I got a one way ticket to Mars.

Het vulde haar hoofd, maakte haar hart branden van genoegen. Creëerde een warm troostend gevoel vanbinnen, maakte haar compleet. De duisternis om haar heen voelde als een mantel die haar van de buitenwereld beschermde zodat ze in alle rust kon genieten. Zich eindelijk met het monster in haar ziel herenigend als een oude vriend, te lang gescheiden - al was het zo kort geleden dat ze hun gedachtes, verlangen hadden kunnen verenigen. Zachtjes gleed de zwarte neus over het gapende donkere gat in de hals van het dier, haar kaken half van elkaar getrokken, de geur opsnuivend. De heerlijke, zoete smart die het dier had gevoeld voordat het met zijn lot ten onder was gegaan. Haar ogen waren gesloten terwijl ze langzaam met haar liefkozende tong de wond likte. De smaak winde haar op, enkel nog maar hunkerend naar meer. Nog wat verder gleed haar mond open, bijtte, met ogen nog altijd in zichzelf getrokken gesloten, nog wat dieper in de al bestaande wond. Méér... Méér... Gouden ogen fonkelden fel wanneer ze haar kaken om zijn bloedende hals gesloten hield. Knagend aan het vlees, het bloed, de angst die het dier gekend, de marteling die het had ondergaan, er nog in nagalmend.

Uitendelijk keek ze op met een onwetende blik, alsof ze er totaal geen idee van had wat er mis was aan het beeld die ze wekte. Haar gedachten waren leeg... Of vol, maar in plaats van bruikbare gedachtes was het gevuld met verlangen en drang naar nog altijd meer. Zelfs al zat ze al uren over het levenloze schepsel heen gebogen. Wellicht was dat ook de reden dat ze weer had opgekeken. Ja, ze begon dit lichaam zat te worden. Het ijzer was er bijna uit, de smacht was verdwenen en de vliegen begonnen hun deel op te eisen.
Het was tijd voor een nieuw slachtoffer.
Met lichte tred en zonder op te kijken stapte ze over het lijk heen, wandelde op haar eigen tempo richting de hinnik, haar kont onbezorgd achter haar aan wiegend. Het enige geluid dat ze maakte was het geknisper onder haar hoeven en de licht hijgende ademhaling van de merrie. Toch waren de mondhoeken nog altijd opgetrokken; willend, wetend, beslissend over het lot van haar nieuwe ontmoeting.
De wonden op haar flank die ze was opgelopen tijdens het gevecht waren al opgehouden met bloeden, gestolt waardoor het enkel nog maar korstjes en dieprod, opgebolde lijntjes voorstelden. Haar eigen hart bonsde, zorgde dat het bloed in haar aderen gierde van de ene plek naar de andere. Het heerlijke gevoel van macht kronkelde door haar hoofd. De macht die gelijk stond aan de passie die ze voelde. De wereld was tenslotte haar speelplein. Eentje die ze met alle liefde zou doordrengen met bloed, de wortels zou laten bederven met enkel haar adem. Verdoemd om nooit meer het pure goude zonlicht te kunnen zien. Enkel het pisgeel van haar ogen en de bliksem die daarin oprees.
Ze trok haar zwarte neus omhoog, de donkere koude avondlucht in. ‘Hmmm...’ De vage geur van het paard wat zich niet ver meer van haar bevond in haar neus kronkelend, de gedachte aan het verse bloed wat door zijn aderen stroomde haar hoofd vol gietend.

Hoeven bonkte tegen de aarde, bladeren werden ruw van de grond getrokken, in de lucht gehesen door de verwarde zwaartekracht. Daar...Zonder pardon sprong ze over een struik, zou zich daarbij aan de scherpe uitsteeksels snijden, maar wist dat dat het enige was wat háár nog van het doelwit scheidde. Dáár.
Uit het donker kwam ze, verscheen met lippen sadistisch opgekruld, wierp slechts een blik op het bruine dier die enkel om haar aandacht had gevraagd. Kreeg waarschijnlijk meer dan hij gewild had. Haar vóór-, gevolgd door haar achterhoeven kwamen met een dreun op de grond. Met de lust vergezeld met plezier in haar ogen weerspiegeld gooide ze haar kop omhoog, rende op hem af, beukte met de kracht van haar rengalop tegen hem aan.
‘Ssstérf!’
Sneller dan te beschrijven valt, sprong ze boven op hem, liet ze haar ogen langs zijn lichaam glijden, zoekend naar die ene zwakke plek. Zág echter zijn bouw, vónd zijn ogen en staakte vervolgens in één tel al haar bewegingen.
Een stilte viel neer over het bos.
‘Huwh,...’ de vragende wijde ogen gleden in die van de hengst ‘Sythka...’

