Who says i can't be the best?

Hier en daar kraakte het ijs als ze haar gigantische gewicht erop zette. Soms erger dan anders. Haar staart mepte door de lucht. Haar oren lagen in haar dikke manenbos. Haar neusgaten wijd opengesperd. Haar ogen flitsten wraakzuchtig het gebied over. Ze had hem gezien, ze had haar vader gezien. Toen ze in gesprek was met Zephyr, ze wou haar vader toen niet achterna gaan. Maar ze zag hem hierheen gaan. En nou was ze hem gevolgd. Het was tijd, ze zou haar vader vermoorden. Ze zou wraak nemen. Ondanks dat ze haar vader van af dat ze één maand was, hem niet meer gezien had. Kon ze hem herkennen, ze herkende zijn kleur. Hij leek precies op Streya. Haar moeder zou een ander verhaal worden. Maar Streya wist dat haar moeder dom was. Streya wist dat haar moeder er niet bij nadacht om haar niet te bezoeken, haar moeder dacht er niet bij na dat ze dan misschien vermoord werd door Streya. Haar vader daar en tegen was al net zo dom. Het was een wonder dat Streya zoveel hersens had. Streya was een wonder met ouders zoals de hare. ''Wel wel.'' Ze stopte achter de zwarte hengst, snoof zijn geur op. Dat zou van pas komen om haar moeder op te zoeken. Haar vader draaide zich om. Zijn ogen groot van schrik, en verbazing tegelijk. ''Streya...'' Fluisterde hij zwak. Streya snoof eventjes. ''Het spijt me.'' Rolde er moeilijk over zijn lippen heen. Streya trok haar wenkbrauwen op. Och ja, natuurlijk had hij spijt, natuurlijk. Sarcastisch gleden de woorden door haar hoofd, net zo sarcastisch zoals haar vader ze had uitgesproken. ''Te laat...'' Sprak ze raadselachtig. Haar spieren spande zich samen, haar borstkas ging sneller dan ooit tevoren op en neer. Schuim droop van haar mondhoeken. Zweet brak door haar lijf heen, zonder dat ze begonnen was. Haar vader keek haar angstig aan, niet in staat om ook maar een stapje te zetten. Om ook maar iets te verroeren. Alles om haar vader heen vervaagde. Het enige wat Streya nog zag, in haar blinde woede was haar doelwit. In dit geval... Haar vader... Streya schoot naar voren toe, haar tanden klemden zich om haar vaders neus heen, die nog steeds als bevroren stond. Tot hij besefte dat Streya hem aan zijn neus omhoog had gerukt, om hem vervolgens enkele raken meppen te geven op zijn borstkas. Toen hij weer met een bonk op de grond kwam, schudde hij ongelovig zijn hoofd. ''Ik kan niet vechten tegen mijn dochter.'' Sprak hij zachtjes. Dreigend kwam Streya dichterbij. ''Ik laat je kronkelen, laat je smeken. Je zal moeten. Vader.'' Het laatste woord was vol met minachting uitgesproken, vol met woede. Ze spuugde de moordlustige woorden uit, als het ware. Haar staart mepte nog eens keertje tegen haar flanken. Bloed droop uit haar neusgaten, bloed zat op haar hoeven. Nog steeds was het enige wat ze zag - het enige waar ze oog voor had - haar vader. De zwarte hengst. Dit keer schoot hij met gesloten ogen in de aanval. Streya steigerde, haar tanden ontbloot. Haar hoeven in de lucht malend. Haar vader schoot langs haar op, Streya haar tanden gleden door haar vader zijn hals. Bloed spoot alle kanten op. Druppeltjes raakte Streya overal waar het maar kon, de sneeuw was roodgekleurd. Druppeltjes bloed, vergezeld met kleine sneeuw vlokjes die zachtjes naar beneden dwarrelden vlogen nog steeds in het rond. Streya had grote bloedvlekken op haar hoofd. De roestige smaak van bloed gleed door haar keel. Haar ogen waren doordrenkt met bloed. Ze moest een paar keer hevig knipperen om het eruit te halen. Dikke klitten waren gevormd in haar manen en staart waar het bloed zich gevestigd had. Nog steeds had Streya geen littekens van haar slappe vader gekregen. Hij stond kreunend en smekend op. Angst kwam in de neusgaten van Streya. Ze snoof het