I know your here, Again..

Warrior’s hoeven kletterden op de zachte ondergrond, bomen schoten voorbij maar Warrior had er geen oog voor. Hij had alleen maar oog voor het hert voor hem, dat beest had hem wakker gemaakt en Warrior had zin om het te doden, in koele bloede. Een langzame pijnlijke dood, maar herten waren snel, en moeilijk te pakken. Vastberaden het hert te doden rende Warrior erachteraan, dat beest had hem wakker gemaakt, hij snoof woest. Dit beest was snel, hij moest sneller zijn als hij het beest wou pakken, dus ging hij nog harder. Hij was er nu bijna, de bomen bleven voorbij vliegen. Warrior nam een sprong en trapte met zijn hoeven het hert tegen de grond. Met een doffe klap kwam het op de grond te liggen. Warrior hoorde het gekraak van zijn botten en lachtte vals. Het hert slaakte een vage kreet van pijn en Warrior lachtte alleen maar, beet het beest in zijn nek. Nu zou het zeker doodbloeden. Warrior proefde het bloed, het zat overal. Triomf voor hem, alweer. Warrior kon niet tegen zijn verlies, hij moest altijd winnen, en als het hem niet lukte was hij net zolang chagrijnig totdat hij het opnieuw gedaan had met dezelfde persoon en dan wél gewonnen had. Hij snoof de geur van het bloed van het hert op, het rook heerlijk. Hij hoorde het hert piepen en hij lachtte vals naar het dier, hij zette zijn ene hoef triomfantelijk neer op de romp van het beest, nog even en het was dood. Nu had het veel pijn, pijn was niet slecht, het maakte je sterker, alleen niet als je er dood aan ging, net als dit hert. Warrior keek even rond, hij stond op een open plek samen met een hert dat op sterven lag. Een goedzakje had nu allang geprobeerd het hert te redden, maar zo was hij niet. Hij spitste zijn oren, hoorde hij daar nou? Hij keek om en zag een ree staan, hij keek woest. Was dit zijn hertje ofzo? Warrior lachtte vals naar het dier en de ree keek nog valser dan hij al deed. De ree was ongeveer even groot en even sterk als Warrior, maar Warrior was sneller. Hij sprong op de ree af en deed precies hetzelfde als wat hij net deed, vertrapte het dier onder zijn hoeven en beet het in zijn nek. En weer moest hij lachen. Nog meer bloed was te ruiken op de open plek, de lijk van het hert lag middenin, en de doodbloedende ree lag tegen een boom. De boom was besmeurd met bloed, Warrior kon alleen maar lachen. Opeens snoof hij door de geur van bloed heen nog iets anders op, hij hoorde ook iets, hoeven? De ree piepte er tussendoor, geërgerd stapte Warrior op de ree af en trapte het dood, zo geen gepiep meer. Het geluid kwam inderdaad van kletterende hoeven, en de geur kwam hem inmiddels heel bekend voor. Het was Anaïs, Warrior stond nog steeds triomfantelijk in het midden van het slagveld. “Hallo Anaïs..” Hij lachte even vals. “Wat ruikt het hier heerlijk, vind je niet?”



~ Anaïs

Hoeven lieten een paar takken kraken. Tikten tegen een aantal stenen. Vogels vlogen op toen ze in de buurt kwam. Luid gesnuif kwam van de jonge merrie. Haar donkere ogen stonden duister en vals. Ze was niet echt goed gezind vandaag. Nee, dat was ze helemaal niet. Het was de ergste dag van haar leven. Iets dat ze nog niet had meegemaakt. Ze had alleen nog maar gehoord hoe het zat. Hoe het was, maar alles dat ze ervan hoorde waren alleen maar slechte dingen. Andere paarden van de Blood Horses kenden het zeker en vast. Iedereen die ouder dan haar was kende het. Hengstigheid. Hard trapte ze tegen een steen aan die wegrolde. Ze was het nu al beu en ze had het nog geen uur. Ze sloeg met haar staart heen en weer. Ze rook heerlijk, voor een hengst dan. Voor haar was het walgelijk. Ze was voor de aller eerste keer hengstig en toch wilde ze het niet meer. Vreselijk. Walgelijk. Het mocht nu meteen weggaan als het aan haar lag. Ze snoof. Anaïs schudde met haar hoofd en liep door het bos heen. Ze had gehoord hoe erg je hengsten hiermee kon verleiden. Of hoe erg het was als ze het nog maar roken. Anaïs rolde met haar ogen. Ze wilde op dit moment geen hengst tegen komen. Ze had geen zin in een veulen. Nu niet. Ben je gek? De bruine merrie snoof luid en trippelde door het bos. Ze voelde haar echt.. Anders. Ze wilde haar niet anders voelen. De lente maakte het nog eens een stuk erger dan het al was. Haar neusgaten sperde ze wijd open en een bekende geur drong haar neus binnen. Warrior. De hengst was duidelijk in de buurt. Fijn. Kon het nog erger worden? Kon iemand haar dag nog harder vervloeken? Vast niet. Ach. Ze kwam best goed overweg met de hengst dus wat maakte het uit. Anaïs richtte haar ene oor naar voren om de geluiden op te vangen. Bloed. Een nieuwe geur die erbij gekomen was. Vers bloed. Er vond een gevecht plaats of hij had iets vermoord. En daar kwam ze al meteen achter. Een ree lag op de grond te bloeden voor zijn neus. Hij had haar geur opgenomen en had haar meteen opgemerkt. Hij begroette haar vals en vroeg of het hier een heerlijke geur had. Anaïs snoof en dacht meteen aan de hengstigheid. "Ja.. Geweldige geur, Warrior."

