FROUT! EN BOHMAAN :D

De zon. Weg. De wolken. Aanwezig. De sneeuw. Iets te aanwezig. Grr. Ook aanwezig, maar niet heel erg aangezien Visual nogal in een goed humeur was, maar ook in een slecht humeur. En dat komt omdat de persoon die schrijft wat Vis doet geen flauw idee heeft wat ze moet opschrijven er mat wat opschrijft wat kan opgeschreven worden en de persoon die opschrijft wat Vis denkt is in Vis' fantasie in haar hoofd. Dan ziet ze een tweevoeter melig doen, net zoals haar. En als de tweevoeter depressief wordt, wordt zij dat ook. Misschien is zij de tweevoeter, misschien is de tweevoeter haar. Het is in ieder geval haar hoofd, dus ze vindt dat zij de tweevoeter is. Ach het waren allemaal te ingewikkelde gedachten in deze winterachtige koude dagen. Haar vacht was weer gespikkeld terwijl ze nota bene bij de fruitbomen was. Stel je voor wat voor prachtige vruchten hier zouden hangen wanneer het eindelijk zomer was? Meteen verheugde Vis zich op de lente, wanneer er bloesem was op de bomen, en daarna de vruchten. De zoet of zuur smakende vruchten. Elke hap een belevenis van sappigheid en zachtheid. Ja, ze had wel zin in een appeltje nu. Maar het was winter, dus ze moest het doen met het simpelste grassprietje die waarschijnlijk ergens en nergens rondspookte. Ze spitste haar oren, en rook met haar donkere neus een bekend iemand. Ze wist meteen wie het was: Nar. Laatst had ze met haar een gesprek in het moeras. Ze vroeg zich af wat er nu was gebeurd sinds ze weg was geweest.

[[EN DIE ENE (wie is die ene? kijk 1...2...3...4...5 zinnen terug(En die ene is een zin, en wie is die ene is een zin XD]]

Mis ik haar nou? Mís ik, uitgerekend ik van al die anderen, haar nou? Dat staat niet eens in mijn woordenboek! Nar liet haar gedachten nog eens varen, probeerde het op een rijtje te zetten, liep vast bij die ene gedachte en schudde eigenzinnig haar lijf.
De merrie tikte met haar hoeven door de witte sneeuw heen. Ze sjouwde met duidelijke tegenzin verder. Ze schudde haar roetzwarte kop en liet haar schedel klapperen. Ze likte langs haar droge mondhoeken en zette haar hoeven één voor één in de te dikke laag sneeuw. Wat hield het in als het ging sneeuwen? Dat het te koud was om te regenen! Flauw. Slechte humor. Nar gromde toen er een koude sneeuwvlok op haar ruggengraat viel. Ik haat sneeuw, dacht ze terwijl ze er nog een lading niet voor herhaling vatbare woorden aan toevoegde. Het was hier vervloekt koud, verdraaid glad en verdomd wit. Té wit. Té koud. Nar grauwde nog een paar binnensmondse woorden en liep verder.
Ik mis haar, stelde Nar uiteindelijk voor zichzelf vast. Ze sloeg haar donkere, roetzwarte ogen ten hemel en slaakte een theatrale zucht. For Godsake...
De merrie liep verder, sloffend. Ze snoof vanuit de verte een andere geur op die haar naar haar idee te bekend voor kwam. Fuck! Nar beet iets te hard op haar tong tot deze bloedde, overwoog kort het op een lopen te zetten, maar merkte dat de geur van haar Nar als een magneet aantrok.
De merrie bleef staan, negeerde de drang om breed te glimlachen. Nar had haar pas één keer ontmoet en toen was de bruine merrie op z'n zachtst gezegd vreemd geweest, onbereikbaar. Nar besloot uiteindelijk in een onverschillige pas naar de merrie toe te lopen. Visual. Nars adem stokte kort in haar keel. Haar hartslag roffelde onregelmatig. En dat na een enkele ontmoeting. Ze dwong haar ademhaling te kalmeren en kreeg zichzelf tamelijk goed onder controle.
'Wie was jij ook al weer?' vroeg Nar koeltjes. Ze keek de merrie recht in de ogen aan.

