Sta paraat voor de dag van morgen ~

"Kben vervolgd en ook verbannen weggestuurd door die despoot, maar ik heb heel snode plannen die leiden tot zijn dood. Want ik heb een droom zo prachtig waarin recht word rechtgezet, alleen ik ben oppermachtig ik sta boven elke wet. Mijn vijanden vergeven is iets wat ik moeilijk kan, als ik een eind maak aan hun leven heb ik daar geen last meer van. Ik voel alleen maar kille haat voor iemand die mij heeft mij geschaad. En ik wil dat nu echt geschied, das mijn duivelse lied." Een kille stem was te horen vanuit een jong veulen. Ze was jong, maar het kwam. Het gesprek van de witte merrie was tot haar doorgedrongen. Het lied van haar moeder drong door haar heen en ze kende elk woord. Ze zou het in haar gedachten houden. De jonge merrie drukte haar oren in haar nek en hief haar hoofd dominant de lucht in. Zij was de uitverkorene. Zij zou haar ouders opvolgen en de kudde leiden. De paarden uitroeien die hier niet zouden horen. Ze grijnsde licht bij de gedachte en zwiepte met haar staart heen en weer. Ze was er klaar voor. Haar hele leven zou ze trainen tot haar drie jaar. Dan zal het komen. Zij die de paarden laat bloeden en schreeuwen van pijn of angst. Dieren verjagen en als ze weigeren doden. Dat was het lot van de jonge merrie. Zo zou zijn zijn, maar nee. Zo was ze nu niet. Het zou de dag zijn als ze groter was.
Het veulen schudde haar hoofd. Haar donkere oogjes waren op de omgeving rondom haar gericht terwijl ze op de vulkaan stond. Haar oren stonden naar voren en ze zocht naar vele dingen. Ze was nu nog een soort neutraal paard. Als ze een jaar zou zijn of iets ouder kon ze echt beginnen met trainen. Ze wilde nu nog niet slecht zijn want ze begreep er toch niets van. Ze moest even geduld hebben voor ze haar droom kon gaan waarmaken. Geduld was belangrijk. Ze snoof zacht en zwiepte met haar staart terwijl ze strak naar voren staarde.

De meester in verdwijnen en verschijnen was weer aanwezig in DreamHorses. Hij leek gewoon lucht. Die zag je niet, en rook hem zelfs niet. Maar het was wel aanwezig. Duistere lichtgrijze ogen waren af en toe te zien uit de duisternis. Het weerkaatste licht. Nooit weten de dieren of hij in DreamHorses was of niet. Daarom noemden sommige hem De Meester In Verdwijnen En Verschijnen. Hij verschijnt totaal onverwachts.
Het was Zephyr. Zijn huid was vol getekend met littekens en bloed. De grote hengst dwaalde doelloos om zich heen. Waarom hij hier was bleef voor eeuwig een raadsel. Hij was hier met een rede. Maar die verklappen we natuurlijk niet >:) Top geheim.
Zephyr gromde even toen hij aan Aquilia dacht. Hij vertrouwde dat zwarte beest niet. Ze voerde iets in haar schild. Dat wist Zephyr en zijn vader Cobrazarao maar al te goed. Zephyr kneep zijn ogen even fijn. Hij had het al besproken met Cobrazarao. "Ik weet maar al te goed dat ze iets in haar schild voert Zephyr. Maar maak je niet druk. Het hoort allemaal bij mijn spelletje..." Vertelde Cobrazarao hem. Zephyr vond het niets. Cobrazarao was dol om met slachtoffers te spelen. Hij zal weer wat in zijn hoofd hebben. Die Zephyr nooit zal begrijpen. "Kben vervolgd en ook verbannen weggestuurd door die despoot, maar ik heb heel snode plannen die leiden tot zijn dood. Want ik heb een droom zo prachtig waarin recht word rechtgezet, alleen ik ben oppermachtig ik sta boven elke wet. Mijn vijanden vergeven is iets wat ik moeilijk kan, als ik een eind maak aan hun leven heb ik daar geen last meer van. Ik voel alleen maar kille haat voor iemand die mij heeft mij geschaad. En ik wil dat nu echt geschied, das mijn duivelse lied." Zephyr keek op toen hij dit lied hoorde. Hij kneep zijn ogen fijn. Wie zong het? Zephyr liet een enge hinnik horen. Het klonk schreeuwend. Door de open ruimte kon de vreemde merrie niet perfect horen vanwaar het kwam. Zephyr verscheen op de vulkaan en keek neer op de merrie. Haar geur was overduidelijk. Een nakomeling van Deina. Hij keek haar strak aan. Met zijn duistere ogen. De wind blies in zijn lange manen. De manen vlogen alle kanten op.

