F*ck the goodies

Een spoor van redelijk kleine hoefafdrukken spleet het witte landschap in tweeën. De witte merrie die het spoor veroorzaakte was amper zichtbaar in de sneeuw die bijna dezelfde kleur had als haar vacht. Als je een snelle blik over het geheel zou laten glijden zou het je waarschijnlijk niet opvallen dat er een paard stond. Natuurlijk als je ook maar een klein beetje beter keek zou je Fether al heel vlug zien staan. In de wijde omgeving was niets dan sneeuw zichtbaar. Er lagen alleen hier en daar een aantal niet al te grote rotsblokken.
De kou van de sneeuw waar Fether door heen liep drong tot diep door in haar hoeven. In de rest van dh was de sneeuw al weer een tijdje weg. Maar niet hier. Hier lag het hele jaar door sneeuw, zelfs in de zomer. Dan lag er natuurlijk niet zo'n dikke laag, maar dat er in de zomer al sneeuw lag was al opmerkelijk.
Een ijzig windje streek door haar witte maantop. De haren van haar maantop waaiden daardoor naar achter en bedekten deels haar oren die strak naar achteren lagen. Fethers ogen stonden al bijna even koud als de omgeving om haar heen was. Behalve kilte was er ook een licht duivels tintje zichtbaar in haar ogen. Geen enkel wezen in DH zou twijfelen over de geaardheid van deze merrie. Zelfs een of ander reptiel met een nog kleinere intelligentie dan hij zelf al was zou kunnen onderscheiden dat deze merrie slecht was. Ze had de laatste tijd te veel gezeik van al die goodies aan moeten horen. Als ze vandaag een goodie tegen zou komen zou ze zonder enkele waarschuwing de kop van zijn lijf afscheuren. Oke misschien dat ook weer niet gelijk want dat ging tegen haar eigen principes in, maar ze zou hem er zeker niet ongedeerd vanaf laten komen! Het liefst zou ze vandaag een ander slecht paard tegen komen. Daar had ze zelfs wel een beetje zin in. Tenminste als dat paard haar niet gelijk net als die goedzakjes af zou zeiken, en denken dat hij beter was als haar. Er waren veel slechte paarden die daardoor dachten een slecht paard te zijn, maar dat zag Fether toch wel anders.