En hoewel ze haar ademhaling onder controle had, was de passie in haar ogen af te lezen.

'Wie was jij ook al weer?' vroeg Nar koeltjes. Visual keek raar op en draaide toen arrogant haar hoofd weg. "Dat weet jij maar al te graag. Zoals Zeep de Zeepaard zou zeggen: Mijn naam wordt gefluisterd. Ofzeu. Bovendien heb je mij ontmoet en ben je geacht mij, de Alziende Visual, te herinneren." Terwijl ze trots terugdacht aan de eerder genoemde zin merkte ze dat ze minder arrogant moest doen. Ach, ze was te melig om serieus te doen. Laat haar melig zijn. Maar ze draaide haar hoofd niet terug. Nee, in plaats daarvan richtte ze haar blik op de dode appelbomen, zuchtend naar verlangen van de appelige bomen die toch niet kwamen in de winter, of de lente. In de lente waren het bloemen, maar ze wilde vruchten. Geen bloemen! Okee, soms smaakten en roken bloemen lekker, maar ze wilde appels, aangezien die lekkerder smaakten en roken. Dat was het geval. Waarschijnlijk. Dacht ze. Hopelijk. Ze rolde met haar ogen om haar volgende gedachte-onderwerp aan te knopen. Bijvoorbeeld over de dikke laag sneeuw die onder haar hoeven lag verspreid over de grond. Zij waren de oorzaak, de witte sneeuwinvasie der witheid was de oorzaak van de niet-groeiende zalige en lekkere appels! Foei sneeuw. Oh ja, en de kou hielp daar ook wel een handje bij. Eigenlijk was het alleen de kou. Zonder kou geen sneeuw, zonder sneeuw appels. Maar er was sneeuw, en kou, en dus geen appels. Grr. Ze had zo'n zin in wat appels. Weer rolde ze met haar ogen om naar het volgende gedachteonderwerp te gaan. Misschien moest ze alles weer overnieuw denken. Was dit rampzalig saaie moment weer voorbij. Ze wachtte op antwoord van mevrouw schedelkop, en aangezien diens favoriete reflex/gewoonte was om met haar schedel te klapperen, vond ze dat erg. Als ze zich verveelde, ging ze namelijk tellen hoe vaak zoiets voorkomt. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, waar is Paardje Potje gebleven ofzo. Waarom kent ze zo'n liedje? Drie seconden geleden bedacht. Grappig. Ze dacht nog eens terug aan de smaak van appels, aangezien ze niet veel beters te doen had. Sappig. De rode zoet, de groene zuur. Allerlei smaken schuimden haar mond binnen. Voor zover dat kon aangezien ze nog steeds geen appel had.

So she waited for an answer

[LANGER ]