op, heerlijke geur... Angst. Overal in de houding van haar vader was angst te zien. Hij smeekte om hem te laten leven. Streya haar ogen waren woest. Haar neusgaten wijd open gesperd, plasjes bloed vormde zich op de sneeuw witte ondergrond. Het sneeuwen was gestopt. Streya haar spieren waren nog steeds gespannen. Haar vader zou smeken zou vergeven, en wat zou Streya doen? Ze zou hem langzaam laten sterven op de koude ondergrond. Streya schoot direct weer in de aanval, ze pakte met haar tanden zijn schoft beet. Haar hoeven mepte tegen zijn twee rechter hoeven aan. Ze liet de schoft los met haar mond. Haar hoeven beukte tegen zijn buik aan, ze bokte ze steigerde. Haar vader kreunde, smeekte op een snelle eenvoudige dood. Maar het hielp hem niet. Hij greep niet in, wetend dat dit hem alleen maar meer pijn zou doen. Toen viel hij neer. Op de grond, haar vader kreunde. Hij kronkelde. Met spijt in zijn ogen keek hij Streya aan. ''Ik had het nooit willen doen, Streya.'' Sprak hij. Streya snoof nogmaals, haar oren dit keer tegen haar schedel aangedrukt. Ze schopte hem uit alle macht tegen zijn buik aan, waardoor die eventjes een golvende beweging maakte. En haar vader weer kreunde en kronkelde, ze hield ervan om haar slachtoffers te laten kronkelen. Uit alle wanhoop probeerde haar vader overeind te kruipen. Maar Streya plante haar hoef op haar vaders buik, waardoor hij niks anders kon dan blijven liggen. Streya haalde haar hoef van zijn buik af. Bracht haar hoofd dichterbij, ze kon zijn adem voelen, zijn laatste ademhalingen kon ze voelen, ze kon ze ruiken. Streya snoof eventjes. ''Maar je deed het.'' Fluisterde ze zacht, met haar unieke duivelse stemgeluid in zijn oor. Hij was bang voor dat stemgeluid. ''En nu zul je branden in hel.'' Vervolgde ze haar verhaal. Met haar charmante, pure zuivere melodieuze stemgeluid, maar o zo kwaadaardig duivels en moordlustig. ''Streya, alsjeblieft.'' Sprak hij smekend. ''Alsjeblieft...'' Hij stopte eventjes met praten, om de brok in zijn keel weg te slikken. ''Vermoord me, alsjeblieft.'' Streya lachte even zo dat zijn haren overeind gingen staan, en die van vele anderen trouwens ook. ''Nog eventjes geduld, en dan zul je branden in hel.'' Sprak ze duister en sinister. Toen keek ze toe, hoe haar vader zijn ogen sloot, in de hoop dat dat zijn pijn zou verminderen. Maar hij leefde nog, Streya zag de warme adem wolkjes van haar vader nog. Met genoegen en plezier keek ze toe. Hoe haar vader langzaam ademde. Hoe hij kronkelde, hoe hij kreunde. Hoe hij in zichzelf aan het bidden was op een snelle en makkelijke dood. Maar Streya zou niet toegeven. Streya zou toekijken tot hij zijn laatste adem uit blies. Ze wist niet hoelang ze daar gestaan hadden - en gelegen - tot de dood van haar vader. één uur? Vijf minuten? Een kwartier. Maar tijdens de laatste adem van haar vader, had er een sinistere glimlach op haar gelaatstrek gestaan. Een vreselijke moordlustige glimlach. En toen was het klaar, bloed stroomde uit haar neusgaten. Bloed was overal te vinden op het lijf van haar vader. Streya zakte door haar knieën op het ijskoude ijs. Dat eventjes vervaarlijk kraakte. Haar tanden gleden door zijn buik. Nog meer bloed stroomde eruit, de sneeuw rondom hem was roodgekleurd. En meer bloed zou vloeien. Dit keer gleden haar tanden over zijn hals, weer spoot het bloed eruit. En dit was de laatste keer. Haar tanden gleden over zijn wang, en over zijn neus. Zijn oor rukte ze er in alle macht af. Nu zou iedereen weten, die dit teken kende, dat de hengst vermoord was door Streya. Dit was haar teken, iedere keer als ze iemand vermoord had, deed ze dit bij diegene. Langzaam drong een geur tot haar door. Ze wachtte af, terwijl ze bij het lijk van haar vader bleef staan.

