Just be myself #

De jonge merrie werd al snel wakker. Het was saai en koud. Haar donkere ogen werden geopend en rustig staarde ze om haar heen. Ze haatte dit moment. Geen één paard was te zien of te ruiken. De jonge merrie rolde met haar ogen en keek weer voor haar uit. In de ochtend was het nog saaier dan in de avond. Het was veel te rustig en vele paarden lagen nog te slapen. Anderen dan weer niet en deze liepen overal rond. Overal was niet perse hier. Er waren niet veel paarden die op dit gebied durfde te komen. Zij wel. Ze wist wat dit hier kon aanrichten, maar nee ze was niet bang. De jonge merrie snoof luid en stond vlak voor de hoge ijsbergen van de gletsjer. Je zag in de verte ook grote openingen waar je in kon vallen. Zeker 200m diep konden ze wel zijn en als je daarin viel was je dood. Ze grijnsde breed bij die gedachte en klom. Haar kleine hoeven begonnen meteen te schuiven. Ze snoof en probeerde haar hoeven voor wat stenen te plaatsen zodat ze niet snel schoof. Dat hielp wel, maar door de stenen begonnen er kleine sneetjes in haar kroonrand te komen. Ze voelde het snijden, maar verroerde haar niet. Haar donkere ogen waren strak naar boven gericht en haar oren lagen tegen haar schedel aangedrukt. Het jonge veulen snoof luid en nam een kleine sprong om achter een steen aan te komen. De steen echter stond los en meteen zakte ze samen met de stenen naar beneden. Ze vloekte luid en zette haar weer recht. Ze voelde haar benen over het scherpe ijs scharen. Ze zette haar in een soort galop en sprong naar boven met alle macht en kracht die ze bezat. Haar neusgaten waren wijd open gesperd en haar dikke vacht was nat van zweet. Ze had vast en zeker de moeilijkste plaats uitgekozen. Ach, nu kon ze tonen wat ze wel kon. Ze snoof en sprong met een laatste stuk kracht naar boven toe. Hijgend kwam ze na dat kwartier boven aan op de gletsjer. Haar donkere ogen gleden trots over de omgeving heen. Een valse grijns sierde haar lippen. Ze was heel goed aan het groeien. Ze werd al bijna een jaar en dan zou alles voorbij gaan vliegen. Dat hoopte ze toch. Ze had geen zin om nog langer als idioot zwak veulen gezien te worden. Want ze was niet zwak. Voor haar leeftijd was ze best gespierd en sterk. Het veulen schudde de gedachte weg terwijl ze over het ijs begon te stappen. Ze stopte even bij een grote opening en voorzichtig keek ze naar beneden. Ze grijnsde en opeens hoorde ze een huil. De merrie draaide haar om en zag opeens een grote wolf staan. Hij likte zijn lippen af en bekeek het veulen. Anaïs snoof luid en draaide haar om. Ze begon expres rondom de wolf te cirkelen en haar donkere ogen waren op hem gericht. De wolf deed niet veel, maar hij stond klaar voor de aanval. Anaïs sloeg met haar hoeven stevig op de grond om te tonen dat ze ook klaar was. Meteen sprong de wolf naar voren en vloog op de jonge merrie af. Zijn klauwen zette hij in haar borst en zijn tanden in haar hals. Anaïs voelde zijn zware lijf aan haar hangen, maar ze was niet bang. Ze gooide haar lichaam hoog de lucht in en viel achterover. Op dat moment schrok de wolf en voelde hij samen met haar het harde ijs. Hij jankte kort, maar zijzelf verroerde geen vin van pijn. Ze had soms een lage pijngrens. Zo was ze geboren. De merrie krabbelde overeind en steigerde boven de wolf. Haar hoeven maaiden door de lucht en raakten hem op een paar plaatsen. De wolf grauwde en sprong op haar rug. Hij zette zijn tanden in haar schoft en beet goed door. De merrie draaide een paar rondjes en begon hard te bokken. Het was moeilijk om hem van haar af te krijgen, maar ze gaf niet op. Nee, ze was geen wolvenvoer. Niet nu. Anaïs ging door en voelde na de tijd de wolf verzwakken. Ze gooide haar opnieuw op de grond, dat deze keer toch pijn begon te doen. De wolf rolde van haar af en zodra dat gebeurde krabbelde de merrie nogmaals overeind. Ze steigerde en sloeg met haar hoeven op de buik van de wolf. Deze jankte hard en ging ervandoor. Ze snoof en keek hem na. Bloed gleed over haar hals en schoft naar beneden. Ze schudde haar vacht uit en bleef staan waar ze stond. Ze rustte dan ook uit. Meteen sloeg de jonge merrie een overwinnings hinnik. Ze was er best trots op. Hij was wel niet vermoord, maar ze was gewonnen. Het veulen zwiepte met haar staart heen en weer en keek om haar heen. Ondertussen was er een nieuwe geur haar neus binnengedrongen. Ze was niet zeker of het bekend of onbekend was. Een kleine zucht verliet haar keel terwijl ze voor haar uitstaarde. Hijgend en moe. Haar donkere ogen gleden af en toe eens over de omgeving heen. Wachtend tot er iemand langs zou komen.

