Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » O O S T E N » Het Wilgenwoud » Levend Stratego Festijn!

Levend Stratego Festijn!

+7
Chaitanya
Kát
Itzala
Visual
Sultan
Remember
Magnifico
11 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

1Levend Stratego Festijn! Empty Levend Stratego Festijn! vr 4 mei - 1:06

Magnifico

Magnifico
Administrator

De bomen hadden inmiddels hun bloesems aan de takken hangen. Langzaam liep de merrie tussen de bomen door, op zoek naar een geschikte plek voor de activiteit die ze had gepland. Ze had iedereen welkom geheten, want haar kudde, eerder een clubje te noemen, had niet veel leden. Leden die actief waren. Ze had niet gedacht dat het zó populair zou worden. Twintig paarden hadden zich voor de activiteit aangemeld. En het waren niet eens allemaal goede paarden. Ook slechte paarden. En zelfs Fawn was aanwezig.
Een grijns sierde haar lippen. Ze was zelfs een beetje blij dat ook sommige slechte paarden aanwezig waren. Konden ze eindelijk iets leren van de goede kuddes. Waarschijnlijk kenden ze het begrip 'teamwork' wel. Zelfs als je slecht was, moest je soms wel eens elkaar gebruiken om iets voor elkaar te krijgen. Anders zouden er immers ook geen slechte kuddes aanwezig zijn in Dream Horses..
Ze had een geschikte plek gevonden om het spel van start te laten gaan. Ze zette haar hoef in de aarde van het bos. Het was zacht, gelukkig, anders zou het haar never lukken om een grens te trekken. Langzaam begon ze achteruit te lopen. Het was eerder een vreemd huppeltje, omdat haar hoef deels nog in de grond zat om die lijn te trekken. Halverwege was ze het werk al helemaal zat. Het duurde lang en het was redelijk zwaar. Verdikkie, ze bleef dan toch maar achteruit huppelen, om het resultaat goed te maken.
Yeah~ klaar. Ze keek met met enige bewondering voor zichzelf het eindresultaat. Wat was ze ook weer goed voor zichzelf. Ze draafde naar het einde van de streep, en ging daar als scheidsrechter staan. Hmmmmz~ had ze hier wel genoeg overzicht? Ze draaide haar hoofd alle kanten op. Ach ja man, desnoods ging ze een heuveltje opzoeken om op te staan wist zij veel. Ze mochten gewoon niet verder dan de lijn reek rennen. Maar ze had de lijn heel lang gemaakt, en dan mocht je zover doorrennen als het bos eindigde, maar dat zou wel niet gebeuren. Dán kon ze iedereen wel zien.
Het territorium van team 1 was links van de grens. Het territorium van team 2 was rechts van de grens. Dus team 1 moest zich op hun territorium verzamelen, en team 2 op die van hun. Zo simpel was het. Dan zou zij het startsein geven en dan konden ze als barbaren op elkaar af rennen. Niet iedereen hoefde eerst haar te begroeten, dat zou te lang duren. Ze wilde zo snel mogelijk beginnen, en daarom moesten eerst alle twintig paarden zich gaan verzamelen, en daarom moesten ze zo snel mogelijk deze kant op haasten. Twintig paarden waren niet niks. Was haar kudde maar zo enorm. Zucht~ dromen kon altijd nog.
De merrie hinnikte, luid, maar schriller dan ze normaal hinnikte. Wat boeide het ook, het was voor een belangrijk punt. Namelijk het übercoole levend stratego festijn muhhaha. Nu moesten de paardjes maar snel komen, want dan konden ze snel beginnen. Eigenlijk vond ze het nog een best cool idee van zichzelf.


[Iedereen die zich heeft opgegeven voor "Levend Stratego Festijn" moet meteen komen. BLIKSEMS]
Je verzamelt dus meteen in het territorium van je team, niet eerst naar Magnifico toe komen. Team 1 links van de grens, team 2 rechts van de grens.

