summerday

De vogels floten een vrolijk deuntje. De prachtige lentezon scheen hoog aan de lucht. Hij stond bijna op zijn hoogst. Het rustige tempo van het water deed haar ontspannen. Het leek alsof de wereld voor even stil stond. Het was zulk prachtig weer dat ze even vergat dat ze hier in dit sombere land was. Ze vond het weer in italië zoveel keer mooier als hier maar deze lentedag deed haar toch wat twijfelen. De zon scheen heerlijk op je vacht en warmde je helemaal op. Theas schudde haar vacht uit en liet zich op de grond neer ploffen. Stof dwarrelde op. Langs de rand van het meander was enorm veel zand en amper rotsen. Theas genoot ervan. Ze rolde door het zand heen en stond terug recht. Ze schudde haar uit en duizende zanddeeltjes vielen uit haar vacht. Ze brieste zachtjes en keek op terwijl ze iets hoorde. Ze had haar ponyachtige oortjes gespitst naar voren staan. Ze hinnikte zachtjes terwijl ze met haar, redelijk, smalle staart eens tegen haar flanken aan sloeg. Haar hazelbruine ogen stonden nieuwschierig. Haar slanke lichaam was een en al oplettendheid. Haar ponyachtige gezichtje draaide in de richting van het geluid. Ze leek echt een poppetje uit de film als je haar zo zag. De witte aftekening op haar snuitje deed de crèmekleur breken. Voor de rest was ze bijna wit met crème achtige tinten. Ze brieste zachtjes en hield haar hoofd laag bij de grond en iets of wat schuin. Haar neusgaten stonden wijd open. Voorzichtig deed ze een stapje dichterbij. De wind blies een zacht windje door haar witte staart. Ze wiebelde met haar snuit terwijl de wind haar snorharen deed kriebelen. Ze nieste en deed automatisch twee stappen naar achteren door het plotse geluid dat uit haar neus kwam.

Theas' neusgaten stonden wijd open. Meer geuren kwamen haar neus binnen. Ze begon er op te letten welke geuren ze opving. Langzaamaan werd een geur sterker. Het was van een dier, daar was ze zeker van. Geen roofdier want die stank herkende ze uit duizenden. Het leek haar ook geen dier te zijn met slechte bedoelingen want zulke dieren stonken negen kansen op tien ook. Theas probeerde de herkomst van de geur te achterhalen maar echt makkelijk ging dat niet. Ze spitste haar oren. Zo kon ze ook de geluiden beter achterhalen. Ze hoorde het geluid van het kabbelende water van het meander. Ze hoorde vissen omhoog springen uit het water. Ze hoorde de vogels een vrolijk lied zingen, de wind door de bomen ruisen. Het waren rustgevende geluiden. Theas draaide haar oren lichtjes. Ze hoorde hoeven neerkomen op de ondergrond. Het was het typische ploffende geluid van paardenhoeven op zand. Theas keek meteen om naar de richting van het geluid en de geur. Nu kon ze ook de schim zien, de vorm van een paard. Een paard dat groter was als haar. Toch bleef ze rustig staan. Door de geuren en de houding van het paard leek het niet veel slechts in zich te hebben. Theas wachtte af tot de schim zich tot een paard had gevormd. Een witte merrie was het. Ze vroeg wie ze was. Theas bekeek haar eerst even beter. Ze wist dat haar uitspraken vreselijk waren en hoopte dat de merrie het niet al te erg zou vinden. "Ik Theas, en jij?" Vroeg ze nogal onzeker. Ze haatte het als ze fouten maakte in haar uitspraken maar ze wist dat ze ooit ook perfect zou kunnen spreken. Ze werkte eraan en door veel paarden tegen te komen kon ze het ook oefenen. En elke keer ze een paard tegen kwam werd ze zelfzekerder in haar spreken.

