It's raining again...

Codex keek even om zich heen. Hij zuchte eens suffig. Alles leek hier dood te zijn. Het was hier niet prachtig wit maar de bomen kwamen ook nog niet tot leven. Het was een dode boel. Dieren deden hun winterslaap net als de bomen. De takken waren kaal en leken monsters te zijn die je wouden vangen. De wind deed hen geluid maken. Ze speelden een doods lied dat hem deed rillen. Pfft, hij haatte de winter en de herfst. De lente en de zomer waren tenminste vol leven. Dan kwamen er de veulentjes en in de zomer zag je ze samen spelen. Codex miste die tijd wel een beetje. Dan was er tenminste leven rond hem geweest. Nu was alles zo stil en rustig. Langs de ene kant zalig maar aan de andere was het ook zo vervelend. Nu miste hij wel het leven in en rond de kudde. Zeker als hij soms voorop mocht lopen. Ondanks dat hij als een bastaard werd aanzien hadden ze toch iets of wat respect voor hem gehad. Normaal was dat niet het feit in de kudde, was je geen berber, kwam je er niet in. Hij was een veulen dat gekomen was door een verboden liefde. Hij was de bastaard, niet zijn vader of zijn moeder. Ach, hem maakte het niet uit. hij was een geweldig lid geweest van zijn oude kudde. Het was zijn tijd geweest om te vertrekken. Hij had er goed aan gedaan. Hij was nu in een nieuw gebied vol nieuwe geuren die hij kon ontdekken. Met veel meer andere soorten paarden. Als ze vroeger een andere kudde tegen kwamen was er altijd veel gedreig geweest. Hier liepen ze door elkaar heen. Hij begreep het niet echt. Door al zijn gedenk zag hij een uitstekende wortel niet en struikelde hij er half over. Hij keek beledigd achterom en duwde zijn oren even in zijn nek. Een laag gegrommel kwam uit zijn keel. Hij haatte het als hij dingen niet zach. Zijn arabische hoofdje hief hij weer trotser in de hoogte. Hij draaide de boomwortel de rug toe en draafde terug door. Zijn leverkleurige vacht was lichtjes doorweekt. zijn zijdezachte manen kleefden langs zijn hals. Zelfs zijn staart hong zwakjes naar beneden. Toch hield hij hem trots in de hoogte. Het zat zo in zijn bloed dat hij zijn staart zo trots in de hoogte droeg. De gouden schijn was ook niet echt geweldig zichtbaar door de regen die pas gevallen was geweest. Alles was zompig en dat maakte een irritant geluid bij elke stap die hij zette. Wat gezelschap zou hem nu wel deugd doen. Dan kon hij tenminste zijn eigen stem nog eens horen.

Vrolijk huppelde Multi door de bossen. Ze vond het altijd zo’n
betoverende plek. Ze werd er zo blij van. Nou ja… eigenlijk werd ze overal wel
blij van. Multi was echt het stereotype goodie. Daarom hadden alle badeenden
ook zo’n hekel aan het veulentje. Maar ze kon er gewoon niks aan doen, ze was
bijna altijd blij en dat kon niemand haar afnemen. Multi vertraagde haar tempo
iets toen ze merkte dat de grond hier wel heel erg drassig begon te worden. Ze
was pas een veulen dus zo veel spieren had ze nou ook weer niet. Maar ze was de
laatste tijd zo af en toe wel wat aan het trainen. Het zou dus niet meer heel
lang duren voordat ze zonder zichzelf in te houden door de modder kunnen
draven.


Multi had al vaker gehoord dat ze op moest gaan groeien. Ze
had dat altijd onzin geworden, maar nu begon het toch wel een beetje tot haar
door te dringen dat de paarden die dat zeiden gelijk hadden. Ze was soms wel
een beetje onderontwikkeld als je haar vergeleek met leeftijdsgenootjes. Ze had
dus besloten om zich voortaan zo volwassen mogelijk te gedragen. Dat was soms
best moeilijk, want ze kon zich af en toe best gestoord gedragen. Maar zonder
een doel in je leven was er toch ook niks aan? Weer zo’n Multi ding: altijd
positief.


Ze schrok op door de stilte die zich ineens voordeed.
Vreemd. Meestal word je wakker uit je gedachten door geluiden, maar blijkbaar
kan dat dus ook al door stilte. Het moest toch niet gekker worden! Opeens vingen haar zintuigen behalve de
stilte nog iets anders op. Een ander paard. Multi was dol op contact met andere
paarden! Nouja, als het tenminste niet van die domme badasses waren. Ze zag een
eindje verderop een ander veulen staan, en ging ondanks de modder over in draf.
Met haar oortjes vrolijk naar voren gespitst benaderde ze het veulen. “Hoi! Ik
ben Multi.” Riep ze vrolijk naar het lichtbruine arabische veulen dat voor haar
stond.

