You won't get me bitch

Fether’s hoeven lieten doffe klappen over ijsmeer weerklinken. Het was hier ondanks het ijs niet zo glad, door het dunne laagje sneeuw dat op het ijs lag. De laatste dagen was de laag sneeuw in korte tijd veel dunner geworden. Aan alles was te merken dat de lente eraan kwam. Ze mochten dan wel zeggen dat badasses van de kou en de kilte hielden, maar dat was echt niet zo voor allemaal. Fether was echt in hart en nieren slecht, maar toch had ze veel liever de zomer, dan de winter. Al was de kilte die altijd in de lucht hing in de winter wel aangenaam. Haar ogen tuurden strak over het ijsmeer, om te zien of er behalve haar nog meer paarden hier in de buurt waren. Het was altijd wel leuk om een beetje te babbelen of bekvechten met slechte paarden, maar ze had naar haar zin al te lang geen bloed meer geproefd, dus een goodie zou nu ook niet ongewenst zijn. Er kwam een gemeen glimlachje om Fether’s mond te liggen bij die gedachte. Opeens stopte Fether en keek verbaast naar het stuk ijs da t voor haar lag. Opeens lag er geen sneeuw meer op het ijs. Er lag alleen maar een klein laagje water op. Ach wat zou het haar ook schelen wat het was. Vol zelfvertrouwen liep ze door. Opeens was er een luid gekraak hoorbaar. O o, Fether wist weer wat het sneeuwloze ijs betekende. Zo snel als ze kon maakte ze een overgang naar galop, en ging er in volle vaart vandoor. Ze keek achterom en zag dat op de plek waar ze net had gestaan nu een groot gat in het ijs zat. Het ijs scheurde verder. De scheurde precies langs de plekken waar de afdrukken van haar hoeven in het ijs hadden gestaan. Ze vernselde haar pas nog iets, waardoor ze even iets meer gewicht op het ijs moest zetten. Ze voelde hoe haar achterhoeven in het koude water gleden. Ze zette net op tijd af en maakte een sprong vanaf haar voorhand die haar met een boog uit het water liet glijden. Ze galoppeerde nog een stukje door tot ze zeker wist dat het ijs dik genoeg was om haar gewicht te kunne houden, en hielt toen halt. Een beetje geschrokken, maar vooral arrogant keek achterom naar de plek waar ze net bijna in het water lag. Niemand kreeg haar te pakken. Zelfs moeder natuur niet! Zelfverzekerd liep ze verder weg van het gescheurde ijs. De koude wind voelde op haar natte benen nog kouder aan dan dat het al was. Maar het kon haar niets schelen. Ze ging er niet dood van. Het verwondde haar niet eens dus waarom zou ze gaan zitten zeiken dat ze het koud had? Het droogde vanzelf wel weer. Ze liet een luide, schelle hinnik klinken over het uitgestrekte gebied van het ijsmeer. Wie weet wat voor paard er vandaag op haar af zou komen.