Haar ogen, die ze duidelijk van haar moeder geërfd had, staarden naar voren. Ze volgde bewegingen die op de vlakte van de ash valley gebeurden. Ze draaide met haar oren terwijl ze diep aan het nadenken was. Ze was nu drie maand oud en nu zou ze nog een paar jaren moeten wachten. De tijd ging traag, maar ze wist waarom. Haar moeder was nog niet rijp te sterven zodat zij haar kon vervolgen. Ze moest daarom zolang wachten en dat kon ze. Haar oren lagen schuin naar achteren terwijl haar ogen alles volgden. Ze zag verderop iets lopen, maar het was niets speciaal. Er liep zoveel rond. Je vond hier ook vaak vermoordde paarden en oude karkassen. De gieren vlogen rond op zoek naar iets nieuw. De merrie bleef rustig staan. Ze was misschien wel een veulen, maar ze kregen haar niet. Ze gooide haar hoofd de lucht in en sloeg met haar voorbenen naar voren. Om te tonen dat ze niet zomaar met zich liet sollen. De beesten vlogen geschrokken weg. Op zoek naar iets anders. Ze landde rustig neer op de vier benen en ontspande alweer. Ze was nog rustig. Ze had nooit een emotie in haar blik, maar ze was nog niet zo slecht. Ze deed het rustig aan. Ze hoefde nog geen paarden te haten en vermoorden want ze was te jong. Ze kon niets vermoorden wegens haar leeftijd. Daarom leek ze nu eerder neutraal, maar paarden moesten niet gaan denken dat ze niet slecht was. Diep vanbinnen was ze puur slecht, gevangen. Die zou op haar drie jaar of vroeger zelfs uitbreken en dan was ze er. Klaar om alles over te nemen met haar toekomstige kudde. Anaïs snoof luid en zag iets groot over de vlakte lopen. Ze volgde het paard dat duidelijk in haar richting kwam deze keer. Hij liep de vulkaan op en verscheen voor haar neus. Het was een grote hengst met duistere ogen en lange manen. Ze knikte naar de hengst en keek hem rustig aan. Ze had zijn uiterlijk al eens horen vallen in wat woorden van haar moeder, maar ze wist er niet meer van. "Anaïs is de naam." Haar jonge stem zat vol neutrale emotie. Ze zou nu ook nog niet gaan zoeken naar een slechte stem. Bij haar jonge veulen stem hoorde dat nog niet. Dan was je belachelijk en overdreven. Zo was ze niet. Ze was slim genoeg om kalm te blijven tot het echt tijd was.

