Insane.

Twee diepbruine ogen openden zich. Ze keken een beetje slaperig de wereld in. De zon scheen op de vacht van het pikzwarte veulen. Het veulen had de naam Graphic gekregen. Vanwege de bliksemflits bij zijn linkeroog. Bliksem was geen mooie naam geweest en Flits ook niet, dus was het Graphic geworden. De jonge hengst dacht bij iedere keer dat zijn naam werd gezegd, terug aan zijn ouders. Zijn dode ouders. Graphic miste ze verschrikkelijk. Een maand geleden was er een grote storm geweest. Graphic had samen met zijn vader, moeder en de kudde in een vallei gestaan. Eigenlijk een soort van kom waar water in kon. De rivier die er in de buurt stroomde, was buiten zijn oevers getreden. De kudde had nergens naar toe gekund. Alleen de veulens konden nog ontsnappen via een klein bergpaadje, die uit de vallei leidde. Graphic wilde eerst zijn ouders niet alleen laten, maar die hadden gezegd dat hij moest gaan. Voor zijn eigen leven. Hij was samen met de andere veulens op het nippertje ontsnapt aan het water.

Een traan rolde over zijn wang toen hij er weer aan dacht. Waarom was zijn leven zo oneerlijk? De amper zeven maanden oude hengst stond op. Hij schudde wat gras dat op zijn rug lag eraf. Voor de rest van zijn leven zou hij een zwerver blijven. Dat was de jonge Graphic eigenlijk altijd wel geweest. Nooit was hij lang op dezelfde plek gebleven. Zwerven zat gewoon in zijn bloed. Ook hier, in dit onbekende land, zou hij niet lang blijven. Een paard die Graphic was tegengekomen, had hem verteld dat dit land Dream Horses heette. Oftewel DH. Het was niet echt interessant geweest voor Graphic. Wat boeide hem de naam van een land? De oude hengst had hem ook verteld dat hier vijf kuddes leefden. Twee goede, een neutrale en twee slechte kuddes.

Plotseling was er een geluid te horen. Het leek op een galopperend paard. Graphic spitste zijn kleine oortjes. Hopelijk kwam het dier niet naar hem toe. Hij had namelijk niet echt zin in gezelschap. De jonge hengst was liever alleen. Dan kon hij zijn eigen gangetje gaan. Graphic wachtte dus in doodse stilte af wat er ging gebeuren.

Only Daesha

Een kleine zucht verliet de keel van het jonge veulen. Ze had een paar dagen geleden hét grote gesprek met haar ouders gehad. Ze had misschien een andere vader. Het kon een slechte hengst zijn met de naam Dracoz, maar ze kende hem niet. Ze had nog niets over hem gehoord of gevonden, maar langs de ene kant wilde ze dat ook niet. Hij had een slecht karakter en ze wilde dat zelf niet hebben. Ze zuchtte nog eens diep terwijl ze door het bos liep. Haar bruine ogen stonden helder en vrolijk zoals altijd, ook al was ze niet héél happy vandaag. Ze moest het maar leren om Remember als echte vader te blijven zien en die zwarte hengst te vergeten. Dat was het beste dat ze kon doen. Ze geloofden er ook enorm in dat hij de vader was. Ze snoof zacht en een onbekende geur drong haar neus binnen. Nieuwsgierig keek de jonge merrie om haar heen. Ze zwiepte met haar pluizige staart vrolijk heen en weer terwijl ze begon te draven. Ze had geen zin om stil te staan of te stappen. Ze was veel te vrolijk. Zacht begon de kleine merrie na een paar drafpassen te zingen: "You can count on me like one, two, three. I'll be there. And I know when I need it. I can count on you like four, three, two. You'll be there. Cause that's what are friends supposed to do." Haar stem klonk niet luid, maar hoe dichter te kwam hoe luider het werd voor een ander paard. Ze sloot haar ogen en keek even later weer om haar heen. Ze neuriëde zacht weer mee met het lied. Ze besefte nog niet dat het lied nog geen betekenis had. Ze had geen vrienden, nog niet. Daesha briesde zachtjes en galoppeerde na een tijd verder. Vrolijk zigzagde de jonge merrie tussen de bomen door en toen zag ze een zwarte vlek. Huh? Meteen remde ze af en sprong ze opzij omdat ze door het remmen bijna tegen een boom knalde. De jonge merrie was dan ook enorm hard geschrokken. Ze slikte en bekeek de omgeving op zoek naar de zwarte vlek. Het was een ander veulen. Ze slikte en liep naar het veulen toe. "Hé. Sorry dat ik bijna tegen je aanliep." Zacht begon de merrie te gniffelen. Ze had nog nooit een ander veulen zo ontmoet en het maakte haar dan ook enorm verlegen. Daesha kon wel blozen. Ze was niet echt slim geweest om zo hard door het bos te galopperen. Ze vergat dat er andere paarden op de wereld waren. "Mijn naam is trouwens Daesha."

