You chewed me up and spit me out, like I was poison in your mouth.

Het was raar hoe alles in zo’n korte tijd veranderd was. In de afgelopen dagen had hij weer veel tegenslagen gekend, maar toch probeerde hij zijn hoofd omhoog te houden en het positieve eruit te halen. Niet dat dat altijd lukte, maar het was het proberen waard want alleen dat kon hem ervan weerhouden weer terug te vallen naar de oude Sultan. De Sultan die zich altijd depressief voelde, altijd de fouten dingen zei; nu ging het juist zo goed en dat wilde hij graag zo houden. Desondanks zat hij absoluut niet lekker in zijn vel, maar dat was in zijn ogen terecht. Alweer was hij zijn partner verloren door zijn eigen domme fout, waarom hij zovaak met liefde de fout in ging wist hij niet, maar het was aardig frustrerend. Sultan liet even zijn hoofd zakken, snoof de geur van de Woestijn in zich op en vervolgens kneep hij zijn ogen samen. Nutteloos. Dat was het; zijn hele leven was nutteloos geweest tot nu toe. Want wees eerlijk, hij kon nóóit iets goed doen. Misschien was het hem niet gegund, misschien was hij toch niet het paard dat hij dacht te zijn; misschien kwam de oude Sultan steeds meer in hem naar boven zonder dat hij het al die tijd gemerkt had. En misschien.. was hij toch niet zo’n goede leider als hij altijd gedacht had. Want als je zijn verleden bekeek, raakte hij telkens zijn kudde kwijt of pakte die af van andere; en dát noemde zichzelf een goede leider? Hoofdschuddend maakte hij een overgang naar een kalme stap, zijn hoofd nog steeds laag aan de grond hangend. Zijn vacht was dof en her en der was een kleine modderspetter te zien van de reis naar dit gebied. Het was overduidelijk dat het niet goed ging met de hengst. Hélemaal niet goed, want hij merkte zelf dat hij weer aan het terugvallen was.

Sultan wist nog hoe het vroeger ging. Zonder zorgen, geen problemen, geen gebroken harten, geen fouten en absoluut geen schuldgevoelens. Iets wat nu allemaal in een keer op hem af kwam, een enorme last was van zijn schouders gevallen toen hij Pearl had; ze was bevallen van hun kleine Crystall en nu.. Het voelde alsof hij hen allebei kwijt was. Pearl én Crystall. Damn, kort schudde de donker gekleurde hengst zijn edele hoofd, voelde hoe langzaam de energie uit zijn lichaam verdween bij elke stap die hij nam. Paarden zeiden dat hij sterk moest blijven, maar op dit moment was dat onmogelijk. Hij dacht dat hij alles had en zodra hij dat ook écht had, verloor hij meer dan de helft weer. Sultan was in zijn gedachten verzonken, tot een paardengeur de geur van de Woestijn wegduwde; er was een merrie in de buurt voor zover híj wist. Toch was hij niet heel enthousiast, kwam hij tot stilstand en zag een witte schim verschijnen. Right, daar had hij echt heel erg veel zin in nu.

Toch even een topic gemaakt. <3
Nanami hiero. (:

Aãh. De witte merrie wou geeuwen maar besloot het toch niet te doen in angst nog meer vocht te verliezen. Dit was geen fijne plek, tóch moest ze er komen wegens haar 'onderzoek' op de gebieden van Dream Horses. Want welke kuddeleider kan de gebieden nou niet vinden? Dát zou pas falend zijn, daarom besloot ze de geografie van DH maar eens te leren. Het landschap ging continu door, er kwam echt geen einde aan. Het gebied van de slechte paarden, zoiets had ze gehoord maar daar besteedde ze verder geen aandacht aan. Het was veel te warm hier en ze besloot ook snel terugtekeren. Toen, op dat moment dat ze dacht dat ze terug ging stapte ze flink door. Ze moest en zou dit gebied onthouden, de kudde zal ze er echter waarschijnlijk nooit roepen. Alhoewel...ze kreeg een leuk idee voor een activiteit. Een race zou hier wel leuk zijn, het zou ook zwaar zijn maar dat maakte overwinning alleen maar beter smaken. De heuvels waren er ook leuk voor, daar zou ze dezelfde activiteit geven maar dan voor de jongere paarden. Tevreden knikte de witgekleurde merrie over haar geniale idee. Ze begon iets te wennen aan de hitte tot ze een zwart paard zag verschijnen, ze geloofde het niet en dacht dat het een hallucinatie was. Toen schudde ze haar hoofd, dat zal het wel niet zijn. Ze bleef rechtdoor lopen, op die manier zal ze vanzelf tegenover de hengst staan en als ze doorbleef lopen zou ze waarschijnlijk tegen hem aanlopen. Dat moesten ze echter niet hebben. Ze stopte met lopen om zo haar energie te besparen, anders zou ze zo moeilijk kunnen praten. Ze wachtte en wachtte, het leek eeuwig te duren en nog steeds was de hengst niet in de buurt. Toch een hallucinatie? Ze gaf de moed niet op, als ze nu zelf ging lopen zal het twee keer zo snel gaan..toch deed ze het niet. Eindelijk! De hengst leek steeds sneller dichterbij te komen, de witgekleurde merrie spitste haar oortjes. Zou hij van Utopia weten? Of op z'n minst van een witte leider? Of van een nieuwe neutrale kudde? Hij weet het, maar heel veel interesseerde het haar niet. "Mijn naam is Nanami en de jouwe?" sprak ze vriendelijk toen hij dichtbij was. Ze moest toegeven dat ze blij was om een ander paard te zien op deze bijna verlaten plek vol met rotsen, zelden zag je er een beetje gras maar er waren helemaal geen bomen. Het liefst zou ze hier nooit, maar dan ook nóóit meer komen. Helaas kwam dat niet overheen met haar vorige idee, ze keek later wel wat ze deed.

