De nacht van de angsten.

Calipso draafde langst rivieren, over bergen en over het groeiende gras dat onder haar hoeven geplet werden. Ze stopte aan een klein, stromend riviertje. Ze dronk even en bekeek de mooie, gekleurde omgeving. Ze bekeek de bijen die in de bloemen zaten. Ze zag hoe ze van bloem naar bloem vlogen. Ze bekeek de hoge groene bomen, die nog maar juist bladeren aan hun bruine takken kregen. Ze stapte meer en meer naar het bloemenveldje. Ze begon een beetje te grazen en deed haar hoofd een paar keer omhoog en daarna terug naar beneden. Ze keek naar even rond en snoof eens luid om de geuren van de omgeving op te nemen. Met was gras in haar klein mondje begon ze rond te galopperen als een klein en gestoorde gek. Ze viel en rolde verder in het groene gras. Ze was een beetje moe en ging liggen in het gras. Ze hoorde rondom haar enge geluiden. Haar oren gingen speels om en neer. Ze deed haar hoofd nog eens omhoog zodat ze de omgeving nog eens kon bekijken. Ze zag niks. Het was nog volop dag en ze lag te slapen in de lekker, warme zon, die op haar zwarte vacht scheen. Ze sliep tot het nacht werd en ze werd toen pas wakker en als eerste keek ze naar de maan, het was weer volle maan. Ze ging naar de rivier om een beetje water te drinken, ze dronk even en deed haar zachte snuit uit het water en keek hoe de maan in het water stond. Ze was even weg met haar gedachten en ze bleef kijken naar het water, tot ze plots haar moeder en vader weer zag. Ze zetten van angst een paar stappen naar achteren en haar ademhaling was versneld, ze bleef naar achteren lopen tot ze met haar slanke, zwarte achterhand tegen een boom terecht komen. Je kon aan haar klein gezichtje zien dat ze geschrokken was en zo bleef ze enkele minuten kijken. Toen ze weer was ontspannen ging ze terug naar het veld met bloemen. Ze graasde even en deed haar hoofd omhoog en knabbelde verder. Het gras was uit haar mond en ze hield haar hoofd omhoog, om de omgeving en gevaren goed te kunnen zien. Ze snoof nog een keer heel luid en snoof een vreemde geur. Ze was al een paar weken niet meer in contact gekomen met andere paarden. Ze was een beetje bang voor de anders paarden. Dat bleef er over van de dood van haar zwarte moeder. Haar kleine oren stonden recht op en hoorde elk geluidje dat kort bij haar kwam. Ze wist niet vanwaar de geur kwam en vooral niet van wie. Ze bleef aandachtig, haar donkere ogen wende niet af van de omgeving. Ze zag niks maar hoorde en rook wel dat het paard dichter en dichter kwam. Ze werd banger en banger. Je zag aan haar lijf dat ze bang was, ze trilde helemaal. Haar staart stond stokstijf naar beneden gericht. Ze zag even later in de verte een zwarte vlek, dat korter en korter begon te komen. Hoe korter het paard kwam, hoe banger en harder ze begon te trillen. Ze trilde zo hard dat het pijn begon te doen.

