The splashing waves

Bij elke stap die Fether zette zakten haar hoeven een stukje in het natte zand en kwam er een plasje water rond haar hoeven te staan. Deze verdween ook weer gelijk op het moment dat ze haar been weer optilde om een nieuwe stap te zetten. Achter haar volgde een pad van keurig achter en naast elkaar neergezette hoefjes. Fethers witte vacht kleurde lichtjes bruin, Door het opspattende zand dat na elke stap die ze zette door de lucht vloog. Wondjes van haar laatste bezoek aan de korenvelden waren nog op haar buik te zien. Je zou denken dat ze die door een ander paard had opgelopen, maar zo ongênant was het niet. Ze was gestruikeld en door haar val hadden de korenplanten in haar buik gesneden. De wondjes waren alweer dicht, en niet meer zo heel duidelijk zichtbaar. Ze hoopte maar dat ze er geen littekens aan over zou houden.
Fether veranderde haar koers ietsjes zodat ze dichter langs het water kwam te lopen. De golfjes waren niet zoals normaal rustig en vredig, maar kwamen vandaag met hoge snelheid op de kust af. Met luide klappen sloegen ze elke keer kapot op de enkele rotsen die er vlak bij de kustlijn te vinden waren. Fether zette zichzelf aan tot een rustige draf, en draafde op de rotsen af. Ze draafde een paar passen door de woeste zee, en sprong vervolgens op een van de rotsen. Haar ogen speurden de zee af, waardoor vervolgens een tevreden gevoel haar overviel. Een blik met een licht duivels accent erin te vinden volgden de golfjes die opnieuw en opnieuw op haar afkwamen en vervolgens kapot sloegen tegen de rots waar ze op stond. Haar oren lagen ontspannen in haar nek. Dit was een van de eerste keren sinds een redelijk lange tijd dat ze tevreden was. De rust beviel haar goed. Een tijdlang bleef ze op de rotsen staan. Op de rots staan en niets anders doen dan naar de golven staren.

-open-

Kalm stond ze aan de rand van de bossen. Verdwenen bijna onzichtbaar in de schaduwen van de bomen. Haar ogen speurde het gebied af. Wat als... Schoot er de hele tijd door haar hoofd. Wat als iedereen goed was? Ja, dan zou de hele wereld uit zijn balans gebracht worden. Dat zou vreselijk zijn. Wat als iedereen slecht was? Ook dan zou de hele wereld uit zijn balans gebracht worden, dan zouden alle gebieden rood kleuren, en bij de goede zouden alle gebieden kleurig zijn. Wat als iedereen neutraal was? Dan niets eigenlijk. De neutrale brachten de balans tussen de goede en de slechte. Zij zorgden ervoor dat de wereld niet op zijn gootje viel. Dat er nog enig zins evenwicht en balans was tussen de twee elementen. Die elkaar met heel hun hart wouden uit roeien. Langzaam kwam ze in beweging tussen de bomen, liep recht op de zee af. Enkel voelde ze een krachtige ruk aan haar been, en toen haar blik naar onderen gleed was het al te laat. Ze viel voorover en kwam met een smak op de grond terecht. Gevloerd door een boomwortel. Eventjes vloekte ze luid terwijl ze overeind krabbelde. Ze bromde wat, en vervolgde haar pad naar de zee. Voor de zee bleef ze staan. Peinzend over wanneer de zee op zou houden. En wat zou er gebeuren als ze er nu in ging, en zou zwemmen tot ze land zou zien. Zou ze er bij neer vallen en verdrinken? Zou ze het land halen, of zou er niets anders meer zijn dan water. Van hier op het veilige vaste land leek de zee eindeloos. Alsof het einde van de wereld daar was waar de zee op hield. Zoals ze vroeger geloofd hadden. En ergens diep van binnen geloofde Ravena dat nog steeds. Net toen ze van plan was de zee in te lopen zag ze een schim. Duidelijk slecht, heel eventjes kwam er een mini glimlach op haar gezicht. Maar die verscheen voordat je hem goed kon zien. Ze stelde haar zelf licht bang op. En liep zo quasi aarzelend op de merrie af. Benieuwd wat deze zou doen als ze haar bange houding zou zien. Licht onderdanig keek ze de merrie tussen de ogen aan. Quasi bang voor de ogen. Maar als ze nu haar zelf zou zijn, wat ze nog steeds was maar dat laten we eventjes achterwege, dan zou ze zelfverzekerd op de merrie afstappen. Een zelfverzekerdheid zou ze dan uitstralen geperfectioneerd door de kalmte hemzelf. Maar nu waren de rollen eventjes omgedraaid. Totdat Ravena het tijd vond om in te grijpen en dus haar eigen karakter weer aan te nemen.

