Sleutels

Nar sjokte over de met asbedekte grond heen. Raar. Dit weer was raar. Het sneeuwde, maar de ondergrond was te warm om hem wit te laten worden. Niet dat Nar dat ergens ook maar erg vond: Als kleine opdonder had ze het al moeilijk zat hier te lopen en dat hoefde niet nog extra difficult te worden door die vervloekte sneeuw. Ze spande haar spieren aan en strekte haar in verhouding lange stelten over de vlakte heen. Haar huid verkleumde lichtelijk bij het raken van het hemelijs. Het sneeuwde en het vroor dat het kraakte, maar hield iets deze vulkaan wakker? De as voelde nog altijd ietwat warm aan. Suspicious .
Met wat moeite werkte Nar zich naar de voet van de vulkaan. Ze was duidelijk niet moeders mooiste, maar haar iets te ronde buik stoorde niet eens in het plaatje van Nar. Ze had de verdomd handige eigenschap overal voedsel weg te halen en had een neus voor problemen. Unique, synoniem voor Nar. Haar intelligentie en haar ideeën waren volslagen krankzinnig, maar briljant. Ook al wist ze niet precies waar ze naar zocht op deze verlaten vlakte, ze zou vinden wat ze zocht. Op het moment had ze haar honger in de bergen gestild met iets waarvan Nar niet kon omschrijven hoe het smaakte. Mocht het giftig zijn, was dat jammer, maar haar eigen keus. Nar brieste en schudde eigenzinnig haar kop. Waar? Hier. Wie? The Unknown one. Waarom? Geen idee. Nar voelde hoofdpijn opkomen: Dit werd een lange avond.



Nar snoof luidruchtig en stampte op de grond. Waar zocht ze naar? The Key voor haar problemen? Nar wist het niet. De Sleutel voor haar problemen wilde ze niet eens weten. Ze wist dat het haar eigenwijze karakter was, maar weigerde dat standaard openlijk toe te geven. De vragen waren absolutly secret voor anderen. Wat er door de botte kop van Nar maalde, wist geen sterveling. De onsterfelijken evenmin. Nar geloofde er heilig in dat er meer was dan een simpele dood aan het einde. Ze had zich voorgenomen zo lang mogelijk te blijven leven. Wat was ook alweer de kreet van de Valkery? "No one ever survived life." Verdomd, dat klopte. Toch moest er iemand de eerste zijn. "Of ik leef voor altijd, of ik sterf proberend." Wat klonk dat falend in het Nederlands. Engels was mooier. Nar voelde haar hoofd weer bonken. To much voor een merrie niet groter dan een groot uitgevallen zonnebloem van 1.50. Nar voelde zich klein bij dat idee, een miniatuur. Feitelijk gezien was dat ook zo. Haar ego was alleen zo groot dat het onmogelijk leek. Ze was weliswaar klein, maar had de grootste bek van het halve universum.



Wit, groter dan Nar en begint met de D ^^

Ow ja: DEPECHE MODE _O_

Gesnuif klonk vanuit de verte. Een witte gedaante liep rond door de ash valley. De plaats waar ze steeds vaker kwam. Het sneeuwde elke dag nu het winter was, maar de sneeuw bleef niet liggen. De grond was warm omdat de vulkaan actief was. Gelukkig dat deze nog niet uitbarstte. Zelfs de slechte merrie wist dat dat voor elke paard fataal was. Ze had volgens haar nog een heel goed leven en die kon niet meteen stuk. Alleen als ze zou sterven, maar dat ging ze nog niet toelaten. Ze snoof nogmaals en schudde met haar hoofd. Haar spieren stonden gespannen en stevig liep de merrie verder. Haar donkere ogen bespeurden de omgeving waarin ze liep. Het was niets veranderd in de winter. Het was hier nog even dood. Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze op niets anders lette rondom haar. Haar grijze staart sloeg als een echte zweep tegen de gespierde flanken. Ze was nu veel sterker dan eerst. Dat voelde ze. De dracht en bevalling had genoeg afgenomen van haar en nu was dat al een paar maanden voorbij. Ze had getraind en zou binnenkort een grote activiteit voor haar veulens en krijgers organiseren. De veulens werden groter en sterker. Ze konden niet zo snel in elkaar storten. Ze konden nu heel goed vechten en zich verweren. Deina snoof luid bij die gedachte en draaide een oor naar voren terwijl de andere nog in haar nek lag. Ze hoorde iets. Ze luisterde beter door beide oren naar opzij te richten en verderop zag ze wie het veroorzaakte. Een paard, of beter gezegd een soort pony. Met een schedel op haar hoofd. Deina stopte even met lopen en bekeek de pony. Ze grijnsde en liep weer in de richting van de merrie. Deina stopte bij de merrie en knikte begroetend. Ze keek strak naar de schedel op het hoofd van de merrie. "En wie hebben we hier?" Kalm sprak ze de woorden uit, maar nog steeds bleef de kilte in haar stem hangen.

