VIPSultan snoof de frisse geur van het jonge gras eens op, sloeg zijn blik neer en keek hoe lichtgroene sprieten gras onder zijn hoeven verpletterd werden. Overal waren sporen van andere paarden te zien; maar ook geursporen waren duidelijk aanwezig in het gebied. Er waren dus onlangs nog paarden hierlangs gekomen. Ontspannen vervolgde hij het zandpad dat voor hem uit kronkelde; waar het heen ging wist hij niet, maar Sultan besloot het te volgen tot hij een rustig plekje had gevonden. Eventjes helemaal tot rust komen, zijn hoofd leeg maken en een momentje voor hem alleen. Nadenken over de kudde, aangezien hij graag weer iets verfrissends en nieuws wilde bedenken, om het weer wat aantrekkelijker te maken. Vogels doorbraken de stilte door hun vrolijke liederen hoorbaar te maken, zacht getik was hoorbaar als ze van tak naar tak sprongen en enkele konijnen lieten geritsel horen zodra ze uit hun holletje sprongen, om vervolgens hun zoektocht naar eten van start te laten gaan. Lente, het mooiste seizoen wat er was. Alles kwam weer tot leven, Sultan genoot ervan om dat proces te zien; hij volgde dan ook alles zodra hij eventjes vrije tijd had. Takken bewogen ritmische mee op het ritme van de wind, die ervoor zorgde dat de gevoelstemperatuur minder was dan de werkelijke temperatuur; wat het in het zonnetje toch wat meer dragelijker maakte.
Door de lichte bries waren er lichte klitten in zijn pikzwarte, lange manen gekomen, waardoor hij er wat slordiger uitzag dan dat hij normaal deed. Op dit moment deerde dat hem weinig, aangezien er toch geen enkel paard in de buurt was. Nóg niet dan. Sultan ontspande zijn lichaam nog steeds, stapte op hetzelfde tempo als daarnet over het lange zandpad heen, waar hij nog steeds niet van wist waar het uit zou komen; waar überhaupt zijn eindbestemming zou zijn. Het maakte ook niet uit, alleen de wind die door zijn manen kroelde was al genoeg om zich helemaal op zijn gemak te voelen; de heuvels waren immers altijd al een van zijn favoriete en rustgevende plekken geweest. Hier vond je hem ook het meeste zodra hij wat vrije tijd had, evenals bij de Vallei en de Bossen. Vogels vlogen door de hemelsblauwe lucht, het groene gras kleurde mooi bij de gekleurde bloemen en de enorm hoge bomen zorgde voor her en der een paar grote plekken vol frisse schaduwen. Sultan haalde zijn neus een keer flink op, voelde hoe de zachte lucht zijn neusgaten streelde en vervolgens voelde hij hoe een rilling over zijn ruggengraat liep. Zachtjes sloeg hij zijn staart tegen zijn gifzwarte vacht, de grassprietjes kietelde zijn onderbenen en een aantal vliegen landde op zijn neus. Meteen schudde hij zijn edele, smal gebouwd hoofd waardoor zijn manen weer een beetje terug in model vielen.
De lucht van een paard duwde de zachte geur van het gebied weg, waardoor het leek alsof de paardengeur enorm sterk binnenkwam. Snuivend keek hij even in het rond, besloot toch maar door te stappen en ondertussen omringde steeds meer bomen hem. Tot hij in het kleine bos kwam, wat aangesloten zat aan de heuvels. Stilte, rust; enkel en alleen de liederen van vogels overstemde zijn gedachten, doorbrak de stilte, wat prettig was als je alleen was. Bij elke stap die hij nam leek het alsof de wind toenam, grijze wolken dreven de blauwe lucht weg, creërde meteen een somberdere blik op het gebied. Kleine regendruppels vielen naar de grond, het zonnetje verdween achter de donkere wolken en Sultan liet zijn hoofd een tikkeltje zakken. Even sloot hij zijn ogen, maar zodra hij ze weer opende, zag hij een schim in de verte staan; Sultan kwam tot stilstand en kantelde zijn hoofd een tikkeltje. Afwachtend of het paard hem had opgemerkt.
& Saronse
Door de lichte bries waren er lichte klitten in zijn pikzwarte, lange manen gekomen, waardoor hij er wat slordiger uitzag dan dat hij normaal deed. Op dit moment deerde dat hem weinig, aangezien er toch geen enkel paard in de buurt was. Nóg niet dan. Sultan ontspande zijn lichaam nog steeds, stapte op hetzelfde tempo als daarnet over het lange zandpad heen, waar hij nog steeds niet van wist waar het uit zou komen; waar überhaupt zijn eindbestemming zou zijn. Het maakte ook niet uit, alleen de wind die door zijn manen kroelde was al genoeg om zich helemaal op zijn gemak te voelen; de heuvels waren immers altijd al een van zijn favoriete en rustgevende plekken geweest. Hier vond je hem ook het meeste zodra hij wat vrije tijd had, evenals bij de Vallei en de Bossen. Vogels vlogen door de hemelsblauwe lucht, het groene gras kleurde mooi bij de gekleurde bloemen en de enorm hoge bomen zorgde voor her en der een paar grote plekken vol frisse schaduwen. Sultan haalde zijn neus een keer flink op, voelde hoe de zachte lucht zijn neusgaten streelde en vervolgens voelde hij hoe een rilling over zijn ruggengraat liep. Zachtjes sloeg hij zijn staart tegen zijn gifzwarte vacht, de grassprietjes kietelde zijn onderbenen en een aantal vliegen landde op zijn neus. Meteen schudde hij zijn edele, smal gebouwd hoofd waardoor zijn manen weer een beetje terug in model vielen.
De lucht van een paard duwde de zachte geur van het gebied weg, waardoor het leek alsof de paardengeur enorm sterk binnenkwam. Snuivend keek hij even in het rond, besloot toch maar door te stappen en ondertussen omringde steeds meer bomen hem. Tot hij in het kleine bos kwam, wat aangesloten zat aan de heuvels. Stilte, rust; enkel en alleen de liederen van vogels overstemde zijn gedachten, doorbrak de stilte, wat prettig was als je alleen was. Bij elke stap die hij nam leek het alsof de wind toenam, grijze wolken dreven de blauwe lucht weg, creërde meteen een somberdere blik op het gebied. Kleine regendruppels vielen naar de grond, het zonnetje verdween achter de donkere wolken en Sultan liet zijn hoofd een tikkeltje zakken. Even sloot hij zijn ogen, maar zodra hij ze weer opende, zag hij een schim in de verte staan; Sultan kwam tot stilstand en kantelde zijn hoofd een tikkeltje. Afwachtend of het paard hem had opgemerkt.
& Saronse
Laatst aangepast door Sultan op vr 6 apr - 3:45; in totaal 1 keer bewerkt
