I'm here for you #

Daar stond de jonge merrie dan. Helemaal vanboven op de top van de Kockturn Alley. Haar gebied. Ze was nu twee jaar oud en nog een jaar zou ze moeten doorbrengen in dit gebied mét de idioot Deina. Bijna en ze zou haar vermoorden. Laten boeten voor alles dat ze gedaan had in haar slechte leven. Anaïs was van plan te vertrekken voor dat jaar. Ze had veel over Blood Horses gehoord en ze wist dat ze bij die familie hoorde, ook al was ze geen échte familie. Cobrazarao en Zephyr hoorden gewoon bij haar. Ze was net zoals hen. Ze grijnsde vals en nadat de merrie haar voorhand de lucht in had gehoffen, sprong ze naar voren. Ze raasde van de berg af, haar gebied uit. Niet dat het haar gebied al was, want dan had ze het mis. Ze moest nog een jaar wachten en dat kon ze doen bij die kudde. Ze snoof luid en dacht aan de macht. De merrie was zichzelf niet. Ze was anders en niemand zou haar nog herkennen. Ze was een hele fijne merrie, maar je zag nergens vet. Alles was pure spier ook al was ze fijn en zag je het niet. Ze was sterk en slim, dat ook handig kon zijn. En ze leek helemaal niet op haar moeder. Deels op haar vader en voorouderen, maar niets zat in haar dat van haar moeder kwam. Haar donkere ogen was het enige, maar veel paarden hadden dat wel. Ze sloeg met haar lange staart heen en weer terwijl ze door alle gebieden van heel Dreamhorses liep. Ze had zich voorbereid op deze lange reis. Drie dagen was het voor je bij de kudde aankwam. En het moeilijkste was hen vinden. Alleen paarden die het in zich hadden, konden dat. Anaïs was heel zelfzeker, niet bang en nog eens slim ook. Ze kon dit wel aan. De merrie schudde met haar lange fijne manen en raasde flink door. Haar spieren stonden gespannen bij elke pas die ze nam. Haar oren lagen in haar gespierde nek. Ze volgde geuren die ze nog niet kende. Ze wist goed genoeg dat ze de juiste kant op ging.
Na een tijd kwam de merrie aan bij de Drakenberg. Ze was al ver gekomen, maar nu kwam de lange reis van drie dagen lang. Ze stond aan de top van de berg en keek naar de verte. Je zag niets. Alles was donker en toch wist je dat het daar was. Anaïs schudde de gedachten weg en sprong naar beneden. Ze liet haar glijden en sprong op de grond weer aan in galop. Ze galoppeerde een hele dag door, dag en nacht. Ze stopte na een tijd toch en nam een korte pauze. Ze zweette, maar stiekem wist ze dat dat zo wel voorbij was. Ze graasde van het gras dat je nog onder de sneeuw kon vinden. Niet veel. Het enige dat ze nodig had, was een goede hoeveelheid om nog twee dagen door te gaan. Dat lukte. Ze sloeg met haar staart heen en weer terwijl haar donkere ogen weer over de omgeving gleden. Ze wist precies waar ze heen moest. Ze had zichzelf dan ook helemaal veranderd. Je zou haar aan haar bouw niet herkennen, alleen het kleine omgedraaide hartje. Dat was handig, want de merrie had lange manen en die hingen vaak voor de aftekening. Zelfs Zephyr zou haar niet herkennen. Ook haar geur niet, want ze had haar helemaal in andere geuren gestopt zodat niemand hem zou herkennen. Door de drie dagen in een onbekend gebied buiten DH te lopen kreeg je ook een hele andere geur. Anaïs hief haar hoofd op en vertrok weer. Twee dagen liep ze stevig door. Soms stapte ze, maar vaak waren het versnellende gangen die ze gebruikte. Haar vacht was doorweekt, maar ze stopte vlak voor het gebied. Ze had de geuren geroken. Zephyr en de geuren die elke ontmoeting rondom hem hingen. Een grijns sierde haar lippen toen ze rook dat de geur van Zephyr zwak was. Hij was vast nu een tijd weg. Handig. Zo kan ze makkelijk bij de zwarte hengst komen. Rustig betrad ze het gebied en haar donkere ogen stonden strak naar voren gericht. Verkennen kon later nog. Nu was het tijd om te spreken met de zwarte hengst.

