Fine, it was not the intention that I met you

Sunset hief haar kleine hoofd en strekte haar korte beentjes uit. In een snelle galop scheurde ze over de Korenvelden. Het was dus echt een goed idee. Sunset schudde haar hoofd en trok intussen een steel aan de grond. Crossend at ze het op. Na een tijdje stopte ze en keek achterom. Haha, ze had een heel spoor van platte koren achtergelaten. Helaas viel haar op dat de wonden op haar rug er nog steeds waren. Littekens. Van díé hengst. Sunset keek onzeker om haar heen. Wat ging ze doen als ze hem tegen kwam? Hij zou haar echt niet laten gaan? En no way dat ze bij haar leidster ging aankloppen voor hulp! Ze was toch zeker geen watje? Haar hoofd schoot om hoog toen ze een wel heel bekende geur rook. Nee, alsjeblieft niet. Smeekte Sunset. Maar al snel wist ze dat hij er echt was. De bonte hengst. Oke, ze moest nu echt even naar zijn naam vragen. Hij kon niet in haar gedachten blijven als 'de bonte hengst'. Ze zou het wel gewoon kunnen vragen, dat was toch het minste wat hij voor haar kon doen, voor hij haar ging... Nee nee, niet aan denken. Ze ging niet dood. Niet nu, niet vandaag...

[Kaj!]

Het koren kietelde op een onprettige manier. Zijn buik was vooral de pineut, en hij wilde dat hij nooit in dit gebied was geweest. Een zucht verliet zijn mond, zijn ogen rolden omhoog en met trage passen maakte hij zich voort door het gebied. Zijn staart zwiepte tegen zijn flank aan, maar werd deels tegengehouden door het koren. Jezus, wie bedacht zo'n gebied. Wie bedacht zo'n smakeloze plant. Hij was nutteloos, vervelend en het stond alleen maar in de weg. Hij vloekte binnensmonds en zijn oren draaiden zich naar achteren door de ergernis die hij van deze stomme, nutteloze, vreselijke en lelijke plant kreeg.
Een vage vleug van herkenning ging door zijn neusgaten heen, waarna het werd opgenomen in zijn roze bol tentakels die samenhing in zijn kop. Zijn wenkbrauwen - zover hij die had - trokken omhoog. Zijn hoofd kantelde waarbij hij een intelligente kreet omhoog liet komen alsof hij iets bijzonders had ontdekt. Een kleine stuiptrekking trok door zijn bovenlip. Zijn ogen die een blauwe tint hadden vlogen door het korenveld. Hij bracht zijn hoofd naar achteren, waardoor gewrichten in zijn hals even "knak" zeiden. ‘Aah~’ Een kreet van enkele opluchting. Wat voelde het weer eens fijn om dat te doen.
Toen kwam het mokkeltje opduiken dat hij eerder had opgemerkt. Zijn ene oor draaide naar voren. Oh wat leuk om haar te gaan pesten. Misschien kon hij afmaken waar hij mee bezig was in de oorlog. Hij schudde zijn kop, waardoor manen die op zijn hals hoorden te liggen, over zijn oren hingen in smalle pieken. Langzaam naderde hij de merrie, zien tong gleed langs zijn mondhoeken. Prooi, dat was ze. Een gemakkelijke prooi om te manipuleren. En hij was het roofdier. Hummz~ waar wachtte hij op. Zijn kont schudde mee in het regelmaat waarin hij aan 't lopen was. Toen ontblootte hij zijn tanden, het was nog maar een paar meter ver. Zijn tong drukte tegen de achterkant van zijn tanden aan. Het mokkeltje bleef ook nog eens braaf staan. Hij gaf haar de káns om weg te rennen, deed ze het niet. De spieren in zijn achterbenen spanen zich aan, en toen sprong hij met een oerkreet op de merrie af. Hij tackelde haar lichaam en zijn tanden grepen het eerste stuk vel beet dat hij te pakken kreeg. Omnomnom.

Voor ze het wist lag ze op de grond en voelde zijn tanden in haar been. Wild trapte ze met haar benen, hopend om wat te raken. Ze trok zich los en rende weg. Omdat ze kleiner was, kon ze zich nog redelijk verschuilen in het riet, ook al liet ze een spoor van platte koren achter. Ze zichzachte door de koren heen, hopend om hem af te schudden. Ze had geen tijd om achterom te kijken. Rennen moest ze, anders was het met haar gedaan. Hij had echt haar wonden nog wel gezien. Als als hij nu bloed zou ruiken zou dat als een haai werken. En wat dan? Nou, dan was ze er dus geweest. Sunset snelde naar voren, maakte een scherpe bocht en viel. Geschrokken bleef ze liggen, maar toen ze de hengst zag stond ze snel weer op, en liep met trillende benen naar achter. Had haar laatste uur geslagen?