Vredig stond Fether nog steeds op de rots. Het enige woord om haar situatie nu te omschrijven was vredig. Niet vredig zoals goodiebags vredig omschreven, met bloemetjes en vlindertjes vredig. Maar met woeste golven die kapot sloegen vredig. Ineens werd de vredigheid abrupt verstoord door en geur gecombineerd met een geluid. Met een strakke felle beweging keek Fether om. Op bijna hetzelfde moment draaide ze om, en sprong met een snelle beweging van de rots af. Met haar oren plat in haar nek, en met een blik van de duivel stormde ze op de schimmel merrie af. Amper een meter van de merrie vandaan kwam ze slippend tot stilstand. Haar nek had ze woedend uitgestrekt richting de merrie, en haar tanden waren een klein beetje ontbloot. Het wit van haar ogen was zichtbaar van haat. Hoe durfde dit beest haar vredige moment te verstoren?! "wie ben je, en hoe durf je me te storen?!" In Fethers stem was niets dan haat te horen. Terwijl Fether de zelfde houding aan bleef houden bekeek ze schimmel merrie eens goed. Het viel Fether op dat er lichte tekenen van angst in haar houding te zien was. Haar ontblootte tanden verdwenen weer onder haar tandvlees, en een duivels glimlachje sierde haar mondhoeken lichtjes. Haar houding ontspande ietsjes meer, maar ze bleef nog steeds in dezelfde houding staan. Ongeduldig wachtte ze tot de merrie iets zou gaan zeggen.

Eventjes wende ze haar blik af. Deed alsof ze te bang om naar de merrie te kijken, ze draaide haar hoofd helemaal rond, zodat ze de merrie helemaal niet meer zag. Alsof de merrie verschrikkelijk angstaanjagend was slikte ze eventjes; in werkelijkheid draaide ze haar hoofd omdat ze een brede grijns niet kon onderdrukken. Ze was bijna vergeten hoe leuk dit eigenlijk wel niet was. Toen de grijns weg was, wat die al vreselijk snel was, draaide ze haar hoofd weer terug. En keek naar de grond, nog steeds was het lastig om niet breed te grijnzen. Maar om die te verbergen slikte ze een paar keer goed, alsof ze de grijns weggeslikt. En het voordeel ervan was dat het klonk alsof ze bang was voor de merrie voor haar. Ze luisterde naar de woorden van de merrie. Eigenlijk wou ze de merrie nu verrassen maar er waren tijden om dat te doen, en tijden om dat juist niet te doen. En de tijd om het te doen was niet nu. Wel nog vandaag, o ja, ze had de merrie goed te pakken. En door haar toneel talenten was het niet te merken dat ze deze angst enkel speelde. ''I... I... Ik...'' Ze stotterde vreselijk en haar stem was bang en terughoudend. ''R.. Rave.. Ravena, mevrouw.'' Weer stotterde haar stem alsof ze een of andere bange freak was die nergens tegen kon. Angstvallig zette ze een paar pasjes naar achteren. ''S.. Sorry. Het was niet mijn bedoeling je rust te verstoren geachte mevrouw.'' Ze sprak deftig alsof ze bang was dat de merrie haar wat aan zou doen als ze dit niet deed. Maar haar stem was zacht. En nergens kon je merken dat Ravena vreselijk veel lol had. Ze ging immers helemaal op in haar rol, en zelfs de ene seconde dat ze dit niet zou doen zou verraderlijker kunnen zijn. Dus klampte ze zich compleet vast aan haar rol.

