Gedachten

Die schim had hij, de hengst die op enkele tientallen meters voor de merrie in de duistere ijsgrot stond, waarschijnlijk duidelijker gezien, als het niet zo ontiegelijk hard had gesneeuwd. De schim zelf was een merrie genaamd Dyana, maar dat kon de hengst niet weten. Dikke, bevroren en harde - het was meer ijs dan sneeuw - vlokken vielen uit de graniet grijze hemel op de met-sneeuw-bedekte grond waar je in de verte geen onderscheid meer van kon maken - en op de merrie zelf. Dyana's gitzwarte manen waren aan haar bloedrode vacht geplakt, die nat was geworden van de sneeuw, maar ook van een beetje zweet. Je zou zelf ook wel kunnen bedenken dat door de sneeuw heen draven, niet zo simpel ( noch leuk ), was. Maar het deerde de merrie niet zo. Dit paard, dat verscholen stond in de donkere schaduwen van de ijsgrot enkele tientallen meters voor haar, was nu het tweede dier dat ze hier in DH tegen kwam. Ze had gehoopt hier ergens te kunnen schuilen; ze liep al een tijdje, en het begon al harder te sneeuwen. Wieweet wat Moeder Natuur met de paarden hier in DH van plan was. Maar het enige waar Dyana nu eigenlijk geen zin in had, was gezelschap van een ander paard, dat ze niet kende. Oftewel gewoon geen zin in gezelschap, want over het algemeen kende ze nog niemand in DH. Ergens wist ze dat ze nou wel zou moeten als ze wou schuilen. Of ze moest de hengst wegjagen, maar daar had ze eigenlijk totaal geen zin in. En voor wat hoort wat. Langzaam stapte ze dichterbij totdat ze bij de ingang van de grot was, nog maar een meter of tien van de hengst voor haar vandaan, maar de sneeuw kon haar nu niet meer grijpen en ze was zichtbaar geworden. Haar dikke, nachtzwarte manen glommen van de vochtigheid, haar vacht was welliswaar doorweekt maar het was nog altijd duidelijk genoeg te zien dat hij de kleur van bloed had, ook al kon je dat beter zien als haar vacht droog was. Het deerde niet. De merrie was nu meer geïnteresseerd in het paard voor haar. Of nouja, geïnteresseerd.. Toen opende ze haar mond terwijl ze het paard voor haar aankeek met een enigszins koude blik. ‘Wel hallo,’ zei de merrie, half-spottend en misschien een beetje arrogant. Het sneeuw dat zojuist haar rug had bedekt, was inmiddels voor de helft van haar rug af gegleden. Haar vacht was nat. ‘Wie hebben we hier,’ ging de merrie ongestoord verder met nog altijd die arrogante toon in haar duidelijke, koude stem. Ze snoof, wierp een korte blik op de buitenwereld waar je de sneeuwvlokken al bijna niet meer zag in de grijze hemel, en keek de hengst wachtend op een reactie aan. Ze wou wel eens weten wie ze nou voor zich had staan.