Cobrazarao #

Cobrazarao had meer macht dan ooit. Hoe hij dat ooit voor elkaar kreeg was wonderbaarlijk. Cobrazarao begon als een solitair paard. Hij was als alfa geboren en slecht behandeld dat hij toen zijn eigen leden vermoorde uit pure haat en pijn. Cobrazarao belande in Dream Horses en begon een nieuw leven. Hij bewees aan alle slechte paarden dat hij de baas was van de slechte paarden. Wie Cobrazarao aan zijn kant kreeg kon de macht wel proeven. En dat smaakte verbitterd goed. Cobrazarao heeft aan iedereen getoond dat hij tot alles in staat was. Hij was nu heerser! En hij zal voor angst zorgen. Cobrazarao stond aan de top van de hoogste berg in The Blood Horses. Het was een eenzame berg. Rond de berg zat donker gekleurd gras. Dit gras proefde niet zoet en smakelijk. Het was taai voedsel. De zon scheen amper. De wolken heerste hier. De berg werd omringt door honderden friespaarden. Die verspreid waren. Het waren vooral merries en veulens. Rond het gebied waren dan de hengsten die de gebieden van The Blood Horses bewaakte. Cobrazarao staarde voor zich uit. De grote zwarte hengst pronkte. Met een goede reden ook. Cobrazarao was zeer tevreden over zijn territorium. Het was zelfs zo groot dat je er dagen over kon doen voordat je echt uit The Blood Horses territorium bent. Het was er altijd zo donker. Het was meestal lauw achtig temperatuur. Maar als de noordelijke wind opsteekt. (wat vaak gebeurd.) Dan was het ijskoud. Soms lukte het de zon om door te breken. Dan verstopten de meeste paarden in de duisternis. Alleen de hengsten waren dan nog te zien. Anders was de territorium onbewaakt. Wat niet de bedoeling was. Er verscheen een hengst achter Cobrazarao. Cobrazarao had al lang zijn aanwezigheid gevoeld. "Spreek Atenis. Verdoe mijn waardevolle tijd niet." Weerklonk de stem van Cobrazarao sissend. De hengst boog nederig voor zijn leiders. " Alfa, er is een indringer. gesignaleerd. Een merrie, geen zuivere fries hooguit 2 jaar. Ze is duidelijk een vreemdeling. Wat is uw wens?" Deelde de jonge hengst mee. Cobrazarao zijn duistere kijkers staarden voor zich uit. Een vuile glimlach sierde zijn grote zwarte hoofd. Zijn mooi gevormde neus stond strak. " Breng me naar haar toe. Ik zal haar lot schrijven. Het is te hopen dat ze hier voor een goede reden is. Anders zal er weer smakelijk bloed vloeien." De hengst stond op en knikte. Hij leidde Cobrazarao door de bosjes heen. Zijn wachters hadden de merrie al omringt. Ze hielden zich al die tijd op verre afstand schuil. Cobrazarao zijn hoeven beukten door de grond. Zijn snijdende tanden waren te zien. Zijn ogen hadden die valse uitstraling. Cobrazarao kwam tevoorschijn. Tegelijk met zijn wachters. Zijn ogen waren vals op de merrie gericht en bekeek haar grondig. Iets zegde hem dat hij deze merrie herkende. Maar hij wist het niet compleet. "Wie is er zo dapper om mijn territorium te betreden. In hel ben je voorlopig nog niet welkom jonge merrie. Vanwaar dat grofheid?" Weerklonk de brullende stem van Cobrazarao. Hij had zo'n hekel aan paarden die zomaar zijn gebied betraden.