Wat hadden die goedzakjes de laatste tijd opeens allemaal. Deze leek nog bijna banger als die Sunset van laatst. Maar aan deze angst was iets. Er was iets aparts aan deze angst, maar Fether kon niet plaatsen wat het was. Fether had ook geen zin om er over na te denken. Bange goodies plagen was veel leuker! De schimmelmerrie draaide haar hoofd helemaal van Fether weg. Van angst. Of toch niet van angst? Toen de merrie haar hoofd weer terug draaide keek ze Fether nog steeds niet aan, maar ze staarde naar de grond. ''I... I... Ik...'' Stotterde de merrie bang en terughoudend. ''R.. Rave.. Ravena, mevrouw.'' Sprak de merrie op een deftige manier. Die manier van praten stond Fether niet aan. ''S.. Sorry. Het was niet mijn bedoeling je rust te verstoren geachte mevrouw.'' Sprak de merrie die blijkbaar Ravena heette op dezelfde irritant deftige manier. Fether rolde een geërgerd met haar ogen. Wat een irritant beest was dit zeg! "Jaja, dat zeggen ze allemaal. Je dacht zeker dat ik zo'n goodie was het?! Nog een gezellig gesprekje voeren is met mij 'helaas' niet mogelijk raafje." Sprak ze op kille toon. Ze wist niet wat er met dit beest aan de hand was, maar ze ging niks riskeren. Dit was geen standaard goodie. Of neutraal beest, wat zou het ook? Haar ogen bleven elke seconde strak op de schimmel merrie gericht, zodat ze geen enkel sein zou missen. Ze moest weten wat er met dit beest aan de hand was!

Plots sloeg haar 'nep' angst om tot een echte angst. Niet zozeer omdat de merrie vreselijk eng was, nu ze de merrie zo bekeek kreeg ze de kriebels van die neusgaten en ogen, dus ook wellicht omdat de merrie er best angstaanjagend uit zag. Maar vooral door het feit dat ze Amenia al drie dagen niet gezien had, de raaf had haar nog nooit zo lang achter gelaten. En dat was wat haar het meest zorgen baarde. Waardoor de angst nu werkelijk aan haar knaagde. En dit was precies wat de bedoeling was, en nu, nu Amenia al zo lang weg was, was het allemaal nog geloofwaardiger. Ze had gemerkt hoe de merrie voor haar had getwijfeld aan haar angsten. En nu, nu was ze dus echt bang. Haar ogen werden groter toen ze eraan dacht, precies op het moment dat de merrie sprak. Ze luisterde naar haar woorden. Knikte eventjes van dat de merrie gelijk had. En dacht toen aan de manier waarop de merrie haar had aangesproken. Ze vond het verschrikkelijk als paarden haar zo aanspraken, maar zei er nu niets van. ''Sorry. Wil je me geen Raafje noemen? Dat is nogal kleinerend'' Haar stem zacht en twijfelachtig, het moment dat ze zich zou verklappen zou spoedig komen. Enkel moest de merrie er nu nog eventjes verder intrappen, zodat het allemaal leuker werd. Enkel dat kleine punt zou deze ontmoeting een vreselijk onverwachte wending geven. En dan zou Ravena er wellicht een vijand bij hebben. Iets waar ze allang na streefde, want ze was al een hele tijd op zoek naar wat meer spanning in haar leven... Ze mepte met haar staart heen en weer om de vliegjes te verjagen. Haar ogen gleden over het gebied, nu weer over de merrie heen. Nog steeds vreselijk angstig over Amenia, maar haar zou ze later zoeken. Nu eerst dit.

~Beetje flut, de volgende word langer moet eten ~

Ineens was dat in de angst van de merrie wat Fether niet kon plaatsen verdwenen. Zomaar van het een op het andere moment. Dit beest was raar. Maar Fethers ging er nu niet te veel over nadenken. Ze ging nu van dit moment genieten. Ze hield ervan als paarden bang voor haar waren. Ze was dan wel geen mega grote zwarte Friese hengst, maar er waren wel paarden die bang voor haar waren. Ze zou wel willen dat ze een mega grote Zwarte Friese hengst was. Dan hoefde ze alleen maar 'boe' te roepen en elk goedzakjes in de wijde omgeving scheet zijn broek vol. Nog ja. Paarden hadden geen broek, maar als ze die wel zouden hebben zouden ze die vol schijten. ''Sorry. Wil je me geen Raafje noemen? Dat is nogal kleinerend'' Klonk de stem van de schimmel merrie zacht en twijfelachtig. Fether rolde eens met haar ogen. "Stel je niet zo aan zeg. Ga lekker janken bij je mammie!" Klonk Fether onverwacht ontzettend geïrriteerd. Waarom ze ineens zo fel reageerde wist ze niet, maar ze kreeg gewoon de kriebels van dit beest. Heel veel anders gedroeg Ravena zich niet dan elk ander goed of neutraal beest. Maar toch was ze anders dan al die andere beesten.

