It's a obsession of B L O O D

Bloed. Bloed. Bloed.
Het vloog op top snelheid door haar hersenen heen, het enigste waar ze nu op dit moment naar verlangde was bloed. Ze wou het proeven, het ruiken, tot haar hersens op tilt sloegen. het werkte bij haar als een drug. Als je het eenmaal had wou je steeds meer en meer. Je ging er de meest gekke dingen voor doen, enkel om dat kleine beetje bloed. Bij het zien van de hongerige wolven die plots op haar afrende kwam er een kleine sinistere glimlach op haar gezicht. Haar tong gleed langs haar lippen. Toen sprong ze naar voren. haar tanden glinsterde een maal in het zonlicht, en boorde zich toen in de hui van de wolf. Streya was razendsnel, beresterk én ook nog eens slim. Ze had een goed aantal hersens, maar nu ze de smaak van bloed proefde wilde ze enkel meer. Ze verlangde er naar, steeds groter en groter werd het verlangen na mate er meer bloed geproefd werd. Ze bleef de wolf vast houden, die wild tegen spartelde en haar krapte waar hij maar kon. Maar ze genoot ervan, genoot van de pijn die het dier veroorzaakte. Ze verlangde enkel naar pijn en bloed. Langzaam besefte ze de angst die het dier had, het vulde haar wijd opengesperde neusgaten met rijkdom. Ondanks dat het dier opgegeven had gelijk met zijn dood door bleef Streya stug vasthouden enkel om de ijzere smaak van bloed te proeven. De smaak die haar dag goed liet beginnen. Want als Streya in de ochtend geen bloed geproefd had, of het nou van haar was of niet. Was ze de rest van de dag chagrijnig. Ook al proefde ze dan bloed. Dan kon ze toeslaan zomaar uit het niets. Dan was ze van een slimme nadenkende merrie omgedraaid in een gek die alles en iedereen aanviel. Uiteindelijk kwam ze tot het spijtige besef dat het dier geen bloed meer gaf. En zo liet ze los, het dier had een grote wond. Die rood was. Druppeltjes bloed baande hun weg naar beneden toe. Terwijl Streya haar tong ze opving. Haar lippen waren roodgekleurd door het bloed. Én nu... Nu was het tijd voor iets anders. Een luide hinnik weergalmde over het gebied, terwijl Streya tevreden en blij met haar schat naast de wolf bleef staan. En er soms verveeld tegen aan trapte. Haar houding was gevuld met respect, niet te weinig, niet te veel. Precies goed voor de aankomende merrie. Wellicht was ze bang voor deze merrie, enkel liet ze het niet merken.


~SPASTISCHE BWAHWEHA....

Nar dus ~

Nar keek versuft om zich heen en blies de véél te dikke pluk manen uit haar ogen. Damn. Iets had haar gewekt. Iets had haar wakker gemaakt. En dat iets had nu een probleem als het aan haar lag. Ze kreunde luidruchtig toen ze één voor een haar poten uitstrekte onder haar roetzwarte lijf: Niets was zo erg als wakker worden. Zeker omdat de ondergrond ijskoude sneeuw was, terwijl Nar net in Dromenland ergens anders bivakkeerde.
Met een brommend geluid bracht ze haar stelten opnieuw in beweging en met een nog harder, vloekend stemgeluid kwam ze overeind. Nar gromde toen ze half versuft weer bijna om sukkelde. Dat Iets mocht zich de borst goed natmaken: Nar had een ongelooflijk pesthumeur. De bergen weerkaatsten de hinnik nog een keer. Nar fronste haar wenkbrauwen: Wie zou in godsnaam haar op deze dónders vroege morgen willen zien? De hinnik echode nog een keer.
'JAJA! Ik heb de hint gesnopen!' snauwde ze tegen het onbekende geval dat zo ongeveer nu zijn doodvonnis met zijn eigen bloed had ondertekend zonder dat die ook maar iets kon doen aan zijn of haar echo. Ze vervloekte zichzelf: Het was nog altijd een feit dat ze moeilijk wakker kon worden. Slaapdronken slofte Nar de heuvel op, met een bitter chagrijnige trek rond haar mondhoeken. Beware, geval dat me nu heeft geroepen.
Nar merkte tot haar ongenoegen dat ze nog steeds half versuft was, zelfs na vijf minuten lopen. Misschien moest ze toch eens overwegen een eigen hol te zoeken waarin ze ongestoord en rustig zich de oogjes kon openen en met een beetje kalmte wakker kon worden. Uiteindelijk zag Nar daar dan een schim in de verte op en neer springen. God nee. Nar rolde zichtbaar geïrriteerd met haar ogen en kwam uiteindelijk voor de merrie staan.
'Roep je mij omdat je een gesprek met míj wilt of roep je me omdat je een gesprek met de leidster van de Horcrux wilt? In beide gevallen heb ik een notitie voor je: Maak me nooit meer 's morgens wakker want ik garandeer je: Ik draai je de nek om!' zei ze grommend. Door haar ontzettend verpeste humeur voor vandaag had ze absoluut geen zin om de schone schijn op te houden.
Vervolgens liet ze vakkundig haar blik over de merrie heen gaan: het bloed aan de lippen van de merrie viel meteen op, maar misschien was dat usual bij dit soort merries. Nar besloot te wachten op antwoord en prikte moeiteloos door het 'fake' respect van de merrie heen.
'Je hoeft je echt niet als mijn hond te gedragen heur,' mompelde ze, hoewel het zien van de onderdanigheid haar wel een ongezond hoge ego boost gaf.

