Brandend

Nar strekte haar benen één voor één uit. Ze schudde haar roetzwarte kop zo dat de schedel klapperde. Haar gewonde lijf sidderde toen de regen in aanraking kwam met haar zwarte vel. Nar brieste luid door haar bloedrood gekleurde neus: Ze zag er niet uit.
Ze negeerde de steek in haar schoft en rechtte zich. Vanaf een lichte verhoging keek ze uit over het territorium dat voor nu neutraal was. Nar grimaste bitter: De kudde was van háár. Ze zouden Dream Horses op hun grondvesten doen trillen. Maar eerst moest ze kijken wat voor vlees ze in de kuip had. Was de wil om te overleven sterker dan het kuddegevoel dat deze kudde na haar idee miste? Een kudde moest hecht zijn, misschien wel creepy genoeg als één denken. Het werd de dood als er niet werd samengewerkt. De kudde zou langzaam doodbloeden, pijnlijk langzaam sterven.
Nar likte langs haar lippen, vroeg zich kort af wat ze van haar zouden verwachten als leidster, maar daar zou ze wellicht snel genoeg achter komen. Deina was opgehoepeld nadat Nar haar van de troon gestoten had: Het had haar ego een ongezond hoge boost gegeven. Nar liet de lucht die ze onbewust vast had gehouden door haar mond ontsnappen. Ze liet haar kogelzwarte ogen de omgeving af speuren en zag vanuit de verte het gebied van de Horcrux. Daar ging ze later nog wel een keer heen: De kudde moest zich eerst maar eens hergroeperen en zijn oordeel over haar vellen. Degenen die het niet aanstond dat Nar hun leidde tot wat hun dood zou kunnen worden, konden hun biezen pakken en zonder pardon zou Nar hen de deur wijzen. Voor die onzin had ze nou eenmaal geen tijd.
Nar brieste opnieuw, nu vuriger en voelde een brandend verlangen opkomen haar kudde bij te schaven en te kneden zoals zij het wilde.
Daar kon ze geen watjes bij gebruiken: Degenen die het enkel zouden faken, hadden hier niets te zoeken. Degenen die haar niet met het respect aanspraken dat Nar in hun stemmen wilden horen, konden vertrekken. Degenen die bang waren hun bek open te trekken, zouden vandaag nog hun biezen pakken.
Nar bleef star staan en sloeg toen een luide hinnik uit. Horcrux, bewijs wat je waard bent!

Dream Horses zou trillen op haar grondvesten wanneer zij de Horcrux leidde.

[Horcrux, verplicht te melden. Meld je je niet binnen een week, vlieg je eruit. Ik wil kijken wie er actief is en wie niet.]