Anaïs rook voortreffelijk, heerlijker dan de geur van dood en verderf. "Ja.. Geweldige geur, Warrior." Ze klonk heel chagerijnig, Warrior snoof diep, door haar geur voelde hij zich... Hij dacht dat hij gek werd, toen drong het tot hem door wat er aan de hand was. Anaïs was hengstig, hij mocht haar niet dekken en hij moest zich niet gek laten maken. Hoe veel zin hij ook had nu hij die geur rook, Warrior schudde met zijn kop en probeerde uit alle macht bij de les te blijven. "Zo, wat kom je doen?" Warrior móest zich inhouden, hij moest. Vluchtig deed hij een stap achteruit zodat ze minder dicht op hem stond. De ree piepte, was hij dan nog niet dood? Warrior had zin om een zucht van verlichting te slaken, nu had hij een reden om even weg te lopen bij Anaïs. Hij liep langzaam naar de ree toe en trapte het beest op zijn maag, de fitale klap. De ree kotste bloed uit en was dood. Warrior grinnikte, maar was bang om terug te gaan naar Anaïs, er mochten geen mini-Warnaïsjes komen. Warrior wou geen veulens, in ieder geval nou nog niet. Maar haar geur... Hij mocht er niet op reageren en moest kil blijven. Hij liep naar haar terug "Anaïs luister, je bent hengstig dat weet je. Denk goed na over wat je doet en wat de gevolgen ervan zijn." Warrior keek diep in haar ogen, ze had mooie ogen, maar hij mocht niets doen om haar te verleiden, ookal was dat wat hij gewoonlijk deed. Hij bleef Anaïs aankijken, Warrior hoopte voor haar dat ze koel zou kunnen blijven en hem niet nog verder ging testen. Er mocht niks gebeuren, helemaal niks, een beetje geflirt was oké, maar meer niet. Hij ving weer haar geur op, wetend dat hij zich moest beheersen. Warrior had zich nog nooit verzet tegen zijn instinct, maar het kon nu niet anders. Alleen als Anaïs serieus iets van hem wou kon hij.. Maar zo wás Anaïs niet, Warrior mocht gewoon niet reageren op dat wat de natuur wou, dat kon niet. "Gaat het Anaïs?" Ze leek zich niet erg op haar gemak te voelen, natuurlijk. Ook Warrior wist niet hoe hij hieraan moest doen, hij moest het volhouden van zichzelf, vooral niet luisteren naar zijn instinct. Hij brieste, het gebeurde vanzelf. Vuur was te zien in zijn ogen, Warrior was in tweestrijd met zichzelf...

De bruine merrie snoof luidop. Ze had duidelijk opgemerkt dat de hengst haar geur rook. Hij leek helemaal in de war. Hij was ook nog jong en het was de natuur die je hielp. Hielp om gek te worden. De hengst schudde zich uit alsof hij bij de les moest blijven. Hij vroeg wat ze kwam doen. Een vraag die paarden wel vaker stelden en soms kwam die vraag echt té vaak. Anaïs zweeg even en keek de hengst strak aan. Haar donkere ogen gleden kort over de omgeving en over de witte hengst. "Ik loop hier wat rond. Ik heb écht geen zin om ergens te staan rusten en niets doen. Daar ben ik veel te slecht gezind voor. Maargoed, jij bent hier om te moorden zie ik." Haar blik gleed kort naar de dode beesten die vlak aan de beide paarden lagen. Ze snoof even en richtte haar blik weer strak op de hengst. Plots klonk er een luid gepiep. Het beest leefde nog. De hengst draaide zich om en liep naar het dode dier toe. Hij trapte het in zijn maag en duidelijk tegen zijn zin liep hij terug naar haar toe. Ze hadden er beide duidelijk last van. Dat begreep ze. Het rook voor hem heerlijk en het was onweerstaanbaar. Ze had genoeg verhalen gehoord van hengsten die zich moeilijk konden inhouden. Als het nu gebeurde zou ze gek worden. Wilde ze nu wel een veulen?
De merrie schudde met haar hoofd en hoorde zijn woorden. Hij had duidelijk de verhalen ook gehoord en omdat hij de geur niet kende had hij het moeilijker dan ooit. Ze snoof even en merkte op dat hij eens diep in haar ogen keek. Ze reageerde er niet op. Ze wist heus wel wat er mis kon gaan. Tussen hen. Langs de ene kant wou ze hem uitdagen. Kijken hoe goed en sterk hij was in het inhouden. Al kon het niet goedkomen als hij echt niet meer kon. Dan zou ze een veulen krijgen. Ze snoof even en sloeg met haar staart heen en weer. Haar blik gleed even over de hengst en de vraag van de hengst drong uiteindelijk tot haar door. Ze knikte zacht en keek hem aan. "Het zal wel lukken." Haar stem was kalm, maar onzeker. Lukte het wel? Ze was nog nooit zo onzeker geweest. Het lukte wel. Ja, ze was sterk. De merrie schudde haar vacht uit en keek hem strak aan zonder nog iets te zeggen.

