What happens?!

Puck slofte een beetje over de heuvels. Eigenlijk verveelde ze zich. Kenzo was op dit moment iets aan het regelen heel ergens anders. Wat precies wist ze niet, maar eigenlijk vond ze dat niet zo belangrijk. Zolang hij maar niet te lang wegbleef. Als ze niet in deze staat was geweest was ze meegegaan, maar hij had het haar verboden. Ze mocht van hem niet te veel reizen. Vooral omdat ze allebei gewoon niet wisten wanneer dat veulen kwam. Ze miste hem, maar het was te overleven. Een tijdje geleden was het twintig keer zo erg geweest. Nu wist ze dat hij terug zou komen. Op die manier kon ze het wel aan. Nu miste ze iemand om tegen te praten. Haar veulentje was inmiddels vrij stevig. Hij kon prima trappen. Ze hoopte dat hij snel kwam, want anders werd hij misschien te groot. Ergens was ze daar heel bang voor. Straks was het een shire. Daarvan was een veulen al groter dan zijzelf. En daarvan zou ze de bevalling waarschijnlijk niet overleven. Op dat moment trok er een soort van vaag krampje door haar buik. Die had ze vandaag al wel vaker gevoeld, maar deze was heftiger. Eigenlijk begon het best wel pijn te doen. Zou het veulen nu komen? Dat had ze vandaag al eerder gedacht, maar ze had gehoopt dat het niet zo was. Zonder Kenzo... Nog een kramp trok door haar buik. Zou er iemand in de buurt zijn die daar iets vanaf wist? "IS ER IEMAND IN DE BUURT?" riep ze zo hard als ze kon. Zou iemand dit horen?

~Iemand/ meer die haar kunnen helpen en Poekie. (maakt niet uit in welke volgorde) Later ook Kenzo

Langzaam liep hij voort. Hij had gehoord dat zijn veulen in de kudde was toegelaten. En dat zijn broer haar eindelijk had gezien. Pearl had haar al gezien, die was bij de geboorte. Maar Sultan was toen nergens te bekennen. Remember was blij dat zijn familie die hij nog kende - immers was het bijna drie jaar geleden dat hij Arwen voor het laatst gezien had - zijn nakomeling kende. En het maakte hem nog meer blij wetende dat Daesha nog steeds in DH was, en nog steeds leefde. Toch schaamde hij zich. Hij wou zoveel tegen haar zeggen ooit. Maar wist niet wat. Hij had spijt dat hij haar achtergelaten had. Hij was een bar slechte vader geweest, eentje die je geen enkel veulentje toe zou wensen. En nog erger was dat hij haar maar een stuk of vier keer gezien had. Het was eigenlijk gewoon ziek. Remember was vreselijk. Hij had nooit gedacht dat hij dit zou doen. Hij walgde van zichzelf. Maar nu zou alles anders worden, zou hij vaker bij haar zijn. En dus ook vaker bij Magnifico waarschijnlijk. Iets waar hij stiekem, maar toch overduidelijk naar streefde. Want ondanks dat ze geen partners meer waren voelde het wel zo. En Remember verlangde naar haar met heel zijn ziel. Haar zachte ademhaling, haar zachte neus. Hij zuchtte eventjes. Een bekende geur kwam in zijn neusgaten. Toen hoorde hij iemand roepen, duidelijk in paniek. Gelijk galoppeerde hij aan, tot de conclusie komend dat het Puck was. Ergens had hij een voor vermoeden. Steeds sneller en sneller ging hij. Tot hij haar kon zien. Zijn oren waren naar voren gericht. Hij stopte soepeltjes voor haar. Zijn vermoeden klopte. Hij had er een klein beetje ervaring mee. Niet veel, nee zeker niet. Maar wist zo'n beetje wat ze het beste moest doen. ''Puck. Ga liggen, rustig ademhalen, zo min mogelijk bewegen. En het liefste niet al te veel praten.'' Zei hij, in korte zinnetjes. Die smekend bevelend klonken. Hij zat er namelijk niet op te wachten, dat er iets vreselijks mis ging met een lid van de kudde, en hij was in de buurt. Dan zou hij pas raar aangekeken worden. Maar goed, hij had er sowieso niet zin in, dat er iets mis ging. Wat er zo vaak gebeurde.