Ze zette twijfelachtig een paar stappen naar achteren, klaar om weg te rennen om Amenia te gaan zoeken, maar eigenlijk was dit ook wel heel leuk. Iets wat de merrie niet hoefde te weten, nee, ze hoefde enkel te geloven dat Ravena bang was voor háár. Wat in de ogen van Ravena verschrikkelijk onwerkelijk was, maar voor de merrie natuurlijk niet. Gelijk met haar woorden kwam de raaf aanvliegen. Ravena keek er eventjes na maar hield haar angst vast. Oh, wat zou de merrie opkijken.
,,Lijkt je dit echt verstandig?''
Gelijk met haar woorden was ze plotseling om geslagen in een zelfverzekerd en kalm paard. Nou ja, laat dat kalme er maar van af. De merrie was nu te ver gegaan. Zelfverzekerd zette Ravena enkele passen naar voren. Haar hoofd in de lucht geheven, ze keek de merrie voor haar minachtend aan.
,,Niemand spot met mijn moeder, zeker geen arrogante mislukkeling als jij bent, wat ben je eigenlijk?''
Vroeg ze schamper, maar voordat de merrie kon antwoorden zei Ravena weer wat;
,,Het ongelukkige uitvloeisel tussen een ontmoeting van jouw mislukte vader en een of andere hengstige plee borstel kruising hacha-hacha danseres van een reizend circus? Bij de slagtanden van Herostratus wat ben jij een walgelijk merrietje.''
Enkele van de uitspraken waar ze vreselijk dol op geworden was. Weer zette ze één pas naar voren de twee stonden nu neus aan neus. Ravena keek de merrie voor haar minachtend en schamper aan. Ze walgde nu al van die merrie, en ze kende haar pas. Ze had wel het pérfecte slachtoffer gekozen voor haar leuke spelletjes. Amenia was tussen haar oren gaan zitten en had dezelfde blik in haar ogen als Ravena. Althans dat probeerde ze, maar bij de raaf zag het er enkel schattig uit én vreselijk lachwekkend. Iets wat Amenia totaal niet door had. Vandaag was een van die dagen waarin Amenia voor meer te pas zou kunnen komen. Al haar 'angsten' voor de merrie waren als sneeuw voor de zon verdwenen, in plaats van bibberend stond ze nu kaarsrecht in zelfverzekerd tegen over de merrie wie ze zo vreselijk minachtte. Dit gesprek had een grote wending gekregen.

De grijze merrie leek zo bang te worden dat het leek alsof ze er elk moment vandoor kon gaan. "Lijkt je dit echt verstandig?" Sprak Ravena opeens niet meer bange manier. Precies op hetzelfde moment als ze had gesproken kwam er een zwarte raaf aangevlogen. Stomverbaasd keek Fether het beest voor haar aan. Wat was.er ineens met dit beest gebeurd? Net was ze nog dood bang, en nu was alle angst verdwenen. Ze stond er zelfs zelfverzekerd! Niemand spot met mijn moeder, zeker geen arrogante mislukkeling als jij bent, wat ben je eigenlijk?'' Sprak Ravena op een toon alsof Fether net zo'n achterlijk beest was als Ravena zelf. Het ongelukkige uitvloeisel tussen een ontmoeting van jouw mislukte vader en een of andere hengstige plee borstel kruising hacha-hacha danseres van een reizend circus? Bij de slagtanden van Herostratus wat ben jij een walgelijk merrietje.'' Ging Ravena weer verder voordat Fether de tijd had om te reageren op haar vorige vraag. Ravena zette een pas naar voren waardoor ze nu neus aan neus stonden. Het zwarte beest was tussen de oren van de schimmel gaan zitten en probeerde dezelfde blik als zijn stoel aan te nemen. Waarschijnlijk had het beest niet door met wat voor iemand hij optrok, en al helemaal niet hoe belachelijk het er uit zag als een raaf arrogant probeerde te kijken. Fether duwde haar verbaasdheid opzij en herstelde zichzelf weer. "En zo blijkt maar weer dat al die goodies ineens veel stoerder zijn als er iemand bij is. Als is het maar zo'n belachelijke kraai, of raaf wat zou het ook uitmaken!" Sprak Fether op een ijzige maar duivelse toon Dit beest was te ver gegaan. Niet dat het haar iets zou schelen dag ze haar ouders beledigde, want ze had die stumpers toch nog nooit ontmoet. "En jij denkt dat je het zomaar kan maken om zo tegen mij te praten?" Zei Fether arrogant. "Ja dus blijkbaar." Antwoordde Fether vast voor Ravena. "Maar met dit soort praatjes zit je bij de verkeerde persoon!" Haar blik was op het moment niet meer dan een weerspiegeling van de hele. Wie nu te diep in haar slangachtige ogen zou kijken zou gegarandeerd ook in hel belanden. Fether richtte haar blik weer op het kraai raaf beest dat nog steeds op het hoofd van de merrie zat. Ze ontblote haar tanden en hapte gelijktijdig in de lucht vlak voor het beest. Het was niet de bedoeling om het beest te raken. Nog niet althans. Maar het was als een waarschuwing bedoeld. Dit beest en zijn 'maatje' moesten nu heel hard op gaan passen,anders zouden ze met de 'echte' Fether te maken gaan krijgen!