Nar rolde met haar ogen. Ze wilde iets aan de bruine merrie kwijt maar dat ging lastig op deze manier. Nar schudde haar zwarte kop op zo'n manier dat haar schedel klapperde rond haar hoofd. Ze wist dat het weinig zin had om er op in te gaan aangezien Visual dan alleen nog maar harder begon te gillen. Natuurlijk wist Nar wie ze was. Uitdrukkingloos, maar met trillende mondhoeken keek Nar naar Visual. De schoonheid van deze merrie was werkelijk verbluffend, de eigenheid van haar was uniek. Visual was uniek. Er kon alles gezegd worden, maar dat was een feit waar niet om heen te komen viel, niet weg te praten.
Nar brieste, gunde zichzelf de tijd om op Visual te antwoorden terwijl deze nog altijd door ratelde. Nar wist dat de bruine merrie voorlopig nog niet van plan was op te houden. Wat dacht Visual nu eigenlijk allemaal wel niet? Hoe fantastisch vond ze zichzelf eigenlijk wel niet? Nar merkte dat haar ego weer parten begon te spelen, maar al gauw merkte dat ze simpelweg niet boos wílde worden. Nar hapte bij die conclusie geschrokken naar lucht. Holy...
Nar schudde met een ruwe beweging haar hoofd. Haar schedel klapperde protesterend, maar daar had de zwarte merrie even geen boodschap aan. Ze spande haar spieren aan, draaide met haar oren, maar dat deed het allemaal nog. Was ze dan niet overgenomen door één of ander monster binnen in haar? Een overheersende kracht die niet te zien was? Nar beet - iets te hard - op haar lip. Ze proefde het bloed over haar tong lopen en in een klein straaltje tussen haar kiezen door sijpelen.
Hoe trok ze de aandacht van een merrie die weigerde naar haar te luisteren? Nar draaide haar kop iets, fronste kort, likte langs haar mondhoeken en rechtte daarna haar rug.
'Nou moet je verdomme eens naar me luisteren, Visual. Natuurlijk weet ik wie je bent en zeg ik dat alleen maar om je een hak te zetten. Ik vind je tof, waarschijnlijk meer dan tof, maar daar kan ik bijna niet over oordelen omdat ik nog nooit zo gek op iemand geweest ben. Ik heb geen idee of jij op merries valt, maar bij deze: Ik vind je leuk,' besloot Nar haar kleine, korte betoog. Zo, het hoge woord was eruit. Visual zou waarschijnlijk enorm schrikken en gillend wegrennen, maar in gedachten kruiste Nar haar vingers.

[Zou je nu iets serieuzer kunnen posten? Dat melige is niet tof in dit topic]

'Nou moet je verdomme eens naar me luisteren, Visual. Natuurlijk weet ik wie je bent en zeg ik dat alleen maar om je een hak te zetten. Ik vind je tof, waarschijnlijk meer dan tof, maar daar kan ik bijna niet over oordelen omdat ik nog nooit zo gek op iemand geweest ben. Ik heb geen idee of jij op merries valt, maar bij deze: Ik vind je leuk,' Wait...what? Haar hele gedachten waren in 1 keer stopgezet om alle woorden te herhalen. Maar vooral de laatste vier woorden: Ik vind je leuk. Twee keer knipperde Visual even met haar ogen, en meteen vielen haar gedachten naar haar oudere partner, Ikor. Ikor was een pracht van een hengst: Dapper, gevoelig, en kwam voor haar op. Zou voor haar sterven. Zij zou voor hem sterven. Het was een korte maar geweldige tijd met Ikor, die nu weg was. Misschien ontliep ze hem de hele tijd, misschien was hij weggegaan, maar Vis in de liefde was moeilijk te ontcijferen. Vooral omdat nu een merrie haar begon te vertellen dat ze haar leuk vond. Ze wist niet wat ze moest antwoorden. 1. Ze wilde Nar's gevoelens niet kwetsen, ze viel gewoon niet op merries, kon ze niets aan doen. 2. Hoe moest ze dat duidelijk formuleren, het wat verzachtender over laten komen? 3. Als ze door de eerste twee punten kwam, hoe zat het dan met haar liefde voor Ikor? Het voelde raar, vreemd zelfs. Vreemd en onvertrouwd. De laatste keer was dat met Dracoz, en dat ging rampzalig fout. Niet dat ze dezelfde gevolgen voorspelde uiteraard. Goed, hoe moest ze dit brengen. Ze zuchtte even, en begon met het formuleren van haar antwoord tegen de schedelkop: "Nar, ik vind het ontzettend lief van je, maar ik val niet op merries. Bovendien wacht ik nog met smart op Ikor, mijn partner die ergens buiten Dreamhorses is. Het spijt me echt." Zo, dat was eruit, en het moest nu maar bij Nar naar binnenkomen. Visual zwiepte onrustig en nerveus met haar staart, terwijl er niet eens vliegen waren om weg te jagen. Ja, het was winter, waarom anders? She just has to wait...

[Flutjuh O_O]