Opgewekt draafde hij door het levendige bos. Vogeltjes floten vrolijk. Uiteindelijk werd het stil in het bos. En voor Remember was het maar al te duidelijk waarom, vogels waren gaan schuilen voor de dik bij elkaar geplakte wolken, dikke regendruppels vielen langzaam maar toch snel – door de zwaartekracht - naar beneden. Remember brieste, hij had geen hekel aan regen. Hij zag de pracht ervan in. Vond het fascinerend om te zien hoe de regen alles zompig was. Maar als de regenbui dan over was, en alles inderdaad zompig was, dan was het wat minder leuk. Maar niets daarvan kon zijn goede humeur verpesten. Er waren dan ook maar enkele dingen die zijn humeur opslag konden veranderen. En een van die dingen waren badeenden. En iets wat zijn humeur opslag kon veranderen als hij blij was… Magnifico. Het was gewoon, dan kon hij opslag verdrietig worden. Boos op zich zelf. Als hij badeenden tegen kwam, was het een soort van medelijden, gecombineerd met laten we zeggen… Iets van een kleine angst. Een kleine ondoordringbare glimlach sierde zijn gezicht. Zijn heldere zwarte ogen twinkelden vrolijk en geruststellend. Al snel lieten zijn hoeven een zompig pad achter in de ondergrond. De bladeren kwamen al meer tevoorschijn uit de sneeuw. En de sneeuw was al zelfs aan het smelten, de plasjes werden weer plassen, en waren dus geen ijsbanen meer. Alle dieren kwamen weer tot leven. En dan eindelijk zou het bos weer levend zijn in plaats van de ongemakkelijke stilte die er nu heerste. Want als de vogels niet druk aan het fluiten waren merkte je pas echt dat het winter was. Aangezien bijna alle bosbewoners een winterslaap hielden, maar uit gewoonte keek Remember altijd waar hij liep. Om niet op eekhoorns of zo te gaan staan. Hij mistte het geritsel van de diertjes eerlijk gezegd wel. Een geur kriebelde als het ware in zijn neus. Hij ging over tot een zacht galopje, en naderde de nu blijkbaar twee paarden al snel. Een hengst van rond de vijf jaar, en een klein veulentje. Hij was duidelijk de oudste van de paarden, met zijn 8 jaar was hij dan ook de oudste van de meeste paarden in Dream Horses. Eventjes grinnikte hij, bij de twee paarden stopte hij. ’’Hallo!’’ Begroette hij hun vrolijk. ’’Remember is de naam.’’ Zei hij vervolgens. Daarna keek hij rond door het bos. Hij zei altijd wel wat over de omgeving. Maar wist dit keer niet zo een twee drie iets te bedenken.

Codex ging over tot een stap toen hij geritsel hoorde. Luid snoof hij eens. Zenuwachtig draaide hij zich om. Zo in zijn eentje ergens rondlopen onaangenaam. Hij mistte de kuddegeest wel als er dreiging was. Hij had zijn neusgaten wijd open staan en zijn oren gingen alle kanten op. Zijn neusvleugels trilden. Hij probeerde de geuren wat op te nemen wat hem iets of wat gerust stelde. Het was van een ander paard. Hij merkte dat het dichter kwam. Langzaam maar zeker. Hij stopte met te trillen en keek nieuwschierig naar de struiken waar het geluid vandaan kwam. Hij strekte zijn hals wat uit en hield zijn hoofd een tikkeltje schuin. Plots verscheen er een leuk veulentje. Het was een bont merrieveulentje dat naar hem toe kwam. Ze stelde zich al snel voor. Codex glimlachte vriendelijk naar het paardje. "Hallo" sprak hij rustig tegen het veulentje. Hij hoorde nog een geluid. Hij hees zijn hoofd in de hoogte en keek waar het geluid vandaan kwam. Codex was nooit rustig als hij geluiden hoorde. Pfff, soms was een kudde dus toch handig. Nu moest hij de hele tijd voor zichzelf zorgen en dat was best vermoeiend. Maar in een kudde gaan zag hij zoieso niet zitten. Dat werd gewoon saai. Maar met een groep paarden af en toe een paar dagen rond hangen om op krachten te komen was een veel beter idee volgens hem. Niet dat hij dieren kende die dat zouden doen. Een andere hengst kwam tevoorschijn. Hij had een witte vacht en was zo te zien ouder als hem. Maar jonger als zijn moeder. Hij knikte even naar het andere paard. Weer ontspande hij wat meer. "Aangenaam. Mijn naam is Codex." Sprak hij rustig. Een voor een keek hij de paarden nog eens aan. Hij was geen spreker en zou nooit een spreker worden. Het was niet voor hem weg gelegd om in volle zinnen te spreken, een heel verhaal te vertellen. Maar daar zat hij ergens fout. Een verhaal kon hij wel honderd keer vertellen. Het verhaal van de stichter van zijn vorige kudde. hij droeg zijn naam en was daar trots op. Hij hield gewoon van dat verhaal maar dat zou ook de enige keer zijn dat je hem veel zou horen zeggen uit zijn eigen. Voor de rest zei hij eigenlijk niets. Waarschijnlijk zou het weinig paarden storen als hij zich wat op de achtergrond hield.