Geritsel was te horen in de struiken. Ze hoorde gehinnik van alle kanten en ze verstond een groot deel. Ze noemden haar een indringer. Goed, dat was wel waar. Ze was meteen regelrecht naar het kuddegebied gekomen, maar ze had het wél gevonden. Haar donkere ogen gleden over de omgeving terwijl woorden nog steeds te horen waren. Het geluid werd zachter en opnieuw hoorde ze iets. Haar oren draaiden schuin om meerdere geluiden op te kunnen vangen. Haar blik gleed naar de struiken waar een grote hengst aan kwam lopen. Ze bekeek zijn bouw, zijn grootte en zijn littekens. Het kon maar één iemand zijn: Cobrazarao. Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze naar de zwarte hengst keek. Hij was groter dan haar, maar enorm veel verschil was er niet. Je zag aan haar dat ze duidelijk een grote machtige hengst in haar familie had. Dat was ook zo. Azacar, maar die naam moest ze weer gaan vervangen. Hij mocht niet weten wie ze werkelijk was. Het was verkeerd om te liegen, maar nu kon haar dat echt niets schelen. Ze had een doel die veel belangrijker voor haar was. Bij de kudde komen en de hengsten leren kennen. Ze wilde haar ook nog eens gaan bewijzen voor zowel Zephyr als de hengst die voor haar neus stond. Hij bekeek haar eens goed alsof hij haar herkende. Ach, dat maakte niet uit. Hij kende vast veel paarden. Hij had wachters naast elke kant van hem lopen, maar dat deerde haar niet. Het maakte haar niet banger. Ze luisterde daarna ook naar zijn woorden. Zijn stem was brullend en hij keek haar aan alsof ze een grote fout begaan was. Anaïs grijnsde terwijl ze haar perfecte antwoord bedacht. "Het spijt me zeer, Cobrazarao. Ik ben hier met een reden die belangrijk is. Ik wil me graag bij uw kudde voegen. Ik wil aan uw zijde staan." Haar stem was duivels, hard, kil. Ze had geen enkele emotie in haar stem, ook niet in haar donkere ogen. Ze richtte haar blik naar boven toe, naar de grote hengst zelf. Hij was inderdaad zoals iedereen zei. Groot en machtig. Haar fijne staart zwiepte heen en weer terwijl ze nog eens nadacht over haar woorden. Ze had zoveel om te vertellen. "Mijn naam is April. Dochter van een machtige kudde leidster van een ander gebied ver van hier. Ik heb mijn kudde verlaten om me mij jou aan te sluiten. Ik heb veel over je gehoord en ik kan meteen beginnen. Mijn training is voltooid." De merrie knikte vol respect naar hem en richtte haar donkere ogen strak op de grond nadat ze haar woorden had uitgesproken. Ze wist dat staren een lastig iets was voor ongeduldige paarden. Ze had geleerd respect te tonen na een paar zinnen door je ogen op de grond te richten. Het gaf aan dat je respect had. Haar oren lagen alweer in haar nek en rustig wachtte de merrie af tot hij zou antwoorden. Ze had een schuilnaam gebruikt en die werkte perfect. Ze had geluk dat ze niet op haar moeder leek.

Cobrazarao zijn duistere ogen waren op die van de vreemdeling gericht. Zijn ogen bleven al die tijd op haar gericht. Af en toe keerde hij die om naar andere paarden te kijken. En signalen te geven die alleen zij begrepen. De merrie gaf al gauw antwoord. Cobrazarao hief dominant zijn hoofd hoog omhoog. Zo leek het nog een paar maten groter te zijn. "Het spijt me zeer, Cobrazarao. Ik ben hier met een reden die belangrijk is. Ik wil me graag bij uw kudde voegen. Ik wil aan uw zijde staan." Weerklonk deze onbekende stem. Het had zo'n valse noot. Iets in Cobrazarao zei dat er iets niet klopte. Maar Cobrazarao besloot eerst verder te luisteren wat ze hem te bieden had. Dit dier wilde zich graag bij zijn kudde voegen. Zich mengen met fries paarden. Er was alleen één klein pitsie probleempje. De friezen moesten zuiver blijven. En een onzuiver friesras verwelkomen in zijn friezen kudde? Dat was best wel een probleem. Wat dat wou Cobrazarao absoluut niet. Helaas had hij een keer een uitzondering moeten maken met zijn zoon. Die ook niet raszuiver was. Maar daar ging Cobrazarao nog wel iets aan doen. Cobrazarao had plots een idee. Maar die delen wij nog niet mee :p. Overal weerklonk gefluister toen ze de merrie hoorden spreken. Zei waren hier echter ook niet mee eens om haar toe te staan. En waarom zou Cobrazarao dat ook doen? Dit is een vreemd paard dat hij niet kende. Dit kan even goed een vijand zijn. Die