Aislin slofte door een vochtige omgeving. De zon won de laatste paar weken aan kracht en in en vochtige omgeving als deze begon het drukkend te worden. Lente kon je in alles voelen en horen, overal zag ze vogels nesten bouwen en overal rook je de verse bloemen. Af en toe zag je zelfs al een moeder eend door het landschap paraderen, trots zich volledig uitrekkend en over alles een wakend oog laten glijden. Achter haar liepen dan een stuk of vijf donzige bolletjes, uit niet meer bestaand dan een klein snaveltje, twee korte pootjes en een bolletje waarvan niet zeker was of het zijn lichaam was, of zijn kopje. Normaal gesproken maakte lente, het zonlicht en de warmte haar opgetogen, omdat het op de een of andere manier aan haar thuis liet denken. Dit jaar was het anders, dit jaar maakte de herinnering aan thuis haar juist ingetogen en triest. Het levenspad dat ze jaren geleden was ingeslagen, had haar tot nu toe nooit spijt bezorgd, het had haar juist kracht en een gezond gevoel voor avondduur bezorgd. Sinds deze lente begon ze pas de nadelen ervan te zien. Ja, ze begon zelfs heimwee te krijgen. Misschien lag het aan dit land, waar paarden de heersers des natuur leken te zijn. Dat was de reden geweest dat ze hier wat langer was gebleven dan dat ze normaal deed. Normaal galoppeerde ze van het ene landschap in het andere, zonder echt te kijken wat ze voorbij liep, zonder wezens te bekijken en zonder vriendschappen te leggen. Nu begon ze de wilde haren van haar vroege jeugd te verliezen en zocht ze meer achter hetgeen wat ze zag dan dat ze vroeger deed. Toen was iets wat lelijk was gewoon lelijk, nu zoekt ze erachter wáarom ze het lelijk vind. Ze was gaan zien in plaats van alleen maar kijken en daarom begon ze ook contact te leggen met het landschap hier. Ze was gaan rondzwerven en gaan observeren. Meerdere paarden had ze gezien, maar geen van hen was langer dan een gesprek blijven hangen. Geen van de paarden hier leek interesse te hebben in buitenstaanders, alsof ze konden zien dat je niet van hier was. Ze had gehoopt zich hier te kunnen vestigen, hier een nieuw huis te vormen. Terwijl ze zag hoe vogels een nest bouwden en verliefde paarden om elkaar heen drentelde, voelde zij zich alleen en niet in staat haar eigen nest hier te bouwen.
Aislin bracht haar hoofd omhoog. Boven zich had ze gefluit gehoord. Ze zag twee felgekleurde vogels op een tak zitten, de takjes van hun nest ordenend. Een zucht die doordrenkt was van zelfmedelijden, ontglipte aan de witte merrie. Ja, wás het maar zo makkelijk om je ergens te vestigen waar niemand je leek te willen. Sloffend vervolgde Aislin haar pad. Ondanks haar ingetogen en het medelijden met haarzelf, zorgde ze er nog zorgvuldig voor dat ze om modderige stukken heen liep om haar hoeven schoon te houden. Zo nu en dan ordende ze ook haar manen, om er zeker van te zijn dat ze er nog net zo mooi uitzag als ze eigenlijk was. Uiterlijk was zeer belangrijk voor haar. Misschien was dat wel de reden dat andere paarden niet verder dan haar uiterlijk keken en dat ze daarom nooit bleven hangen. Vreemd genoeg leek die reden haar pijn te verzachten, het betekende immers dat zij concurrente was van de paarden die hier geboren en getogen waren, dat ze een mooie merrie als zij niet erbij konden hebben. Met iets meer zelfvertrouwen begon ze tussen bomen te slalommen. Uiteindelijk kwam ze bij een wilg waar alle bomen omheen leken te zijn gegroeid. De takken, zwaar van goudkleurige, kokervormige bloesem, raakte de grond bijna. Alsof het een hut vormde, kon je niet door het bladerdek heen kijken dat volledig om de stam heen was gegroeid. Ze liep erom heen en ontdekte een smal stuk waar het bladerdek dunner was. Daar liep ze doorheen. Binnen de hut van bladeren, was het schemerig donker, terwijl de zon, midden op de dag, uitbundig scheen. Tegen de stam legde ze zich te rustte. Nu ze er zeker van was dat niemand haar in één oogopslag kon zien, maakte haar treurige stemming meester van haar. Plots rolde er een traan over haar wang. Eén traan. Voor zich uitstarend, dacht ze aan het hengst waar dit allemaal mee begonnen was. ‘Goed. Ik ga naar het zuiden, en jij naar het noorden'.
~Open voor iedereen die lange posten (24 regels) typt~
Aislin bracht haar hoofd omhoog. Boven zich had ze gefluit gehoord. Ze zag twee felgekleurde vogels op een tak zitten, de takjes van hun nest ordenend. Een zucht die doordrenkt was van zelfmedelijden, ontglipte aan de witte merrie. Ja, wás het maar zo makkelijk om je ergens te vestigen waar niemand je leek te willen. Sloffend vervolgde Aislin haar pad. Ondanks haar ingetogen en het medelijden met haarzelf, zorgde ze er nog zorgvuldig voor dat ze om modderige stukken heen liep om haar hoeven schoon te houden. Zo nu en dan ordende ze ook haar manen, om er zeker van te zijn dat ze er nog net zo mooi uitzag als ze eigenlijk was. Uiterlijk was zeer belangrijk voor haar. Misschien was dat wel de reden dat andere paarden niet verder dan haar uiterlijk keken en dat ze daarom nooit bleven hangen. Vreemd genoeg leek die reden haar pijn te verzachten, het betekende immers dat zij concurrente was van de paarden die hier geboren en getogen waren, dat ze een mooie merrie als zij niet erbij konden hebben. Met iets meer zelfvertrouwen begon ze tussen bomen te slalommen. Uiteindelijk kwam ze bij een wilg waar alle bomen omheen leken te zijn gegroeid. De takken, zwaar van goudkleurige, kokervormige bloesem, raakte de grond bijna. Alsof het een hut vormde, kon je niet door het bladerdek heen kijken dat volledig om de stam heen was gegroeid. Ze liep erom heen en ontdekte een smal stuk waar het bladerdek dunner was. Daar liep ze doorheen. Binnen de hut van bladeren, was het schemerig donker, terwijl de zon, midden op de dag, uitbundig scheen. Tegen de stam legde ze zich te rustte. Nu ze er zeker van was dat niemand haar in één oogopslag kon zien, maakte haar treurige stemming meester van haar. Plots rolde er een traan over haar wang. Eén traan. Voor zich uitstarend, dacht ze aan het hengst waar dit allemaal mee begonnen was. ‘Goed. Ik ga naar het zuiden, en jij naar het noorden'.
~Open voor iedereen die lange posten (24 regels) typt~