Zephyr onderzocht al gauw de kleine jonge merrie. Hij was niet onder de indruk. Zijn scherpe ogen keken haar vals aan. Hij kon al gauw het karakter al een beetje onderscheiden. En hij wist al gauw dat hij dit merrie niet zo mag. Neutraal? Wat was dat nou weer? Werd dit de opvolgster? Wat is dat zielig. Zephyr ontblote zijn tanden. Dit was dus een nakomeling van Deina? één van de vele. Ze was waarschijnlijk de beroerdste veulen dat Deina ooit had. Kom op nou. De merrie voelde nog geen had. Verlangde niet naar moord. Toen Zephyr geboren was kon hij aan niets anders denken. Het zat in zijn bloed. Hij moest en zal levens ontnemen. Hij was sterk geboren en kon de wereld aan. Hij was snel zelfstandig en had al een leiders gevoel. Deze merrie denk dat er tijd is. Dat weet je toch nooit? Stel dat Deina sneller sterft dan verwacht? Dat ze vermoord word door een sterker paard of gewoon bezweek aan een ziekte. Dan had deze merrie een probleem.
Zephyr rolde met zijn ogen. Hij kon alles lezen van de merrie. Neutraal, leeft op haar gemak, tijd zat. Ach wat kon hem het eigenlijk schelen? Het is Deina haar probleem. Moest Zephyr zo'n veulen hebben had hij het al lang afgeslacht. Want in de bloedlijn van Zephyr geld de regel dat de eerstgeborenen de alfa zal worden. En het waren altijd waardige leiders. Cobrazarao was tot nu toe de succesvolste van ze allemaal. Zephyr sprong plots naar de steile helling en liet zich pijlsnel naar beneden glijden. Door de snelheid begonnen er vorkjes vanuit zijn grote zware hoeven ontstaan. Zephyr geloofde niet in een slechte neutraal paard. Je bent slecht, Goed of neutraal. Zephyr keek haar eens vals aan. "Anaïs is de naam." Zephyr keek diep in de ogen van de merrieveulen. Wat een rare en moeilijke naam. Typisch iets voor Deina. " Anaïs... jij bent dus één van de zovele veulens van Deina?" Weerklonk de kei zwarte stem van Zephyr die hij niet had uitgekozen. Het had zich zo ontwikkeld. En die zware stem was vaak te horen bij grote paarden. Die hadden nu eenmaal grote stembanden. Zephyr keek haar kil aan en schonk de merrie zijn naam nog niet prijs. Ze was zijn naam momenteel niet waardig. Zephyr had het nu eenmaal niet zo op dit soort paardjes. Zij werd een slechte leidster. Dan moet ze zich nu ook gedragen. Het wilt niet zeggen dat je een zielig zwak baby veulen bent. Dat je niet moordende gedachten kunt hebben. Zephyr schraapte met zijn hoef. Je zag best aan zijn houding dat hij Anaïs niet echt mocht.

Ongeïnteresseerd in de grote hengst keek ze hem aan. Ze merkte allang op dat hij haar al niet mocht. Terwijl hij haar niet eens kende. Dat kon haar echt niets schelen. Iedereen had zijn eigen gedachten maar over een ander. Ze vond hem maar belachelijk. Slechte paarden konden normaal tegen elkaar doen. Tegen goedzakken moest je je zo inderdaad gedragen, maar tegen een slecht paard hoefde dat niet. Behalve als je wilde tonen wie de beste was, maar daar deed zij niet aan mee. Haar oren draaiden even opzij en een paar woorden kwamen uit de hengst zijn mond. Hij leek haar moeder goed te kennen. Zwak hing haar geur nog bij hem. Ze kenden elkaar dus. Dat betekende niet dat Anaïs hém wilde kennen. Ze knikte even op zijn vraag. "De laatste." Haar stem nog steeds zonder emotie, maar je hoorde de kalmte er wel in. Ze had tijd genoeg en dat zouden sommigen wel denken. Ze leek daarom best goed op haar moeder. Ze grijnsde kort toen ze de houding van de hengst bleef opmerken. Hij moest haar dus niet. Goed voor hem. Dan moest hij na een tijd maar weggaan. Met paarden als hem wilde ze niet gaan rondlopen. Hij was lastig. Irritant. Ze zwiepte met haar al redelijk lange staart en staarde hem aan. Zijn blik was altijd gevuld met haat of gewoon valsheid. Ze schudde haar hoofd kort en keek hem weer recht aan. Een klein licht grijnsje op haar zwarte lippen te zien. Nu had ze best zin om zich slecht te gaan gedragen. Dat alleen maar om de hengst te irriteren. Dat vond ze grappig. Stom tegen paarden doen die denken dat ze alles zijn. Hij kon dan groot zijn en sterker. Hij was echt niet meer waard dan haar. Ze hief haar hoofd hoog en keek hem nog steeds ongeïnteresseerd aan. Sommigen zouden misschien naar hem opkijken om later zo te worden, maar zij niet. Ze zou nooit naar zo'n lastig en belachelijke hengst luisteren of gaan opkijken. Anaïs snoof luid en sloeg een keer met haar hoef op de grond. Een kleine kilte was ontsnapt uit de gevangenis en betrad haar jonge lichaam. Zo voelde het in elk geval.

