VIPS U L T A N
Vrolijk paradeerde de gitzwarte hengst door de donkerbruine mud, terwijl zijn al helemaal vieze benen zich telkens uit het gevaarlijke, kletsnatte zand haalde. Als je even bleef staan, stond je hoogstwaarschijnlijk vast. Maar dat kwam omdat het de afgelopen dagen zoveel had geregend en wonder boven wonder, lag er hier op het moment geen sneeuw. Enkele paarden raasde voorbij, Sultan had zijn blik strak naar voren gericht en zijn oren zochten naar enkele geluiden. Hij verveelde zich, de laatste tijd waren er bijna geen badasses die hij op hun zenuwen kon werken. Dat deden ze ook bij de goede paarden, met hun sprookjes over vlinders en bijtjes waar ze achter aan huppelde. Hoe diep kon je zinken als slecht paard, als je zelfs díe sprookjes geloofde. Alsof goede paarden ondanks hun geaardheid hun woordje niet terug hadden? Dat moest eens afgelopen zijn, paarden moesten eens weten waar Sultan voor in staat was. Een scheve grimas speelde met zijn mondhoeken, zijn tevreden blik gleed even door het moerassige gebied terwijl een ontspannen bries tussen zijn lippen door glipte.
Het was koud, de kille wind schreed tussen de bomen door en zorgde ervoor dat de temperatuur kouder aan voelde dan dat het in werkelijkheid was. Kort schudde de zwarte hengst met zijn edele hoofd, maakte een soepele overgang naar stap waarbij hij zijn hals een tikkeltje strekte. De laatste dagen dacht hij meer aan het verleden dan dat hij ooit had gedaan, welke paarden zich al allemaal met zijn leven hadden bemoeid, welke paarden hij niet uit kon staan en welke hij nog steeds enorm miste. Een daarvan was Curlin, zijn ex-partner, waar hij nog steeds om gaf, ondanks alle dingen die ze hem had aangedaan. Zachtjes snoof hij eens, schudde de gedachtes weg en het gefluit van de vogels overstemde zijn gedachten. De gevleugelde beesten landde her en der op de takken van de kale bomen, die lichtjes begonnen te kraken toen er een zachte windvlaag door de kille lucht blies.
De reebruine ogen van Sultan waren even kort gesloten, zijn oren luisterde naar alle geluiden die door het gebied heen galmde en ondertussen liet hij zijn lichaam even tot rust komen door te ontspannen. Na de zware trainingen de afgelopen dagen vond hij dat zijn lichaam dat wel verdiende. Geritsel was hoorbaar, hoeven werden overduidelijk uit de modder getrokken en toen hij zijn ogen weer opende, keek hij recht in de ogen van Curlin. De merrie waar hij vroeger altijd een hekel aan had, maar na een aantal gesprekken was hij langzaam weer van haar gaan houden. Wat hij nu overigens nog steeds deed, maar van Pearl meer. Kort schudde hij zijn hoofd, voelde hoe zijn manen zijn huid streelde en vervolgens knikte hij als begroeting. `Curlin. Dat is lang geleden.` De warme klanken van zijn stem rolde met gemak over zijn tong. Een vriendelijke ondertoon was erin verwerkt, terwijl zijn zachte blik op die van haar gericht was. Wachtend tot ze zou reageren, want het was al een hele tijd terug dat die twee elkaar hadden gezien.
& Curlin!