-Een slecht paard graag die haar niet gelijk af begint te zeiken -

Nar likte langs haar droge mondhoeken en stampte lomp door de eeuwige sneeuw heen. Eeuwig. Wat een stom woord, niets was voor eeuwig. Nar schudde haar kop, brieste luid en hoorde het galmen door de bergen heen. En toen, toen stond ze stil, elke spier in haar lijf aangespannen, elke vezel verdedigend opgesteld. Ze was apart, dat kon ze zelf niets anders dan beamen, maar ze zweerde dat er ze iets zag, vanuit de verste verte. HOLY.... Sinds wanneer bewoog sneeuw? Nar zweerde op haar eigen leven: Het bewoog.
Nar besloot zich er verder weinig tot niets van aan te trekken en liep verder, vanuit haar ooghoeken de sneeuw nauwlettend in de gaten houdend. Het was uitermate verdacht dat dingen zomaar bewogen, laat staan als er amper wind stond en de lucht enkel een waterig zonnetje liet zien. Nar huiverde toen een koude luchtstroom langs haar roetzwarte vacht gleed en liep verder.
Een eigen vlinder. Een eigen ontsnapping. Nar brieste: Ze was geen vlinder, hoewel ze genoeg had gezien die aan wel aan die eis voldeden, die konden vliegen, weliswaar zonder vleugels maar die de zon lieten schijnen met een enkele glimlach. De roetzwarte merrie moest er meestal weinig van hebben. Haar karakter botste negen van de tien keer met die van hen, zorgde voor uiteenlopende meningsverschillen. Nar won een discussie in die trant vaak, maar nu had ze er simpelweg de zin en de tijd niet voor gehad. De laatste paar dagen niet. De vlinders vlogen voor iemand ze kon grijpen. Ze waren weg voordat iemand zich wanhopig aan hen vast had kunnen klampen. Weg voordat iemand hun duistere kant had gezien, waarvan Nar overtuigd was dat die er zéker was. Ze zorgden voor hun eigen weg, via genoeg duistere paden die nog nooit door een ander belopen waren. Ergens vond Nar dat beangstigend, maar het trok haar. Muggen op azijn: Ze weten dat het slecht is en de dood tot gevolg heeft, maar ze blijven komen en verdronken zichzelf in de kleurloze vloeistof.
Nar snoof toen ze opnieuw de sneeuw zag bewegen. Ze schraapte haar hoef door de sneeuw heen en volgde met haar kogelzwarte ogen het schepsel. Ze dook licht ineen om zo haar zwarte kleur wat minder op te laten vallen, maar kwam toen tot de conclusie dat haar vacht bijna weg zou vallen tegen de donkergrijze rotswand achter haar. Nar kneep haar ogen tot spleetjes en kort klapte haar mond verbaasd open: Het was een paard? Nar spande echter haar spieren weer aan. Wie de verdediging zo snel liet zakken, was gedoemd tot de dood, hoewel ze haar afwerende houding liet zakken zodra ze bij het paard zou staan en zou verruilen voor een sarcastisch, nonchalant masker. Wat had ze te vrezen? Ze was leidster van de Horcrux. Een van de kuddes die zichzelf slecht waagde te noemen. Nar kon niet volmondig bevestigen dat ze slecht was, maar ze zou haar masker zorgvuldig bewaren.
Nar hief verbaasd haar kop op toen ze merkte dat het mormel nog niet eens zoveel groter was. Zo schat, dat gaat gezellig worden. Nar fronste haar wenkbrauwen bij het vangen van de blik van de merrie: Rijp voor de psychiatrische inrichting? Nar besloot dat dit interessant kon worden en liet haar verdedigende houding varen. Wat was dit voor wezen? Nieuwsgierig liet Nar haar blik verder op het mokkel glijden. Ze stapte met een bedrieglijk kalme pas naar de merrie toe.
'Wel wel, wat hebben we hier?' vroeg ze terwijl ze zichzelf de tijd gunde het dier beter te bekijken. Ze was een pony, maar tot Nars ongenoegen niet kleiner dan haar. Het meest aan de kleine merrie vielen haar ogen op. Een vreemd gele tint die Nar niet thuis kon brengen.



[ © Editors - Papillon

Ik hoop dat je er iets mee kan, maar ik wil al een tijdje met Fether RPG-en dus ik laat dit topic niet liggen >D ]

Fether had het paard al langere tijd in de gaten. Het was een niet al te groot zwart paard. Fether schatte de merrie ongeveer even groot als zijzelf. De merrie keek haar steeds met een of andere achterdochtige blik aan. Dan liep ze weer een stukje zonder te kijken, en vervolgens weer diezelfde achterdochtige blik. Wat het probleem van de merrie was wist Fether niet, en ze had ook geen zin om het te gaan vragen. Als de merrie een gesprek wilde moest ze zelf maar naar Fether toe komen. De merrie kwam steeds dichter bij. Verbaasd keek Fether het paard aan. Ze had een schedel op haar hoofd! Een schedel! Zo'n van paard zou ze waarschijnlijk niet snel weer tegen komen! Fether merkte de verdedigende houding van de merrie op, die ze toen ze Fether nog verder naderde weg liet. 'Wel wel, wat hebben we hier?' Zei de merrie terwijl ze Fether nog eens bekeek. Nog steeds bleef Fethers blik strak op de merries schedel hoofd gericht, maar wel met een normale blik, zodat het niet al te veel op viel. Ze richtte zich weer op de vraag die de merrie zonet gesteld had. "Een paard." Antwoordde ze droog. Haar ogen stonden koel, maar niet vijandelijk. Ze stelde zich nooit gelijk vijandig op tegen over een ander paard. Je wist namelijk nooit wat voor paard je voor je had. Stel dat je je gelijk vijandelijk opstelt tegenover een paard waar je het goed mee zou kunnen vinden, maar dan vind dat paard jou een of ander arrogant beest omdat jij je zo opstelt. Daar bereik je dus ook niets mee. "Ik heet Fether als je dat soms bedoelde." Sprak ze op rustige toon. Fether vond het zelf altijd wel handig als je elkaars namen wist. Dat praat ook wel zo makkelijk.

-kortheid