http://www.dreamhorses.actieforum.com

Remember

Remember

De bladeren knisperden onder zijn hoeven. Hij brieste eventjes, de vogels waren druk bezig met fluiten. En hier en daar vlogen ze druk fluitend achter elkaar. Enkel om indruk te maken op de vrouwen. Hier en daar kwam hij herten tegen, mannen die pronkten met hun geweien. Hij brieste, dit was natuur zoals natuur was. Zoals het hoorde te zijn. Met een fris windje, niet een stevige koude snijdende wind, die sneeuw voortbracht. Niet de vreselijke regen die altijd heerste in de herfst, waardoor je manen aan je hals plakte. En ook niet de vreselijke warmte van de zomer. Gewoon de perfecte lente, de lente waarin er meer veulens kwamen. Meerdere jonge dieren, of het nou slecht weer was of niet. In de lente was de al aardig oude hengst altijd in een top humeur. Of hij nou slechte paarden tegen kwam of niet. Hij walgde van slechte paarden, maar toch bekroop er altijd een dergelijke angst bij hem binnen als hij er eentje tegen kwam. Een dergelijke angst die hij nu sinds de vreselijke oorlog met de Horcrux had. Toch moest hij toegeven, dat de ene slechte, angstaanjagende was dan de andere. Hij grinnikte eventjes bij de gedachte aan sommige slechte paarden die hij ooit gezien had, van die slechte die dachten dat ze angstaanjagend waren met alleen een emotieloze blik, kil praten en steigeren. Verder deden ze geen ene flikker, dan vond Remember ze eerder schattig dan eng. Zulke liepen hier ook in Dream Horses rond. Zielig gewoon. Een brede glimlach trok rond zijn mondhoeken, zijn ogen twinkelden vrolijk. De Quiet Sparkle nou ja, Magnifico had een soort activiteit georganiseerd voor heel Dream Horses, levend stratego;. Remember kende zijn rang en wist hoe het spel ging. Ook had hij gehoord dat er slechte paarden mee deden, hij grinnikte eventjes. Het zou aardig grappig zijn om te zien hoe de slechtzakjes als malloten achter elkaar aan rende en dan ‘TIKKIE!’ zouden roepen. Zonder elkaar te verscheuren en te verslonsen. Oeh, dat zou nog lastig voor hun worden, met hun regelrechte haat aan de goede paarden en hun wil om hun te vermoorden. Ook wist hij bij wie hij in het team zat. Zichzelf, ene Ravena, Sauron, SoulSpirit, Nanami, Courage, Gemuteerde Teddybeer, Itzala, Coco én Sultan. Die laatste daar was hij het meest blij mee misschien. Altijd leuk om samen met je broer een spelletje te spelen, hij greens. Langzaam kwam het territorium van team 1 in zicht, hij galoppeerde er heen. Blijkbaar als eerste kwam hij slippend tot stilstand en keek rond zijn blik vooral naar het territorium van team 2.

Sultan

Sultan
VIP

Voor zover hij had begrepen, was vandaag het Levend Stratego Festijn van de Quiet Sparkle en hij had begrepen dat het in de Bossen plaats zou vinden. Inderdaad een prima gebied, aangezien het daar íets moeilijker was elkaar te vinden. Met zijn oortjes naar voren gedraaid draafde de hengst richting het Oosten, toen de enorme bomen in zijn gezichtsveld kwamen verscheen een brede grimas rond zijn zwarte lippen. Sultan wist bij wie hij in het team zat en hij wist ook zijn rang al, maar daar mocht hij niets over zeggen. Hij wist niet héél goed hoe het spel in elkaar zat, maar ze zouden vast wel een kleine uitleg krijgen, right? Sultan was in ieder geval al blij dat hij bij zijn broer Remember in het team zat, de rest kon hij eigenlijk niet. Had er wel van gehoord, maar had ze nooit gezien voor zover hij zich kon herinneren. Hmmz, achja; had hij weer een kans om paarden te leren kennen!
Sultan wist dat er ook slechte paarden aan het spel deelnamen, maar dat deed hem vrij weinig verder; ze hadden zich maar te gedragen, anders hadden ze zich niet op moeten geven. Glimlachend naderde hij twéé paarden; Magnifico en Remember. Team één moest aan de linkerkant verzamelen en Sultan draafde dan ook braafjes richting Remember, die al aan de linkerkant stond te wachtten op de andere. Plagend stootte hij zijn broer eventjes aan, het was lang geleden dat hij de witte hengst gezien had en daarom was hij ook blij dat Remember meedeed. Én ze natuurlijk in hetzelfde team azaten. Ontspannen zette hij zijn achterhoef op rust, terwijl zijn reebruine kijkers die van Remember vast hielden. ‘Remember. Dát is lang geleden. Hoe is het?’ Ze moesten toch wachtten, dus konden ze net zo goed even een praatje maken.
Kort geeuwde de hengst even, rekte zijn achterbeen eventjes uit en schuurde vervolgens zijn zwarte hoofd langs zijn voorbeen af. Het was op zich lekker weer, niet te warm en niet te koud; prima voor een spelletje. De paarden hadden dus ook niets klagen. Hij was benieuwd wat voor paarden in team 1 zouden zitten, alleen was het beter als hij de paarden uit team 2 in zich op zou nemen; daar had hij meer aan. Hopelijk zouden de paarden zich snel bij hun teams voegen, zodat ze konden beginnen; hij was benieuwd hoe het allemaal zou gaan en of het met de slechte paarden ook zónder problemen zou verlopen. Hmmz, dat moest hij nog maar eens aankijken. Je wist het immers nooit met ze, de meeste waren vreselijk onvoorspelbaar.