~Deamon~

Deamon was ondertussen al een tijdje in dit gebied, hij was wat uitgerust van de lange reis en ging maar eens uit verveling een wandelingetje maken. Zoals altijd, was zijn gemoedstand voor vele niet te pruimen. Zijn ogen stonden vals en kil, zijn lichaamstaal stond woede en onvoorspelbaarheid uit, maar zijn oren stonden naar voren. Deamon hield er van om gewoon lekker zo rond te lopen en de paarden de stuipen op het lijf te jagen. Met een valse grijns stapte hij met zware passen door het gebied. Alles lag onder de sneeuw, wat deamon knorrig maakte. Want ja geen eten, is honger lijden. En daar had deamon een hekel aan. 

De sneeuw die zomaar zonder reden uit de lucht viel, bleef in zijn dikke bos git zwarte manen hangen, het bleef op zijn rug zitten en op de bovenkant van zijn dikke krullende frieze staart.
Hij stapte stevig door als hij het ene bosje naar het andere bosje moest oversteken. Hij drukte zijn voorhoofd tegen de wind in. " waarom moeten ze toch allemaal mij hebben zelfs het weer pleurt zijn troep over mij heen " mompelde hij chagerijnig in zich zelf. Hij liep langs een paar jonge paarden heen die hem aan stonden te gapen alsof hij een soort duivel was. Hij stapte zwijgend door, alleen volgde zijn kille ogen de paarden tot dat ze de andere kant opkeken. Ja want deamon had een zwaar gebouwd lichaam, zijn breede hengstennek was bedekt met een dikke bos krullende manen, zijn lichaam was bedekt met een dikke wintervacht. Hij had er een hekel aan. Maar ja wie niet?

Eenmaal in een ander klein stukje bos aangekomen schudde hij zich even uit. Zijn kille duistere ogen speurde de horizon af. " waar zal ik nou eens naar toe gaan " vroeg hij in zich zelf. Hij keek omzich heen zag voor zijn hoeven wat rode bloedvlekjes op het witte sneeuwkleed. Hij bracht zijn breede hoofd naar beneden en rook eens goed aan de geur. Waarna hij de rest uit snoof. Het was paardenbloed. Hij gooide zijn nek in de lucht en zijn hoofd strekte hij hoger. Hij rook even. De wind bracht hem de geur weer terug. Hij was nieuwschierig en volgde de geur.

Met grote imposante stappen dreunde hij door de bosjes heen. Zijn sokken werden steeds natter waardoor het steeds lastiger werd zijn hoeven normaal op te tillen. Zijn ogen stonden allert. Wat was hier gebeurd. Oppeens hoorde hij door de doodse stilte een ademhaling. Hij stapte er zonder aarzelen op af. Het eerste was hem opviel was een bebloed lijk van een zwarte hengst. Met een valse grijns keek hij op de lijk neer. Iets er naast zag hij een oor liggen die ook inderdaad van die hengst afkomstig was. Ondertussen stond zijn imposante lichaam stil voor de merrie die erbij lag. Zijn oren stonden dit keer naar voren, zijn lichaam stond er ontspannen bij, het deerde hem niks dat er een lijk lag te zwemmen in zijn eigen bloed. Eigenlijk vond deamon het wel een mooi gezicht. Hij richte zijn kille en duistere ogen op de merrie. Waarna uiteindelijk hij zijn kille blik in die van de merrie boorde.

" zo, heb jij dat gedaan? " vroeg deamon met een donkere kille en rauwe stem. Zijn stem klonk erg neutraal. Wat kon het hem boeien? Niks. Helemaal niks. Een valse grijns kwam even op zijn zwarte lippen, waarna die grijns ook heel snel weer verdween. En de merrie met een valse en koude blik aankeek.

Nog steeds was er een doodse stilte, alleen een geur. Die Streya niks uitmaakte. Ze gaf haar vader nog een laatste minachtende blik, stond toen op. En schudde zich uit. Daarna draaide ze haarzelf om naar de hengst. Het was een zwarte hengst. Slecht, dat was duidelijk. Alhoewel zijn stem neutraal klonk. Streya schudde haarzelf uit. Haar moordlustige blik doorboorde die van de hengst. Ze hield zijn blik vast, iets waar ze bekend om stond. Hij was begonnen met praten. Streya richtte haar blik op haar vader. Op de tekenen die zij erin had geritst met haar vlijmscherpe tanden. Haar vader zwom in zijn eigen bloed. Streya zelf had overal bloed zitten. Lange klitten veroorzaakt door bloed, zaten in haar altijd zo glansende golvende manen. Van een beeldschoon uiterlijk was haar uiterlijk verander naar angstaanjagend. Haar staart mepte door de lucht. Haar vacht schudde heen en weer. Haar benen stampte eventjes op het ijs, wat een klein deukje veroorzaakte. Die eventjes zachtjes kraakte. ''Wraak is datgene dat mij geholpen heeft. Wellicht.'' Was haar charmante, pure, zuivere, melodieuze stem. Maar o zo kwaadaardig en moordlustig. Haar ogen doorboorde die van de hengst voor haar nog steeds. Haar staart zwaaide tegen haar flanken. ''Wat je herinnert, wat je onthoud.'' Klonken haar mysterieuze woorden, nadat ze op de tekeningen die ze had gemaakt op haar vader met haar tanden had geknikt.

