"Nou, dan wordt het maar tijd om het veulen van haar moeder weg te halen, denk je ook niet?" Amira keek wantrouwend naar de twee mensen die op haar en haar moeder afkwamen. "Mam, wat gaan ze doen?" vroeg ze angstig. Het groote paard schudde haar hoofd, en liep mee toen ze werdt meegenomen. Amira ging erachter aan, maar werdt door de andere man tegen gehouden. Het kleine beestje steigerde wild, gilde om haar moeder, maar dat was het laatste wat ze van haar moeder had gezien.
Amira schudde haar hoofd en het beeld vaagde weg. Stomme mensen, en nog steeds wist ze niet wat er met haar moeder gebeurd was. Was ze dood? Of ook ontsnapt? Ze wist het niet, ze wist helemaal niets. Alleen wie ze zelf was, en waar ze vandaan kwam. Ze voelde de wind door haar manen en staart gaan en briestte. Er begon al een wintervacht te vormen, gelukkig. Ze schudde de sneeuw van haar af en zuchtte. Nu nog vrienden, inplaats van vijanden...
-Alleen goede paardjes!-
Amira schudde haar hoofd en het beeld vaagde weg. Stomme mensen, en nog steeds wist ze niet wat er met haar moeder gebeurd was. Was ze dood? Of ook ontsnapt? Ze wist het niet, ze wist helemaal niets. Alleen wie ze zelf was, en waar ze vandaan kwam. Ze voelde de wind door haar manen en staart gaan en briestte. Er begon al een wintervacht te vormen, gelukkig. Ze schudde de sneeuw van haar af en zuchtte. Nu nog vrienden, inplaats van vijanden...
-Alleen goede paardjes!-