‘Tututu,’ zei hij met een schuddend hoofd. Hij bewoog zijn hoofd meer naar het hoofd van het lijk. Zijn ogen waren nog wel open, maar ze staarden letterlijk "doods" voor zich uit. ‘Manneke, ik heb het récht anderen te doden als ze "in onze gebieden" tevoorschijn komen,’ zei hij. Hij keek even het lijk van een voorspelbaar zwart paard aan. Hij zuchtte hardop overdreven. Urwgh, wat waren het ook sukkels. En dan uitschreeuwen dat hij hier niet mee weg kwam, kom op jochie, het was zijn báán. Hij rolde zijn ogen omhoog, en draaide zich toen op zijn achterbenen om, het lijk achterlatend voor degenen die er interesse in toonden. Hij had geen honger. Hij was een keertje aardig voor de aaseters. De zielepieten.
Zijn wenkbrauwen werden met hoge interesse omhoog geworpen bij het horen van een hinnik. Ghihi, hij moest wel een beetje lachen. Die arme Deina had haar troon verloren, wat zielig voor d'r. Nu was er een nieuwe leider. Hij had de naam Nar horen vallen, volgens de roddels. Man, die dingen vlogen in het rond als gekken. Hij zwiepte met zijn witte staart. Toen hij onder de bomen vandaan kwam, voelde hij pas de dikke druppen die op zijn lichaam vielen. Een gezond lentebuitje had zich laten zien.
In een rustige pas, totaal niet bekommerend of hij moest opschieten. Er waren vast al opdringerige kuddeleden. Man, die beesten kleefden als motjes op een lamp. Waarom was hij überhaupt nog in de kudde, hij had er over na gedacht eruit te gaan. Maar dan had hij het plezier misschien weg moeten geven aan iemand anders. Hij vond het wel ronduit interessant om in een kudde te zitten. De oorlog met de goede kudde was wel met succes geëindigd, de leidster was dood, en nu. Wat moest hij nu doen?
Een klein beeld van een paard kwam in zicht aan de horizon. Hij schudde met zijn hoofd. In een rustig tempo slenterde hij dichterbij. Hij zwiepte wat met zijn staart, zijn ogen waren niet zeer geïnteresseerd afgebeeld, al brandde in het achterste van zijn hoofd wat hem te wachten stond.
Tot zijn verbazing waren nog geen anderen om de merrie, wat nu zijn leider was, heen. Was hij nu serieus de eerste? Dat was ook voor het eerst. Hij kantelde zijn hoofd en keek de merrie aan. Hij stopte, kantelde zijn hoofd. De merrie had de binnenkant van een hoofd van iemand anders, op haar hoofd geplaatst. Humz, dat was wel ronduit interessant. Wat hem daarna interesseerde, was dat ze een stokmaatgenoot van hem was. Nog een ukje, hij was het kleine beestje in de kudde geweest. En nu was de leider zo even groot als hem. ‘Haai,’ zei hij om het gesprek te openen. ‘Ik zal me eens plechtig voorstellen aan mijn nieuwe leider. Dementor Kay heeft zich toegevoegd aan uw gezelschap.’ Hij keek met een strak gezicht de merrie aan, maar een grijns speelde met zijn lippen. Zo, en nu wachten op de rest. Gezellig.

Braeden was opnieuw een tijdje weg gegaan uit DH, hij wist niet precies wat nu de reden was, misschien wou hij iets anders meemaken? Ah wat maakte het eigenlijk uit. Het enige wat nu eigenlijk wat telde was dat hij terug was en er waarschijnlijk wel weer zo'n andere nieuwe paarden bij waren gekomen met een te grote mond die irritant rond je oren kwebbelden. Even zwipte Braeden verveeld met zijn staart tegen zijn pikzwarte flanken. Doordat zijn moeder al groot was voor haar leeftijd en zijn vader waarschijnlijk ook ookal kende hij die hengst niet, wat een geluk trouwens was hij ook nogal groot voor zijn leeftijd. niet dat het iets uitmaakte soms is kleiner van gestalde beter dan grooter zijn, natuurlijk heeft het ook zijn voordelen.
Braeden zijn breed gespierde schouders gingen langzaam op en neer bij de slome passen die hij zette. Toen hij nog maar juist weer in DH was had hij al meteen gehoord dat Deina haar troon kwijt was, en nu ene Nar het had. Van die merrie had hij wel vaker eens gehoord, maar ja. terwijl hij verder rond zwierf dacht hij op zijn gemakjes na. Niet dat er ergens veel over na te denken was. En omdat hij toch niets te doen had hief hij zijn hoofd op en keek naar de omgeving, zo te zien de prairie.
Hier is hij al eens af en toe eerder geweest, maar net als nu is het gewoon op door reis. Braeden zijn oren stonden inneens strak naar voren gericht maar nog steeds in stond hij in een slome houding. Een gehinnik drong Braeden zijn oren binnen. Eigenlijk had hij niet echt zin in een al te grote groep te gaan, maar omdat het waarschijnlijk Nar de leidster was kon hij die dus niet negeren. Even haalde hij diep adem en versnelde toen zijn pas naar een lichte draf, dat uiteindelijk naar een slome galop ging.
Wat verderop zag hij al twee paarden staan, een merrie dat waarschijnlijk Nar zal zijn en een hengst, beide waren nog redelijk klein. Rustig voegde Braeden bij de twee paarden en hoorde de laatste woorden van de hengst nog juist. ‘Ik zal me eens plechtig voorstellen aan mijn nieuwe leider. Dementor Kay heeft zich toegevoegd aan uw gezelschap.’ Even knikte Braeden beleefd naar Nar en sprak toen koeltjes."Een tweede dementor meld zich aan, Braeden is de naam" Kort gleden Braeden zijn zwarte kijkers even naar de hengst die Kay heette maar richte uiteindelijk zich weer op de leidster Nar