Deamon keek de merrie met een verbaasde en ongeintreseerde blik aan. Hij luisterde half naar wat de merrie voor hem zei " ja, ja, het zal wel " antwoordde hij met een niets uitmaakende stem. Het was een kille en valse stem met een rauw randje. Hij stapte eens een rondje om de dode hengst. Elke stap denderde en deed het ijs kraken. Hij kon er ook niks aan doen,hij was nou eenmaal zwaar gebouwd met lompe grote hoeven. Zijn dikke bos met manen hingen voor zijn ogen. Hij stapte door het bloed heen, wat hem geen reet intreseerde. " je hebt er wel een zooitje van gemaakt " merkte deamon op en zei het met een kille en bijzonder verdacht rustige stem. Naar dat hij de lijk had gezien gleden zijn ogen via de benen van de merrie, langs haar lichaam weer in haar ogen. Een valse onbetrouwbare grijns kwam weer op zijn lippen tevoorschijn.

Hij schoot zowat in de lach van het hoofd wat de merrie trok. Maar hij kon het goed verbergen. Deamon snoof eventjes. Hij bleef de merrie met een onbetrouwbare blik aankijken. Maar hij besloot nog even te blijven. Misschien kon dit nog erg gezellig worden.

De hengst was niet geïnteresseerd in haar woorden. Eigenlijk.. Deed Streya het helemaal niks, ze was afgesloten van de buitenwereld. Ze was onbetrouwbaar, dacht alleen aan zichzelf. Maar des ondanks dat, had ze ooit een partner gehad. Des ondanks dat, was ze niet vol van zichzelf. Ze zat vol met zelfvertrouwen, maar ze was niet zoals de mormels die met zichzelf trouwde of zo iets. Nee, zo was ze niet. Streya was niet te begrijpen, haar ziel was onleesbaar. Haar verleden en haar geheugen was onleesbaar. Ze was raadselachtig, ze hield zelfs van raadsels. De hengst sprak. Streya haar ogen doorboorde die van hem. Ze had een mooie bouw, stevige spieren. Die je makkelijk kon zien. En ze trainde graag. Haar ogen waren van plan zijn ziel te lezen, maar het lukte niet. De letters bewogen door elkaar. Streya haalde haar ogen terug. En hield zijn ogen vast. De hengst liep een rondje rond haar 'kunstwerk,' rond haar vader. Hij sprak iets over een zooitje. Misschien begreep Streya waar hij het over had. Misschien ook niet, het bloed lag overal verspreidt. Daar een paar druppeltjes, daar een plasjes. De hengst had zo'n beetje al zijn bloed verloren, hij was doodgebloed. Ze negeerde zijn woorden. Het was geen zin om antwoord op te geven. Toen bekeek de hengst haar. Streya bekeek hem ook. Ze merkte de onbetrouwbare valse grijns op zijn lippen. De hengst dacht zeker iets. Streya haar hals strekte zich. Haar hoofd lichtelijk schuin. ''Haal niets in je hoofd.'' Klonk haar sinistere waarschuwende stem. Ze schudde haar zelf uit. Mepte met haar staart. Ze kon zijn hartslag horen. Zijn adem voelen. Warme wolkjes blies hij uit. ''Wat is je naam?'' Waren haar andere woorden met haar charmante, pure, zuivere, melodieuze stem. Maar o zo kwaadaardig en moordlustig. Ze schudde haar zelf uit. Haar hoofd trok ze weer schuin, en toen nam ze haar hals weer terug. Ze brieste eventjes. Bleef de hengst met een sinistere blik aan kijken.

Deamon luisterde dit keer wel naar de merrie, het waren een soort van dreigende woorden. Deamon drukte zijn oren plat in zijn dikke manen en gooide even zijn hoofd omhoog, waardoor onder de dikke manen het wit in zijn ogen te zien was. Snuivend schudde hij zijn hoofd heen en weer. " begrijp me goed meid, speel niet met mij " snoof hij. Deamon was al knorrig, en dan zo'n blik als die van haar stond deamon echt niet.

Hij verstond merrie haar 2de vraag. Hij verbaasde zich, dat hij niet weer zo'n vraag kreeg over een of andere wannebe hengst, wat hij al 2x heeft moeten aanhoren. Dus dat zat deze merrie mee, of ze moest ook nog eens die brutale vraag stellen. " deamon is de naam " sprak hij kil en vals uit. Hij zette zijn zware imposante lichaam in een stap en liep dit keer een cirkel om de merrie. Ze zat onder het bloed, maar deamon was onder de indruk van haar lichaam. Ze zag er getraind uit. Elke stap die de hengst zette, dreunde tot ver onder het ijs, en zijn spierel rolde over zijn lichaam. Hij stond stil naast de merrie. Hij keek haar met een schuin oog aan. Deamon was groot en breed. Hij zei niks, alleen zijn kille blik boorde in die van haar.