Zephyr keek haar nu emotieloos aan. Slechte paarden blijven slechte paarden. het wilde niet zeggen dat je ook slecht bent dat je dan vriendjes achtig doet. Dat is juist belachelijk. Als je echt door en door slecht bent gaf je om niets en niemand. Het wilde niet zeggen dat hij Deina geaccepteerd als een bondgenoot dat hij deze walgelijke monster niets zou doen. Anaïs moest oppassen. Als ze te ver gaat met haar spelletje zal er bloed vloeien. Zephyr brieste waardoor bloed uit zijn neus liep. Een lange tijd geleden had een poema door zijn neus gebeten. Je zag sporen ban tanden op zijn neus. De wonden waren langzaam aan het genezen. Alleen binnenin was het nog zwaar beschadigt. Zephyr heeft nooit gezegd dat hij beter was dan anderen. Maar geef toe, hij heeft toch iets? :p. Een gewoon paardje kan toch niet zomaar vele vele vele landen hebben veroverd? Daar heb je macht en wijsheid voor nodig. En paarden volgen Zephyr niet zomaar. Zephy is echt een slecht paard. Dood je zonder dat je het nog beseft. Je kun Zephyr beter als bondgenoot hebben dan vijand. Anders achtervolgt de dood je. Als Zephyr Alfa word zal hij dit kleine landje veroveren. Alle vijanden worden weggevaagd door duizenden paarden. Allemaal sterk en zwaar getraind. Ze laten de aarde beweging door hun krachtige lichamen. Als Zephyr beslist dat Anaïs een vijand van hem word word haar toekomst lekker weggevaagd. :p "De laatste." Antwoordde de merrie kort. Ach, Deina zal vast nog wel meer veulens krijgen. Daarom dat hij ook niet geïnteresseerd was in haar. Ze was even belangrijk voor hem geweest. Totdat Zephyr met zijn vader gesproken had. Cobrazarao vertelde dat Deina niet de ideale partner was. Ze had zich al gemengd met vele hengsten. Ze is besmeurd door vele hengsten. Ze verdiende Zephyr niet. En kort na zijn vertrek had Deina zich alweer te goed gedaan aan een ander hengst. Walgelijk. Cobrazarao had soms zijn periode dat hij echt eens zijn pleziertje moet doen. Maar als hij eenmaal met een merrie had verbonden vermoorde hij haar. Om te voorkomen dat de merrie zijn veulen zal dragen. En om haar waardigheid te behouden. Zephyr had voorlopig geen last van die nood. Hij was ook nog vrij jong. Een hengst blijft een hengst. Hij is ontworpen zich voortplanten. Maar Zephyr wilde niet dat zijn reputatie naar de knoppe gaat als de Player of zo. Hij drukte zijn oren nog harder tegen zijn schedel toen de merrie hem leek uit te dagen. Alweer ontblote hij agressie zijn tanden. De merrie toonde geen interesse voor hem. Wat hem niet zo boeide. Ze was werkelijk een dwaas die met haar toekomst speelde. Hij had al genoeg paarden die geïnteresseerd waren in zijn grootheid. Zij dacht alleen aan slechte dingen om zich beter te voelen. Zielig.

