No regrets~

Langzaam slofte ze voort opzoek naar een open plek hier ergens in het bos, een plek waar ze een hinnik kon weergeven, een hinnik kon prijsvragen, een hinnik aan de leider van Utopia. Ze was ontzettend eenzaam na de dood van Amenia en had wel eens behoefte aan iets, aan een soort van gezelschap, het maakte niet uit hoe. Het liefste aan een dier of iets die ze kon vergelijken met Amenia, een vrolijk dier, enthousiast en altijd opgewekt. In spring in het veld zullen we maar zeggen, want dat was een beetje wat Amenia was. Ze had niet vaak gezelschap en ze wist dat ze met een vooral eenzaam leven zou moeten handelen maar af en toe wat gezelschap was natuurlijk altijd fijn. Gezelschap om je verhalen mee te delen, gezelschap dat naar je luisterde.
,,Moeder. ’’
Hoorde ze achter zich, ze stond stokstijf stil, luisterde nog eens naar de woorden die de hengst herhaalde.
,,Moeder ben jij dat?’’
Dit keer waren de woorden harder uitgesproken. Ravena draaide zich langzaam en behoed om, de gestalte die voor haar stond brak haar hart nog meer, hij had haar opgezocht…
,,Waarom. Waarom zoek je me op na datgene wat je me aangedaan hebt. Waarom vraag ik je.’’
Zei ze bars tegen hem. De hengst, drager van de naam Raskal leek te schrikken van haar norsheid en haar botte woorden, hij was het niet van haar gewend. Maar het was zijn eigen fout geweest. Hij had haar pijn gedaan, hij had haar gevoeligste plek weten op te noemen, enkel om eer, om een hogere rang in de grote kudde. En dat had hij voor elkaar hij was nu een van de vier béta’s in de grote kudde van ongeveer tachtig paarden. Ravena haar blik viel op de reusachtige condor naast de hengst, hij was qua breedte groter dan zijn metgezel die Condor. Het was de grootste der roofvogels.
,,Ik zie dat je vriend nog steeds leeft.’’
Zei ze licht minachtend, een toon waarvan ze direct spijt had. Dat dier kon er ook niets aan doen dat hij zo’n walgelijk iemand als metgezel had gekozen, hij wist het waarschijnlijk niet eens. Maar dat veranderde de zaken niet, nee, dat gaf ze zelfs amper een wending. Het ging nu eventjes tussen Raskal en Ravena. Die Condor had er dus helemaal niks mee te maken. En hij zou er waarschijnlijk ook nooit iets mee te maken krijgen. Aangezien Ravena niet van plan was hem te vermoorden, hij had haar niks misdaan en als hij Raskal zou beschermen. Wat hij ongetwijfeld zou doen dan was hem dat niet kwalijk te nemen, dan was het juist goed van hem dat hij dat deed. Ook al zat hij Ravena dan misschien in de weg. Het was zijn plicht als maat om voor zijn maat op te komen.
,,Ravena.’’
Sprak Raskal plots streng, Ravena keek licht verbaasd op maar dat vaagde bijna direct weer weg. Ze was het niet gewend dat haar eigen pleegzoon haar bij haar eigen naam noemde, zeker niet.
,,Ik heb er spijt van alsjeblieft vergeef het me.’’
Klonken zijn smekende woorden. Ravena snoof eventjes verontwaardigd. Wat dacht hij wel niet? Dat ze het nu zo eventjes meteen goed konden maken? Mooi niet dus.
,,Luister Raskal, als ik jou was dan zou ik hem nu heel erg snel peren, want zo makkelijk vergeef ik je dit niet, ik zal het je nooit vergeven. Je kan het net zo goed op mijn kont branden ik zal het je gewoon simpel weg niet vergeven. Je hebt me teleur gesteld, en je deed dit enkel voor jezelf. Ik hoef je niet meer te zien, ik hoef niks meer van je te horen, ik wou dat ik je had laten rotten daar aan de kant van het pad in plaats van je mee naar huis te nemen.’’
Sloot ze haar woorden bot af, de hengst was hiervan duidelijk geschrokken want hij rende meteen weg. Nors schudde ze zich uit en vaagde hiermee haar norsheid weg. Dus half boos half Ravena kalm en zelfverzekerd liet ze een hinnik horen eenmaal in de middag aangekomen bij de open plek in het grote bos.