-open -

Fether stapte verder. Nog geen reactie op haar hinnik. Ze spitste haar oren nog eens goed. Opeens hoorde ze redelijk luide klappen op het ijs. Het was duidelijk dat een paard haar naderde. Een groot paard aan het geluid te horen. Ze legde haar oren naar achter, zodat het paard wist met wat voor iemand hij of zij te maken had. Niet dat ze zozeer gelijk arrogant wilde doen, of het paard verjagen, maar ze wilde wel laten weten dat ze absoluut niet voor de goede kant stond. Al snel kwam er een paard in zicht. Het was een schimmel hengst, met overal over zijn lijf appeltjes. Toen hij vlak bij Fether was maakte hij een overgang naar stap. Een schelle hinnik klonk uit zijn mondhoeken. Deze hengst hoorde duidelijk ook niet bij de goede kant. Jammer geen bloed voor haar vandaag. Tenminste geen goodie bloed, want je wist nooit hoe iets zou uitpakken. “Fether is de naam.” Sprak Fether koel. Er was geen enkele emotie in haar stem hoorbaar. Haar ogen stonden strak op de hengst voor haar gericht. Ze probeerde bij een nieuw paard altijd een soort korte karakterschets in haar hoofd te maken, zodat ze een beetje kon voorbereiden met wie ze te maken had. Van wat de hengst nu van zichzelf liet zien was duidelijk dat hij zichzelf heel wat vond. Niet dat dat zo’n probleem was, want dat deed Fether vaak ook.
Fether schraapte verveeld met haar hoef over het ijs. Het ijs was hier dik, dus het zou echt niet breken van een beetje geschraap. Onder het laagje sneeuw was de heldere, kleurloze kleur van het ijs te zien. Fether had in haar gedachten maar al te vaak een goodie eronder zien drijven. Het leek haar echt geweldig als het haar een keer zou overkomen. Fether merkte dat ze de laatste tijd heel vaak van dat soort gedachten had. Ze wist wel waardoor dat kwam. Ze had te lang geen bloed geproefd. Of zelfs gezien. Het leek wel of alle goede paarden zich verstopten. Of misschien begonnen ze wel uit te sterven. Hoe hard ze ook een hekel aan die beesten had, ze zou niet willen dat ze uit zouden sterven. Dan werd haar kans op bloed nog kleiner. Fether zette haar gedachten weer aan de kant en keek de hengst voor haar kil aan. Geduldig wachtte ze tot hij een antwoord zou geven.


-mega flut-

De hengst stelde zichzelf voor als Colyat. Colyat brieste overdreven terwijl hij een rondje om haar heen liep. “Zozo.” Grijnsde hij. “Spierwit.” Zei hij opnieuw grijnzend. Fether keek hem raar aan. Ze wist zelf ook al wel dat ze spierwit was hoor. “Ik zie dat je geen goedzakje bent, je lijkt me vurig.” Vervolgde Colyat. “Ow, is dat zo?” Antwoorde Fether een beetje spottend. Een klein, gemeen lachje vormde zich rond haar mond. “Misschien heb je dat ook wel goed.” Zei Fether, met nog steeds hetzelfde glimlachje om haar mondhoeken hangend. De hengst had gelijk. Ze had wel vuur in zich. Ze was geen doetje dat zich door de eerste de beste liet inmaken. Ze was blij dat de hengst haar niet gelijk ging afzeiken. Sommige paarden dachten blijkbaar echt dat ze daardoor een goede badass werden. Fether schudde haar vacht, die inmiddels al bijna helemaal droog was een beetje uit. Daardoor vlogen een van de laatste winterharen die zich nog schuil hielden in haar vacht om haar heen. Ze deed vlug een stap opzij zodat de haren niet weer op haar zouden landen. Lichtelijk geërgerd keek ze naar de wolk met haren die langzaam weg dreef. Ze had een hekel aan de wintervacht. Ze was blij dat ze voor het grootste deel nu van hem was verlost. “En wat is de reden dat jij hier bij het ijsmeer te vinden bent hengstje?” Fether keek Colyat recht aan terwijl ze de woorden uitsprak. De meeste paarden waren niet ergens met een reden, maar als dat wel zo was kwamen er soms leuke verhalen uit.

"Weet ik niet, Ik kan net zo goed vragen, wat doet zoon witte merrie hier? Omdat je niet opvalt tussen het laagje sneeuw zeker?" Antwoordde Colyat fel. So, wat was die opeens chagrijnig zeg! Fether keek hem arrogant aan. “Waar is die vurigheid nou?” Zei Colyat met een gemeen lachje op zijn gezicht. “Ow dus je wil vurigheid zien?!” Zei Fether spottend. De kille blik in haar ogen verdween, en veranderde naar een felle gemene blik. Haar oren verdwenen plat in haar nek. Met haar hals gestrekt en haar hoofd laag begon ze op de hengst af te lopen. “Jij bent al net zo’n wannabe als al die anderen. Die denken dat ze slecht zijn als ze andere paarden kunnen afzeiken.” Zei Fether fel met een doodse ondertoon hoorbaar. “Maar ik zal je een geheim verklappen. Dat is niet zo!” vervolgde ze zichzelf fel. Dreigend liep ze een rondje om Colyat heen. Ze mocht dan wel een merrie zijn, maar hij moest haar absoluut niet onderschatten!