-Anaïs-

Het was een kalme dag. Té kalm als je het haar vroeg. De merrie had nergens zin in. Ze was de rust zelve ook al klopte dat bij haar karakter helemaal niet. Ze snoof luid terwijl ze haar gedachte op iets anders wilde richten. Ze liep deze keer door het bloemenveld. Daar werd ze enorm slecht gezind van. De jonge merrie schudde met haar dikke manen terwijl ze door de bloemen heenliep. Bijen en vlinders die hun voedsel zochten.. Zoveel kleuren en bloemen. Het was gewoon om van te walgen. Ze gromde kort en liep door. Haar donkere ogen gleden van links naar rechts terwijl ze het gebied verkende. Vreselijk was dit gebied. Het was te vrolijk en te kleurrijk voor haar. Teveel bloemen. Ze snoof en rolde geïrriteerd met haar ogen. Ze sloeg met haar staart heen en weer om de lastige vliegen weer weg te jagen. Die waren er ook weer bij. Ze snoof eens goed. Een onbekende geur drong in haar neusgaten binnen. Een merrieveulen stond verderop tussen de bloemen. Ook het veulen had haar helemaal opgemerkt en leek bij iedere stap die ze in haar richting zette helemaal in te storten. Een valse grijns sierde de lippen van de bruine merrie terwijl ze stap voor stap dichterbij de merrie kwam. Haar donkere ogen richtte ze strak op het Fries veulen dat helemaal in elkaar zakte. Ze bibberde, trilde en leek bijna te janken van angst. Anaïs drukte haar oren in haar nek en hief haar hoog op. Ze was een stuk groter dan het veulen, ook al was het veulen een Fries. Anaïs had de grootste Friezen in haar bloed en daarom was ze enorm. Ze had spieren en haar wintervacht was net weg. Mager en slank, maar toch spieren. Haar manen vlogen zacht op en neer door een frisse bries die voorbij kwam. Haar blik gleed weer over het veulen heen dat nog steeds bang leek te zijn. Elke keer dat ze dichterbij kwam werd het veulen banger. Grappig. Ze zette nog een paar stappen dichterbij de jonge merrie en hief haar hoofd een stuk lager dan eerst. Ze boorde haar donkere ogen in die van het veulen en een valse blik scheen in haar ogen.
"Boe."

De jonge, zwarte merrie sloot haar ogen en wachten haar dood af. Ze rook de geur van de dood al bijna. De merrie kwam dichter en dichter. Toen die bij haar stond, stond Calipso helemaal stok stijf. De merrie zei ineens 'boe'. De zwarte merrie schoof door haar benen en keek naar de merrie waar ze voor de voeten lag. Ze stond terug recht en zei met heel klein en een piep stemmetje. 'H.... Ha....Hal....Hallo.' Ze bekeek de merrie en ze zag er heel slecht en eng uit. Ze draaide haar kleine oortjes even en ze kwam terug naar voren. Ze bekeek de merrie heel goed en zag dat ze niet veel groter was dat zijzelf. Ze ging rond de merrie, in een klein cirkeltje en inspecteerde ze heel goed. Ze snoof luid en legde haar oren ook in haar nek en deed gewoon het andere paardje na. Ze wou boos en ook zo slecht lijken. Ze trapte een paar keer in het harde zand met haar klein hoefje. Misschien kon ze, als ze de merrie lang kon nadoen, even slecht worden en wraak nemen op de gene die haar moeder doden. Alleen... ze moest nog vinden wie het gedaan heeft en waarom. Het zal haar zwarte vader niet geweest zijn, hoopte ze toch. Ze had ook spijt dat ze weg was gegaan en langst de andere kant ook niet. Ze deed de merrie na en zei met haar bang makende stem. 'ik ben Calipso en wie ben jij? ' terwijl ze dacht dat ze eng was en de andere bang maakte.

De bruine merrie staarde emotieloos naar het veulen voor haar neus. Ze dacht nog even aan het ras, maar veel maakte het niet uit. Het veulen had haar woorden duidelijk gehoord en zakte helemaal door haar benen. Ze keek bang omhoog en begon met een trillende stem haar te begroeten. Anaïs rolde met haar ogen van ergernis en staarde het veulen aan. "Ja, hallo ja." Haar stem verveeld en nog steeds enorm emotieloos. Ze schudde met haar hoofd en keek weer naar de jonge merrie. Veel was er niet te beleven nu, maar oké. Beter dan rondhangen zonder iets te kunnen doen. Nu kon ze nog wat beleven, misschien. Héél misschien. De merrie keek op toen het jonge veulen haar oren in haar nek duwde en met haar hoef over de grond begon te schrapen. Ze probeerde haar duidelijk na te doen. Anaïs snoof luid en sloeg harder op de grond. Ze sloeg met haar staart heen en weer en keek dreigend naar het veulen. Ze had geen zin in deze idiote spelletjes. Het veulen vertelde uiteindelijk wie ze was en dan vroeg ze wie zij was. Haar stem iets minder bang. Alsof ze dacht dat ze nu enger was en iedereen bang kon krijgen. Anaïs lachtte kort en vals. "Calipso hm? Je denkt toch niet dat ik op dit moment mijn naam aan joú ga vertellen? Je verdient het niet eens om mijn naam te weten." De woorden kwamen er vals en gemeen uit. Ze had zin om het veulen te kwetsen. Ze mocht wel gaan huilen. Anaïs grijnsde breed en richtte haar donkere ogen strak op het jonge veulen. Oké, misschien had het veulen iets in zich, maar de eerste indruk die ze had laten zien was vreselijk. Walgelijk. Ze snoof luid en keek weer naar het veulen. Geen enkele emotie was van haar af te lezen. En dat zou niet snel komen of gezien worden. Ze was niet echt goed gezind op dit lastige veulen.