-heel laat sorry had examen-

Tornado verveelde zich en keek in het rond. Hij snoof luid en hoorde de nieuwe leidster roepen op hun kudden. Hij zocht waar ze zat, door zijn oren heen en weer te doen. Hij wist waar ze zat, in de prairie. Hij draafde door de woestijn, zon door de vallei en hoorde een geluid bij elke stap dat hij zetten, het was een redelijk eng geluid, maar Tornado was sterk en trok zich er niets van aan. Hij keek rond en kwam aan de rand van de prairie aan. Hij zetten rustig zijn hoeven in het zand. Hij hoorde de wolven huilen en keek rond, in de verte zag hij de nieuwe leidster en een paar paarden van de kudden. Hij ging er in stap op af. Hij kwam er aan en boog voor de nieuwe leidster. 'Goededag, ik ben Tornado, de derde dementor.' Zei met zijn rustig maar kille stem, zo is hij gewoon. Hij keek naar de andere dementors en daarna terug naar de leidster.

-sorry, dat ik laat ben.-

Hij spitste zijn oren toen er een of ander paard riep op hun. Ow,het was Nar. De nieuwe leidster van de kudde. Diep in hem vervloekte hij Nar,hij wist niet waarom,maar hij vervloekte haar. Hij had liever Deina,maar je moest je er nou eenmaal bij neerleggen. Hij zuchtte,stond recht en ging naar de plaats waar de kudde bijeenkwam en waar de nieuwe leidster tot hun ging spreken. Of in zijn geval : brabbelen. Hij moest niets van haar hebben,maarja,wat kon je er aan doen. Hij zuchtte weer,maar toen dieper en langer. Toen hij bij de plaats aankwam zag hij Nar al staan samen met nog een paar andere paarden. Hij herkende Kay en Tornado,goedzo. Hij stond stil voor de leidster. Hij keek haar aan met een doordringende blik. Toen zei hij met een zachte,maar toch wel harde stem :"Dementor Thron meldt zich hier en nu." Hij zuchtte eventjes en ging bij de rest staan. Naast Tornado dan. Hij keek tornado aan en rolde met zijn ogen. In zijn gedachte voegde hij er aan toe : Hoever zou zij komen?

Nar trok haar wenkbrauw op toen een klein, bruin schepsel in haar vizier kwam. Was dit een Horcrux? Een groot, machtig dier dat de wereld over zou nemen, of in ieder geval haar helpen zou een poging tot te doen? Nar corrigeerde zichzelf vrijwel direct: Zij was zelf ook immers een onderdeurtje. Nar trok echter haar wenkbrauw op toen de hengst haar begroette met 'haaj'. Was dat normaal voor dit soort kuddes? Nar was niet helemaal thuis in het slechte gebeuren, hoewel iedereen haar kennelijk wel goed genoeg had geacht de kudde over te nemen.
De kleine, roetzwarte merrie kuchte een keer gewichtig. Ze had nu al het idee dat ze het een leuk figuur vond in de kudde, hoewel ze eigenlijk niet puur en alleen op uiterlijk moest beoordelen. Het deed Nar in ieder geval goed te weten dat ze niet de kleinste van de kudde was.
'Kay dus. Ik zal een poging tot onthouden doen, maar ik beloof niets,' zei ze met een bedachtzame blik. Dementor. Wat was in vredesnaam een dementor? Het klonk, het klonk raar. Zéér raar. Nars mond vormde vrijwel direct een scheve streep toen ze het in haar hoofd uit probeerde te spreken. God, die naam moest veranderen of uitspreekbaar worden.
Nar opende haar mond om weer wat te zeggen toen er een nieuw geval aan kwam lopen. Die was - hoe verrassend - ook zwart. Hij was in ieder geval gigantisch en Nar vóelde haar mond openklappen, maar deed die vrijwel direct ook weer dicht. Gênant moment. Nar schudde haar kop zo dat de schedel rond haar oren rammelde. Nog een démentor? Hmmmz. Het was dus niet bepaald een hele hoge rang en niet erg indrukwekkend in de kudde blijkbaar. Nar deed haar mond open om wat te zeggen toen er nog twee aankwamen, bijna tegelijkertijd. Ze knikte instemmend toen ze Tornado hoorde zich voor te stellen. Toen er daarna een ander paard aan kwam, trok ze haar wenkbrauw op. Hij vertelde haar zijn naam en Nar knikte. À la, allemaal leuk lief en aardig, maar de haast sarcastische uitdrukking rond zijn smoel en zijn rollende ogen spraken boekdelen.
'Goed. Dit is dus de Horcrux. Ik ben Nar, zoals je misschien al begrepen hebt. Als je het niet eens bent met het feit dat ik Deina van d'r troon gestoten hebt, kun je nu vertrekken,' zei Nar terwijl ze een blik op Thron wierp. Wat dacht hij? Dat ze geen ogen in de kop had? Nar trok een grimas rond haar mondhoeken en wendde zich weer wat algemener tegen de paarden.
'Mijn doelen verschillen niet veel van die van jullie oude leidster Deina: Binnen nu en een korte tijd zal de naam "Horcrux" iedereen weer de nodige angst aanjagen en zullen ze drie keer nadenken het woord in de bek te nemen.'