Langzaam maar zeker kwam de witte schim steeds meer zijn kant op gelopen, het liefste was hij omgekeerd; maar zo zat hij nou eenmaal niet in elkaar. Sultan was vriendelijk, was normaal gesproken altijd wel in voor een nieuwe ontmoeting met een ander paard, maar op dit moment zag hij het toch niet zo zetten. Misschien dat het hem wel een beetje opvrolijkte; een ander paard in zijn buurt. Sultan zou het wel even aankijken, als hij er echt helemaal geen zin in had tijdens het gesprek maakte hij dat haar wel duidelijk en zou hij vertrekken. Voor nu deed hij maar een poging een béétje gezellig over te komen. Een luidkeelse zucht glipte tussen zijn lippen door en Sultan liet zijn neusvleugels lichtjes trillen. Zijn manen hingen tot net onder zijn hals; erg lang waren ze dus niet. Kort gleden zijn reebruine ogen over het lichaam van de witte merrie, zodra de zich voorstelde hief hij zijn hoofd wat op. Nanami, was dat niet die leidster van de nieuwe neutrale kudde? Hmpf. Het interesseerde hem op dit moment ook vrij weinig eigenlijk. ‘Sultan.’ Was zijn enige antwoord terug naar de witte merrie toe; nog steeds weinig zin en energie om een fatsoenlijk gesprek met de merrie te voeren. Ook leek hij niet heel erg geïnteresseerd, maar zijn humeur stond er ook absoluut niet naar. Ondertussen had hij zijn aandacht niet meer op Nanami gevestigd, maar om de omgeving rondom hem. Kort gleed zijn blik over het bruinige zand. Her en der stond een plantje, maar veel groen was hier zeker niet te bekennen. Wat ook onmogelijk was, de warmte hier zorgde ervoor dat vele planten hier niet konden groeien. Dat had trouwens ook te maken met de droogte, want in die paar keer dat Sultan hier geweest was had het nog niet een keer geregend. Maar wat deed dat er toe? En alweer dacht hij na over dingen waar hij normaal níet over dacht.

Wat was er toch met hem? Zuchtend schudde hij zijn gehele lichaam, snoof kort en draaide zijn hoofd even van de witte merrie weg. Misschien dat hij haar toch maar iets moest vragen, het was ook best lullig om enkel haar vraag te beantwoorden en verder te zwijgen; normaal zou hij dat ook niet doen. ‘Nanami dus. Aangenaam. Je bent leidster van de nieuwe neutrale kudde, is het niet?’ Zijn stem sprak, terwijl zijn reebruine kijkers diep in de haren waren gericht. Hmmz~. Misschien dat dit nog wel interessant kon gaan worden aangezien zij ook een leidster was. Altijd fijn om wat te weten over de andere kuddes natuurlijk, dat zou alleen maar een voordeel zijn voor de Dénali. Want dat was wat hij wilde, dat de kudde nog actiever zou worden, in ieder geval actiever dan dat hij nu was. Sultan hoorde veel over de nieuwe neutrale kudde, dus hij zou er zeker weten over doorvragen.