''You can count on me like one, two, three. I'll be there. And I know when I need it. I can count on you like four, three, two. You'll be there. Cause that's what are friends supposed to do.'' De woorden werden gezongen door een onbekend paard. Een vrouwelijk paard, want het was een lichte stem. Een hengst had een veel zwaardere stem dan een merrie. Het gezang werd steeds luider, wat dus betekende dat het paard dichterbij kwam. Graphic wilde eigenlijk net de benen nemen, toen er een bruine schim verscheen. Nieuwsgierig keek Graphic de kant van het paard op. Een merrieveulen van ongeveer vijf maanden oud. Net een maand jonger dan Graphic zelf. De merrie zag er nogal geschrokken uit. De merrie slikte en liep naar het zwarte hengstje toe. ''Hé. Sorry dat ik bijna tegen je aanliep.'' Ze begon zacht te gniffelen. Ze leek verlegen te worden. Graphic glimlachte zwak naar de merrie. Eigenlijk wilde hij zo snel mogelijk wegkomen. De voskleurige merrie stelde haar voor als Daesha. ''Aangenaam kennis te maken, Daesha. En het geeft niet dat je bijna tegen me aanbotste,'' zei Graphic met zijn iets wat hese stem. ''Mijn naam is Graphic. Maar, de meeste noemen me Graph,'' zei de zwarte hengst. Hij zette een voetje op rust. Nu de merrie zich had voorgesteld, kon hij er niet zomaar vandoor gaan. Ach, een praatje met een ander veulen kon ook wel. Graphic had toch niks anders te doen. Zijn hele kudde was toch dood. Oke, dat was eigenlijk best gemeen om te denken. Maar, het was gewoon zo. Zijn hele kudde was dood. Morsdood. Ze kwamen ook niet meer terug. Graphic dacht met een brok in zijn keel terug aan Black Beauty en Ginger. Zijn ouders. Hij wist dat zijn vader het niet overleeft had, maar van zijn moeder wist hij het nog niet zo zeker. Graphic wist dat zijn moeder een echte vechter was. De jonge hengst hoopte dat zijn moeder het overleeft had en nu naar hem op zoek was. Graphic zuchtte. ''Weetje, soms is het leven gewoon oneerlijk,'' Hij had het meer tegen zichzelf dan tegen Daesha. ''Een maand geleden dacht ik nog dat mijn leven was afgelopen,'' zei Graphic. Dit keer wel tegen Daesha. ''Heb jij het ook wel eens meegemaakt? Een bijna-dood-ervaring?'' Waarom vroeg hij dit aan Daesha? Het was niet normaal om tegen een wildvreemd veulen over bijna-dood-ervaringen te praten. Misschien vond Daesha hem nu wel een grote freak. Graphic keek de merrie wachtend op een antwoord aan.

