Ze was trots, trots op haar plekje in de nieuwe kudde. Met grote, stevige passen draafde ze over het gras dat ze plattrapte met haar hoeven terwijl de wind met haar lange zwarte manen speelde.
Het voelde goed, een opluchting, iets zwaars was van haar schouders afgevallen en met een diepe zucht ging ze over in een denderende galop waardoor de grond onder haar lichaam na trilde.
Een luide hinnik galmde over het gebied en ze rende dwars door het frisse blauw dat eerst zo rustig over de steentjes kibbelde en plots omhoog spatte en tegen haar buik, benen en hals sloeg.
Grote bomen vlogen langs haar en ze deed haar best ze allen te ontwijken, als automatisch bleven haar benen bewegen, haar lichaam naar andere plekken bracht en haar wonderlijke dingen liet zien.
Glad blad streek over haar haren en met veel moeite wist ze zichzelf een halt toe te roepen, ze was bijna een meter naar voren gegleden tijdens haar noodstop.
Langzaam draaide ze zich om en snoof alle dichtsbijzijnde geuren op en controleerde ze één voor één, haar hersenen voelden prikkelingen van een paardengeur; een ander was in de buurt.
Sluw staarde ze om zich heen en inspecteerde ze het gebied, op zoek naar het andere paard dat vlak bij hoorde te zijn. SoulSpirit was aardig nieuwsgierig geworden door de andere verschijning, haar reukzintuig zat niet fout, nooit, er moest wel iemand anders zijn.
Vlug draaide ze zich om en draafde- wat een seconde later over ging in dezelfde denderende galop- naar het riviertje waar ze genadeloos door heen was geschoten, maar de onrust in het water was al niet meer te bekennen.
De merrie liet haar hoofd zakken, nipte wat water naar binnen en bleef enkele tellen rustig daar staan te drinken.
Vissen schoten voor haar ogen langs, een klein rood plasje was inmiddels al verschenen; ze had met haar hoeven een vis gedood toen ze door het stroompje rende.
Een brede grijns verscheen op haar gezicht, háhá, dat was haar nog nooit overkomen.
Door dat was ze even afgeleid maar kwam al snel terug bij haar zinnen, ohja, het paard hé. Zonder nog helder na te denken steigerde ze één keer laag, nog een keer wat hoger en de derde keer zo hoog ze kon terwijl ze wild met haar benen maaide.
Toen ze weer neer kwam trilde de grond nog na en dezelfde grijns verscheen nóg breder op haar kop, ze was erg vrolijk vandaag. Nog één keer steigerde ze zo hoog, maaide weer met haar voorbenen maar deze keer schudde ze er met haar manen en hinnikte ze er luid bij.
De geen die hier ook was moest weten dat het SoulSpirit, SoulSpirit was met wie die één het gebied deze keer moest delen.
&&Kai
Het voelde goed, een opluchting, iets zwaars was van haar schouders afgevallen en met een diepe zucht ging ze over in een denderende galop waardoor de grond onder haar lichaam na trilde.
Een luide hinnik galmde over het gebied en ze rende dwars door het frisse blauw dat eerst zo rustig over de steentjes kibbelde en plots omhoog spatte en tegen haar buik, benen en hals sloeg.
Grote bomen vlogen langs haar en ze deed haar best ze allen te ontwijken, als automatisch bleven haar benen bewegen, haar lichaam naar andere plekken bracht en haar wonderlijke dingen liet zien.
Glad blad streek over haar haren en met veel moeite wist ze zichzelf een halt toe te roepen, ze was bijna een meter naar voren gegleden tijdens haar noodstop.
Langzaam draaide ze zich om en snoof alle dichtsbijzijnde geuren op en controleerde ze één voor één, haar hersenen voelden prikkelingen van een paardengeur; een ander was in de buurt.
Sluw staarde ze om zich heen en inspecteerde ze het gebied, op zoek naar het andere paard dat vlak bij hoorde te zijn. SoulSpirit was aardig nieuwsgierig geworden door de andere verschijning, haar reukzintuig zat niet fout, nooit, er moest wel iemand anders zijn.
Vlug draaide ze zich om en draafde- wat een seconde later over ging in dezelfde denderende galop- naar het riviertje waar ze genadeloos door heen was geschoten, maar de onrust in het water was al niet meer te bekennen.
De merrie liet haar hoofd zakken, nipte wat water naar binnen en bleef enkele tellen rustig daar staan te drinken.
Vissen schoten voor haar ogen langs, een klein rood plasje was inmiddels al verschenen; ze had met haar hoeven een vis gedood toen ze door het stroompje rende.
Een brede grijns verscheen op haar gezicht, háhá, dat was haar nog nooit overkomen.
Door dat was ze even afgeleid maar kwam al snel terug bij haar zinnen, ohja, het paard hé. Zonder nog helder na te denken steigerde ze één keer laag, nog een keer wat hoger en de derde keer zo hoog ze kon terwijl ze wild met haar benen maaide.
Toen ze weer neer kwam trilde de grond nog na en dezelfde grijns verscheen nóg breder op haar kop, ze was erg vrolijk vandaag. Nog één keer steigerde ze zo hoog, maaide weer met haar voorbenen maar deze keer schudde ze er met haar manen en hinnikte ze er luid bij.
De geen die hier ook was moest weten dat het SoulSpirit, SoulSpirit was met wie die één het gebied deze keer moest delen.
&&Kai