De merrie was duidelijk geschrokt door haar plotselinge veranderingen, eigenlijk was Ravena van plan geweest om het spelletje nog wat langer te spelen. Maar het feit dat het gewoon het perfecte moment was geweest veranderde eigenlijk de hele timing. Niet dat Ravena daar al te veel moeite mee had, ze hield wel van een beetje onverwachtheid en een paar veranderingen. Toen Fether begon over Amenia knarsetanden ze eventjes, hier zou ze later wel op komen. Bij de volgende woorden van de merrie, trok ze haar wenkbrauw eventjes op en knikte gelijk met haar woorden; 'Ja dus blijkbaar.' Van 'ja'. Eventjes schudde ze haar hoofd.
,,In feite heb ik precies de perfecte persoon uitgekozen. Snel op de kast gejaagd, lelijk en gemeen, dat zijn precies de eigenschappen die ik nodig heb in feite.''
Zei ze nonchalant.
,,Maar goed, nu ik toch bezig ben, om maar eventjes terug te komen over de woorden die je over 'een of andere belachelijke kraai of raaf, wat zou het uitmaken!' zei. Ten eerste: Ik ben geen goodie, dat soort wezens waarvan jij deel uit maakt, het rijtje wat ik eerder opgenoemd heb, lelijk gemeen en snel op de kast gejaagd, ja die, die kijken nooit verder dan hun neus lang is''
Oké, ze raakte de draad eventjes compleet kwijt. Ze nam een diepe hap adem en ging verder.
,,Om het kort te houden, ik ben neutraal, zag je echt niet dat ik een spelletjes speelde met je?''
Eventjes laste ze een korte pauze in, te kort voor de merrie om iets te zeggen, te lang om haar aan te vallen.
,,Waag het niet, om Amenia nog maar één keer een of andere belachelijk wezen te noemen. Want ik ruk je persoonlijk je kop eraf en gooi hem van de hoogste berg die ik tegen kom. Waarna ik je lichaam over laat aan de gieren. B. E. G. R. E. P. E. N?''
Dat laatste zei ze extra nadrukkelijk en langzaam, want immers waren dit soort paarden vreselijk dom en konden ze snel gepraat niet goed begrijpen. Was Ravena van mening. Bij de waarschuwing van de merrie tuitte ze eventjes haar lippen.
,,Ach gosh... Wat een waarschuwing.''
Ze hield ervan deze merrie te sarren, net als zij evenveel bij haar deed. Maar vandaag zou het op een gevecht uitlopen. Aan Ravena de eer om de eerste échte waarschuwing uit te delen. Net na haar woorden draaide ze vliegensvlug haar kont om en gaf gelijk een trap. Waarna ze zich weer omdraaide en snel een paar stappen naar achteren zette. Haar hoofd dreigend laag, ze spande haar spieren. Klaar om de volgende aanval van de merrie te ontwijken en gelijk een nieuwe slag te plegen. Let the fight begin~

Alles wat de schimmel merrie deed ging veel te snel om een goede reactie te kunnen geven. Maar ze vond het niet erg dat dit op een gevecht uit liep. Fether trainde genoeg. En dat was dus blijkbaar niet voor niks geweest. Eindelijk zou ze de smaak van bloed weer eens proeven! Met niets anders dan die gedachte in haar hoofd stormde ze op de merrie af. Ze zette haar tanden in hals van het paard en klemde vervolgens haar kaken stevig op elkaar. Al gelijk voelde ze een klein straaltje bloed haar mond binnen sijpelen. Het was dan nog maar een heel klein straaltje, maar het was al genoeg om die goddelijke smaak te proeven. Getriggerd door de adrenaline die inmiddels door haar lichaam gierde stijgerde ze hoog. Ze had het vel van Ravena nog vast waardoor er gelijk een stuk huid van de merrie door de lucht vloog. Spetters bloed die door de lucht vlogen zorgden ervoor dat Fethers witte vacht een rood contrast kreeg. Ze ging Ravena niet gelijk vermoorden. Ravena moest ook een eerlijke kans hebben gehad om iets te proberen vond Fether. Die trap zou misschien op zijn hoogstens een blauwe plek worden. Veel stelde het niet voor.