Haar manen wapperde achter haar aan. Een fikse wind gleed over de plek waar ze stonden. Het was een ijzige winter geweest, en het was er nog steeds een. Nog steeds... Zeg dat wel hé. De hengst begon te praten, hij snoof daarvoor nog eventjes en had zijn hoofd snuivend geschud. Het was duidelijk dat de hengst knorrig was. Dat zeker. Haar blik boorde ze door zijn ziel, zijn onleesbare ziel. De hengst sprak, een knorrig stemgeluid had hij. Streya snoof eventjes dominant. De hengst moest niet de rollen om gaan draaien. Dan was het gedaan. Streya zette dreigend een paar passen naar voren. Zijn adem raakte die van haar, hun wolkjes stegen samen op. En scheiden ergens midden in de lucht. ''Je moet de rollen niet omdraaien hengst.'' Werd er gefluisterd in zijn oor. Haar sinistere dreigende stem had geklonken. Toen zette ze een paar passen naar achteren. Wachtend op zijn reactie van haar vraag. 'Wat is je naam?' Had haar vraag geklonken. Deamon was zijn naam. Streya knikte. ''Merrie.'' Had Streya gefluisterd, haar naam... Nee, wacht het geen zoals de hengst haar mocht noemen. Zoals de hengst de eer had haar te noemen. Haar manen golfde nog steeds langs haar breed gespierde hals.

Deamon keek hoe de merrie reageerde. Hij drukte zijn oren naar achteren als ze op hem af komt. Hij ontlootte zijn tanden en drukte zijn kin tegen zijn brede gespierde borst aan en schopte zijn linkerbeen imposant en krachtig naar voren, het is dat ze optijd haar stappen weer terug nam, want deze trap was bedoeld haar een tik te geven. Deamon snoof en keek haar kil en met een dodelijke blik aan. " ik speel niet met jou, geloof me ik speel niet met maaltijden " zei hij opvallend met een rustige en kalme stem. Maar toch een tikkie geirriteerd. De hengst luisterde naar de naam van de merrie. " merrie huh? Een rare naam bij een rare merrie " sprak hij toen nors uit. Ja deamon was geen vriend. Hij was eerder je vijand die je niet in het donker wilt tegenkomen. Deamon had een groot acceptatie vermogen, maar als de druppel de emmer deed overlopen keerde hij je of de rug toe, of hij vermoord je zonder een pardon.

Deamon liet zijn oren plat in zijn nek liggen en keek de merrie met een koude ijzigr blik aan. " wie denk jij eigenlijk wel niet wie je bent? " vroeg hij daarna aan haar en boorde zijn ogen in haar ogen.hij was echt niet bang voor haar, zijn lichaamstaal straalde ook dominantie uit. E n liet zich zeker niet kleineren door zo'n bijdehante merrie, die zichzelf merrie noemt.

Ze liep nogmaals een rondje om de hengst, haar houding was dominant en moordlustig geworden. De hengst vond zichzelf zeker wat. De spieren van Streya staken hier en daar uit. Ze snoof eventjes dominant, en luisterde naar zijn woorden. Ze stopte voor hem, nog steeds met haar dominante moordlustige houding, aangezien de hengst zelf ook dominant deed. Ze keek Deamon ongelovig aan. Toen opende ze haar mond, een kwaadaardige moordlustige lach verliet haar mond. Hij was duivels, vreselijk en irritant om te horen. Maar tegelijkertijd geweldig en prachtig om te horen. Toen ze haar mond sloot stierf haar kwaadaardige lach weg, en was het stil. Niemand zij wat, geen van de twee. Toen sprak de hengst. Ze schudde haar hoofd eventjes fier en dominant. De hengst dacht haar blijkbaar eventjes te vermoorden of zo iets. Toen de hengst weer begon te spreken, gooide ze haar hoofd eventjes in de lucht. Terwijl ze maalde op een antwoord. Haar houding was fier, trots en dominant. ''Zoals ik al zei, merrie ben ik. Eentje die jou graag naast haar vader legt.'' Sprak ze kil en dreigend. De hengst moest geen spelletjes met haar spelen, want Streya kende er zelf ook een heleboel.