gewoon vriendjes probeerde te worden en dan iets fataal zou plegen eenmaal dat Cobrazarao haar verwelkomt in zijn levensap. The Blood Horses territorium dus. Als zijn kudde dood was. Dan was hij dood. Maar gelukkig was dit zo goed als onmogelijk. Cobrazarao snoof deze vreemde geur op. Deze merrie leek hard haar best gedaan te hebben om haar ware geur te wissen. Een sterke modder geur en andere geuren die hij niet kon plaatsen. Wat was het werkelijk wat ze wou? Cobrazarao bleef zwijgend naar haar luisteren. Terwijl hij haar lot aan het beschreven was. "Mijn naam is April. Dochter van een machtige kudde leidster van een ander gebied ver van hier. Ik heb mijn kudde verlaten om me mij jou aan te sluiten. Ik heb veel over je gehoord en ik kan meteen beginnen. Mijn training is voltooid." De hengsten begonnen uiteindelijk hinnikend te schreeuwen. De woeste paarden begonnen te schrapen en te steigeren. Hun dorst moest eens nodig gelest worden. " Koppen dicht!!" Beval de strenge baas. En het werd al gauw weer stil. " Hmm, wat moet ik toch met jou doen? Je lijkt zo'n verrukkelijk aanbod te bieden te hebben. En je bloedlijn lijkt me ook niet zo mis. Maar er is een probleem April... Jij hebt geen friesbloed. Jij bent vreemd voor mij. Waarom zou ik jou vertrouwen? Is dit allemaal dat je mij te bieden hebt hmm?" Weerklonk de zware stem van de reuze hengst. De hengsten keken Cobrazarao aan. Zij waren zeer benieuwd wat hun meester zal beslissen. Cobrazarao nam niet zomaar een vreemdeling aan. " Wij friezen willen geen andere ras. Dat is één van de grote regels die voor eeuwig in mijn geheugen werd geschreven." Toen Cobrazarao zijn karakter nog in ontwikkeling was. (zijn veulentijd) Wou Cobrazarao die regel niet plaatsen. Zijn vader had het in zijn hoofd geboord. De litteken schuilde onder zijn maanlok. Ook al de paarden wilde geen ander ras. Ze zouden gewoonweg de indringen doden. Zonder dat Cobrazarao dit gewild had.


Een beetje rare post miss. Moest snel typen :p

Haar donkere ogen gleden over de zwarte hengst. Ze had haar woord gesproken. Iets dat hij gevraagd had. Paarden rondom hen waren het er duidelijk niet mee eens. Ze riepen en hinnikten woedend, alsof ze een grote indringer was die iedereen zou vermoorden. Iedereen zou uitschakelen. Anaïs rolde met haar ogen en sloeg kort met haar hoef op de grond. De grote hengst had zich nog wat groter gemaakt en riep dat ze hun bek moesten houden. Hij leek na te denken over wat ze allemaal gezegd had. Hij leek het een goed aanbod te vinden. Dat zei hij ook. Hij vertelde haar dat ze een verrukkelijk aanbod leek te geven. Ze leek dan ook een prachtige bloedlijn te hebben, maar dan kwam de maar. Zijn probleem. Ze had geen Friesbloed. Hij vroeg haar waarom hij haar dan zou vertrouwen en of dit alles was wat ze hem te bieden had. Anaïs begreep de hengst volkomen. Alles wat hier rondliep waren pure Friezen. Zij was dat helemaal niet. Ze wist dat Zephyr dat ook niet was, maar het was zijn zoon en hij moest hem wel toelaten. Anaïs snoof kort. "Dat begrijp ik volkomen, uw probleem. Ik ben dan geen pure Fries, maar ik ben een ver achterklein kind van Azacar. Mijn ouders ken ik wel niet, maar hij is een neef van mijn vader. Het zit in mijn bloed. Het is niet zuiver, maar zoals u ziet heb ik wel een paar kenmerken van een Fries. En ik weet dat je me niet kent en niet kunt vertrouwen, maar ik zweer op het lijk van mijn moeder dat ik dat wel ben. Ik hoor hier thuis en heb talrijke functies die ik jou kan bieden. Alles wat u maar wilt." Vol respect praatte de jonge merrie tegen de grote hengst. Woorden die duidelijk gemeend waren. Ze snoof luid en keek kort naar de andere paarden. Veel van deze dieren waren hengsten. Groot en machtig. Prachtige gebouwde Friezen. Ze dacht even aan de grote Zephyr. Ze schudde haar hoofd en richtte haar donkere ogen weer op de hengst. "Het is aan u de keuze. Als u me niet accepteert zal het jammer zijn. Dan zal ik al mijn kracht en macht geven aan een andere grote leider." Haar stem was vals en duister, toch ook weer gemeend. Ze zou iemand vinden. Iemand die ze zou dienen. Een grote machtige hengst zoals Cobrazarao, maar dan ergens anders. Hij zou een machtig en slim dier verloren hebben, maar dat was nu zijn keuze dan ook.