De lichte merrie stond voor haar. Theas bekeek haar eens beter. Ze leek ouder te zijn als haar. Een stuk ouder. Nu voelde ze zich nog jonger dan ze zich vaak al voelde. Ze was nog een half veulen voor vele anderen. Terwijl ze eigenlijk al redelijk volwassen was, op sommige momenten na dan. Soms kon ze nog wel eens heerlijk kinderachtig doen en zich als een jong veulen gedragen maar zo was elk jong paard toch? Of dat hoopte zij in ieder geval toch. Je was maar een keer jong en zorgeloos. Dat wist deze merrie goed genoeg en daar profiteerde ze dan ook van. De merrie voor haar leek eerder wijs en had al een deel van haar leven achter de rug. Dat van Theas was nog maar net begonnen in haar ogen. Ze wist dat paarden makkelijk over de dertig konden worden maar dan ging alles moeilijker. Ze had wel vaker oude paarden gezien maar de meesten haalden die leeftijd niet eens. In het wild stond je er uiteindelijk toch vaak alleen voor, zeker als je ouder werd. Meestal waren deze paarden niet snel genoeg meer als er roofdieren aanvielen. Ze vielen dan ten prooi. De kudde rouwde wel om het dier maar kon niet voorkomen dat de ouderen en of zwakkeren zouden sneuvelen op zulke momenten. Een kudde kon niet dage op een en dezelfde plek blijven. Theas zuchtte eens. Waarom dacht ze er ook over na? Het was de cirkel van het leven. Er werden dieren geboren en er stierven dieren. Zo was het altijd geweest, zo is het nog steeds en zo zal het altijd blijven. Oké, ergens vond ze het best eng als ze er zo over nadacht maar zo was het haar wel aangeleerd. Toen hun oude leider was gestorven in een gevecht om de kudde had een nieuwe, palomino, hengst de kudde over genomen. Vanaf toen moesten ze naar hem luisteren. Hij was een stuk jonger als de vorige, oude, leider. Hij had haar verteld wat de cirkel van het leven was. Het was een slimme hengst. Eentje die wel een beetje op haar leek. Soms vroeg ze zich af of het haar vader niet was. Theas had hem altijd rond een jaar of 15 geschat maar hij kon ook iets ouder of jonger zijn.

Theas rukte zichzelf uit haar gedachten en glimlachte toen de merrie zichzelf voorstelde. Ze probeerde de naam te onthouden en zou het voorlopig alleen houden op Ravena. Als haar nederlands beter was kon ze misschien ook haar bijnamen onthouden. Maar voor nu kon ze zich echt beter alleen de echte namen onthouden. Anders zou ze nog een ramp worden in namen en ze gaan vergeten. En ze wou niet ineenkeer voor een paard zijn neus staan die wel haar naam kende maar zij de zijne niet meer. Ze herhaalde de naam Ravena verschillende keren in haar hoofd. De merrie leek op te merken dat ze onzeker had geklonken. shit, waarom merkte bijna iedereen op dat ze zo onzeker was als ze moest spreken. Theas zocht naar haar woorden. "Mijn nederlands ies slecht. Ik onzeker over mijn spreek. Ik maak veel fouten." Zei ze redelijk stil. Damn, ze moest echt meer aan haar nederlands gaan werken want ze schaamde zich er best voor. Maar moest ze een veulen hebben zou die wel de Italiaanse opvoeding krijgen. Al zou het veulen Nederlands spreken, de Italiaanse regels waren nu net wat respectvoller als die van hier leek haar zo een beetje op te vallen.

De merrie voor haar verzonk in gedachte en Ravena liet haar gaan met haar eigen gedachte liet haar denken over het verleden, het heden en de toekomst. Liet haar fantaseren over haar eigen droomland en joost mocht weten waar de merrie eigenlijk over dacht. Over rassen, over kleuren, over geslachten, over gebeurtenissen en verhalen. Over karakters of landschappen. Maar misschien wel over iets simpel als leeftijden en andere van dat soort dingen. Ravena schudde haar hoofd om wel haar gedachte erbij te houden maar ook zij verdween snel met haar gedachte die weg galoppeerde in een noodvaart rende ze naar haar fantasie land. Het land waar de watervallen vrolijk kletterde, waar de graslanden en de meertjes rustig heen en weer deinsde. En waar de wind speelde met de zee, de boomtoppen en de bladeren. Waar manen en staart altijd mysterieus en sprookjesachtig heen en weer danste. En waar in de lente alles volop in bloei stond, waar in de zomer alles fris en groen was, waar in de herfst de bladeren onder je voeten knisperde. En waar in de winter de sneeuw er volop was en een waterig zonnetje scheen. Prachtige landschappen, en niet alleen dat. Het waren ook haar fantasie landschappen, zij had ze in elkaar gezet en ze tot een geheel gevormd, zij had bepaald hoe het er in de seizoenen uitzag. Welke wezens er leefde, en dat kon je wel zien er waren rare wezens hele rare wezens alles wat er op dat moment in haar opkwam. Zij had alles bedacht van het eerste grassprietje tot het laatste zuchtje wind dat er zou zijn kwam alles uit haar fantasie. Ze had bedacht hoe de nog jonge zon over de hemel zijn werk deed in haar fantasie landschap. En iedere keer als ze eventjes niets te doen had werkte ze weer aan het landschap, iedere keer bedacht ze weer iets nieuws en dan ging ze terug naar haar landschap. Haar eigen rijk met de vele rare wezens. En alle konden zij praatte. Stukje voor stukje groeide het en zij kende het precies, ze was gefascineerd door het feit dat zoiets kon enkel in haar gedachtegang. De merrie voor haar begon weer te praten en Ravena werd langzaam wakker uit haar gedachte. Ze luisterde naar de woorden van de merrie en trok één wenkbrauw omhoog. Om hem vervolgens weer naar beneden te laten glijden. ,,Maar dat is toch niets om onzeker over te zijn? Je moet gewoon oefenen net als iedereen.'' Ze wist dat er genoeg paarden waren die haar daar mee zouden pesten enkel omdat ze waarschijnlijk in een andere taal was opgegroeid en het Nederlands niet zo goed onder de knie had. Slap vond Ravena het als je iemand daarom belachelijk zou maken. ,,Hoe lang ben je hier al Theas?''

