkomen verliefd op de leider en lette niet op het kleintje. De moeder van Figaro nam het andere kleintje ook mee. Dus het nichtje van Figaro. Imora. En in het bos waar ze naar toe waren gevlucht, daar schoten ze. En zo kwam de moeder om, en moesten ze wegrennen. Tot ze in een ander bos kwammen, daar maakte ze groote ruzie. En tot eindelijk liepen ze van elkaar weg. Oooh wat had hij een spijt van die grote ruzie. Hij pinkte een traantje weg. hij wou alles weer terug. Helemaal zo als vroeger, vooral zijn vader. Zijn dood was een enorme pech voor de famillie. En het was ook zo erg om te zien hoe de ene leider zijn moeder zeer deed. En haar drachtig maakte, daar keek figaro stilletjes achter een boom naar. Ze moest luisteren van hem, wat had ze een pijn. Als Figaro hem nog ooit zou tegen komen, dan zou hij hem zeker een lesje leren, hij was kwaad. Reuze kwaad. Hij schrok, hij hoorde iets hij draaide zich om, en ja een paard.

~&& Famillie~

Kleine wit gekleurde vlokken dwarrelden langzaam naar beneden. Schitterden in het zwakke zonlicht dat er nog was, en eindigde zonder enkel geluid te maken op de grond. En daar bleven zij liggen. Als een witte deken omarmden zij de aarde. De aarde die het mogelijk maakte om dieren daarop te laten leven. Al het leven kwam van de aarde. Met haar planten maakte zij de lucht waarvan de dieren leefden. Met al haar vruchten voedde zei de dieren. En als die dieren overleden, voedde deze de planten weer. Alles ging in een cirkel rond, The Circle of Life.
Lichtvoetig draafde de zwarte merrie door deze sneeuw. Het bleef in haar sokken hangen, die inmiddels al helemaal nat waren. Licht werd ze erdoor geërgerd, maar het maakte haar verder niet meer uit. Ze schudde haar lange gekrulde manen, waar inmiddels de witte sneeuwvlokken zich tussen hadden genesteld. Haar zwarte vacht glansde een beetje in het zwakke zonlicht dat er scheen. Ze zwiepte haar gekrulde staart en maakte toen geleidelijk een overgang naar stap. Haar donkere ogen vlogen alle kanten heen. Het woud waar ze zich in bevond van erg somber. De lange takken van de wilgen waren kaal. Het was koud, ondanks de zon. Er waaide een koude noordenwind. Zacht, maar je voelde duidelijk hoe het door je vacht heen sneed. Inmiddels, dat was zo bij de merrie. Haar wintervacht had zich niet optimaal ontwikkeld, waar ze niet bepaald profijt van had. Maar ze was nu op haar eigen, en daar kon ze prima mee leven. Als ze behoefte had aan gezelschap, dan zocht ze die wel. Ze wist inmiddels toch al dat hier al meer paarden waren. Dat had een witte merrie haar verteld. Ze was in een ander land, in Dream Horses. Iets wat haar niet in het geheel deerde, maar enkele informatie was altijd wel handig.
Haar neus had zich naar water geleid. Ze stapte tussen wat van de kale wilgen door, en voor ze het wist stond ze voor een klein meertje. Ze liet haar hoofd zakken en snoof eens tegen het water aan. Ze zag niet de kringeltjes in het water die ze normaal zag. De liet haar neus nog meer zakken. En ze voelde het koude ijs tegen haar neus aan. Haar hoofd vloog direct omhoog. Ze schudde weer met haar hoofd. Haar oren draaiden zich iets naar achter. ze tilde haar voorbeen op, en vervolgens drukte ze daarmee voorzichtig op het ijs. Voor ze het wist kwam ze door het ijs heen, en voelde ze het koude water op haar kroonrand. Snel zette ze haar hoef weer waar deze hoorde, en opnieuw liet ze haar hoofd zakken. Ze voelde het koude water tegen haar lippen. Langzaam zoog ze het koude water haar mond in. Ze hief haar hoofd weer, de druppels vielen van haar lippen af, en die landen op het ijs. Ze schudde haar hoofd weer en draaide haar lichaam toen een kwart. Ze kwam weer in beweging. Ze stapte weer tussen de kale wilgen door.
Haar oren sprongen plots naar voren. Een geur kwam haar neusvleugels binnen dringen. Eentje die haar bekend voorkwam. Ze stopte, draaide haar hoofd eens in het rond. Opnieuw kwam ze weer in beweging, dit keer in een vlotte draf. Haar hoeven raakten maar kort de grond. Haar staart waaide als een vlag achter haar aan. De geur werd sterker. Haar gang ging sneller. Totdat ze plots stopte, en een zwart paard voor zich zag. Het dier draaide zich ook plots om. De merrie zei niks. Fronste haar wenkbrauwen eens. Totdat ze verbaast wijder open gingen. ‘Figaro.’