Colyat lachte toen hij de merrie op zich af zag komen met een doodse blik in haar ogen "Nou, ik wou alleen maar zien als je ook vurig kon zijn hoor" Antwoorde Colyat wat geergerd. Zelf deed hij nu zijn oren ook naar achteren omdat de merrie nu wel erg dreigde. "Ik wil geen wannabe zijn, ik ben eerst aardig en daarna val ik soms uit, maar wist niet dat jij dat zo erg ging opvatten" Colyat schraapte een beetje met zijn hoef en ging soms wat met zijn hoofd heen en weer om naar de merrie te dreigen, als zij dat ging doen, deed hij dat natuurlijk ook. Hij stapte een beetje naar achteren en hoorde een luid gekraak waardoor hij plotseling stil stond, Als ze nou zouden bewegen zouden ze er allertwee zeker door zakken! Colyat ontspande zijn spieren en slaakte een diepe luide zucht waardoor hij ineens een stuk kleiner werd. hij probeerde zijn gewicht te verdelen over al zijn vier hoeven die allemaal gespreid op het ijs vastgenageld zaten. "Niet bewegen, anders zakken we er allertwee door" Bij Colyat was er niet echt angst in zijn ogen tezien doordat hij best geschrokken was door het luide gekraak van net, nu zag je alleen nog een beetje de schrik in zijn donkere droge, kille ogen. Zenuwachtig beet hij op zijn lip, door het ijs zakken wou hij ook niet, maar een mietje genoemd worden ook niet. Hij keek naast zich en zag dat de oever wel 100 meter van hun vandaan was. Colyat begon wat zwaarder te ademhalen omdat hij anders teveel druk op het ijs zette.

"Nou, ik wou alleen maar zien als je ook vurig kon zijn hoor" Antwoorde Colyat wat geergerd. "Ik wil geen wannabe zijn, ik ben eerst aardig en daarna val ik soms uit, maar wist niet dat jij dat zo erg ging opvatten" Zei Colyat. Fether wilde net gaan reageren toen en plotseling een luid gekraak hoorbaar was. "Niet bewegen, anders zakken we er allertwee door" De schrik was licht zichtbaar in Colyat´s ogen terwijl hij dat zei. Fether liet de dreiging uit haar lichaam verdwijnen. Ze lachte zachtjes. “Eerlijk gezegd denk ik dat jij de eerste bent die door het ijs zakt.” Zei Fether, duidelijk doelend op het feit dat Colyat redelijk fors was, en Fether juist helemaal niet. “Als we bewegen is de kans misschien wel groter dat we erdoor zakken, maar als we blijven staan zullen we er vroeg of laat ook doorheen zakken. “ Zei Fether opvallend koel onder het feit dat de kans heel groot was dat ze straks met zijn 2en in het water zouden liggen. Als de dag kwam dat ze dood zou gaan dan zou dat zo zijn. Dan zou ze er toch niets aan kunnen doen. Ze wendde haar blik weer naar Colyat. Ze keek hem aan met haar hoofd scheef, bedenkend of ze nou weg zou lopen of zou blijven staan.

Colyat grinnikte kil. "Dacht je dat nou echt? Jij bent de dikke, ik ben mooi slank" Hij lachte luid en sprong naar achteren waardoor het ijs doorkrakte. Colyat spartelde wild en snakte soms naar adem, zijn lichaam werd ijskoud door het gespartel werd Colyat 3 keer zo nat als hij hoorde te zijn. "HELP ME HIERUIT!" Gilde hij, oke, slechte paarden waren slecht op de grond, niet in het ijskoude water dat al bijna weer bevroor als je er nog maar net inzat! Een korte schelle hinnik verliet zijn mond, Zal dit het einde van zijn slechte leventje zijn?