Puck luisterde gespannen of iemand haar gehoord had. Ze hoopte ontzettend van wel, want ze had geen flauw idee wat ze nou eigenlijk moest doen. Bij die gedachten raakte ze een beetje in paniek en liet het wit van haar ogen zien. Terwijl er weer een golf van pijn door haar buik trok hoorde ze iemand. Met gespitste oortjes stond ze te luisteren om maar niet aan de pijn te denken. Het was best vervelend. Ergens in de verte zag ze een witte vlek dichterbij komen. Wantrouwig snuffelde ze met trillende neusgaten in de lucht. Een slecht paard was op dit moment niet echt handig. Ze zou zich absoluut niet kunnen verdedigen. Daar was ze veel te afgeleid voor. Het was Remember! Ze ademde de lucht uit die ze zonder het te weten had ingehouden. Die zou wel weten wat ze moest doen. Ze kreunde even door een nieuwe aanval van het veulentje. Zou het eigenlijk een merrietje of een hengstje zijn? ''Puck. Ga liggen, rustig ademhalen, zo min mogelijk bewegen. En het liefste niet al te veel praten.'' beveelde de hengst tegenover haar. Braaf deed ze wat hij vroeg. Ze zakte door haar benen en vouwde de niet al te lange stelten onder zich. "Waarom mag ik eigenlijk niet praaauuuuwww" zei ze terwijl ze afgekapt werd door een nieuwe golf. "Oke ik snap het." zei ze braafjes. Ook wat zachter dan de eerste vraag. Plotseling werd ze overspoeld met een andere emotie. Ze miste Kenzo. Waarom kon hij er nou niet bij zijn? Ze had verwacht dat het langer zou duren. Als ze dit geweten had zou hij zeker niet weggegaan zijn. Maar ze wilde ook niet dat hij te bezorgd zou zijn. En die kans was behoorlijk aanwezig. "Zijn er anderen in de buurt?" vroeg ze. Ze wilde weten waar ze aan toe was. En eigenlijk hoopte ze ook een heel klein beetje dat Kenzo kon toveren en er ineens was. Vlak daarna begon een of ander oerinstinct het over te nemen en ze gaf zich over aan de pijn die nu vrijwel onafgebroken door haar heen raasde. Ze rolde op haar zei en kneep haar ogen dicht. Ik doe dit voor het veulen. Zei ze tegen zichzelf terwijl ze het diertje eruit probeerde te werken. Het was zwaar, en pijnlijk, maar ze kreeg het voor elkaar. Het hoofdje dan. In een soort van trance perste ze verder tot het veulen er in een laatste krachtsinspanning uitgleed.

Zijn ogen waren gesloten terwijl hij verder ging met zijn jonge leven. Hij was nog niet geboren, maar hij voelde zich al levend genoeg. Hij zat in een warme buik van zijn moeder, maar het was nu al een aantal maanden verder dus het was tijd. Definitief zou hij nu gaan leven samen met zijn ouders en familie. Hij wist niet wat hij van familie had, maar daar zou hij nog wel achterkomen. Het kleine veulen voelde al snel een grote beweging in de buik. Alles rondom hem, met hem erbij, werd helemaal naar voren geduwt. Het veulentje liet alles toe, maar werd na een tijd toch helemaal geplet. Hij wachtte en wachtte, maar wat er toen gebeurde was minder fijn. Hij voelde de koude grond onder zijn warme lijf. Hij koelde meteen helemaal af. Hij schrok en hinnikte zacht van de koude. Het was een zeer groot verschil dan de buik zelf. Poeki gooide zijn hoofd de lucht in op zoek naar adem. Hij zat nog in het vlies en het was niet zo makkelijk om daarin te ademen. Hij zocht een opening en ademde frisse lucht in. De zon scheen en maakte zijn lichaam alweer wat warmer. Het veulentje opende voorzichtig zijn ogen en zocht naar zijn moeder. Die lag nog steeds naast hem. Poeki hinnikte zacht en draaide met zijn oren. Het was nogal wennen hier op deze onbekende wereld. Hij keek rondom zich en merkte een witte hengst op die zijn moeder aan het helpen was. Was dat zijn vader? Nee, die was toch veel te groot. Hij snoof zacht en zette zijn hoeven op de grond. Hij wilde opstaan. Zijn instinct vertelde hem dat hij dat moest doen. Het kleine bruine veulen wilde echt graag opstaan, al leek het moeilijk. Hij slikte een keer terwijl hij zijn lijf de lucht in probeerde te duwen. Onhandig was het, maar het moest kunnen. Hij probeerde opnieuw, maar het was zo moeilijk dat hij over zijn eigen benen struikelde. Die waren dan ook enorm lang. Poeki hinnikte zacht naar zijn moeder. Hij kon het niet..