De hengst die voor hem stond begroette hem vriendelijk.
Opeens hoorde Multi achter zich een geluid dat duidelijk maken dat zij en de
hengst voor haar niet de enigen in dit bos waren. Als snel verscheen er een
voor haar hele grote hengst tussen de bomen. Hij was spierwit met lange, ook
witte manen. De hengst die al eerder bij haar stond was haar voor met de witte
hengst begroten. “Aangenaam, mijn naam is Codex” Stelde hij zich voor. Oke, hij
heette dus codex. “En ik ben Multi! Eigenlijk Multicolour maar iedereen noemt
me Multi.” Stelde Multi zichzelf ook voor. Multi hield van gezelschap. Dan was
het niet zo stil en eenzaam om haar heen. Niet dat ze daar niet van hield, maar
niet te vaak. Dan ging het vervelen. En gezelschap ging nooit vervelen. Ze keek Codex, en de hengst die er net was aan. Beiden
zeiden ze niets. “En… Zijn jullie hier nog met een speciale reden?” doorbrak
Multi de stilte. Ze probeerde een beetje een gesprek op gang te brengen. Bij
elkaar zijn, zonder ook maar een woord te wisselen had ook weinig nut. Terwijl
Multi wachtte op de reactie van een van de hengsten viel haar oog op een
prachtige vogel, die vlak bij hun een lied zat te zingen. Hij had veel meer
kleuren dan de meeste vogels hier in Dh. Veel kleuren. Hij had dus wel iets weg
van haar. In gedachten zag Multi zichzelf al op een tak hoog in de bomen zitten
zingen. Dat zou niet zo’n heel groot succes worden! Zachtjes gniffelde Multi in
zichzelf. Maar wel zo dat het niet te veel op viel voor de twee paarden bij
haar.


~sorry dat ik in mijn vorige postje zei dat Codex een veulen was. ik had even niet naar de leeftijd gekeken...~

Zijn lange witte manen golfde sierlijk langs zijn hals, die lichtjes gebogen was. Hij had zijn hoofd in de lucht geheven, niet dominant, niet arrogant of verheven, gewoon om de buurt goed in de gaten te houden. Als een stokstaartje flitsten zijn ogen over het gebied. Zijn staart werd in beweging gebracht door de wind, maar bleef soms aan zijn benen plakken door dat zijn huid nat was. Zijn manen plakten aan zijn hals vast, en zijn hoeven zakte soms weg in de zompige ondergrond. De hengst stelde zich voor als Codex. Remember knikte eventjes, het jonge diertje stelde zichzelf hyper voor als Multicolour ook wel Multi. Hij glimlachte, in zijn ogen lag een vriendelijke plezierige twinkeling. Geen plezierige twinkeling van dat hij een spelletje met deze twee paarden speelde. Nee, hij zou niet durven. Hij hield niet van spelletjes, hij wou de waarheid, hoe hard of zacht deze ook was. Hij wou altijd de waarheid, en liegen deed hij dan ook helemaal nooit. Hoe erg iemand hem dan ook ging haten, dat hadden ze ook eerder kunnen doen, hem haten. Hij brieste eventjes en keek het gebied rond. De bossen werd het genoemd. Duizenden vragen tolden rond in zijn hoofd, vragen waarop hij het antwoord wist, maar hij raakte het meestal weer kwijt. Een notitie boekje zou hem best wel van pas komen. Maar soms dan zag hij goede vragen langs flitsen, vragen waarvan hij de mening van andere wou. Hij wou altijd de mening van andere. ’’Is het niet raar, dat sommige dieren de hele winter kunnen slapen zonder te eten en te drinken, terwijl andere zoals wij de hele winter wakker moeten blijven, en al onze krachten samen moeten bundelen om de winter te overleven.’’ Sprak hij vlak voordat de jonge merrie begon te praten. In de hoop het gesprek op gang te maken, ze was duidelijk een pratertje. De woorden van de merrie klonken als muziek in zijn oren, zulke onwetende veulens, kon je niet anders dan schattig vinden. Hij brieste eventjes. ’’Ik? Ik kom waar ik ga, ik ga waar ik kom. En is dit dan geen mooi gebied?’’ Ieder gebied was fascinerend op zijn eigen manier in zijn ogen. En ieder gebied verdiende een blijk van dit. Zelfs het stinkende moeras, of de bloedhete woestijn. En zelfs de ijsgladde gletsjers.