1 paard & lange posts aub ;3

Thron keek voor zich uit. Hij was nog nooit in dit gebied geweest. Hij bekeek alles goed. Hij zag grote ijsbergen en gote openingen in die bergen. Man,als je daar inviel,dan was je vast en zeker dood. Hij zuchtte. Hier was niemand te bekennen. Maar ook niemand. Hij hoorde gejank en gehuil . Zijn oren spitsten en draaiden zich naar de geluiden. Het was verder te bespeuren. Hij ging in draf en toen in galop. Hij had geoefent voor in de sneewu te galopperen en te draven en dat lukt hem heel goed. Af en toe viel hij wel eens of schoof hij uit. Maar dat kon iedereen gebeuren. Ook de allerbesten. Hij zag een gedaante tevoor schijn komen. Het had een vorm van een wolf . Hij werd even bang. De wolf kwam dichterbij en even slaakte hij een kreet van agnst. hij had nog nooit een wolf tegengekomen. Maar deze wolf liep hem gewoon voorbij. Hij was haastig. Thron bekeek de wolf goed. Zijn vacht hing helemaal onder het bloed en in zijn huid waren afdrukken van hoeven te zien. Maar het waren kleine hoeven. Van een klein paard. Hij schoot weg en galoppeerde naar de berg waar het spoor naar liep. De wolf had een spoor achtergelaten. dat vond hij wel gemakkelijk. Hij lachte. Hij hinnikte naar het paard . Hij kwam bij de berg aan en begon aan een klimtocht. De klimtocht duurde wel lang. Hij was moe toen hij de top bereikte. Hij slaakten een zucht van vermoeidheid. Hij hijgde. Het zweet lier over zijn benen en zijn hoofd. Hij schudde zich uit. Hij keek naar het paard. het was een veulentje en hij herkende haar. Het was Anais. Has zijn gevochten met die wolf? Het was precies wel een dapper veulentje. Deze berg beklimmen en dan nog die wolf verslaan,moest je dn niet zo moe als iets zijn? Hij bekeek haar en zag bloed op haar schoft en haar borstkas hangen. Had deze wolf dat gedaan? Hij zat met allerlei vragen in zijn hoofd. maar hij ging ze niet allemaal stellen. Hij stelde er maar een paard. Hij begon. "Heb je met iemand gevochten? Toch niet met die wolf die ik ben tegn gekomen hé?" Hij wachtte op een reactie.Terwijl hij wachtte strekte hij zijn hals en genoot van het uitzicht. Je zag zo een mooi relief. Dan een hoge berg,dan weer een kleine berg enzoverder. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd om de sneeuwvlokjes uit zijn manen te schudden. Hij snoof de geur van bloed op. Hij had wel eens eerder bloed geproefd. Maar van een zwarte merrie met wie hij vocht. Hij kende haar naam niet eens. De merrie noemde hem hengst,maar met een kille toon en hij noemde haar merrie,al sissend. Sissen kon hij goed. Heel goed. Hij was altijd bereid om een gevecht aan te gaan. Met wie dan ook. Hij schraapte met zijn hoef in de sneeuw totdat er een hoopje was. Dat schopte hij weg en stopte toen. Hij verveelde zich eigenlijk een beetje. Hij wachtte op een reactie.