Ze stond een beetje in de zon te doezelen. Hoog boven op een heuvel, alsof ze dan dichterbij zou komen bij de zon. Al wist ze volgens de wetten van de natuur, hoe hoger je kwam, hoe kouder het werd. Maar hier was het even warmer. Ze schudde haar manen en zette een hoef op rust. Wat was ze blij dat alle rot sneeuw eindelijk weg was. Dat de zon weer scheen en de temperaturen hoog bóven nul uitkwamen. Het was het seizoen van nieuw leven. Dus er zouden weer nieuwe veulens komen. Ze wist dat drie merries in de kudde drachtig waren. Het leek eeuwen gelden dat zij haar veulen ter wereld had gezet. Wat was ze een sukkel. Kon ze Daesha niet even ophouden en wachten totdat ze in de lente werd geboren? De arme ziel was in de winter geboren. En ze vond het erg zielig voor haar dochter.
Opeens kwam er een kreet door het gebied. Humzz.. ze mopperde even. Kom op dudes, het was lénte. Ze draaide zich een halve slag om, zodat ze met haar kont naar het geluid toe was gedraaid. Maar alsnog galmde de kreet nog na in haar oren. Het was duidelijk een kreet om hulp. Moest ze nou serieus tóch gaan kijken. Langzaam draaide de merrie zich om en liep richting het geluid. Al snel rook ze meerdere geuren. Ze kwamen haar bekend voor. Ja, Remember rook ze van kilometers afstand, dus die had ze allang opgemerkt. En ook de geur van de kleine merrie in de groep. Ze draafde aan. Net toen ze aankwam, zag ze een hoopje buiten de kleine merrie glijden die in het gras lag. Awh, een veulentje. Vertederd bleef ze even staan kijken. Wat snoezig. Het veulentje probeerde al op te staan. Ze keek even naar Puck. ‘Wat heb jij een geweldig kind op de wereld gezet,’ zei ze tegen haar. Haar blik ging weer naar het veulentje. Zo te zien was het een hengstje. Hij viel weer in het gras, en toen hinnikte ie. Ooowh wat schááttig.

~ Flutje, sorry. Maar ik moest hier gewoon nog posten.

Haar bruine ogen schoten open. Een kreet was te horen en ze schrok enorm. Ze had net nog een dutje gedaan nadat ze haar ouders nog gezien had. Ze snoof kort en rook de geur van haar moeder in de buurt. Was het haar moeder die zo geroepen had? Was er iets mis met haar? Meteen schoot het keine veulen overeind en galoppeerde ze in de richting van haar moeder die ze goed kon ruiken. Ze zag de merrie staan dutten in de lente zon, maar ze verplaatste haar opeens en liep weg. Daesha schrok en merkte op dat ze haar nog niet gezien had. Ze draafde vrolijk achter de bruine merrie aan en na een tijd kwamen ze bij een groep paarden. Haar vader was er ook en een grijze merrie die op de grond lag. In galop sprintte ze naar de groep en remde ze naast haar moeder af. "Màààm, waarom liep je nou weg? Ik liep achter.." Opeens zweeg de jonge merrie. Haar bruine ogen gleden over het bruine hengstenveulen heen dat net geboren was. "Oooh.. Een veulentje.." Haar stem was zacht en nieuwsgierig. Ze had nog geen andere veulens gezien en zeker niet zo'n kleintje. Ze liep voorzichtig naar de grijze merrie heen. "Gefeliciteerd. Hoe ga je hem noemen? Hij is echt schattig.." Voorzichtig sprak ze tegen de merrie. Ze was dan wel nieuw, toch vond ze het leuk om dit te zien. Ze kende de merrie ook niet goed. "Ik ben Daesha, aangenaam." Ze glimlachte lief naar de merrie en daalde dan weer achteruit tot ze tussen haar moeder en vader stond. Even gleed haar blik over de witte hengst en de bruine merrie. Ze was trots om dit te mogen zien. Nu had ze een nieuw speelkameraatje. Daesha zwiepte vrolijk met haar staartje en richtte haar bruine ogen op het kleine veulen.