Eindelijk ;3

Cobrazarao boog zijn machtige sterke hals. Zijn zwarte ogen gevuld met duisternis doorboorde in die ogen van de vreemdeling. Duisternis omarmde zijn wereld. Cobrazarao was de baas van de wereld. En stilaan werd dat ook zo het geval. Beetje bij beetje zal hij elk gebied bestelen. En het zal behoren tot The Blood Horses Territorium. Cobrazarao had macht. Dat kon niemand ontkennen. Sommigen wenste dat dit gewoon een nachtmerrie was... Maar dat was het niet. Iedereen verliest zijn thuis. Alleen bondgenoten werden gespaard. Als ze Cobrazarao gehoorzamen. Cobrazarao zijn uiterlijk vertelde veel over zijn karakter. Zijn zwarte vacht was bedekt met afschuwelijke littekens. Vele deinsden achteruit bij het zien van deze monster. Vele hengsten EN merries rond Anaïs hadden afschuwelijke littekens. Vaak werden ze aangetroffen door Cobrazarao. Bijvoorbeeld één van de paarden zijn bovenlip was er af gerukt. De hengst wilde hem niet gehoorzamen. Dit was het resultaat. Cobrazarao kon driftbuien krijgen. Vooral als zijn paarden hem niet gehoorzamen. Je zag de tanden van de hengst. Het had jaren geduurd voordat het volledig genezen was. Anaïs kan er ook zo zien als ze één fout maakt. Cobrazarao is geen zacht karakter. Hij zal je breken. Cobrazarao zijn lange zwarte manen hingen voorbij zijn borst. Zo lang waren ze. Zijn manentop was langer dan zijn neus. Zijn sokken en staart hingen al tot op de grond. Cobrazarao schraapte met zijn grote hoef. De keuze was moeilijk. Wat zou hij doen? Aquilia had hem al misleid... nou ja, hij had haar alleen bij zich genomen om wat lol te beleven. Ze kon niet vele belangrijk nieuws verspreiden. Hij had enkele dwaze leugens in haar hoofd gestopt. Dom schepsel. Duister schoten zijn helse zwarte ogen naar Anaïs toen zij zich weer liet horen. "Dat begrijp ik volkomen, uw probleem. Ik ben dan geen pure Fries, maar ik ben een ver achterklein kind van Azacar. Mijn ouders ken ik wel niet, maar hij is een neef van mijn vader. Het zit in mijn bloed. Het is niet zuiver, maar zoals u ziet heb ik wel een paar kenmerken van een Fries. En ik weet dat je me niet kent en niet kunt vertrouwen, maar ik zweer op het lijk van mijn moeder dat ik dat wel ben. Ik hoor hier thuis en heb talrijke functies die ik jou kan bieden. Alles wat u maar wilt." Cobrazarao dacht nogmaals diep na. Toen hij de naam Azacar hoorde toonde hij toch iets of wat interesse. Azacar was eigenlijk het karakter dat het meest dichtbij Cobrazarao stond. Helaas is deze hengst compleet verdwenen. Waarschijnlijk was het zijn tijd om te gaan. Azacar was een waardig bondgenoot geweest. Die altijd klaar stond. Maar ach, Cobrazarao schonk zijn tijd niet meer aan vroeger. Het is nu tijd voor de toekomst. Cobrazarao had al enkele plannen verzonnen. Dream Horses zal door hem vervloekt worden. Hij zal het vernietigen. Zijn duistere ogen gleden naar Anaïs en bekeek haar goed. Zij kon nog wel nuttig zijn. Cobrazarao gaat een legertje op Dream Horses laten ontwaken. Onder leiding van Zephyr. Alle slechte paarden zullen de macht kunnen proeven. En dat smaakt verrukkelijk. Hun honger zal ge lest worden. Ze vulde nog snel iets aan toe. "Het is aan u de keuze. Als u me niet accepteert zal het jammer zijn. Dan zal ik al mijn kracht en macht geven aan een andere grote leider." Cobrazarao zijn besluit stond vast. De paarden wisten al wat Cobrazarao ging beslissen. "Goed dan April, ik heb