-Kortjes xD

"Dacht je dat nou echt? Jij bent de dikke, ik ben mooi slank" Zei Colyat luid lachend. Hij sprong naar achteren waardoor er te veel gewicht op het ijs kwam te staan, en het brak. Met een luide plons landde Colyat in het water. "HELP ME HIERUIT!" Gilde hij. Colyat hinnikte schel. Fether kantelde haar hoofd plagend, geen haast makend om Colyat uit het water te halen. En waarom zou een dikkerd zo’n slank paard uit het water halen? Stel je voor dat ik te veel calorieën verbrandt!” Zei Fether spottend. Haar blik stond kil en arrogant. Haar eerst uitschelden en dan zou ze hem zeker eventjes moeten redden. Zo werkte dat bij haar toch niet. Op haar dooie gemak schraapte ze nog eens rustig wat sneeuw aan de kant. Met een gemeen trekje om haar mond richtte ze haar blik weer op Colyat die in het water lag te spartelen.

Langzaam stapte ze door de sneeuw, hier had ze beide ouders vermoord. En vele zouden volgen. Haar tong gleed eventjes langs haar lippen. Ze verlangde naar de smaak van bloed, de heerlijke smaak van moorden. De geur van angst, hoe haar hersens overgenomen werden, en haar een pijnstillende drug toe stuurde. In verlangen om te moorden, ze baalde ervan dat ze de oorlog gemist had. Daar was waarschijnlijk veel bloed te halen. Ze baalde ervan dat ze de geur van angst gemist had, de ijzige smaak van bloed. Maar dat ging ze goedmaken vandaag nog. Ze was omgetoverd tot een wezen met maar al te veel moordlust. Een wezen dat zomaar iedereen aanviel. Misschien werd ze dan voor wannabe uitgemaakt, iets wat ze zelf vroeger ook deed, maar Streya wist wel beter. Haar verlangen naar bloed, naar moord was te groot om er mee te stoppen. Het was zo sinds ze haar moeder vermoord had. Om het geringste kon ze aanvallen, om de meest kleine opmerkingen kon ze de spreker een kopje kleiner slaan. Ze was een gevaarlijke gek geworden. Toen een geur in haar neusgaten terecht kwam smakte ze tevreden met haar mond. Dit deed ze nogmaals toen er nog een geur bij kwam. In een snelle galop naderde ze de paarden. ZE ging achter een rots staan. Toen de hengst uitgesproken was sloeg ze toe. ''IYAAAH.'' Riep ze uit, waarna ze naar voren stormde. Haar hersenen maakte volle toeren, de hengst was het slapste nu hij in het ijskoude water geweest was. Haar oren waren naar achteren gericht. Ze stoof op de witte merrie af. Haar benen naar voren gericht. Toen vlogen haar benen over de rug van de merrie. Haar tanden klemden zich in de schoft van de merrie. Heel eventjes liet ze los. ''Dat komt dan mooi uit. Zeg eens hengst. Kan je misschien wat slagroom halen?'' Haar tong gleed over haar lippen, toen klemde ze haar tanden weer in de schoft van de merrie. Het bloed stroomde haar mond binnen, ze liet niet los, tot Streya dat wou. Wat de merrie ook deed. Het bloed gaf haar een soort van adrenaline stoot. Haar ogen twinkelden kwaadaardig en moordlustig. Haar oren naar achteren gericht. Haar staart mepte tegen de merrie aan. ''Omnommon.'' Mompelde ze.

