This will never happen to me

De zwarte merrie stapte door de sneeuw. Schuw keek ze om haar heen. Geen andere paarden, mooi zo. Sylver schudde de sneeuw van haar manen af en zuchtte. Onder haar zwarte vacht zag je haar ribben uitsteken. Ze had een lange reis gemaakt voor ze hier terecht kwam. Hier zou ze blijven tot de lente, en misschien dan verder trekken, misschien ook niet. Dat was aan de hoeveelheid paarden die ze zou leren kennen. En wat voor paarden ze zou leren kennen. Het litteken op haar hoofd brande. Dat deed het altijd, maar het ging gelukkig nooit open.

-Flut, liefst alleen goedjes.-

Eclips haar passen waren niet snel door de maagpijn. Ze voelde de laatste 2 dagen ook schoppen in haar buik. Ze hield hald en keek naar haar buik, die al aardig dik was. Dit was haar laatste maand voor dat ze ging bevallen. Dus ze kon op vele momenten inzaken. Zeker die laatste dagen. Uitgput stapte ze verder, ze rook een geur van een onbekend paard. Een merrie. Eclips zuchtte opgelucht, en maakte grootere passen. Zodat ze er sneller was. Toen, na even stappen, kwam ze aan een zwarte merrie. Met een rood litteken op haar kaak. Ze keek ze merrie aan. en nu zei ze zacht ''Hmmz...Auuuuuu..." Ze slikte even en dan zei ze zacht "Hoii, ik..ben Eclips'' Daarna knikte ze. Ughh, wat kan die kleine goed schoppen. Ze slikte weer even, zo moeiijk om let te zakken. Ze liet haar hoofd zakken.

-Fluuwtjeee-

Sylver schrok toen ze achter zich een paar takken hoorde kraken. Met een ruk draaide ze zich om, met haar hoofd laag, en keek naar de witte merrie die aankwam lopen. Duidelijk drachtig. Langzaam liet Sylver haar hoofd weer omhoog komen. "Hoii, ik..ben Eclips'' zei het paard. "Hallo Eclips, mijn naam is Sylver. Jij kan mij vast wel vertellen waar ik ben?" zei Sylver met haar zachte, vriendelijke stem. "Komt het veulen snel?" vroeg Sylver toen voorzichtig.

Sylver, hmmzz... Ze hette de merrie voor haar, Eclips antwoorde op haar vraag met een zachte stem "Snel, heel snel.." Dat was zeker, dit was laatste en elfste maand. Eclips liet haar hoofzakken, opzoek naar gras of teminste eten. Ze groef wat in de sneeuw. Tot ze ineens bedacht dat de merrie nog ets vroeg. ''Ja hoor, bij de prachtige watervallen van Dreamhorses" zei ze zacht als antwoord. Ze kende deze plek, ze was hier erg vaak geweest. Deze plek bracht vele paarden tot rust. De merrie draaide haar een beetje, misschien vond ze hier gras. Ze begon te zoeken, maar aleen hard zand. Een beetje twijfenlijnd vroeg ze ''Vanwaar dat litteken?" Het zwarte paard voor haar had een litteken dat had ze al gezien. Maar ze wou weten hoe het kwam.