Moe

Plukken gras kwamen hier en daar boven de witte deken uit. In plaats van dat het een frisse groene kleur had, was het donker en hing het slap naar beneden. Het was een troosteloze aanblik, maar er echt op letten deed Aislin niet. Ze was al even wit als de deken van koude sneeuw en al bijna even koud. Onwillekeurig rilde ze, traag haar stappen zettend. Het leek wel of ze twijfelde, maar de harde waarheid was dat ze niet sneller kón. Ze was uitgeput, tot het bot toe verkleumd en trilde door een te kort aan energie. Ze zou het nog wel even volhouden, maar hoe lang kon ze niemand beloven. Met een zucht stond ze stil. De sneeuw rijkte tot haar enkels. Haar hoeven voelde ze eigenlijk al lang niet meer. Met moeite bracht ze haar hoofd omhoog en overzag het glooiende landschap. Hier en daar stond een kale boom, eigenlijk het enige verschil met waar ze vandaan was gekomen. De woestijn had ook heuvels en was - hoe raar ook - net als dit veld bedekt geweest met een pak sneeuw. Opnieuw rilde ze, dit keer niet door de kou, maar door de herinnering aan de sneeuwstorm waarin ze terecht was gekomen. Eventjes voelde ze een vonkje van warmte, toen ze bedacht met wie ze daarin terecht was gekomen. Die herinnering zorgde voor die fractie van een beetje warmte, die dat vonkje van woede met zich meebracht. Merle, een shetlander merrie, had haar willen helpen met haar oneindig lijkende kennis over deze bizarre storm. Toch had ze alle hulp afgewezen. Tenminste, al háár hulp. Ze mocht het dier niet, wat eigenlijk alleen maar te wijten was aan de verkeerde opmerking tegen de verkeerde persoon. Ze dacht er maar niet bij dat ze zich eigenlijk niet goed meer kon herinneren wat het precies was geweest, maar het was in ieder geval niet positief naar haar uiterlijk geweest. Ondanks dat ze juist dat niet had willen toegeven, herinnerde ze zich daardoor ook haar uiterlijk. Eigenlijk moest ze haar energie spaarzaam gebruiken, maar momenteel leek dit het belangrijkst. De witte merrie schudde haar nek, daarbij bijna omvallend. Ze ging door tot ze zeker wist dat haar manen weer mooi waren geordend. Daarna schudde ze voorzichtig haar lichaam, de sneeuw met plofjes op de grond horen vallen. Nog even streek ze met haar tanden haar koude vacht recht en daarna was ze tevreden. Ze was weer mooi, maar door die doorzichtige buiten laag, straalde haar vermoeidheid en lusteloosheid. Ze was op, gewoon echt kapot. Ze zou alles doen voor een plukje mals gras dat meteen haar energiewaarde zou opkrikken. Hoopvol speurde Aislin de vlakte af, maar nergens kon ze vinden wat ze zocht. Plukken gras kwamen hier en daar boven de witte deken uit. In plaats van dat het een frisse groene kleur had, was het donker en hing het slap naar beneden. Het was een troosteloze aanblik en dit keer viel het Aislin wel op. 'Waar ben ik terecht gekomen?' mompelde ze, nog maar amper verstaanbaar voor haar eigen oren. Even was ze weer terug naar jaren geleden, toen ze tegen een even wit hengst stond, nog maar amper volwassen. Hij en zij, eigenlijk altijd zij, onafscheidelijk. Al jaren ervoor had hij het haar gevraagd, haar ermee uitgedaagd. "Kom, ga de weddenschap aan; wie het verste komt in deze wijde wereld!" Al die tijd had ze het lachend weggewuifd, maar dan wordt je ouder en het blijft door je hoofd spoken. Uiteindelijk heeft ze ingestemd, zonder te beseffen dat het een hopeloze zaak zou worden; hoe zou het ooit gecontroleerd kunnen worden? Maar goed, daar gingen ze, hij naar het Noorden, zij naar het zuiden. Met een schok was Aislin weer bij zinnen, rillend door de kou die meteen als een mokerslag insloeg. Ze verlangde terug naar haar thuisland, naar de oneindige heuvels van zand en naar de warme zon. Nog eens zuchtte ze, zich afvragend waarom ze hier nog was.

EDIT: Als je reageert op deze post (jeuj~), hou er dan rekening mee dat het lente is. Negeer mijn beschrijvingen van sneeuw etc. en verzin gewoon lenteachtige bloemetjes ^^ Misschien pas ik mijn post aan als er geen reacties komen...