Daesha kon haar ogen even niet geloven. Hij reageerde niet op de botsing. Ach, bijna botsing. Vele paarden reageerden altijd woedend als er iemand een beetje te speels was. Of ze wilden slapen of ze hadden geen zin in gezelschap. Ach, veel maakte het haar ook niet uit. Ze kon nu eindelijk misschien een eigen leeftijdsgenoot hebben als vriend. Ze konden super goede vrienden worden en samen door het leven gaan. Zingend, speels en vrolijk. Zo zag zij het. Ze briesde zacht en schudde met haar hoofd. De jonge hengst glimlachte zwak naar haar en stelde haar gerust door te zeggen dat het niet erg was. Ze glimlachte blij. "Oh gelukkig maar!" Haar stem vrolijker dan daarnet. Ze was nu minder onzeker en verlegen. Ze spitste haar oren vrolijk naar voren terwijl hij zich voorstelde als Graphic, maar iedereen noemde hem Graph. Hij zette al snel zijn voet op rust dat de jonge merrie ook weer kalmeerde. "Leuke naam. Hoe moet ik je noemen dan?" Niet-wetend hoe ze moest reageren keek ze hem aan. Haar bruine ogen glommen zacht van vriendelijkheid. Ook omdat ze nog heel speels en vrolijk was. Heel even was het stil tussen de veulens, maar een minuut later begon de hengst weer met praten. Hij had het over het leven dat oneerlijk was. Dat snapte ze wel. Hij vertelde heel kort dat hij dacht dat hij dood ging zijn, een tijd geleden. Hij wilde ook weten of ze dat ook al had gehad. Zo'n bijna doods ervaring. Het veulen dacht even na, maar nee ze had het niet gehad. "Nee. Nog niet, maar ik begrijp wel dat het leven oneerlijk kan zijn. Dat wel.." Zacht knikte ze even begrijpend. Ze vond het leven ook wel eens oneerlijk. Ze vond het vreselijk dat ze nog niet wist wie haar werkelijke vader was. Ze wilde het nu weten en dan pas kon ze het accepteren. Hoe kon ze in hemelsnaam rondlopen en denken dat Remember haar echte vader was terwijl het misschien niet zo is. Ze zuchtte en richtte haar blik op de jonge hengst. Ze wist niet waarom, maar ze vond dat ze goed kon praten met hem. En dat over zo'n negatieve onderwerpen.

Daesha vond dat hij een leuke naam had, maar ze wist alleen niet hoe ze hem moest noemen. ''Noem me maar gewoon Graph, hoor. zei Graphic vriendelijk tegen het merrieveulen. Daesha vertelde dat ze nog geen bijna-dood-ervaring had meegemaakt. Ze zei dat ze het begreep dat het leven soms moeilijk was. Daesha knikte daarbij begrijpend. Graphic vond haar op de een of andere manier wel aardig. De jonge hengst maakte niet snel vrienden. Dat kwam door zijn verleden. Hij had geleerd dat je toch iedereen weer kwijt kon raken. Dat deed altijd veel pijn. Daarom was het gewoon beter om geen banden te creëren met andere paarden. Alleen zijn kon hij ook prima. Maar, met dit paard was het anders. Daesha begreep hem op de een of andere manier. Zo leek het in ieder geval wel. Graphic had haar ook gelijk gemogen. De kleine merrie leek op zijn moeder, Ginger. Alleen de bles van Daesha was wat breder. Ze was ook wat steviger gebouwd dan Graphic's moeder. Ginger was heel slank geweest. Daarom was Graphic ook niet heel erg breed. De hengst zou later wel breder dan zijn moeder worden. Want, zijn vader Black Beauty was wel breder dan Ginger. Graphic hoorde Daesha zuchten. De merrie richtte haar blik op hem. Graphic vond de stilte een beetje onaangenaam worden. Maar, hij wist niet waarover hij moest praten. Vroeger had Graphic stiltes juist fijn gevonden. Alleen doordat hij de afgelopen maand maar twee paarden had ontmoet, kon hij nu niet tegen een stilte. Graphic keek naar Daesha. ''Ik hoorde van een oude hengst dat hier vijf kuddes zijn. Twee goede, een neutrale en twee slechte. Hoe heten die kuddes? En waar kan ik de goede kuddes vinden?'' vroeg Graphic nieuwsgierig aan het voskleurige veulen. Het was een zinloze vraag, maar het was beter dan de stilte die er net nog had geheerst. Hij keek Daesha afwachtend aan. Zijn blik nog steeds op nieuwsgierig.