Deamon keek streya scheef aan naar dat ze zei dat haar vader naast hem lag. Deamon keek naar de paardenlijk die daar lag. En een valse grijns kwam weer op zijn zwarte lippen. " tja, of jij " zei hij kort en bondig. Eigenlijk wou hij er geen woorden aan vuil maken, maar hij wachtte af. Hij had wel zin in een gevecht, of het nou een merrie, hengst of een miezerig irritant klein veulen was, het maakte hem niet uit. Alle waren ze in deamon zijn ogen hetzelfde. Hij liet de merrie cirkels om hem heen lopen. Even gaapte hij " saai " zei hij verveeld en keek een beetje slaperig en verveeld uit zijn ogen. Waarom zal ze haar vader vermoord hebben? En dan zo'n bloedbad? Hij zal het wel verdiend hebben. Deamon was nieuwsgierig geworden na wat de merrie nog meer had. Deamon keek even naar de spieren die uit de merrie staken. " nou nou anabolen merrie " zei hij toen op een valse manier. " blijf jij je zelf bewijzen tegenover mij hoe gespierd en gebekt je bent? " vroeg deamon op een plagende manier. Hij vond het maar saai. Deamon bleef staan waar hij stond, alleen wisselde hij even van achtbeen, waardoor hij weer opnieuw verveeld kan blijven staan 

Streya schudde krachtig haar hoofd, nee, natuurlijk zou zij daar niet liggen. Dood naast haar vader, het kon niet eens. Ze was nog veel te jong vond ze zelf. En desondanks die goede reden, had ze veel te veel zelfvertrouwen. Ze schudde haarzelf uit. Trok haar wenkbrauw eventjes op bij zijn gegaap. En gaapte uitgebreid terug, alleen maar om hem eventjes te vervelen. Streya hield wel van zulke spelletjes. Ze hield van een fiks potje vechten, zeker nu ze de smaak erin had zitten na de dood van haar vader. Streya bekeek zijn lijf nog een maal. Ze snoof eventjes. Ze hoorde de laatste woorden van de hengst. Hij was spraakzamer dan Streya was, niet eens zo heel raar als je bedacht dat Streya totaal niet spraakzaam was. Streya was meer van het fysieke dan het psychologische gebeuren. Of hoe je dat ook noemen mag. Streya snoof eventjes bij de woorden van de hengst. Ze verplaatste haar gewicht, en nam uitgebreid de tijd om een goed antwoord te bedenken en te zeggen. En ook nog eens te bedenken hoe ze het ging zeggen. Eens in de zoveel tijd mepte haar staart doelloos door de lucht heen, en schudde ze haar hele lichaam. Om vervolgens te briesen , of haar hals te schudden. Haar neusgaten sprongen soms wijd open, om geuren op te pakken. Klaaglijk gehuil pronkte in haar oren. Wolven… Streya was die hongerige beesten zat. ’’Het zou onbeleefd zijn om ons bezoek af te slaan.’’ Klonken haar sinistere moordlustige woorden. Ze draaide haar zelf om, en stond oog in oog met een hele roedel wolven. Zo’n 9 stuk. Streya keek naar de voorste twee wolven, de béta en de alpha. Haar mondhoeken krulde kwaadaardig op. Ze steigerde woest, een schelle prachtige hinnik vulde het gebied. Toen schoot de béta op haar af. Streya snoof, schoot naar beneden en lande op de staart van de wolf, die hard op zijn snufferd viel. Streya knikte tevreden. De Alpha schoot naar haar toe. Sprong op haar rug, en beet hard in nek. Streya bokte en steigerde wild. Draaide haar hoofd, en trok de wolf van haar af.

Deamon wou wat zeggen tegen haar, wanneer ook zijn zintuigen gestoord werden door de wolvengejank. Deamon legde zijn oren plat in zijn nek. Maar wat zal hij doen. Kijken hoe de merrie haar waarschijnlijk wel redde, tegen al die wolven, ze had tenslotte de 2 hoge rangen al te pakken. Alleen hoeven die niet de sterkste te zijn. MAar de 2de optie was die lelijke stinkende honden eens een duidelijk lesje te leren. Dit was namelijk de tweede keer in een korte tijd, dat deamon zijn gesprek onderbroken werd door die stinkende mormels.

Deamon zag hoe streya haar aan het vermaken was met vechten tegen die krengen, deamon zijn gedrag werd weer overgenomen door zo'n raar gevoel. Het gevoel waar hij het laatst met aaliyah overhad. Zijn lichaam werd in zulke situaties compleet werd Overgenomen door iemand anders leek het wel. Zijn ogen kregen weer een vage waas, en zijn spieren begonnen zich langzaam op te pompen. Aderen kwam op het oppervlak van zijn hengstennek en zijn schouders.  Ook op zijn hoofd waren ze niet te missen. Het oogwit werd rood, puur door de aderen die het bloed met hoge druk door zijn lijf gierde. 