~Ghehe ~

"weet je wat sarcasme is? Dat gebruikte ik namelijk toen ik je gelijk gaf dikkie. Ik ben namelijk niet degene die zonet doordat het ijs is gezakt." zei Fether arrogant. Ze keek naar Colyat die doodstil voor haar op het ijs lag. "en geen Dank. Het was geen moeite." antwoordde Fether sarcastisch. Colyat klom overeind, en wankelde wat op zijn benen. Colyat schudde zich vlak voor Fether uit waardoor de spetters over haar heen vlogen. Beledigd sprong Fether opzij. "niet iedereen hoeft net als jij een verzopen kat te zijn hoor!" riep Fether uit.
Opeens uit het niet kwam een doldwaze merrie op Fether af gestormd. Het ging allemaal heel snel, waardoor Fether niet de tijd kreeg om gelijk te reageren. De benen van de merrie vlogen over haar rug. De merrie klemde haar tanden om Fethers schoft. Fether wist wel dat ze bloedde, maar ze was niet te boos om dat te voelen. Fether stijgerde hoog om haar schoft uit de beet van de merrie te bevrijdden. Bij het neerkomen sloeg ze met haar voorbenen naar de merrie. Weer met alle benen op de grond hapte ze woest naar de merrie. Ze wist niet waar ze haar te pakken had, maar ze wist wel dat ze eindelijk weer die heerlijke smaak van vers bloed proefde. "Fether is de naam.leuk dat je het vraagt!" riep Fether uit terwijl ze zich op een nieuwe plek in het lichaam van de merrie vastbeet.

Verontwaardigd keek ze toe, hoe haar tanden uit de schoft van de merrie werden gerukt. De hengst negeerde ze compleet. Toch mistte ze iets. Een bepaalde smaak, een smaak die ze nog nooit geproefd had, maar wel ontiegelijk graag wou proeven, misschien wou ze deze smaak wel liever proeven dan de smaak van bloed. Ze verlangde er naar, zo erg dat haar hersens nog meer op tilt sloegen dan ze nu deden. Ze richtte haar arrogante blik ongeduldig naar de hengst. ''NOU.'' Gilde ze met haar schelle stem. ''WAAR BLIJFT DIE SLAGROOM?'' Beviel ze hem. Ze snoof nijdig. Haar tanden werden uit de schoft van de merrie gelanceerd. Streya liet los, om de grootste klap te voorkomen. De merrie greep haar in haar oor. Streya snoof woest en beledigd. Maar toch lachte ze schel, om deze 'slappe' actie van de merrie, in haar ogen. Ze steigerde, rukte haar oor uit de mond van de merrie, die een velletje mee nam. En mepte met haar hoeven door de lucht. Ze zou de merrie laten spartelen, laten gillen. Daar hield ze van, spartelende wezens die ze aan het vermoorden was. Maar uiteindelijk liet ze hun toch altijd langzaam wegkwijnen. Terwijl ze overal en nergens beet, enkel voor het bloed. Streya lachte hysterisch en schel om de woorden van de merrie. ''Waarvoor heb ik je naam nodig dan? Ik ga heus geen grafsteen voor je maken hoor schat!'' Ze lachte nogmaals met haar vreselijke schelle lach. Toen de merrie haar weer beet, dit maal in haar hals snoof ze verontwaardigd. Nou ja zeg, mocht ze niet eens meer lachen? Haar tanden ontblootte zich, ze krulde haar hals. En greep de merrie bij haar voorpluk. Waarna ze er aan rukte, toen greep ze direct naar het oor van de merrie om die ook een ruk te geven. Waarna ze naar de neus greep, ditmaal miste ze. Ze gilde gefrustreerd. ''WAAROM.'' Ze mepte de merrie met haar hoef. ''GA JE NIET GEWOON DOOD.'' De merrie had haar woest gemaakt met het feit dat ze niet direct dood neer viel. Ze ontblootte haar tanden, gleed met haar tanden door de hals van de merrie. En pakte haar staart vast, waaraan ze eraan rukte. ''VAL DOOD.'' Beviel ze het wezen gefrustreerd.