Puck keek om en zag voor het eerst het veulentje. Nee, haar veulentje! Wat was hij ontzettend schattig! In een blik zag ze dat het een volbloed welshje was. Oke, dan had het dus een vader uit de kudde waar ze een tijdje rond had gehangen, maar het diertje had haar kleur geërfd. Het drong tot haar door dat ze geen flauw idee had of het een merrie of hengstje was. Voorzichtig stond ze op en trok met haar tanden het vlies van het veulentje af. "Mijn kleintje. Wat ben je mooi!..." fluisterde ze zacht. Het was een hengstje. En hij had een bles. Voorzichtig blies ze haar warme adem tegen hem aan. ‘Wat heb jij een geweldig kind op de wereld gezet,’ verwonderd keek Puck op. Dat was Magnifico! En daar kwam achter haar aan ook Daesha. "Màààm, waarom liep je nou weg? Ik liep achter.." Puck lachte. Ze hield van veulentjes. Maar geen enkele kwam ook maar een klein beetje in de buurt van die van haar. Die hoefjes! Echt innimini. "Oooh.. Een veulentje..""Gefeliciteerd. Hoe ga je hem noemen? Hij is echt schattig.." Trots stak Puck haar hoofd in de lucht. Ik noem hem Poeki. Dat was niet helemaal de naam die ze samen met Kenzo had bedacht, maar dan had hij er maar bij moeten zijn. Op dit moment werd ze elke keer overspoeld door een enorme liefde voor het diertje. En ze dacht dat ze al op maximaal zat als ze naar Kenzo keek... "Ik ben Daesha, aangenaam." Puck glimlachte naar het grotere veulen van Magnifico. Niet dat ze iets anders kon ofzo, maar ze glimlachte in ieder geval in haar richting. "Ik ben Puck. Aangenaam terug."Voor haar hoeven kwam het bruine veulentje tot leven. Hij probeerde, naar Pucks mening, extreem schattig op te staan wat hem niet helemaal lukte. Eerder helemaal niet eigenlijk... Ze kon nog net voorkomen dat hij helemaal omviel door hem een klein duwtje te geven. Poeki hinnikte. "Hoorden jullie dat! Hij hinnikte!" Zei Puck terwijl ze overliep van trotsheid. Alleen dat hinnikje was de hele dracht al volledig waard geweest. "Het komt wel goed hoor kereltje, je leert het snel genoeg." fluisterde ze in het oortje van haar zoon.

Hij glimlachte breed. Merkte hoe Puck toch ging praten. Hij wist wat ze zeiden, hoe kleiner hoe eigenwijzer, misschien klopte het ook wel een beetje. Bij haar woorden schudde hij zijn hoofd. ''Niet dat ik weet, maar dat is voor jou nu niet bepaald iets om je zorgen over te maken.'' Zei hij kalm, hij sprak de waarheid. De merrie kon zich beter stil houden en doen wat merries nou eenmaal bij bevallingen. Iets wat totaal anders was dan wat de hengsten deden. Die stonden er enkel bij, niets te doen en te zeggen dat alles goed kwam. Spreken over onzekerheden noemde Remember het. Het was onnozel te spreken over onzekerheden, maar het was iets wat ieder paard wel eens deed, je moest gokken in je leven. Het was simpel weg onmogelijk om niet te gokken in je leven. Het was onmogelijk om in zekerheid te leven. Maar goed, het was nu niet echt het beste moment om daar over te gaan piekeren. En voor hij het wist lag er een veulentje op de grond. Remember glimlachte breed, wat een schattig veulentje had ze tot leven gebracht. Bijna net zo schattig als Daesha, misschien was Daesha schattiger, maar dat was iets wat iedere ouder vond. Hij glimlachte breed. ''Gefeliciteerd.'' Zei hij tegen Puck. Zijn adem stokte toen hij de schattige stem van zijn eigen veulentje hoorde. Het was onmogelijk dat ze juist hier was. Hij deed maar alsof het normaal was, voor excuus was het een andere tijd. Niet nu. Niet op dit prachtige moment. Het was altijd mooi om een veulen geboren te zien worden. Een moment dat je beter niet kon verpesten. Hij hoorde de naam van het veulentje en zijn glimlach werd nog breder. Leuke naam voor zo'n schattig ding.

Kenzo galopeerde recht vooruit. Al zijn spieren waren helemaal opgespannen. Zijn hele lijf was bezweet van het galoperen, maar hij moest gewoon door. Hij moest het. Hij was echt een sukkel, hij had de geboorte van zijn veulen gemist. Nou, eigenlijk is het niet zijn veulen. Dat deed hem het meest pijn eigenlijk. Hij moest een veulen opvoeden dat niet eens zijn eigen veulen was. Het was echt vreselijk voor hem. Het idee al. Maar hij moest het doen. Hij moest het als zijn eigen veulen zien eigenlijk. Een bries verliet zijn mond. Daarna begon hij zijn vaart nog harder te versnellen. Hij was misschien al te laat. Sukkel.. Hij deed het veel te vaak fout. Hij kon het niet aan.. 'Jawel. Kop op. Je kan het' klonk het in zijn hoofd. Maar die zin verdween meteen toen hij een veulen zag. Eigenlijk 2. Een was pas geboren. De andere al wat maantjes ofzo. Maar die pasgeboren.. Dat was... Poeki.. Nee! Hij was te laat.. Hij ging over tot draf tot naar Puck. "Sorry", zei hij met een brok in zijn keel. Hij sloot even zijn ogen en keek daarna naar Poeki. Het bleef pijn doen. Hij zuchte. Waarom moet hij nu weer te laat zijn. Hij had Puck precies alweer laten zitten... Zo dom van hem.. Hij duwde zijn neus even tegen die van Puck. Hij fluisterde "Wat is hij mooi..." Daarna duwde hij zijn neus ook even tegen die van Poeki. Wat een schatje. "Heey kleintje" kwam er zacht uit zijn mond.