Ze zwiepte eens met haar haast witte staart. Het weer was goed zo. Ze genoot er best van. Veel beter als die koude van een paar dagen geleden. Al was dit nog niet de temperatuur die Theas wenste. Voor haar mocht het nog warmer worden. Het weer dat zij echt gewend was, was zeker tien graden boven dit. Dan kon ze heerlijk in de zon gaan liggen slapen. Maar dat kon ze niet zolang ze alleen was. Daarom dat ze blij was dat ze in de kudde van Nanami zat. Kon ze nog zorgeloos jong zijn en genieten van haar leven. Ze was nog niet oud genoeg om zich zorgen te moeten maken over vechten en andere zaken. Ze moest nog niets van hengsten weten en had al helemaal geen last van hengstig zijn. Nu kon ze nog genieten en dat deed ze dan ook. Het leven was op bepaalde momenten dan ook echt zorgeloos voor haar. Zeker als ze de kudde gebieden in ging kon ze even zonder zorgen leven. Daar kon ze wel zonder zorgen slapen. Er waren altijd wel paarden van de kudde daar en iedereen hield elkaar wat in de gaten. Het leven als rookie was heerlijk. Ze wachtte wel op haar 'trainer' zoals Nanami had gezegd. Dat was waarschijnlijk een ouder paard dat haar les zou geven en haar alles zou leren. Daar was ze best wel benieuwd naar. Welk paard zou het zijn? Wat voor karakter had het? Zou ze er veel mee samen zijn? Misschien was het een heel aardig paard of juist een heel streng. Theas was er best benieuwd naar. Ze hoopte dat ze het goed zou kunnen vinden met het paard en dat ze bevriend zouden kunnen worden. Ze keek naar de merrie voor haar. Ze vond haar best aardig. Ze was oprecht geïnteresseerd en luisterde naar haar wat ze zei. Ook lachte ze haar niet uit om haar accent, een grote opluchting. Ze haatte het zoal dat ze het echt niet kon. Ze zei dat ze niet onzeker moest zijn over dat haar Nederlands zo slecht was. Theas glimlachte. Je merkte aan haar dat ze wat begon te stralen. Ze was blij dat de merrie er niet op lette. Ze leek er ook geen problemen mee te hebben. Ze had gelijk van het oefenen. 'Dat ies waar. Maar paarden lachen als ik spreken.' Zei ze een beetje teleurgesteld. Ze liet haar oren wat hangen bij de gedachte daaraan. Zij kon er toch niets aan doen dat ze sommige woorden niet goed kon uitspreken of omdat ze haar werkwoorden slecht vervoegde? Ze deed al zo haar best om verstaanbaar te zijn. Ze kende bijna alle woorden maar ze moest ze gewoon leren uitspreken. Ze moest ook haar werkwoorden nog juist leren vervoegen. Ravena vroeg hoe lang ze hier al was. Theas dacht even na. Hoelang was ze hier al? In DH zelf nog niet zo lang maar ze was wel al een paar maanden het Nederlands aan het leren. Ze was jong en leerde dus snel. Amper een half jaar geleden was ze vertrokken in het heerlijke Italië en nu was ze eindelijk hier aangekomen. Ze had de verhalen van paarden gevolgd die naar dit prachtige gebied leidde. 'In Dh niet lang, maar ik Nederlands al oefen 4 maanden.' Zei ze een beetje onzeker. Ze bleef het moeilijk vinden maar deed wel enorm haar best. Met de tijd werd ze beter en dat merkte ze zelf ook wel. Ze was benieuwd hoelang de merrie al hier was. 'Et jij?' Vroeg ze toen. Ze keek de merrie aan met haar prachtige blauwe ogen. Ja, ze was een paardje apart, zeker hier in DH. Cremello paarden kwam je zowieso al weinig tegen en zeker eentje met aftekeningen en blauwe ogen. Ze was best trots op haar uiterlijk en wist ook dat ze aandacht kreeg van hengsten daardoor. Niet dat ze daar aandacht aan besteedde want ze vond nog helemaal niets aan hengsten. Ze wist niet eens wat verliefd zijn was, laat staan een hengst leuk vinden. Ze moest er echt niets van weten, met hun aanstellerig gedrag.