http://twilightgame.actieforum.com

Visual

Visual
VIP

Even denken. Ze zat in een team van meerdere paarden. Kuch, dat was het meest nutteloze feit van de dag. Team van meerdere paarden. In ieder geval wel meerdere paarden die ze kende. Ravena, die kende ze maar al te goed. Ze verheugde zich erop haar weer te zien. Nanami, Vis had haar nog nooit ontmoet, maar ze wist dat zij de Alfa was van de nieuwste neutrale kudde. Het deerde haar hart, omdat Nanami de tweede leider van een neutrale kudde was, die niet Boots was. Boots was voor Vis altijd het voorbeeld geweest, en de leidster. Ze had haarzelf gezworen dat ze zich door niemand anders zou laten leiden dan door Boots. En aangezien ze dood was, werd ze door niemand geleid. Niet dat ze daardoor iets tegen Nanami zou hebben, helemaal niet. Waarschijnlijk zouden ze wel goed met elkaar overweg kunnen. Maar ach, wat wist zij? De rest van het team was haar onbekend, en ze wist ook nog de namen Sultan en Remember. Remember was de partner van Magnifico, organisatrice van de activiteit waar ze met haar vrolijke draf op weg naar toe was, en alfa van de Quiet Sparkle. Aah, ze wist nog de tijd dat die onder leiding stond van Pearl. Nu had Pearl Dénali, samen met Sultan. Oh nee, dat was laatst nog veranderd. Nu had alleen Sultan Dénali, samen met nog iemand, wie was het ook al weer? Kai! Oh ja, die vriendin van Saronse. Tjonge, wat een boel alfa's. Een tekort aan leiding zouden ze niet hebben. Ze wist niet precies wie haar tegenstanders waren, maar wist dat er een paar slechtzakjes tussen zaten. Haha, eens kijken welke ze te grazen kon nemen. Toen ze aankwam, zag ze Magnifico, Sultan en Remember. De laatste twee stonden aan de linker kant van de grens. Was dat hun 'basis'? Oh nee, hun grens, haha. Ze wist niet precies hoe het spel werkte, maar zoals eerder gedacht: Er was geen tekort aan leiding in haar team. Ze zouden samen wel een strategie kunnen bedenken. Zij met haar epic Vis manoeuvre, en de rest met hun eigen... manoeuvre superpower dinges. In ieder geval was het gewoon een leuk spelletje, en daarvoor was het toch? Oh ja, en om het er bij slechtzakjes in te wrijven wanneer ze verloren hadden, of wanneer hun eigen team verloren had: De slechtzakjes in haar team de schuld geven. Jaaaaa, gezellige tijd. Ze omvaarde nog net een paar bomen terwijl ze Sultan en Remember naderde. Had ze Sultan nou wel of niet vaker ontmoet? Oh ja, in de oorlog. Nee, nu geen mooie tijden, mooie tijden. Aangezien de oorlog niet echt een mooie tijd was. Ze knikte in combinatie met een kleine maar zeker niet starre glimlach. Yay voor lol! Waren ze nou een van de eersten? Maar dan moest ze nog zo lang wachten! Ze had gehoord dat er 20 paarden zich voor dit festijn hadden opgegeven, en als die allemaal moesten arriveren. Vis schraapte ongeduldig met haar hoef over de zachte aardegrond. Hmm, bossen. Een gebied waar ze al langere tijd niet was geweest, uit respect voor de goede kuddes en hun territorium. Daar was ze. Het rook er naar goede kudde. Maar ach, het perfecte Stratego-gebied, en het was voor alle lol op de wereld. Ze zouden alle lol op de wereld naar een punt verschuiven en dat zouden de bossen zijn met 10 vrolijk galopperende paarden. Lachend omdat Vis weer een voor de 2000ste keer voorover een koprol maakte. Oh nee, dat gebeurt bij de heuvels, hopelijk hier niet! Ach, het was voor de lol, er was geen angst, alleen blijdschap. En meligheid. Het zou zeker een ervaring worden om niet snel te vergeten.