{{Nanami~}}

Utopia. Niet lang geleden had ze het besloten, ze had geen zin om alleen te zijn, om verveeld te zijn. Daarom besloot ze een kudde te starten, genaamd Utopia. Echter had ze nog geen enkel lid, wat ook haar wat sip maakte. Hoewel dat weinig betekent, wie weet zou ze vandaag het eerste lid kunnen verwelkomen, misschien morgen, of overmorgen, wie weet wel over een week. Vanzelf zou ze de eerste hinnik horen, de hinnik van het waarschijnlijk eerste lid. Haar mondhoeken krulde iets omhoog, rond dat moment schoot er een vogel vlak langs haar hoofd. Haar hoofd schoot omhoog en ze zette een stap naar achteren. Ze wierp een waarschuwende blik op de vogel, nee, niemand maar dan ook niemand zou óóit op haar neerkijken. "Pas op..waar je vliegt volgende keer, oke?" de eerste twee woorden verlieten kil haar mond waarna de volgende woorden vriendelijk en misschien zelfs overdreven schattig haar mond verlieten. Ze keek naar boven, boven de boomtoppen zag je de vogels vliegen. Als ze het goed had kwamen ze uit het Westen, ze zou het makkelijk fout kunnen hebben. Voorderest nam ze de moeite niet zich er in te verdiepen, die vogels mochten doen wat ze willen. Haar hoofd schoot omhoog en haar mondhoeken krulde omhoog, eindelijk, een hinnik.

Ze sloot haar ogen, op die manier kon ze zich beter concentreren op het geluid en waar die vandaan kwam. Toen haar ogen opende stapte ze in de richting van de hinnik, de takjes kraakte onder haar hoeven. Hoe zou het eerste lid zijn, een merrie of hengst? En wat voor karakter? Natuurlijk was ze benieuwd, dat was alleen maar natuurlijk. Wie zou nou niet benieuwd zijn naar het eerste lid? Of ja, het eerste paard dat ze geroepen hadden. De tijd van alleen rondzwerven was voorbij, ze was de leider van Utopia. Hoewel je het nog geen kudde zou kunnen noemen. Het maakte niet uit, ze zou zo het eerste lid kunnen ontvangen, als hij of zij waardig genoeg was. Zodra ze één lid zou hebben zouden de andere snel genoeg volgen, dan zou ze Utopia pas echt een kudde kunnen noemen. Een kudde is zijn leden en de leden zijn de kudde. Zo simpel was het, zonder leden geen kudde, zonder kudde geen leden. Het had met elkaar te maken en was samen verbonden. Ook als ze ruzie zouden hebben zou de kudde uiteen vallen en zouden er waarschijnlijk groepen ontstaan. Dat zou niet gebeuren, hoewel een keer ruzie niet gelijk strafbaar zou zijn, zo duivels was ze ook weer niet.

Een gedaante kwam in zicht, naarmate de witte merrie verder stappen kreeg het vorm en werd de kleur duidelijker. Een merrie en een schimmel, dat was alle informatie die ze tot nu toe over de merrie had. Waarschijnlijk degene die haar geroepen had, dát zou wel het logischt zijn. Ze stopte een meter of 2 voor de merrie en keek haar vriendelijk aan, ze glimlachte naar haar, bijna alsof ze wachte op een antwoord. "Ik neem aan dat jij degene bent die mij geroepen hebt." ze bleef even stil. "Dus je wilt lid worden van Utopia? Ik wil dit eerst duidelijk maken, al zou je het waarschijnlijk al weten. We kiezen géén kant. Ook hebben we nog geen leden en zou jij het eerste lid zijn, ik weet niet of je dat erg zou vinden?" de woorden die ze uitsprak klonken normaal, niet streng maar ook niet uiterst vriendelijk. Maar wel zou dat je er niet ongemakkelijk van werd. Ze was er niet zo streng in, in het leden aannemen. Maar als ze iets verkeerds zouden doen binnen de kudde, wat écht verkeerd was zouden ze geen twede kans krijgen. Waarschijnlijk zou ze deze merrie in haar kudde accepteren, of ze zou nu een totaal slechte indruk op haar moeten maken. "Voor als je het nog niet wist; ik ben Nanami. En wat is jouw naam?" de laatse zin klonk al wat warmer, ze wou niet dat het een koelbloedige kudde was zonder feeling erin. Het moest gezellig blijven en een fijne sfeer hebben, uiteraard lag de sfeer ook aan de leden. Ze glimlachte, deze inrduk was ook belangrijk. De merrie zou nu niet moeten denken dat de kudde een onprettige plek is.