De merrie kwam al snel zwaar geïrriteerd blijkbaar, door het feit dat het ochtend was, zeker geen ochtend mens. Streya daarin tegen hield van de ochtend, van de rust die deze met zich meebracht terwijl andere paarden meestal nog sliepen. Ach de merrie voor haar werd kudde leider, moest ze daar maar rekening mee houden. Al snel begon de merrie te praten. Nog steeds keek Streya haar rustig aan. Inderdaad een niet al te goed humeur, schoot er door haar heen. Bij de woorden van de merrie over haar nek kon ze het net nog inhouden om te zeggen; ik merk het. Maar al die tijd was haar uitdrukking hetzelfde geweest, de kalmte zelf. Weer voelde Streya een druppeltje bloed van haar lippen glijden naar beneden, ze vloekte eventjes zacht maar aardig hoorbaar. Dat bloed begon haar zo nu en dan te ergeren als het zo jeukte en naar beneden liep. Ze liet haar grote roze tong een inimini puntje naar buiten en probeerde het weg te lukken, wat enigszins lukte. Had ze daar ook geen last meer van. Toen uiteindelijk was de merrie stil. Nu was het aan Streya de beurt om te praten. ,,Oi Nar.'' Begon ze weloverwogen. ,,De 'hond' heeft toevallig ook een naam, Streya noemt men mij.'' Begon ze maar meteen. Terwijl haar blik zichzelf automatisch over de merrie heen liet glijden, maar ze werd niet teleurgesteld door de merrie, zeker niet. Ze had haar groter verwacht, maar dat deed er niet toe. En het schedel was er klaar blijkelijk ook echt aanwezig. Op de plek waar het hoorde, het hoofd van de merrie. Het miste een paar tanden, vast met een reden. ,,Juist ja, om direct tot zaken te komen, ik heb je geroepen omdat ik de Horcrux wil joinen.'' Haar stem weergalmde langs de stenen van de drakenberg, zacht glipte het langs de stenen alsof het op weg was naar een plek hier ver vandaan, op weg naar de oorschelpen van een ander. Desondanks sprak ze niet hard, haar stem was getraind om zonder stemverheffing duidelijk te praten. De klanken melodieus en sinister dreven weg tot ze uiteindelijk niet meer hoorbaar waren.