Sythka... Was het lang geleden? Ze wist het niet, maar iets in haar beweerde dat dat weldegelijk de waarheid voorstelde. Een onontkoombare waarheid, maar ze Syth was een die-hard. Die hield zichzelf wel in leven, waar ze ook was. Desondanks gleed er een diepe frons tussen haar ogen, de bedachtzame fonkeling dieper dan gewoonlijk wanneer haar interesse gewekt was. Met haar gedachten afwezig zakte haar mond ietwat open. Tussen de rode tanden door ontsnapte bloed, druppelde in karmozijnkleurige, glinsterende druppels op de borst van de hengst onder haar. Blijkbaar wel tevreden met de gedachte dat er een dominantie alfa merrie hem tegen de grond hield, bleef hij afwachtend liggen terwijl de kronkels in haar hersenen als jagende valken kirs kras door elkaar heen vlogen. Toen hij zijn naam noemde was ze in ieder geval tot de conclusie gekomen dat dit Syth niet kon zijn. ‘Hmmm...’ Een bedenkelijk hummend geluidje rolde tussen haar keel. Opeens doorhebben dat er een lange sliert met bloed vermengd speeksel uit haar mond droop, slurpte ze de boel in één keer weer op. Ongegeneerd hief ze haar kop. ‘Oke’, eigenzinnig met haar ogen rollend. ‘Gefeliciteerd. En wie heeft je die naam dan wel niet gegeven?’ Vragen trok ze haar wenkbrauwen op, liet haar keurende blik nog altijd neerkijken op het onwaardige bruine wezen. ‘Nou?’ Ze eiste antwoord voor deze brandende vraag. Ze wist wel dat ze kinderen had, maar had er nooit echt een ontmoet van iemand die ze zo goed kende als haar. Ze kon het niet nalaten een korte, met sarcasme gevulde ‘hehe’ te lozen toen dit keer híj zijn formele kwestie stelde.
‘Helaas beste Depsie, maar ik vrees dat jij niet in de positie verkeerd om een voorstel als die te suggereren’, de monotone klanken verlieten met geïrriteerde ondertoon haar mond ‘Zie je: Jij ligt onder mij en...’ Met dramatische beweging vormde ze de woorden met haar mond. ‘Óh, verhip. Ik lig boven op je.’ Boven haar kraste een kraai twee keer. ‘In ieder geval sta ik erop dat je mijn vraag zo goed en uitgebreid mogelijk beantwoord. Dat ben je mij tenslotte verschuldigd.’ Haar ogen knepen zich nog wat verder samen. ‘En weet je waarom?’, de luxe om op die vraag te reageren schonk ze hem niet. ‘Omdat wanabe hengsten die veronderstellen dat ze met het grootste gemak de Valkyrie in gelaten worden elke avond weer opnieuw denken dat ze míj, de freakin' álfa, wanneer het hun het best uit komt naar zich toe kunnen hinniken, om daarna die vraag te stellen waar jij overduidelijk ook voor gekomen bent. Men denkt dat ik niets béters te doen heb dan enkel pony's in mijn kudde aannemen, maar ik heb naast mijn rang als alfa en mijn bekommeringen om mijn luide kuddeleden óok nog mijn hobby's - net als ieder ander paard.’ De irritatiemeter in haar sissende stem sprong overduidelijk tegen het topje van het maximum aan. ‘En het hatelijkste aan jou is nog wel dat ik mééstal als my-little-pony's als deze onder mij me niet bevallen ik ze nog van kánt kan maken, MAAR NU KAN DAT ÓÓK AL NIET OMDAT JE HET BLOED VAN SYTHKA BIJ DE DRAAGT ÁÁARGH!’ Nu half ontploft van ergernis sprong ze van het dier af, draaide haar kop naar de eerste beste boom die zich in haar nabijheid bevond en sloeg vol agressie haar hoofd tegen zijn stam. ‘WAAROM’ bonk ‘KAN’ bonk ‘IK’ bonk ‘JE’ bonk ‘NIET GEWOON’ bonk ‘VERMOORDEN?!’ Als er niet al enig hersenletsel was, kon dat altijd nog komen in situaties als deze. ‘MAAR STRAKS KRIJG IK DE WOEDE VAN EEN BOZE MOEDER OVER ME HEEN ÁÁAHH! EN DAT WIL IK NIET WANT IK WIL SYTHJEPETITJE NIET ONGELUKKIG MAKEN AÁARGHHG’ Verwoed en met een felle fonkeling in haar gouden ogen draaide ze haar kop plots om naar de hengst. ‘Jíj... wat wíl je eigenlijk?’ Het ritme van het duisternis bonsde in haar oren. In haar hoofd rommelde de honger, de lust naar de smaak van bloed.



^{Ééeeen we hebben een vage post, mensen. :')}