Nar trippelde lichtvoetig over de asvlakte heen. De vulkaan was groot, te groot. Of zij was klein, te klein. Nar besloot dat ze vandaag genoeg filosofische rotzooi geslikt had en nam zich voor vandaag met alleen maar toffe dingen bezig te zijn. Het overnemen van de wereld klonk haar iets te standaard in de oren. Er was wel meer te doen dan de wereld overnemen. Nar schudde haar achterwerk nogal lomp en stapte knullig verder. Je kon ook overwegen op een andere manier de wereld over te nemen. Als je beroemd was, drukte je of de angst aan, zoals het Hertenjong Fawn had gedaan of je was zo verschrikkelijk lachwekkend dat iedereen je dan al zonder enige aandrang binnenliet, zoals Deina was. In ieder geval: Nar vond wat ze van haar gehoord had behoorlijk grappig.
Hoe werd je beroemd in deze wereld? Hmm, dat was voor deze namiddag een idee. Nar trok een scheve kop en dacht na. Naam veranderen, een stijlicoon worden, het klonk haar als muziek in de oren. Nar schudde haar kop. Als ze haar naam zou veranderen, bleef er niets over, dus ze bleef wel Nar. Als ze eenmaal naam had gemaakt, kwam ze overal zonder ook maar ergens haar naam te hoeven zeggen: Iedereen kende immers haar uiterlijk en zou aan haar hoeven liggen. Chill! Haar ego zou eindelijk krijgen wat het verdiende en haar kortweg briljante gedachten zouden uitgewerkt worden tot de perfecte wereld. Slavernij was toegestaan. Nar grimaste. Nummer één had ze al. Die verdomde knol bij de Erinyen hing haar de keel uit en Nar moest zich op het grootste deel van de momenten beheersen om haar niet naar de nek te vliegen. Als ze eenmaal beroemd was, was dat niet meer nodig omdat ze dan overladen werd met fans die haar wil helemaal werkelijkheid lieten worden. Chill!
Nar schrok op uit haar gedachten toen ze merkte dat ze bijna tegen een wit "geval" op knalde. De knik die als begroeting was bedoeld kwam tegen haar kaak aan. Nar was meteen weer helemaal terug op Aard.
'Kijk uit waar je loopt, bitch!' gromde Nar de merrie toe. Ze wilde verder lopen tot ze het sneeuwwitte uiterlijk van de merrie zag.
'Als je van de duivel spreekt... Deina!' zei de zwarte met een bijna triomfantelijke grijns. Nar barstte in het lachen uit toen Deina haar "kille" houding ophield, allerminst onder de indruk.
'Merrie, je hoeft je niet koeler voor te doen dan ge zijt, de roddels zeggen genoeg meisje!' suste Nar met pretlichtjes in haar oren. Haar middag was in één klap een stuk beter geworden!

De witte merrie stopte bij de zwarte merrie en keek haar aan. Haar houding was kalm, maar toen de knik aankwam als een knal tegen het dier aan werd er geschreeuwt. De merrie voor haar was ontwaakt en schreeuwde tegen haar. Deina keek haar emotieloos aan en negeerde het geroep. Ze snoof zacht en merkte dat de merrie neutraal was. Ze zat in de kudde Erinyen. Deina zwiepte een keer met haar staart heen en weer en keek grijnzend naar de zwarte merrie die haar aanstaarde. Deze herkende haar blijkbaar door een hoop geroddel en ze zei het ook. Ze zei daarna ook dat ze niet koeler moest doen. Deina reageerde er ook niet op en keek even naar de schedel. Ze vond het maar raar. Zeker voor een neutraal dier. Ze drukte haar oren in haar nek en keek de merrie aan. "Wie mag jij dan wel zijn?" De woorden kwamen er meteen en emotieloos uit. Ze bekeek de merrie van top tot teen en wachtte op een reactie. Ze was eens benieuwd wat deze merrie haar ging brengen. Een hoop geroep of belachelijke praat. Zoiets zou het wel worden. Ze kende de paarden van deze tijd heel goed en die waren allemaal hetzelfde. Alleen maar denken aan belachelijke roddels. Deina snoof luid en keek de merrie nog steeds aan.

Eindelijk ;3
Maar wel flut

Nar trok, niet onder de indruk, haar wenkbrauw op van de houding van de merrie die kennelijk gevoelloosheid uit moest stralen, maar Nar had het idee dat ze het fakete. Er blonk een lichte twinkeling in haar ogen: This was going to be fun! Nar schudde haar kop gewichtig, paradeerde een rondje om Deina heen en kwam tot haar conclusie dat Deina enkel grappig was. Nars twinkeling verdween abrupt toen de witte voor haar begon te praten. Nar draaide haar kop naar Deina toe, bracht hem op enkele centimeters afstand en blies brutaal in het midden van haar snuit.
'Dom, wezenloos mormel, please act your age!' zei Nar, nog altijd op dezelfde afstand, maar nu op een koele, bijna koude manier van zeggen. De dominante houding van de merrie beviel haar niet. Dat mocht duidelijk zijn. Nar was haar eigen baas. Niemand had wat over haar te zeggen. Nar likte met haar tong langs haar lippen en bewoog haar kop daarna weer zo tot hij recht boven haar nek stond. Gefascineerd bekeek ze de houding van de merrie. Emotieloosheid was niets. Een zwakte. Je schermde je gevoel af. Het onbewuste instinct dat in de grijze massa verborgen lag. Nar snoof de koele lucht om haar heen dieper in die nodig was. Ook al was de zwarte klein, er viel niet meer haar te spotten, door niemand niet.
'Weet dat als je mij nog een keer met zoveel disrespect aanspreekt, ik persoonlijk je tong eruit ruk, je benen breek en roerend in jouw bloed op zoek zou gaan naar je hart om vervolgens je de genadeklap te geven.' Nar likte opnieuw langs haar mondhoeken en wierp een moordlustige blik op Deina. Als het op een gevecht aan zou komen, was zij ongetwijfeld in het voordeel. De sneeuw zou het ietwat zwaardere paard belemmeren doordat deze dieper de sneeuw inzakte door haar gewicht. Pure natuurkunde. Nar grimaste een keer.
'Act your damn age, lady.'