"Het zal wel lukken" Warrior vond het fijn om dat te horen, maar nog 1 probleem, zou het hem ook wel lukken? Anaïs rook nu echt heerlijk, dat was de bedoeling, anders waren paarden nu allang uitgestorven. Maar als een paard er nou geen zin in had en er kwam een hengstige merrie voorbij? Warrior wou het wel, maar hij wou geen risico lopen om een veulen te krijgen, er mochten gewoon geen mini-warnaïsjes komen. Niet alleen voor zijn eigen bestwil, maar ook voor die van Anaïs. Warrior haatte ouders, daarom wou hij geen ouder worden, maar als hij geen ouder wou worden betekende dat dan.. Dat hij nooit kon reageren op een hengstige merrie? Dat hij zich keer op keer moest verzetten tegen zijn instinct. "Ik zal ook mijn best doen Anaïs..." Warrior vroeg zich af of Anaïs ook zoveel moeite had om zich te beheersen. "Is dit.... De eerste keer?" vroeg Warrior aarzelend. Misschien dat ze daarom wel zo chagerijnig was, waren hengstige merries altijd chagerijnig? Warrior snoof geïrriteerd. "Het is moeilijk om je te verzetten tegen instinct, zullen we.. Afleiding zoeken?" hij glimlachtte charmant, maar herstelde zich. Charmant glimlachen was inmiddels een tik van hem geworden, zo was hij, maar nu was het niet het juiste moment. Eerder het slechte moment, nog één keer en één van hen kon zijn of haar zelfbeheersing verliezen. Misschien was Anaïs hem nu al aan het verliezen, Warrior snoof weer. Waarom waren merries toch hengstig? Hij wist niet waarom dat zo zou moeten zijn, daaruit was hij ook ontstaan, een hengstige moeder en een vader die zich niet inhield. Warrior keek Anaïs indringend aan. "En, wat gaan we doen?" Hopelijk had Anaïs een plan, zodat ze afgeleid werden..

~ Inspiloos

Haar donkere ogen gleden links en rechts. Ze snoof zacht en keek naar de omgeving. Ondanks dat ze het bos als een echt goedzakkig gebied zag, viel het nog mee. Een zachte bries kwam tussen de bomen door en zorgde voor een effect met haar manen. Ze drukte haar ene oor naar achteren en richtte haar weer op de hengst die het ook nog steeds moeilijk leek te hebben. Hij verzekerde haar dat hij zijn best ging doen. Ze knikte en luisterde naar de vraag. Ze vond het maar een rare vraag, maar inderdaad het was haar eerste keer. "Klopt, maar het mag zeker weten mijn laatste dag worden." Haar stem was kalm, maar diep vanbinnen was ze helemaal niet kalm. De hengst vroeg of ze een plan had om wat te gaan doen. Tegen dit zou je wat moeten doen om het uit je hoofd te zetten. Om afleiding te zoeken. De merrie zweeg en knikte nadien maar. Alles was beter dan de hele tijd ruiken en geïrriteerd raken. Dat was ze nu al enorm hard. Anaïs snoof nogmaals, maar het enige dat ze rook was zichzelf. Ze sloeg met haar staart heen en weer om te laten zien hoe pistt of ze werkelijk was. "Ik weet niet wat we kunnen doen. Het ruikt té hard." De bruine merrie rolde met haar ogen. Ze haatte dit. Ze wist dat het nog twee weken kon duren die hengstigheid. Vaak tot je gedekt werd, maar dat zou niet gebeuren. Ze wilde op deze leeftijd geen veulen. Misschien wel nooit.