Met haar hoofd iets schuin keek ze de zwarte hengst aan, hopelijk wist hij niet dat ze de leider van Utopia was. Daar zal het gewone gesprek gaan, zwakte zal ze niet tonen aan de gene die van haar rang weten. Een zucht glipte tussen de witte lippen van merrie door, gelukkig was er nog hoop. 'Sultan' ze knikte. De naam kwam haar bekend voor, misschien was het haar verbeelding. De puzzelstukjes vielen maar niet op hun plaats, Sultan...Sultan.. het kwam haar té bekend voor. Was er niet een leider die zo heette? Ze had die naam toch een beetje onthouden aangezien hij de enigste mannelijke leider was. Daarom bleef die naam in haar kop hangen, hoe stom kon ze zijn om het te vergeten? Nú wist ze nog niet hoe ze zich moest gedragen. Nogmaals zuchtte de witte merrie, hopelijk viel het Sultan niet op. Want wie zucht er nou twee keer? Of je moet heel verveeld zijn en dat was ze niet. Maar goed, ze kon alleen hopen nu. "Aangenaam, Sultan." op een manier was het komisch dat ze van vele dingen zo'n groot drama maakt, het was gewoon een stom trekje van haar. Net als dat stomme trekje van haar hoofd schudden en knikken terwijl ze met iemand praat, het is gelukkig wel minder geworden, gelukkig.. De stem van de zwarte hengst doorbrak haar gedachte. Shit. Dit keer kon ze wel een zucht onderdrukken. Gelukkig ging het goed met de kudde en hoefde ze zich er dus ook niet voor te schamen, nee dat klopte niet. Ze zal zich nooit voor de kudde schamen, zelfs al maakte ze een enorm grote fout. "Dat klopt. Ik leid Utopia. En jij bent de leider van Dénali, niet waar?" een glimlach sierde haar mond, het was niet vriendelijk maar ook niet vals. Het was ook geen honingzoete of een bittere glimlach. Ze had werkelijk geen idee hoe ze lachte, een neppe glimlach. Dát was het inderdaad, maar hoe zag dat er nou precies uit? Ze schudde bijna haar hoofd heen en weer, maar kon het nog net inhouden. Ze moest inderdaad niet aan zulke dingen denken, het was slecht voor haar gezonheid. Gelukkig was het niet verslavend als cocaïne of alcohol. Zoiets had ze gehoord, ze wist ook niet zeker of het waar was of niet. Dat soort kleine details maakte niet uit.

Eigenlijk was hij best geïnteresseerd in de andere kudde ineens; want het was alleen maar een voordeel als je veel over andere kuddes wist. Of ze veel leden waren, wie ze als bondgenoten hadden en wie als vijanden. Hmmz. Deze merrie moest hij bevriend houden. Dat was alleen maar in het voordeel van zijn kudde en dat was precies wat hij nodig had in deze tijden; aangezien de kudde niet echt lekker liep. Opnieuw bekeek hij de witte merrie nogmaals, nam al haar trekjes in zich op en vervolgens sloot hij eventjes een aantal seconde zijn ogen. Hij moest onthouden hoe ze eruit zag, voor als hij haar nog een keer tegen het lijf zou lopen. Altijd goed om kennis te maken met andere leidsters. Ja, leidsters; want het waren voortaan alleen maar merrie’s die de kudde leidden en hij was de enigste mannelijke leider. Niet dat hij dat erg vond, Sultan vond tussen de merrie’s zijn absoluut niet erg en dat had hij ook nooit erg gevonden, dus hij had niks te klagen. Desondanks voelde het op de een of andere manier toch ongemakkelijk, want merrie’s werden altijd aan de kant gezet als de zwakste, maar nu qua leiderschap waren dat de hengsten. Sultan zuchtte luidkeels, richtte zijn aandacht weer volledig op Nanami en draaide zijn hoofd een klein beetje toen haar stem in zijn oren klonk. Een brede glimlach speelde met zijn lippen, ondertussen was zijn humeur al een stuk beter als voorheen. ‘Klopt, ik ben leider van de Dénali.’

De enigste leider van alle kuddes wilde hij er nog achter zeggen, maar Sultan besloot zijn mond er maar verder over te houden. Alle leidsters wisten wel dat hij de enigste mannelijk was, dus dat hoefde hij ze echt niet meer wijs te maken. Zowiezo was het verder niet bijzonder of zo, maar wel enorm raar voor hem. Eerst waren het bijna alleen maar hengsten en in een korte tijd waren die allemaal ingeruild voor merries. Hmmz. Dat viel eigenlijk ook wel mee, want de Horcrux, Valkyrie en Quiet Sparkle hadden altijd al een vrouwlijke leidster gehad. Dus daar was verder niets veranderd, alleen bij de Dénali; de tweede goede kudde van Dream Horses. Nog steeds sierde een glimlach zijn ruwe lippen, terwijl hij ontspannen op zijn plek stond en zijn achterhoef op rust had gezet; op het moment voelde hij zich aardig op zijn gemak bij de witte merrie. Sultan had zijn hoofd ondertussen alweer recht gedraaid, een tik die hij altijd had als hij met andere paarden communiceerde; zijn hoofd kantelen. ‘Nog gefeliciteerd met Utopia hè. Zoals ik gehoord heb loopt de kudde goed.’ Greens hij richting Nanami. Hij wist zelf maar al te goed hoe het voelde om een goed lopende kudde te leidden, voor hem het beste gevoel dat je kon ervaren, omdat een kudde leiden eigenlijk zijn leven was; iets waar hij altijd voor gestreven had en nu had hij het eindelijk weer. Éindelijk, want wat had hij er voor moeten vechten destijds en nu had hij al een aantal jaren een kudde. Wél samen, maar dat had alleen maar voordelen, aangezien je het dan een stuk rustiger had met hinniken beantwoorden. Zo wie zo geloofde hij sterk in het idee ‘‘Samen sta je sterk’’.