En al lang genoeg? xd

Haar donkere ogen gleden alweer van links naar rechts. Haar neusgaten waren wijd opengesperd en nog steeds was de jonge merrie aan het hijgen. Het had haar enorm vermoeid en dat mocht iedereen hier weten. Haar ademhaling was zwaar en als het niet zo koud was zou ze meteen in slaap vallen, maar dat deed ze alleen in haar grot. De grot die ze blijkbaar van de wolven had overgenomen. Ze wilde hen niet wegjagen, maar zodra het gevecht er was had ze niet opgegeven en nu was ze de winnaar. Ze snapte wel dat de wolf nu even wraak kwam nemen, maar dat was het leven. Je had vijanden. Ze snoof kort om haar opnieuw te verwarmen. Haar staart sloeg heen en weer om haar achterhand een beetje te kunnen verwarmen. Ze had het koud nu en de wonden maakten het er niet zoveel beter op. Ze snoof nogmaals en bekeek de omgeving nog eens. Opnieuw drong de geur weer binnen en best snel doordat haar neusgaten open gesperd waren van de vermoeidheid. Ze snoof nog eens goed en herkende de geur al snel. De kudde geur was goed te ruiken en het was de hengst Thron. Die had ze al wel een paar keer tegengekomen dus ze herkende zijn geur goed. Ze draaide haar hoofd en merkte op dat het ijs begon te kraken. Hoeven schaarden over het gladde ijs. Ze drukte een oor in haar nek en haar donkere ogen bekeken de zwarte hengst die al snel op de grote bergen kwam. Ze wachtte af tot hij dicht genoeg was en knikte eens naar hem als begroeting. Ze schraapte met haar hoef over het ijs en wachtte lichtjes af. De hengst kwam naar haar toe en bekeek haar wonden eens. Ze grijnsde licht toen ze dan ook de vraag hoorde of ze gevochten had. Hij vroeg of het de wolf was die hij dus tegengekomen was. De merrie knikte op zijn vraag. "Ja ik heb gevochten. En ja met de wolf die je gezien hebt. In onze kudde gebieden hebben ze een grot, maar ik heb deze ingenomen en ik denk dat de wolf wraak nam, maar hij verloor voor de tweede keer." Haar stem klonk rustig en toonde dat er niets aan de hand was. De koude deed best pijn en liet de wonden branden, maar het ging wel. Je moest leren met de pijn om te gaan en dat lukte best goed. Ze sloeg met haar staart heen en weer en schudde haar manen om het weer warmer te krijgen. Stilstaan hielp helemaal niet. Ze snoof en sloeg kort met haar hoef tegen de harde grond. "En heb jij nog iets meegemaakt? Ik zal heus niet de enige zijn die hier af en toe eens vecht. Dit is mijn derde gevecht ongeveer. En bij jou?" Haar donkere ogen keken licht geïnteresseerd naar de hengst. Ze wilde best met hem praten over vechten. Dat was nog eens een leuk gesprek. Ze grijnsde licht, maar zodra ze voelde dat de hengst zou gaan antwoorden veegde ze de grijns weer weg. Haar donkere ogen op hem gericht en wachtend op een reactie op haar antwoord en dan een reactie op haar vraag.

Hij werd rustig begroet door haar. Thron was moe van al dat klimmen en dat gevecht met die ene merrie. En dan ging hij misschien meedoen met die oorlog tussen de kudde. Jeetje,hij moest dan veel uitrusten. Maar hij kon nergens slapen. Hij kon moeilijk in de open vlakte gaan liggen,daar werd hij snel opgemerkt en dan was hij een makkelijk prooi voor wolven en zo. Hij schudde zich door elkaar . Zijn staart zwiepte heen en weer om de sneeuw weg te slaan. Dan had hij het minder koud. Anais had dus wel met die wolf gevochten. Hij wist het. Hij had het juist. Ze had ook de grot van de wolf ingenomen. Leuk,dan kon zij tenminste ergens slapen. En dat was goed ook. Zij had echt wel meer rust nodig dan hem. Hij was groter en misschien ook wel een beetje sterker. Hij had niet veel meegemaakt,behalve met dat ene gevcht met die merrie. "Wel,ik heb wel een klein gevechtje met een merrie gehad,maar dat viel wel mee. Het was mijn eerste gevecht met een paard,maar ik had wel al eens een paar keer gevochten met wolven en andere roofdieren." De ogen van de merrie waren al de hele tijd op hem gericht. Hij zag een kleine grijns op het gezicht van het veulentje,betrapt. Hij grijnsde terug,maar hij veegde de grijns niet weg. Ze mocht dat best zien,daar had hij niks tegen. Hij schopte weer met zijn hoeven door de sneeuw. Hij zag een donkerbruine ondergrond met een beetje slap gras,hij had geen honger. Het gras groeide hier amper met al die sneeuw. Dat was jammer,anders kon je hier een groen tapijtje van gras zien. Hij zuchtte en keek naar omhoog. Sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden en belanden zachtjes op hen neer. Een klein laagje sneeuw vormde op zijn rug. Hij schudde zich weer uit en keek haar terug aan. Hij kon ook amper stilstaan,anders bibberde hij een beetje van de kou. Hij had wel een wintervacht,maar die was wel een beetje dunner als anders.Dus zijn vacht werd wel een beetje nat en daar zorgde het voor dat hij het koud had. Hij trippelde eventjes en bleef toen stil staan. Hij briesde en kleine witte wolkjes ontsnapten uit zijn neusgaten. Zijn donkere ogen branden nog altijd in de hare. Het was precies een wedstrijdje om ter langst staren in de ogen. Hij verzette zijn gewicht op zijn andere kant en bleef toen staan. Hij wachtte zo op een antwoord van het veulentje