Haar donkere ogen keken naar de hengst die duidelijk geïrriteerd raakte bij haar uitdagingen. De hengst toonde agressief zijn tanden. Ze bewoog haar niet. Ze keek even naar de tanden en een grijns sierde haar lippen opnieuw. Het was enorm stil tussen beide paarden, maar whatever. Ze zwiepte een keer met de zwarte staart en keek hem nog steeds met dezelfde blik aan. Plots dacht ze weer aan hem. Hij had zichzelf nog steeds niet voorgesteld, maar iets diep in haar zei dat ze hem kende. Bij naam dan. Ze snoof even en liet haar donkere ogen weer over de omgeving glijden. Haar gedachten zoekend naar een paar namen. Ze dacht aan zijn uiterlijk en gedrag. Ja, ze wist het weer. De merrie schrok toen ze de woorden diep in haar hoofd vond. Ze wist hoe hij heette, maar de woorden die haar moeder nog verteld hadden lieten haar schrikken. Ze opende haar ogen en keek hem aan. Nee, dat kon niet. Hij toch niet? Ze snoof luid en keek hem aan. Ze zette duidelijk een stap achteruit en keek nog steeds naar hem. Na een tijd keek ze naar de grond en woest sloeg ze met haar hoef op de grond. "Oh man, dat kan ze toch niet menen hé?!" De woorden spuugde ze eruit terwijl ze hem aankeek. "Ik weet wie je bent. Ik ken je bij naam, maar je wilt echt niet weten wat mijn moeder nog over je zei.. Echt.. Dat kan ze gewoon niet menen!" Haar stem was killer dan eerst, vermengd met de woede. Ze wist nog goed wat haar moeder zei. Ze zou die woorden nu echt niet zomaar vergeten. Nu wilde ze zelfs niet ouder gaan worden en groter. Dichter gaan bij voortplantingen en hengsten. Ze drukte haar oren in haar nek en keek naar de hengst. Zou hij het misschien snappen? Nee vast niet. Zoiets zou zijn moeder toch niet tegen hem gaan vertellen? Ze zou zich doodschamen moest dat wel geweest zijn. Zephyr zou ook moeten gaan graven in zijn geheugen en dan zou het er zo uitzien. De woorden die Deina aan hem gespendeerd had: "Bedankt, Zephyr. Hou je goed. Als je terugkomt zal ik er misschien niet meer zijn, maar zoek gerust mijn dochter op. Die reden, daar kom je nog wel achter."

De wind streek in zijn zwarte lange manen. Zephyr reageerde niet meer op de vervelende streken van de jonge veulen. Hij keek haar neutraal aan. De hemel was bezaaid met donker grijze wolken. Het werd steeds donkerder en donkerder. Zephyr was bijna nooit te zien bij heel goed weer. Hij had zo'n hekel aan die felle en bloedheete zon. De temperatuur was best ijskoud. Maar het deed Zephyr weinig. Hier en daar lagen wat sneeuw hoopjes. De grond was steenhard door te temperatuur. Zephyr zijn instinct verteld hem dat er nog wel wat sneeuw uit de hemel zal vallen. Zephyr brieste nog eens. Twee grote witte warme adem wolken werden uit zijn longen geperst. Zephyr keek kil naar Anaïs. Opeens veranderde haar houding. Hij kneep zijn ogen fijn. Hij maakte zich groot. "Oh man, dat kan ze toch niet menen hé?!" Zephyr keek haar niet begrijpend aan. 'WTF?! Wat heeft die nou weer?!' ging er door zijn hoofd heen. Zephyr keek haar emotieloos aan. De merrie nam een stapje achteruit. "Ik weet wie je bent. Ik ken je bij naam, maar je wilt echt niet weten wat mijn moeder nog over je zei.. Echt.. Dat kan ze gewoon niet menen!" Zephyr begon te fronsen. Wat zegt die nu weer? Wat had Deina dan gezegd dat hij niet wilde weten. Zephyr nam een stapje naar haar richting."Vertel het me."Zei Zephyr gromend. Hij hield niet van dat mysterieus gedoe. Hij wilde het nu weten. Hij hoopte maar voor Deina dat het niet zo erg was dan het klonk. Geïrriteerd sloeg Zephyr met zijn lange zwarte staart tegen zijn flank. Zephyr had echter geen idee wat er in dat hoofd van Anaïs haar hoofd ging. Hij dacht nooit zon na over wat Deina hem verteld had. Hij herinnerde zich wel dat bij zijn terugkeer dat ze er misschien niet meer zou zijn. Maar ze leeft nog. En dat wist Zephyr maar al te goed. Hij bleef de merrie aankijken. Ze moest het hem zeggen. Hij knalde met één van zijn voorhoeven hard tegen de steenharde grond waardoor er een felle knal ontstond. Ongeduldig begon hij te schrapen.