Sunset schudde verward met haar hoofd, de zon brandde op haar vacht. Het was oorlog geweest met de Horcrux, en toen Mischa dood neer was gevallen was zij gewoon door gegaan met vechten als of er niets aan de hand was? Wat dacht ze wel niet? Ze moest zich schamen. Maar wat had ze dan moeten doen? Weg gaan, dat zou pas erg zijn, dan had ze niet voor mischa gevochten. Tranen brandden in haar ogen maar ze slikte ze weer in. Nee, ze haatte zichzelf. Er had toch iets moeten zijn wat ze had kunnen doen? Maar nee, ze was te bang, te laf. Te zielig. Zij ging haar woedde op de leden afreageren van de horcrux. Deina had ze moeten pakken, verscheuren tot ze smeekte om genade. Maar zo ver zou zij nooit gekomen zijn. Ze was te zwak. Sunset nam een hap gras maar spuugde het meteen weer uit. Ze was deze wereld niet waard. Ze moest dood, en wel zo snel mogelijk. Of niet, en kon ze haar fouten recht zetten, maar hoe?

Sunset zag een wit paard in de verte en haar hoofd ging automatisch naar beneden. Het was gelukkig geen hengst.Maar toch stond er angst in haar ogen te lezen. Een angst die nooit meer weg zou gaan. Niet sins die ene hengst haar had gedekt zonder dat ze het wilde. Sunset stopte met lopen en snoof. Was ze goed? Neutraal, slecht? Ze wist het niet, er was maar een manier om erachter te komen.

Ergens besefte Aislin dat ze iemand hoorde naderen. Het kwam niet door de stappen van het paard dat ze opmerkte, maar dat geluid dat nog het meeste leek op... op scheuren. Aislin sloeg vermoeid haar ogen op, allen ziend dat er hoeven voor haar halt hielden. Even wachtte ze op het moment dat het dier zich aan haar zou voorstellen of op zijn minst zou vertellen wat hij van haar wilde. Ze leek op niets te wachten, tenminste, voorlopig. Zijzelf had eerst ook geen behoefte om een gesprek te beginnen, simpel weg omdat ze daar niet de energie voor had. Een tijd bleef ze met haar hoofd laag bij haar grond, met ogen die weer duf waren dichtgevallen. Haar oren hingen slap langs haar hoofd, maar kwam iets overeind toen ze opnieuw iets dacht te horen. Nee, geen geluid verried dat het paard voor haar iets deed. Het was... een geur. Een geur die ze niet direct op zijn plek kon zetten. Traag opende ze opnieuw haar ogen, met een kreun dit keer ook haar nek oprichtend. Op weg omhoog zag ze een vage stip op een afstand naar haar kijken. Nog een paard? Waar ze in dit vreemde gebied nog maar één dier was tegen gekomen, kwam ze hier opeens twee paarden tegen? Aislin wende haar ogen af en keek naar de vos voor haar. Het was een hengst, een afwachtende. Ze keek hem vragend aan, onwillekeurig haar nek iet wat schudden, om er zeker van te zijn dat haar manen zo zaten zoals ze wilde. Ze hoefde geen indruk te maken op de hengst voor haar, zeker twee, misschien drie jaar, jonger dan haar. Ze wilde gewoon altijd mooi zijn, dat was gewoon typisch zij. Ze was ijdel en ze schaamde zich er niet voor. Nog even keek ze het paard voor haar aan, daarna keek ze langs hem heen naar de gestalte in de verte. Ze begon weer te trillen op haar benen en besloot dat ze niet lang meer zou hebben als ze nú niet op krachten kwam. Alsof ze instortte liet ze zich door haar benen zakken en met een plof kwam ze wat hard op de grond. Haar nek op haar voorbenen te rusten leggen, begon ze rusteloos te kauwen op een stukje gras. Het was vreemd hoe een paar van die sprietjes je anders lieten voelen.

De bonte merrie zag dat er nog een vos pony aan kwam. Ze hielt haar hoofd laag bij de grond, en haar ogen stonden dof. Het vervelende nu was dat ze alle drie niets zeiden. Ze zuchtte onhoorbaar. "Sunset is de naam" zei ze maar ze hief haar hoofd iets en keek de andere twee paarden aan. De vos had haar nog niet aan gekeken. Zie je, een paard wat dood gewoon verder vocht na de dood van haar leidster was raar. Sunset keek verlangend naar het gras maar weigerde aan haar behoefte te luisteren. Nee, ze moest eerst beseffen dat ze stom was geweest. Maar dat besefde ze al. Maar het voelde gewoon niet goed.[/font]