Deamon leunde op zijn achterhand en zette zich op. Zijn voorbenen maalde door de lucht en hij drukte zijn kin opnieuw kwaad tegen zijn borst. Hij zette zijn imposante lichaam in een klein gallopje op de eerste wolf af. Hij ontbloote zijn tanden, greep de wolf in zijn rug. Opnieuw met de toch wel 30kg wolf in zijn bek steigerde hij hoog waarna hij de wolf met een noodgang op de grond smeet en zonder na te denken op zijn strot terecht kwam. De kop werd gescheiden van zijn lichaam. Opnieuw kwam er weer een wolf aan. Deamon kneep zijn duivelse ogen tot spleetjes, ontweek de wolf zijn aanval waarna deamon direct de staart pakte en de wolf tegen een bevroren muur aansmeet, en vervolgens de ijspegels door zijn ribbenkast steekte.
" wie is de volgende " snoof deamon woest. Ja deamon was zich zelf niet meer, zijn lichaam was compleet overgenomen door een soort demon leek het wel.

________________________________________________________________________________________________________________________

De wolven waren hongerig, gehuil weerklonk langs het ijs. Wolven werden gespietst aan de dikke scherpe ijspegels, meer wolven volgde. Hoe groot kon deze roedel zijn? En nog steeds had Streya het gevoel dat er meerdere waren. Meerdere die op de zieken pasten, en de wezens die nog niet oud genoeg waren om te jagen. Of de zwakken. En steeds kwamen er nieuwe jonkies. Het was Streya haar eerst volgende doel, de wolven te verjagen. De wolven te vermoorden, een goed potje vechten was wat ze wou. Ze waren toch te groot om in een van de holen te kruipen. Streya haar hoofd vloog door de lucht, gevolgd door haar hoeven. Ze snoof woest. Hoeven belande op een van de miljoenen –leek het wel -, maar een wolf dood maakte niets uit, als je bedacht dat er meer kwamen bij iedere wolf die stierf. Was het ooit klaar? Was het ooit genoeg? Blijkbaar niet. Streya greep wolven met haar tanden, spietste ze aan grote ijspegels. Gooide ze in het open water. Waar ze verdronken, of dood gingen aan de kou. Ze trapte tegen wolven, schudde zich van haar af. En nog steeds leek het alsof geen een wolf dood ging. Alsof ze onsterfelijk waren. Streya richte haarzelf weer, op de Alfa en de Bèta. Die huilde om hulp, want immers als je twee paarden doodde, dan had je genoeg voor twee van dit soort groepen wolven. Streya snoof woest. Haar oren drukte zich tegen haar schedel aan. De hengst was overgenomen door zichzelf, door een ander. Door iemand, door iets. Door De Satan? Door De duivel? Of door andere kwade, duivelse figuren die zich soms afspeelde in de rijke fantasie van Streya? Die voor haar niets anders was dan de werkelijkheid. Haar hoeven werden in de lucht gegooid. De Alfa vloog op haar af, op haar nek af. Terwijl de Bèta nog steeds grommend voor haar stond. Duidelijk zwanger van enkele pups, en nu nog steeds vechten. Streya schudde wild haar hoofd. Haar tanden flikkerde in het felle zonlicht. De wolf werd door haar hoeven geraakt. Streya belanden op de wolf toen die piepend op de grond lag. Hij piepte een keer klagerig en lang. En toen rende de Bèta met grote ogen weg. Streya had hem vermoord, had de Alfa vermoord. De beste strijder van dit ‘team.’ Streya hoorde de vreemde hengst iets zeggen, woest klonk zijn stem. Streya vocht door met de sterke wolven.

Het was voorbij over. De al rode sneeuw, was nog roder gekleurd. Doodde wolven lagen overal en nergens verspreidt, net als het rode bloed. Streya zelf zat onder het bloed, gehuil stierf weg, het gehuil van vluchtende bange wolven. Streya was tevreden over haar prestatie, over hun prestaties. Ze keek de hengst aan. Wonden prikte overal en nergens, waar de wolven haar geraakt had. Ze snoof nog eventjes woest. Haar oren rustte weer in haar dikke manen bos. Maar ze zei niets. Niets, wist ze te zeggen.