Nog steeds wachtte ze nieuwsgierig af op de reactie van de jonge hengst. Ze wilde weten hoe ze hem mocht noemen. Want misschien was ze niet bijzonder om hem Graph te noemen. Jawel. Ze mocht toch wel Graph zeggen. Daesha glimlachte zacht en trots. "Oké! Komt in orde, Graph." Ze grinnikte zacht en opnieuw verlegen. Dat had ze normaal nooit bij oudere paarden, maar nu had ze het extreem hard. En toen brak de stilte. Ze keek kort om haar heen en richtte haar aandacht weer op het andere veulen. Ze sloeg met haar staart zacht heen en weer om opnieuw wat vliegen weg te jagen. Ze vond het lastig dat er vliegen waren. In de winter had je geen vliegen, maar dan was het wel koud en kil. Lastig hoor om een seizoen uit te kiezen. Haar bruine ogen gleden heen en weer over een paar bomen waarin vogels zaten te fluiten terwijl ze hun nest bouwden. Mooi. Ze grinnikte even en richtte haar blik op de hengst die begon te praten. Hij had het over de kuddes en hij zocht naar de goede kuddes. Meteen sierde een vrolijke glimlach haar gezichtje. "Wat leuk! Ik zit in een kudde. Mijn mama heeft de kudde pas overgenomen want de leidster Mischa was vermoord door een stomme merrie. Het is de Quiet Sparkle en je moet naar Magnifico hinniken, maar als je niet in deze kudde wilt kan je altijd naar de Dénali. Die zijn ook wel leuk hoor." Eerlijk. Ze was altijd heel eerlijk, maar nu wilde ze de jonge hengst toch in Quiet Sparkle. Het zou echt geweldig zijn als ze samen konden rondlopen en spelen in de kudde gebieden. Samen meedoen aan de activiteiten. Veel veulens waren er bij hun niet, maar wel bij Dénali. Nu had ze de kans om niet meer alleen te zijn. Ze hoopte dan ook dat hij haar kudde zou gaan kiezen.

''Oké! Komt in orde, Graph.'' De merrie grinnikte verlegen. Graphic toverde een grijns op zijn gezicht. In zijn bruine oogjes waren pretlichtjes te zien. Hij begon hier lol in te krijgen. Dat was nieuw voor hem. In geen maand had hij lol meegemaakt. Na de dood van zijn vader, moeder en de kudde was hij veranderd. Graphic was teruggetrokken en stil geworden. Hij genoot niet meer van het leven, zoals hij vroeger had gedaan. De jonge hengst had toen vaak met zijn vrienden wedstrijdjes gehouden. Op de een of andere manier had hij altijd gewonnen. Dan waren zijn vrienden jaloers op hem. Graphic verontschuldigde zich keer op keer. Maar, iedere keer was hij veel sneller geweest dan de andere veulens. Graphic zuchtte. Hij schrok op toen Daesha begon te praten. ''Wat leuk! Ik zit in een kudde. Mijn mama heeft de kudde pas overgenomen want de leidster Mischa was vermoord door een stomme merrie. Het is de Quiet Sparkle en je moet naar Magnifico hinniken, maar als je niet in deze kudde wilt kan je altijd naar de Dénali. Die zijn ook wel leuk hoor.'' zei ze. Graphic glimlachte weer. Daesha was een erg enthousiast veulen. Dat fleurde hem ook op. Ze stak hem aan met haar vrolijkheid. Dat vond hij niet erg. Alleen maar somber gaan zitten doen, was ook niks aan. Het verleden was gebeurd. Je kon er niks meer aan veranderen. Punt uit. Graphic snoof. Zijn korte staartje ging snel heen en weer. Rotvliegen. ''Lijkt me leuk om me aan te sluiten bij de... hoe heet die kudde ook alweer? In ieder geval lijkt het me gaaf om bij jou in een kudde te komen, dan ken ik tenminste al iemand,'' grijnsde Graphic. Die kudde had wel een moeilijke naam. Ach, ja. Wat maakte dat nou uit? Het ging om de leden, niet om de naam die de kudde had. ''Ik zal dan zo snel mogelijk naar Magnifico hinniken,'' beloofde de zwarte hengst. Voor het eerst in tijden zou hij zich weer aansluiten bij een kudde. Hopelijk zou het niet teveel herinneringen met zich meebrengen van vroeger.

Ik liep eenzaam door de bossen opzoek naar wat vrienden, of in ieder geval een stukje bewoond bos. Ik was zo in gedachte dat ik het niet door had dat ik recht tegen de kleine Graphic aan liep. "Ooh, sorry, ik zag je niet." zei ik verschrikt. Ik hoopte dat hij bleef staan, aangezien ik een grote, zware fries ben en hij een klein veulentje..

EDIT NAR: Dit valt onder spam, zou je willen proberen drie volle regels te posten? Ook wil ik je vragen in de derde persoon te tikken in plaats van in de ik-vorm