Het jonge veulen hoorde zijn woorden en zweeg even. Misschien had haar moeder het wel nooit verteld en zou het hun geheim worden. Het was gewoon gek om zo te denken. Anaïs begreep het nog steeds niet. Haar moeder was getikt. Zo noemde ze het. Ze snoof luid en merkte op dat de grote hengst dichterbij kwam en met zijn hoef op de grond begon te slaan. Hij leek wel enorm ongeduldig en wilde het dan ook weten. Het veulen draaide onrustig met haar oren. Oké, ze was niet zo bang voor hem maar hij was enorm groot. Zijn grote hoeven zouden haar verpletteren als het moest. Niet dat dat zou gebeuren want ze deed niets verkeerd nu. Haar moeder wel. Het veulen zuchtte even. "Mijn moeder had het meteen over je. Ze zei dat je een goede bloedlijn hebt en dat.." Even viel ze stil. De woorden die eraan zaten te komen waren gewoon walgelijk in haar ogen. Ze kon het niet menen. "Ze vond dat ik later een nakomeling van jou zou moeten hebben. Dat jou bloedlijn zou gemengd worden zodat onze families beter uit zouden breiden en nog beter zouden worden. Ze is gewoon gek. Ik ben nog maar drie maanden en ze wil me al gaan koppelen met een paard dat jaren ouder dan me is én groter. Ik snap er echt niets van wat er in haar hoofd draait." Het veulen schudde haar dikke wintervacht uit en richtte haar donkere ogen op de grote hengst. Ze schrok er wel een beetje van dat ze het hier zomaar tegen een onbekende begon te schreeuwen. Dat was niet iets dat ze zomaar deed. Het veulen zwiepte met haar staart en keek weer omhoog naar de grote hengst terwijl ze begon af te wachten. Niet zo ongeduldig als hem, maargoed.