Deamon trapte de laatste wolven van hun leven en beet sommige hun rug kapot. Deamon was woest, toen hij niks meer zag, alleen de merrie keerde hij zich op de merrie. Zijn ogen drukte hij tot spleetjes en gromde en hield zijn hoofd laag als een roofdier. " wat sta je te kijken " gromde hij naar d merrie. Maar met dat hij de merrie wou aanvallen begon hij te trillen. Hij vocht opnieuw tegen het vreemde binnen in hem. Hij wou de paarden niet zomaar pijn doen. Maar dit keer overwon het vreemde in hem. Zijnogen helderde weer op met een vreemde waas voor zijn ogen. Ook deamon had hier en daar wat bijtwonden van de wolf.  Hij gromde weer en begon te knarsetanden. Zijn oren plat in zijn nek. En een valse grijns op zijn zwarte lippen. Hij leek wel bezeten. " goed waar zal k beginnen " vroeg hij met een valse gemene toon en zijn ogen boorde duivels in die van haar. Deamon was zich zelf niet meer, hij leek wel een onbekend beest maar dan in een lichaam van een paard.

Maar deamon bleef vechten tegen zijn tweede persoonlijkheid, en uiteindelijk kalmeerde hij. deamon zei niks. Hij zweeg. Zijn ogen kneep hij dicht en zijn oren legde hij diep in zijn nek. Hij zal haar dood maken. En hij wou dreamhorses nog niet verlaten. En deze merrie heeft hem niks aangedaan. Dus geen reden tot. Deamon ademde rustig in en uit en maakte zich groot. Hij keek de merrie aan die alweer aardig wat wonden erbij had en aardig onder het bloed zat. Hij snoof. Hij probeerde de spanning kwijt te raken. Er hing een stilte. Wat gebeurde er?

________________________________________________________________________________________________________________________


Ze keek de hengst aan. Haar ogen doorboorde die van hem, hij was overduidelijk zichzelf niet. Hij was bezeten, overgenomen. Haar staart mepte door de lucht. Haar kwaadaardige ogen doorboorde zijn ziel. Als er één ding leesbaar zou zijn, zou het misschien wel zijn dat hij zijn naam niet voor niets had. Zijn ogen leken wit, hij leek valser en slechter dan ooit tevoren. Maar desondanks zijn vreselijk angstaanjagende uiterlijk, en zijn doen nu. Was Streya niet bang, ze kende de woord term bang zijn niet eens. Alleen de verrukkelijke geur van angst kende ze. Ze snoof eventjes woest, toen de engst zijn eerste woorden naar haar gromde. Maar verder reageerde ze er niet op. Hoewel de hengst bezeten was door iets of iemand. -Misschien door De Satan, of door Duivel, of andere kwaadaardige wezens uit de rijke fantasie van Streya, die voor haar niets anders was dan de waarheid.- Had hij nog geen enkele reden gehad om haar aan te vallen, maar ach ja. Zou hij dat doen, dan was het gelijk duidelijk wat voor wannabe hij was. Alleen wannabees vielen iemand zomaar zonder redenen aan. Streya snoof nogmaals. Mepte eventjes met haar staart. Bang was ze niet bij zijn laatste valse woorden. Ze zette zelfs enkele dreigende passen vooruit. ''Bij jezelf?'' Stelde ze vals voor. Wie weet wat hij in staat was om te doen als hij bezeten was... Hij bleef echter vechten tegen de bezetenheid in hem. Waardoor Streya, lichtelijk teleurgesteld, -dat hij zichzelf niet op een of andere manier te grazen nam- enkele passen achteruit. Wachtend tot hij wat zou doen. ''Dus moet ik de ambulance al bellen?'' Vroeg ze nonchalant en vals tegen hem wachtend op een reactie.

Deamon reageerde niet. Het enige wat hij aan et doen was, is tegen zijn tweede innerlijk vechten. Uiteindelijk kwam deamom iets bij en opende hij zijn ogen en keek hij even om zich hee. Deamon snoof even. Zijn imposante lichaam was nat van de zweet, door de kou dampte zijn warmte zichtbaar omhoog. Deamon keek weer richting de merrie voor hem. Hij zag haar kijken met een vreemde blik. Deamon zijn oren schoten naar achteren, maar zijn ogen boorde in die van haar. Wat een toestand. " nee, je hoeft geen ambu te belle" zei hij daarna met een kille en ijzig valse stem. Deamon keek nu goed naar haar wonden van de wolven, en zo even de sneeuw , speurde hij het bloedbad even af. En des ondanks kwam er een voldaan grijnsje op zijn zwarte lippen. Hij keek streya aan. " nou, hebben we netjes gedaan of niet? " vroeg deamon toen. Zijn stem was opnieuw kil en ijzig, maar voor deamon was dat het aardigst wat hij kon doen. Vriendelijk kende hij niet. Maar deamon keek de merrie voor hem aan en wachtte af