~Heel erg sorry voor de late reactie ~

Nar brieste traag, nog altijd wat uit haar doen door het feit dat ze gewekt was. Tevens was ze daardoor ook nogal uit haar humeur, maar dat was was ze wel vaker, niet? Nar keek de merrie - die zich nog altijd onbekend hield - aan met opgetrokken wenkbrauw toen deze begon te vloeken. Ze wilde eerst een scherpe opmerking maken, maar bedacht zich en liet haar begaan. Nar blies een pluk manen voor haar ogen weg en wachtte tot de merrie eindelijk haar zegje ging doen, proberend niet in slaap te vallen door de stilte.
Toen de merrie eindelijk de bek opentrok, staarde Nar haar kort ongeïnteresseerd aan, vroeg zich kort af hoe de merrie wist wat haar naam was, maar richtte vervolgens haar volledige aandacht op de merrie. Ze snoof toen Streya een toontje tegen haar aansloeg die haar niet beviel en hief haar kop wat hoger op.
'In jouw geval prefereer ik hond, knol,' beet ze razendsnel terug. Ze bromde geïrriteerd iets wat klonk als 'de knollen kennen geen respect meer, afmaken die handel!' Nar likte kort langs haar mondhoeken die droog geworden waren. Die ellendige kou die hier heerste was funest voor de gevoelige huid.
Ze opende haar muil en stond op het punt luidruchtig te gapen, toen de merrie, die zichzelf als Streya had voorgesteld, weer begon te praten. Schaap dat 't was. Abrupt klapte Nar haar kaken weer op elkaar en luisterde. Haar stem had ze fijn in de plooi getrokken. Nar kreeg een scheve grijs rond haar bek: 't Was nog echt een schaap ook. Nar maakte een opgewekt geluidje voor ze antwoordde.
'Wel, ik wil je wel als Persoonlijk Schaap de kudde in hebben. Ik vind je wel interessant genoeg daarvoor. Maar wáág het niet me nog eens 's morgens wakker te maken. Daarnaast draag je de titel "Schaap van de Horcrux" met eer,' antwoordde Nar. Dat ze de merrie wellicht enkel als botte strijdkracht kon gebruiken, was haar inmiddels wel duidelijk geworden. Als het dier al hersens zou hebben, zou het die wel binnen nu en twee seconden mogen laten zien. Tenzij ze de titel "Schaap van de Horcrux" met haar mee het graf in wilde nemen. Niet dat Nar dat zou tegen houden: Bijlange na niet. Misschien bleef zij wel degene die die roddel zou verspreiden.

Als ze al iets in haar hoofd had dan was het wel zaagsel. Niets anders, een klein beetje zaagsel, verder was ze hol in haar hoofd en in haar ziel. Ze had geen hart, ze had amper een ziel en hersenen daar had ze nog nooit van gehoord. Ze loste dingen niet op door slimme opmerkingen te maken, nee, zij gebruikte haar krachten. Je kon haast zeggen dat ze haar hersenen in geruild hadden voor haar spieren en krachten. Ze was breedgebouwd, verschrikkelijk gespierd en daarbij sterker dan de meeste paarden in heel Dream Horses. Er was maar één manier van haar te winnen in een gevecht, de overhand daarin nemen en haar te slim af zijn. Want reactievermogen had ze ook niet bepaald. Ze had bijna alles wat een goede krijger zich kon wensen behalve dan dat reactievermogen. Ze leefde in structuur en wist precies wat te doen in de ochtend, de middag en in de avond. Als de zon opkwam werd ze altijd wakker, dan ging ze meestal eerst een uurtje trainen en daarna at en dronk ze wat. Als de zon op zijn hoogste punt stond wachtte ze twee uurtjes en dan ging ze weer trainen. In de avond als de zon onder ging trainde ze weer en daarna ging ze slapen. Zo zag haar dagelijkse leven er zo ongeveer uit. Niet zo veel boeiends, maar Streya amuseerde zich altijd kostelijk. Ze snapte niet dat de merrie voor haar, Nar zo veel moeite had met vroeg opstaan. Streya had net haar ochtendtraining achter de rug. Dus waarom zou ze Nar niet gelijk geroepen hebben? Hierom dus, als Streya het geweten had, had ze nog steeds nu gehinnikt. Ze was niet zo slim daar rekening mee te houden. Streya keek Nar uitdrukkingloos aan toen ze begon over de hond. Streya reageerde er maar niet op, de merrie zou de discussie sowieso winnen. Toen begon de merrie alweer te praten, Streya keek haar eventjes kalm aan en keek toen snel om haar heen, ze kon niet lang in iemands ogen kijken, het maakte haar nerveus een van de enige dingen waar ze nerveus van werd. Streya dacht eventjes na, wat bedoelde die merrie in hemelsnaam met ´schaap van de Horcrux.´ Ach, wat zou het haar ook? Ze zat toch gewoon in de Horcrux, boeide haar het wat of ze ‘schaap van de Horcrux’ genoemd werd of niet? Nee, precies. Onverschillig trok ze haar schouders op, niet goed wetend wat te zeggen tegen deze merrie voor wie ze een hoog respect had. Ze had natuurlijk een hoog respect voor zo’n kudde leidster die waren dan ook immers vele malen slimmer dan zij. ,,Prima.’’ Bromde Streya, denken dat ze toch wel iets moest zeggen. Soms had ze slimmere periodes zoals daarnet, maar nu was er niets meer van die periode over.