Toen de merrie haar naam niet wilde zeggen, had ze door dat de merrie voor haar, niet echt wilde praten. De kleine merrie keek naar de merrie en stampte kwaad met haar hoef op de harde boden en legde haar oren in de nek. 'En waarom verdien ik dat niet? Is het een schande om je naam te zeggen? Is die te lelijk?' Ze beet bijna de neus van de bruine merrie af. 'Het zal je leren.' Dacht ze in haar kleine hoofdje. Ze zwaaide met haar staart heen en weer om de kleinere vliegjes van haar weg te houden. Ze schudden zich is goed uit en keek nog altijd kwaad naar de merrie die voor haar stond. Haar oren werden dieper en dieper in haar korte manen geduwd, het was een teken dat ze kwaad werd. Ze stampte even in de harde grond die ze stilletjes los maakte. Ze deed haar hoofd lager en gooide die in de lucht en steigerde er bij. Ze was wel klein, maar diep van binnen was ze een volwassen merrie, dat dacht ze toch. Ze kwam terug neer en schudden zich weer uit.

De bruine merrie snoof luid en staarde het veulen nog steeds aan. Haar spieren werden gespannen en klaar om ervoor te gaan als het moest. Ze sloeg met haar staart heen en weer en haar ogen boorde ze in die van het veulen. Ze hoorde de woorden van het veulen en keek toe hoe het veulen zich gedraagde. Ze steigerde na een tijd, maar veel groter was ze niet ook al stond ze op haar achterbenen. Dit ging te ver. Anaïs begon het veulen beu te raken. De bruine merrie stoof naar voren en zette haar tanden in de kaak van het jonge veulen. Ze beet zacht door en liet los. Dit was duidelijk een waarschuwing. Anaïs gooide haar voorhand de lucht in en torende hoog boven de jonge merrie uit. Ze maaide met haar voorbenen door de lucht en landde weer. Ze snoof woest en keek agressief naar het veulen. "Ik ben een dochter van een leidster, ik zal de kudde overnemen en dan zul jij voor me buigen. En je bent een irritant mormel dat mijn naam tot nu toe nog niet verdient. Paarden die geen respect tonen voor een hogere rang verdienen het niet." De woorden kwamen er luid en duidelijk uit. Ze meende het wel. Ze had een paar karakter trekken in het veulen herkent. Net als die ene hengst genaamt Tornado. Het veulen was jong en moest leren respect te tonen. Dat hoorden veulens te doen. Anaïs sloeg met haar hoef nog eens waarschuwend op de grond en keek het veulen aan. Haar blik was donker en vals. Ze was niet echt goed gezind op dit moment. Als het veulen niet zou toegeven en door zou gaan, kwam het zeker en vast nog in grote problemen. De merrie zou er wel voor zorgen dan.

