Could you tell me where the butcher's is?

Treurig waaiden de takken van vele bomen heen en weer. Langzaam en vermoeid, alsof ze geen energie meer hadden. En dat was de waarheid: De wind blies tegen hen aan, liet hen op die manier bewegen. In feite gedroegen zij zich als marionetten. Als poppen werden zij gebruikt, moesten zij spelen voor het publiek dat niet aandachtig meeluisterde. Want het zou niemand deren als er een van deze speelpoppen zou sterven. De top van een van de eiken hing scheef, was getroffen door de woeste najaarsstormen en zou binnenkort gescheiden worden van zijn romp. Hun blad hadden ze al verloren, de groenachtige zweem die rondom hen hing, was afkomstig van het mos en de vreemde dampen die opstegen uit de zompige aarde.
En terwijl de wereld leek te sterven door de vele depressies die in elk gebied hingen, stapte zij vrolijk en onbevangen door de vreemde sferen rond. Haar hoofd fier gedragen. Neus in de wind. En dat, terwijl haar oren een beetje sullig op zij hingen. Ontspannen en toch alert. Het was een vreemde bedoeling met de merrie die absoluut niet met één woord omschreven kon worden. Haar gedrag was anders dan dat van vele anderen en toch gelijkend aan dat van iedereen. Zoals een kameleon zich aanpaste aan zijn achtergrondkleuren, zo paste zij zich aan haar eigen humeur aan. Van hunkerend naar bloed, naar onwetendheid en angst voor de dood. En de onschuld die in haar ogen geschreven stond als zij met een ander sprak. Zodat het voor de tegenstander haast onmogelijk was om te kunnen bepalen met wie hij te maken had. Háást onmogelijk; tegenwoordig waren er schepsels die haar plannen doorzagen. Ze werd van nonchalance voorzien op de momenten dat het nodig was en wanneer hij vond dat het tijd was om haar geest op te frissen, deed hij dat. Op gelegen en uiterst ongelegen momenten. Het was echter geen groot probleem, ze accepteerde het elke keer. Niemand anders dan hij kon haar van de beste ‘opleiding’ voorzien.
Een sublieme glimlach hing rond haar lippen terwijl haar ogen bedachtzaam flonkerden. Een korst had zich gevormd op de wond die ze had opgelopen tijdens een gevecht voor een nieuwe verovering en haar passen waren opnieuw soepel en gelijk. Verschillende gedachten speelden op in haar brein terwijl ze schijnbaar gedachteloos tussen de bomen door bewoog. Haar geest maakte een wandeling. Fluitend en met een grijns rond zijn mond geschetst. Het waren sombere tijden voor eenieder die de winter niet waardeerde. Hij kon dat echter wel, net zoals zij dat kon. Moeiteloos wist ze de koude te doorstaan. Alsof ze zich gewoon in de zomer bevond. De winter was niet gevaarlijk, was niet angstaanjagend; het seizoen was enkel koud. En daarom was het van groot belang dat je zelf je eigen feestje bouwde. Ze had zich goed voorbereid. Wist wat ze op welk moment moest doen. Hoe ze genoeg voedsel binnen kon krijgen en hoe ze aan voldoende amusering moest komen. Ademwolkjes kringelden boven haar hoofd toen ze stilstond en haar ogen eenmaal liet rond glijden. De geur van zoetigheden was niet te harden.

IEDEREEN MAG POSTEN

Nar liep snuivend rond. Er was niemand in verlaten gebied. Zelfs verlaten was nog te zwak uit gedrukt. Nar brieste luidruchtig, niemand zou haar immers horen. Ze stapte lomp door de sneeuw heen. Ze rilde toen ze de sneeuw op haar ruggengraat neer voelde komen. Sneeuw. Was er iets ergers dan dat? Nar zette dit keer iets voorzichtiger haar hoeven neer. Het werd gladder hier. Nar vloekte binnensmonds. Het was koud, er lag sneeuw en het was glad. Kortweg een horrorwinter. Nar sidderde nog een keer toen de wind een keer keihard tegen haar fijne beentjes aansloeg. Gelukkig had ze in de loop van de jaren een flinke speklaag rond haar buik opgebouwd en de dikkere vacht die ze nu had was ook meer dan welkom.
Aarzelend zette Nar haar rechterhoef voor haar linker. Het spiegelde hier gewoon. Nar voelde haar hoef ergens doorzakken en trok deze verschrikt terug toen ze het koude water voelde. Holy! Nar keek verbaasd naar beneden en zag haar eigen spiegelbeeld in het water. Wow, ze zag er wel extreem uit met die nu sneeuwwitte schedel en haar roetzwarte huid eronder. Nar schudde har vacht en haar kop op zo'n manier dat haar schedel op haar botte kop rammelde. Ze sjouwde verder met een voorzichtigheid waar je 'U' tegen zei. Uiteindelijk merkte ze tot haar opluchting dat het minder glad was.
Vanuit de verte ving ze andere paardengeur op. Ze spande haar spieren aan en besloot iets harder te gaan lopen. Het was hier minder glad, dus het kon. Fijntjes draafde Nar door de sneeuw heen. Ze merkte dat de sneeuw, als je maar hard genoeg met je benen trapte, op spatte. Verrast herhaalde ze het een paar keer en zag uiteindelijk vanuit de verte een bruin geval. Nar wist niet helemaal hoe ze moest reageren, maar haar ego liet haar vast niet in de steek. De zee stroomde nog steeds, zag Nar. Raar. Terwijl het vroor. De wind was hier wel een stuk harder. Nar brieste en kwam naar de bruine toegelopen.
'En wie ben jij?' vroeg ze op neutrale toon. Hmmm. Apart dier was het om te zien, maar niet lelijk te noemen.