nog een job voor jou. Tot die tijd mag je The Blood Horses betreden." Cobrazarao ontblote zijn tanden. "Je behoort nu tot mij, Bedrieg jij me met leugens? Of probeer je te vluchten? Dan eindigt je de dood. Jij kan je nergens verstoppen April." De paarden begonnen opgewonden te hinniken en te gillen. Ze begonnen te trommelen met hun hoeven. Zei wisten wat April nu zal meemaken. " Voor je The Blood Horses mag betreden moet je eerst de zogenaamde kenteken krijgen. En mijn overheersende geur."Cobrazarao naderde April langzaam. Plots gaf hij een ferme hap in haar oor. In de linker oor. Er kwam een gaatje in terecht. Cobrazarao toonde dominant gedrag en schuurde met zijn lichaam over haar gehele lichaam. Hij deed het niet rustig. Hij deed dit allemaal heel ruw. Uiteindelijk was April nu officieel eigendom van The Blood Horses. Zijn duistere ogen ruste op die van haar.

De bruine merrie spande haar spieren op. Zelf gekweekt met de tips van haar moeder, maar dat kon haar niet veel schelen. De tips had haar moeder van deze grote en machtige hengst. Ze noemde het dat ze tips van hem had, want haar moeder deerde haar niet. Haar donkere ogen gleden kort over de andere paarden heen die haar verdoemd aankeken. Ze kenden de hengst beter dan zij, maar ze had genoeg gehoord. Ze was niet bang voor hem want ze zou hem zeker niet verraden. Nee, haar moeder zou ze nu juist verraden. De merrie grijnsde vals toen ze voelde dat de hengst zou beginnen met praten. De andere paarden leken net zo gespannen als haar, maar die kenden hun leider. Die kende het besluit. Ze had haar best gedaan om zichzelf te tonen, dus nu was de keuze aan de hengst zelf. De hengst praatte. Hij had nog een job voor haar. Ze luisterde vol respect en knikte af en toe om te laten zien dat ze luisterde. Toen hij de volgende woorden uitsprak begon de merrie licht gespannen te raken. Ze loog een klein beetje tegen hem. Om haar naam, meer niet. Toch zou hij haar reden nog te weten komen. Hij zal weten wat haar moeder gedaan had en dan konden ze samenwerken om de witte merrie de dood in te jagen. Ze knikte meteen op zijn woorden. Ze begreep hem volkomen, maar nee ze zou niet vluchten. Ze draaide kort een oor opzij toen de paarden begonnen te gillen en hinniken. Er stond haar dus nog iets te wachten, dat kon niet anders. Anaïs hief haar hoofd op en richtte haar donkere ogen op die van de hengst. Hij vertelde haar dat ze een kenteken moest hebben. De merrie knikte en bleef kalm staan toen de grote hengst haar betrad. Hij was groot, maar je zag ook aan haar dat ze een groot paard in haar lijf had. Voor haar leeftijd was ze best groot, en ze zou nog meer groeien. De merrie snoof kort de geur van de hengst in en een lichte grijns sierde haar lippen. Ze voelde de plotse hap in haar oor. Een klein druppeltje bloed sijpelde over haar hoofd en drupte op de grond. Anaïs toonde geen enkele emotie en bleef kalm staan. Ze duwde haar hoeven stevig in de grond en voelde hoe zijn lijf tegen de hare aanschuurde. Ze haatte dit. Ze haatte aanrakingen, maar hij was haar leider nu en ze luisterde. Haar oren gleden kort naar achteren toe, maar eentje gooide ze naar voren toen de hengst bij haar wegging. Hij stopte en liet zijn duistere blik op haar rusten. De merrie boog haar hals en keek hem strak aan. "Ik zal u niet teleurstellen." Haar stem was duivels, maar zacht. Je hoorde dat ze het meende. Ze stond bij hem in het krijt.