Zephyr keek de merrie strak aan. Wat had ze weer te zeggen? Deina had vaak zulke rare ideeën in haar hoofd. Zephyr keek op toen ze eindelijk sprak. "Mijn moeder had het meteen over je. Ze zei dat je een goede bloedlijn hebt en dat.." Zephyr kon al raden wat er uit haar mond zal vallen. Hij gooide zijn hoofd omhoog en begon zwaar te snuiven. De merrie vervulde nog de laatste zinnen toe. "Ze vond dat ik later een nakomeling van jou zou moeten hebben. Dat jou bloedlijn zou gemengd worden zodat onze families beter uit zouden breiden en nog beter zouden worden. Ze is gewoon gek. Ik ben nog maar drie maanden en ze wil me al gaan koppelen met een paard dat jaren ouder dan me is én groter. Ik snap er echt niets van wat er in haar hoofd draait." Begon ze te roepen. Zephyr was woest op Deina. Hoe durft ze? Proberen hem te koppelen aan zo'n... ding!? Ze is hem niet waard. Zo'n irritante kleuter. Ze is bovendien veel te jong en te klein. Wat voor veulens zou hij krijgen met zo'n beest? Zephyr snoof woest. " Vergeet het maar. Daar kan ze alleen maar van dromen." Zei Zephyr grommend. Hij zal Deina hierop aanspreken. Wat dacht ze wel niet? Hij zal wel zelf zijn partner uitkiezen. Zephyr zwiepte woest zijn staart in de lucht en knalde steeds met zijn grote hoeven tegen de grond. Als hij nog maar probeerde Anaïs te bespringen zakt ze door haar benen. Wat zou dat belangrijk zijn voor Zephyr. Hij zal wel een mooiere, sterkere, machtigere merrie zoeken. Man, man wat maakte Zephyr toch wat mee. Hij keek de merrie nog steeds strak aan. Anaïs toonde trouwens ook geen interesse in Zephyr. Zo'n koppig ding moest hij heus niet hebben.

De jonge merrie drukte haar oren tegen haar schedel. "Je hoeft heus niet zo te grommen. Alsof het zo mijn fout is. Echt niet hoor. Sorry dat mijn moeder idioot is." Het kwam eruit alsof ze het meende. Oké, ze meende het ook wel. Toch was het iets overdreven dat ze zo over haar moeder praatte. Moest die haar nu horen zou ze de kudde nooit overnemen. Ach, whatever. Ze schudde haar dikke wintervacht uit en keek weer naar de grote hengst. Haar moeder was gek. Ze zou toch niet elke hengst geven die ze zelf leuk vond aan haar veulens. Ze rolde met haar ogen toen ze eraan dacht. Als ze nu ouder was, ging het nog. Maar kom op, ze was een veulen. Die kon je toch niet gaan koppelen met een oude grot hengst. Ze zuchtte even en negeerde alles om haar heen. Ze zwiepte met haar staart en keek kort naar de hengst. Wat leuk. Een abnormaal gesprek terwijl ze liever paarden op een normale manier leerde kennen. Goed. Het zou niet meteen gaan klikken tussen haar en die hengst. Ze wist wel dat hij ook machtig was net als zij. Oké, zij had een kudde later. En hij was bekend en groots. Ze draaide met haar oren. Wat dacht ze eigenlijk wel niet? Ze wist gewoon niet meer wat ze moest gaan denken. Zou ze luisteren naar hem of naar haar moeder. Wie was machtiger? Wie was beter? Ze had er geen idee meer van. Het ging te ver voor haar. En dat door een ruzie tussen de hengst en haar moeder.

Zephyr keek chagrijnig naar de merrie. Echt nu is hij heel slecht gezind. Deina met haar gestoorde plannetjes ook. Typisch Deina. "Je hoeft heus niet zo te grommen. Alsof het zo mijn fout is. Echt niet hoor. Sorry dat mijn moeder idioot is." Zephyr rolde nors met zijn ogen. "Je moeder speelt met haar leven EN mijn vertrouwen!!" sprak Zephyr met een luide stem. Hij zal Deina nog wel aanpakken. Zonder nog iets te zeggen verdween Zephyr met grote stappen. Zephyr moest even afkoelen. Wie hem nu tegen het lijf loopt heeft een enorm probleem want Zephyr zal geen genade tonen. Hij beukte met zijn grote hoeven tegen de grond. Zijn ogen begonnen te vonken. Zijn lichaam werd heel warm door zich zo op te boeien. Hij begon in een snelheid te galopperen. Vernietigde alles op zijn pad. Zephyr zijn lange manen wapperde in de ijskoude wind. Je hoorde hem al van ver aanstormen. Door de steenharde grond die vast gevroren was.

Een zeer grote flut. Heb in dit topic gee, inspi meer :p