Ten tijden van de zomer was er zand te bekennen op deze bodem. Zand, waarin schelpen en ander gespuis zich verstopte. Het zoute water en de zilte lucht maakten het voor haar overduidelijk dat ze op het strand was beland. Door het zout lag het smeltpunt van het water lager dan dat van gewoon zoet water en zo was het dat hier geen sprake was van vrieskou. Gevoelsmatig was het geen winter hier. De sneeuw verried echter dat het wel zo was. Een sinistere glimlach gleed over haar gezicht en werd vervolgens in de doofpot gestopt. Het leven was zo slecht nog niet. Zacht neuriënd vervolgde zij haar pad, zich niet bekommerend over het feit dat er opnieuw sneeuw viel. Zoals zij zich nooit drukgemaakt had over dergelijke zaken, maakte zij zich nu nog nergens druk om. Eens vielen alle puzzelstukjes op de juiste plaats; het leven kon echter nooit volledig verklaard worden. De werkelijke waaróm zou altijd verborgen zijn. Men zou hem zelf moeten ontdekken door te blijven vragen en gissen. Blijvend dwalend over dezelfde en andere paden. Op zoek naar de juiste antwoorden die feitelijk gezien alleen maar subjectief ingevuld konden worden.
Het was alsof een schaduw over het woud gleed. Donker en zwarter dan de nacht. Angstaanjagend en bedreigend: kippenvel, gepaard met angst en wanhoop, ontstond. Langzaam brak de maan weer door, maar hij was nietig bij felle fonkeling die in de ogen van háár te lezen was. Zijn ademhaling was luidruchtig. In zíjn ogen was enkel angst te lezen. Er was geen uitweg meer. De kansen om te ontsnappen waren verloren gegaan. De laatste geluiden die hij hoorde, waren de fluisterende woorden van de vreemd gekleurde merrie.
Ze slaakte een diepe zucht bij het horen van de wind. Hoe hij tussen de bladeren door ruiste en objecten van de aarde verplaatste. Het was een rustgevend gevoel; de wereld zou voortbestaan wat er ook gebeurde. Wellicht waren er enkele factoren die de duur van zijn bestaan zouden kunnen beïnvloeden, maar die zouden zo’n kleine rol spelen dat zij er nu nog geen last van zou hebben. Een stemgeluid doemde op uit de stilte, gevolgd door de gestalte van een merrie die –vreemd genoeg- een schedel op haar hoofd had zitten. Even was ze gefascineerd, keek ze toe hoe het ding op haar hoofd gemonteerd was, maar al gauw hulde ze haar houding weer in de gewoonlijke nonchalance terwijl een onwetende blik zich in haar ogen nestelde. ’Zou je geest in staat zijn om geconfronteerd te worden met mijn ‘ik’?’ Haar woorden waren luchtig, alsof ze vertelde over het weer dat niet door iedereen gewaardeerd werd. Een klein glimlachje trok haar mondhoeken omhoog en ze probeerde haar zwart fonkelende ogen zo diep mogelijk in de hare te boren. Zoekend naar een opening in haar –wellicht gesloten- ziel. ’Mijn naam is Celebrían. Zou jij zo vriendelijk willen zijn mij jouw naam te onthullen?’ Zwijgend verplaatste ze haar gewicht naar haar andere benen en ze wachtte af. Wetend dat deze merrie slim was en hoogst waarschijnlijk zou proberen om door de nonchalance heen te prikken. En dat stimuleerde haar om deze nonchalance nog vastberadener neer te zetten dan anders.