Tornado was al laat maar zijn maat, Thron, was nog later. De hengst ging naast hem staan en hij zag dat hij met zijn ogen draaide. Tornado wou knikken, maar deed het toch niet. Hij keerde zijn blik van Thron naar de nieuwe leidster, genaamd Nar. Hij vroeg zich af hoe ze aan de schedel kwam en van welk dier heeft ze het afgepakt. De leidster sprak en het was muis stil. Hij zag dat ze naar Thron keek. Tornado volgde even niet. Maar hij zweeg gewoon. Ze begon over de oude leidster en begon hoe ze de toekomst wilde. Tornado was nog niet lang in de kudde, maar wist wel dat het heel anders ging worden met de nieuwe leidster. Hij dacht even na en dacht verder na. Over de dingen die hij al had meegemaakt met de kudden en de oorlog. Zijn ontdekking een paar dagen geleden en wat hem nog te doen staat. Zijn hoofd bewoog niet maar zijn ogen draaide naar boven en keken naar de hemel. Hij is nu eenmaal zo. Hij kan geen dag zonder dat hij naar boven heeft gekeken en het valt ook op dat hij dan kalmer is, alsof hij in een bubbelbad heeft gezeten en er heel kalm en relaxt uit komt. Zijn ogen kwamen terug naar beneden en keek naar de kudden. Hij richten zijn blik terug op de merrie. Tornado begon weer na te denken en je zag dat hij in zijn gedachten verdronk, maar als je iets tegen hem zei werd hij wel weer wakker. Hij had zichzelf bewezen door met Deina te vechten om in de kudden te mogen. Hij keek rond en zag een hert verdwijnen in het bos.

Thron keek naar de leidster, de nieuwe bedoelde hij. Hij had er nog eerlijk gezegd moeite mee dat Deina niet meer de leidster was. Maar tijden veranderen,het leven ging gewoon door,je kon het niet terugdraaien. Alles wat ze tegen de kudde zei,en niet tegen hem,voelde hij aan als geruis. Maar toen gebeurde het. Nar keek naar hem,op een rare ,maar bewuste manier. Hij kreeg er kippenvel van,want hij voelde zich bekeken en hij werd niet graag bekeken. Hij had een comfortzone en wie er in zijn comfortzone kwam,ging dood. Of hij verwond het paard of een ander idioot beest zo erg dat het niet meer kan lopen en opgegeten word op een tragische,pijnlijke manier en hij zou gewoon kijken en lachen. Maar goed. Hij richtte zijn aandacht terug op Nar en luisterde aandachtig. Want hij ou niet uit de kudde gezet worden. Het was zijn plaats waar hij zich goed voelde. Op haar gezicht speelde een grijns.Maar die ging al gauw weer weg. Hij knikte gewoon kort en keek wat in het rond. Maar wel onopvallend. Zijn blik gleed naar de schedel,het was fascinerend. Toen keek hij naar Tornado,die naast hem stond en keek toen maar tenslotte naar de grond.