[ Vis' volledige naam is gecensureerd door Nar in Gemuteerde Teddybeer (voor de lol XD), dus hou daar rekening mee wanneer je V,isual's naam typt XD ]

Itzala

Itzala

Haar hoeven kraakten elk blaadje in de bossen aan kleine stukjes. Itzala hield haar neus bij de grond, afspeurend voor wat te eten. Maar ze had geen honger. Haar blauwe ogen zagen de blaadjes, maar ze kon hen niet zien. Ze was niet blind, ze wilde even geen blaadjes zien. Het drong niet tot haar door. Het waren de bossen waardoor ze heen liep. Ze wist niets te doen, ze had al een tijd uitgerust en...Ze verveelde zich gewoon te pletter. Verschrikt hief ze haar hoofd op, toen ze een nabijgelegen hinnik hoorde. Een steek in haar hoofd waarschuwde haar. Maar haar schrik en angst verdween met haar hoofdpijn al snel, terwijl ze haar benen in actie zette. Niet om te vluchten, maar erop af te gaan. Haar gevoel van verveling was vervangen met een 'Wat krijg ik voor Kerstmis'-gevoel. Een warm gevoel van binnen die je nooit over zou laten gaan. In het Engels? 'Excited', opgewonden. Nou dat was ze zeker. Het Levend Stratego Festijn was begonnen. Het was een activiteit in Dreamhorses met meerdere paarden. Ze werden allemaal, goed of slecht, merrie of hengst, opgedeeld in 2 willekeurige teams. Daarna kon het spel beginnen. Het kostte haar een tijdje om het spel te begrijpen, maar na een kwartiertje erover na te denken, begreep ze het. Rang en team wist ze, ze wist het hele overzicht. Door wie werd het ook alweer georganiseerd? Ene Magnifico. Itzala was niet heel erg betrokken bij de andere paarden in Dreamhorses, maar hoopte contact te leggen met behulp van deze activiteit, en wat meer informatie te krijgen over de cultuur hier. Niet dat er heel veel cultuur was maar... Gewoon de cultuur daar.

Een tijdje later door de bossen gezworven te hebben, rook ze de geuren van meerdere paarden. Ze moest vast in de buurt zijn van waar de hinnik vandaan kwam. Ze brieste zachtjes, met een blij gevoel in haar buik. Eindelijk iets leuks doen. Dat hadden ze niet in haar oude gebied van haat en verdriet en pijn. Aan een spiesje geregen was iedereen die iets verkeerds zei, of iets zei wat haar vader niet beviel. Het was horror, zelfs voor haar, zijn eigen dochter. Misschien was het een goede keuze om toch gevlucht te zijn. Misschien wel ja. Itzala zag, nadat ze de laatste bomen had ontweken, drie paarden in een soort groepje staan. Even denken. Team 1, haar team, was de linker kant. Ah, dan waren dat haar teamgenoten. Ze was vast de newbie hier, ze kende haast niemand. Ze had 1 naam herkend tussen haar teamleden. SoulSpirit. Ze had haar ooit ontmoet, het was een bruine aardige merrie. Fijn om dan tenminste 1 iemand te kennen, niet? Ze kende voor de rest niemand van de kuddes, of de kuddes zelf. Ze wilde nooit meer iets met zulke politiek te maken hebben, en dat zou ze ook nooit meer. Had ze haarzelf beloofd. En om er eentje te joinen, nee. Ze zou nooit meer iets tegen haar wil doen, haar exacte wil. "Ik ben Itzala." Vertelde ze aan de rest van haar team, op een zachtaardige maar neutrale toon, om te laten weten welke rang er bij haar gevoegd was door de organisator. Ze wist van haar team de rangen wel. Er was een witte en een zwarte hengst, die in een of ander opzicht wel op elkaar leken, -ze kon het niet helemaal plaatsen-, en een donkerbruine merrie. Ze zwiepte rustig met haar lange staart heen en weer, terwijl ze wachtte op misschien een tegenstander, en/of een teamgenoot.