De merrie stormde op haar af, Ravena zette zich schrap en ving de klap in haar hals zo veel mogelijk af. De merrie, duidelijk doorgedraaid door het bloed dat ze proefde, dat door haar keel gleed en daar een bittere smaak achter liet, steigerde hoog. Gelijk steigerde Ravena mee, om de grootste ruk te voorkomen. Zo gauw ze kon beet ze de merrie in haar oor, rukte daar aan en rukte ondertussen haar hals uit de hebberige mond van de merrie. Straaltjes bloed vielen op de grond, ze gromde eventjes zachtjes. Draaide haarzelf gelijk om, trapte de merrie een paar keer. Weer draaide ze haarzelf om, greep de merrie bij haar neus haar tanden sloten zich hard om de neus van de merrie, ze trok de neus naar achteren en steigerde toen, waardoor de merrie geen goede kans had om in te grijpen natuurlijk bestond die kans nog steeds. Gelijk mepte ze met haar hoeven en liet al snel los. Om een tegenaanval zo goed mogelijk uit de weg te gaan. Ze draafde een stukje, maakte steigerend een rondje. En stormde op de merrie af, het laatste stuk sprong ze, haar benen sloegen zich om de rug van de merrie, waarna ze haar tanden in haar schoft zette. Heel soms liet ze los om het bloed weg te poetsen. Ravena was in goede conditie, maar de merrie was sterker. Dat was duidelijk. Wellicht was Ravena behendiger. Ze liet los, draaide haar zelf om bokte nog een laatste keer hard tegen de merrie aan, ze voelde een kleine bonk tegen haar hoeven ze had in ieder geval iets geraakt. Toen galoppeerde ze een stukje verder, waarna ze op een meter of vijftig van de merrie bleef staan. Zo had ze nog tijd genoeg om de aanval te ontwijken wat ze ook van plan was om te doen. Weer was haar hoofd dreigend laag, ze keek de merrie kalm aan haar spieren gespannen. De merrie had haar net prima af kunnen maken maar ze had het niet gedaan. Alsof ze genoot van de pijn die Ravena ook haar zou bezorgen, Ravena anders niet. Haar hals deed pijn door de inmiddels niet meer bloedende wond én tijdens het galopperen was ze eventjes gestruikeld, waardoor ze nu ook al niet meer heel goed kon lopen.

Fether voelde al heel snel nadat ze weer op de grond kwam na gestuiterd te hebben een flinke ruk aan haar oor. Ze voelde de vele tanden van de merrie in haar oor grip krijgen. Voor Fether kans had om in te grijpen draaide Ravena zich om en trapte haar flink. Fether moest toe geven. Ze had Ravena misschien wel een beetje onderschat. Maar ze was er nog steeds van overtuigd dat Ravena absoluut niet in staat was haar te vermoorden. In haar hoofd misschien wel, daar wist Fether niks van af. Maar lichamelijk niet. Opnieuw zag Fether dat Ravena om draaide. Deze keer had ze op Fethers neus gemunt. Een flinke ruk volgde toen het paard voor haar steigerdelen met Fethers neus nog tussen haar kaken geklemd. Spetterde bloed kleurden het zand nog roder dan het al was door de vorige bloedstraaltjes die in het rond hadden gevlogen. Ineens draafde Ravena een stukje weg. Gaf ze nou op?! Dat had Fether eigenlijk niet verwacht. Maar het was ook nut zo. Ravena had nog niet opgegeven. Ravena stormde opnieuw op Fether af. Vlak voor ze bij Fether was sprong ze en haar benen sloegen over Fethers rug heen. Fether hapte in het rond, maar de merrie zat precies zo op Fethers rug dat ze uit het bereik van Fethers tanden bleef. Uiteindelijk liet de merrie Fether los. Opnieuw ontving Fether een trap. Opnieuw bewoon Ravena zich weg van Fether. Maar deze keer was het in galop, en bleef ze stil staan. Fether twijfelde geen moment en stormde in volle rengalop op het beest af. Ze beukte zonder enige vaart te minderen tegen het paard aan. Fether had het zo uitgevoerd dat ze haar eigen lichaam geen schade aanbracht. Er zat niet eens een seconde tussen voor Fether een volgende aanval startte.

Ik heb het ff kort gehouden omdat wel dat andere topic nu hebben