Flut

Daar lag hij dan. Het begon drukker te worden dan eerst en dat was toch eng. Zijn bruine oogjes keken verwondert naar de andere paarden. Wie waren dat eigenlijk allemaal? Hij snoof kort en hoorde de woorden van andere paarden. Het kleine hengstje draaide met zijn oren en zocht naar wat hij precies moest doen. Een ander veulen kwam in de buurt en feliciteerde zijn moeder. Iedereen had het over hem. Hij snoof zacht en schrok heel even toen zijn moeder vol trotsheid begon te roepen dat hij hinnikte. Hij snoof kort haar geur op en een onbekend paard kwam in hun richting. Hij drukte zijn neus tegen die van zijn moeder en daarna tegen hem. Hij sprak zacht tegen hem en meteen snapte hij waarom. Het was vast zijn eigen vader. Het veulentje hinnikte zacht terug, maar zei niets. Hij durfde nog niet. Hij wist nog niet goed wat hij moest doen. Hij had wel honger en hij wist dat hij moest gaan opstaan. Poeki keek aarzelend naar de grond terwijl hij zijn hoeven in de grond duwde. Hij hief zijn lijf de lucht in en duwde zich helemaal omhoog. Opeens stond hij. De andere keren waren zo lastig geweest en nu stond hij. Het veulentje schrok ervan. Hij keek nieuwsgierig om zich heen, de paarden eens goed bekijkend. Hij zwiepte vrolijk met zijn kleine staart en zette een stap naar voren. Het veulen tuimelde helemaal overeind en viel op de grond. Hij bleef even liggen, maar hij wou helemaal niet opgeven. Niet nu iedereen stond te kijken. Zacht hinnikend probeerde hij zijn lijf nog eens omhoog te heffen. Het lukte moeizaam. Hij werd moe door al die pogingen. Het veulen bleef even stil staan en begon opnieuw te hinniken. Hij wilde hulp hebben. Hij durfde niet vooruit te gaan.

Toen een zwarte hengst naderde wist hij dat het zijn tijd was om te gaan. Te vertrekken, hij had de merrie geholpen en een dienst bewezen met de geboorte van het kleine bruine veulentje. Hij grinnikte eventjes toen het veulentje nog wat verwoede pogingen deed te staan. En telkens als het lukte en hij begon te lopen viel hij weer. Een brede glimlach stond op zijn gezicht. Het deed hem denken aan de geboorte van Daesha. ''Wel ik ga nu maar eens. Nogmaals gefeliciteerd Puck. En jij natuurlijk ook kleintje.'' Zei hij eerder tegen het kleintje dan tegen Puck. Daarna draafde hij weg. Deed alsof hij Daesha helemaal niet gezien had. Plots op zijn tien meter afstand stond hij stil. Wat was hij een slechte vader... Maar hij kon het niet. Wist niet eens wat hij haar zeggen moest, hij had haar al zo lang niet meer gezien. Het was ziek, gewoon ziek hoe slechte vader hij was. Nog steeds stond hij stil. Nu al zo'n vijf minuten. Toen draaide hij zich langzaam om. Keek naar zijn eigen veulentje. Een kleine glimlach vormde zich op zijn gezicht. Hij knikte. ''Sorry.'' Vormde zijn mond. De woorden waren gefluisterd dus Daesha zou de woorden nooit kunnen horen. Niemand zou de woorden kunnen horen. Enkel hij. Enkele arenden kraaide. Ze deden hem denken aan Sultan. Hij draaide zich om. Terwijl hij daar zo stond met zijn borst tegen de wind in. Zijn manen sierlijk wapperend dacht hij na. Toen kwam hij weer in beweging. In stap ging hij verder naar zijn zoektocht naar niets. Het gras golfde onder zijn voeten terwijl hij zich een weg zocht door de heuvels. Op naar het bloemenveld, want iets vertelde hem dat hij daar moest zijn.