De twee reebruine ogen glansde in het weinige zonlicht dat tussen de bladeren doorscheen. Ze had niet zo snel een roep verwacht, ook niet omdat de kudde niet eens bekend was of iets dergelijks. Natuurlijk had ze andere over Utopia laten weten, bondgenoten zijn iets wat een kudde nodig heeft. Er zijn ook nog 4 andere kudde's, Dénali, Horcrux, Quiet Sparkle en Valkyrie. Wie een bondgenoot was en een vijand wist ze nog niet, eerst zou ze de leiders moeten ontmoeten. Voor die tijd zouden ze volledig neutraal zijn, tuurlijk is Utopia een neutrale kudde maar als ze het nodig hebben zouden ze inderdaad bondgenoten nemen. Ze hief haar hoofd iets toen de merrie sprak. Haar houding was zelfverzekerd, maar ze liet wel respect zien. Perfect. "Aangenaam Ravena, het is een mooie naam" ze glimlachte zoet naar de iets kleinere merrie voor haar, maar veel scheelde het niet. Ze verwerkte elk woord dat de merrie zei goed in haar geheugen, enkele dingen die de merrie zei maakte haar helemaal niets uit. Maar het was wel goed dat ze het zei, ze deed er iniedergeval de moeite voor. "Dat laatste kan me niets schelen, dat zie ik vanzelf wel." zei ze met wat meer toon erin. Ze haalde kort adem, natuurlijk zou ze ook een duidelijker antwoord moeten geven. "Welkom in Utopia." ze glimlachte, haar eerste lid. Voor nu zou ze een Newcomer zijn, net als iedereen die net lid wordt in de kudde, maar als ze haar best deed zou ze een gewoon lid kunnen worden, een merrie die volledig door haar was geaccepteerd. Dat redelijk snel gaan, het verschilt echter wel bij alle paarden en zij was de eerste waarbij ze het kon uittesten. "Aangezien je nieuw bent heb je de rang Newcomer, als je je best doet zul je vanzelf een hogere rang krijgen." ze knikte naar de witte merrie, wachtend op een antwoord. Ze was zeer tevreden om al één lid te hebben, de rest zal vanzelf volgen. Het maakte niet uit of het nog dagen zal duren.

Ze had nu één lid, het verwarmde haar kleine hartje dat diep in haar borstkas was verborgen. Maar een kudde was nóg niets met maar één lid, de rest zal nu wel volgen. Ze keek al uit naar de volgende paarden, hoe die zouden zijn en wat hun inzet zal zijn. Ze moesten uiteraard wat over hebben voor de kudde, anders konden ze net zo goed eenzaam rondzwerven over het gebied. Familie, dat waren ze en zouden ze voor altijd zijn. Geen broers of zussen, neven of nichten, vaders of moeders, maar familie. Even sierde een glimlach de kale uitdrukking op haar gezicht, de wind blies zacht langs haar lichaam en liet haar manen en staart dansen op de wind. De merrie bleef een hele tijd stil, tot haar teleurstelling. Uiteindelijk sprak ze toch, ze schudde even haar hoofd. "Je wordt binnenkort geroepen om de andere kuddeleden te ontmoeten, dat is alles. Bij deze vertrek ik weer." de merrie knikte nog even snel en draaide zich vervolgens om en stapte weg. Op naar het volgende lid. Ze was benieuwd hoe de merrie zich in het vervolg zal gedragen, de eerste indruk van haar was niet bepaald geweldig. Geen motivatie of iet degelijks, wie weet. De volgende keer zal ze haar waarschijnlijk beter leren kennen, tenslotte ziet ze dan hoe ze omgaat met andere kuddeleden. Dát was waarschijnlijk wel het belangrijkste in de kudde. Hopelijk deden zij en de komende leden hun best voor de kudde.

[ Sorry voor inspiratieloosheid. ]