Calipso zag dat de merrie haar beu werd. De merrie zonder naam werd kwaad en snoof luid. Calipso zag dat en keek gewoon naar de merrie. De merrie haalde uit naar haar en beet in haar onder kaak, lichtjes maar toch diep genoeg dat er een klein beetje bloed bij kwam kijken. Haar oortjes gingen naar voren en keek de merrie vragend aan. De merrie die voor haar stond begon van alles te vertellen, dat ze de dochter van een leidster was en wat haar plannetje was en dat ze haar naam niet verdiende en zo verder. Ze zag dat de merrie heel kwaad naar haar keek. Ze bekeek de wonden nog niet en keek de merrie aan. Ze hield haar hoofdje schuin en keek met een vragend gezicht. Ze zag dat de merrie aan het denken was en toch nog door haar heen kon kijken. Haar oortjes waren aan het spelen, ze hoorden van alles en keek ook even rond, direct daarna keek ze terug naar de merrie. Ze ging met haar snuit dichter bij de merrie en snoof luid. Daarna trok ze terug en herkende geen geuren. Ze keek naar de merrie die iets groter was dan haar. 'Waar denkt die over? Het is een denkertje' dacht ze en met dat ze dat dacht zag je haar mondhoeken omhoog gaan en er kwam vervolgens een lach naar buiten. Even later stopte ze en zag dat de merrie voor haar nog altijd emotieloos keek. De merrie begon in haar ogen te staren als teken dat ze niet bang is voor de merrie. Ze stopten met staren en schudden zich nog een keer uit, er zat stop in haar vacht en dat jeukte een heel klein beetje. Haar wondje stopten met bloeden. Ze wist nog niet eens dat het er door was. Ze ging nog een keer rond de merrie en bekeek ze nog een keer aandachtig. Ze dacht even na en kwam tot de conclusie dat ze sorry moest zeggen en doen wat haar moeder haar had geleerd. ' Het spijt mij voor mijn gedrag' Ze keek even naar de lucht en daarna terug naar de merrie. 'Hoe verdien ik je naam?' Zei ze droog.

De bruine merrie hief haar hoofd op terwijl ze naar het veulen keek die voor haar stond. Het veulen keek haar vragend aan alsof ze niet wist waarom ze gebeten werd. Het veulen reageerde er niet erg hard op en dat was ook een goed teken. Ze schudde haar uit, liep bekijkend nog eens rond haar heen en bleef voor haar staan. Ze zei meteen dat het haar speet en dat ze wilde weten hoe ze haar naam wel zou verdienen. Anaïs reageerde er niet meteen op en keek strak naar het veulen. Haar donkere ogen toonden nog steeds geen emotie. Ze snoof kort en sloeg met haar staart heen en weer. "Nu toon je respect. Dat is veel beter." Een kleine grijns sierde haar lippen terwijl ze naar het veulen keek. Ze sloeg kort op de grond om een vlieg rondom haar weg te jagen. Ze haatte de vliegen in deze tijd. De merrie richtte haar blik opnieuw op het veulen en merkte op dat ze nog moest antwoorden op de andere vraag, maar ze antwoordde iets heel anders dan het normale antwoord. "Anaïs is de naam." Haar stem kalm en gekalmeerd. Ze grijnsde licht, maar zodra de woorden uitgesproken waren veegde ze die grijns weer weg. Het was rustig nu tussen beide paarden.

Sorry kort..

Het zwarte veulen keek naar het paard voor zich. Ze zag dat de merrie bij draaide en dat ze zei dat ze nu respect toonde. Er kwam een klein glimlachje op het gezicht van de zwarte merrie. Ze staarde nog even voor zich uit en wachten tot de merrie voor haar antwoorden. Het veulen wachten respect vol op het antwoord van de merrie. De merrie zei haar naam. Er kwam een klein glimlachje op het gezicht van de merrie. 'Aangenaam Anaïs.' Zei ze met een blije stem. Ze wou nu wel rond springen in het veldje, maar het was niet zo'n goed idee. 'Waarom ben je eigenlijk slecht?' Vroeg ze vragend aan de bruine merrie. Ze hield haar hoofd lager, als teken van ontspanning. Ze schudden haar hoofd, er zaten veel vliegen rond haar, ze deed haar staart heen en weer als een zweep. De merrie die voor haar stond was niet echt blij met de vliegen, dat kon je aan haar gezicht lezen. Ze draaide haar hoofd even om achter haar te kunnen kijken. Haar neusgaten stonden open voor geuren op te vangen. Ze ademde even diep in en uit en er volgde een zucht. Het frisse briesje deed goed onder haar manen, ze is zwart en dus heeft ze het rapper warm. De volle zon en het zachte briesje waren fijn om aan te voelen. Haar rechter oor deed ze even naar achteren, ze had daar een geluid gehoord. Daarna deed ze die terug naar voor. Haar donkere ogen gleden over de gekleurde omgeving, ze was opzoek naar een onderwerp om over te praten. Het was rustig en veel te kalm in de omgeving en tussen de twee paarden. Als je al een maand niks kunnen zeggen hebt, weet je wel veel maar de andere moet het ook interessant vinden.