6Levend Stratego Festijn! Empty Re: Levend Stratego Festijn! vr 4 mei - 10:27

Kát

Kát

Met grote, lange passen draafde ze naar- welk team ookal weer?
Ohja, team 1.
Ze schudde met haar manen en met enkele bokkensprongen verplaatste ze zich naar de juiste plek en keek ondertussen wat rond.
De kleine merrie keek even rond maar zag niet echt bepaald veel andere paarden voor het team.
Dat stomme verleden had ze speciaal hier voor achter zich gelaten en ze zou zich goed gedragen- nou in ieder geval niet verdrietig ofzo.
Haar ogen vonden een merrie die zich voor had gesteld als Itzala. Eenmaal daar glimlachte ze. ,,Haaii. SoulSpirit.” Glimlachte ze vriendelijk.
Vele gedachten schoten door haar hoofd, vreemd genoeg ging één over boter, en één over boterbloementjes, snel schudde ze de gedachtes weg.
,,Teamgenoot?” Vroeg ze nieuwsgierig aan de donkere merrie die er net voor haar was aangekomen.
Onbekende klanken gleden door haar hoofd en een grijns speelde op haar lippen maar ook die schudde ze snel weg, vreemde bui Soul, vreemde bui.

Voor haar galoppeerde een sneeuwwit veulentje in de zwarte nacht, vreemd genoeg wist ze niet- Spookje!
Wild hinnikte ze naar het kleine diertje en steigerde hoog wel schuddend met haar lange zwarte manen. Het was Spookje echt! Oh ze had haar zo gemist.
Maar die prachtige herinnering was snel weg, want alles stond binnen één tel in lichte laaien, net als het kleine spookje, die als een aswolk met de wind mee werd genomen.

Angstig schrok ze op en keek even verbaasd naar een donkere merrie voor haar, maar voordat ze wou vragen- ‘wie ben jij’- had ze zichzelf al herpakt; Itzala, onbekend, spel, team 1.
Ze schudde even met haar manen en haalde diep adem en glimlachte toen snel.

Sorry, wist niks ;$

Chaitanya

Chaitanya
VIP

Gedachtes van vroeger brandden in haar hoofd. Chaitanya schudde haar hoofd woest, in poging tot alle nare gedachtes weg te krijgen: het hielp niet. De grijze merrie brieste. Oki, ze zat in team 2. Wat liet dit haar denken aan vroeger... Nee, nee, niet aan denken. Het lukte niet. De merrie zag zichzelf weer voor zich, samen met haar mens, dacht terug aan die keer dat ze een bizon achterna gingen die zich uit angst in de rivier had gestort. Chaitanya was in volle galop de rivier in gesprongen, had haar hoofd in de lucht moeten houden omdat het zo diep was en ze zo hard het water in plonsde. Toen het water weer rustig was en Chaitanya wou zwemmen om de bizon in te halen, werd het dier voor haar plotseling gegrepen door een krokodil en bleken er veel meer te zitten. Toen was de merrie in een razendsnel tempo omgedraaid en had een krokodil een schop moeten verkopen. Ze wist niet meer precies wat er daarna was gebeurt en wat haar mens had gedaan, alleen dat iedereen heel trots was geweest. Tijden waar ze nu een moord voor zou doen om weer mee te mogen maken. Nee, niet de held uit hangen, maar omringt zijn door haar familie. Maar ze moest het weer opbouwen, dat wist ze. En dit was een slimme manier geweest om daarmee te beginnen. Meedoen met een open activiteit.
Chaitanya schudde nogmaals met haar hoofd en ging over in galop richting de bossen, waar het zou beginnen. De merrie galoppeerde bijna tegen een boom aan die ze nog net kon ontwijken, en raasde toen in volle snelheid (iets wat ze vaak deed tegenwoordig, in volle galop) door het bos richting de plaats. Ze liet een hert schrikken toen ze voorbij raaste.
Chaitanya merkte, nog voordat ze er was, andere aanwezigheden op. Andere paarden. Ze ging over in een vlotte stap en liep die richting op, maar al gauw merkte ze op dat geen van haar teamleden al aanwezig was. Ze wist dat er enkele badasses in team 2 zaten, wat ze stiekem wel leuk vond. En dat Desolate aanwezig was. Ook leuk, besefte ze. Ze vond het een prettig idee dat er paarden aanwezig waren die ze al kende. En enkele paarden uit haar eigen kudde, maar die zaten waarschijnlijk in team 1. Maar dat gaf niet zoveel.

Courage

Courage

Vrolijk huppelde ze door het bos. Haar hoeven raakten maar lichtjes de grond en ze had er een spelletje van gemaakt om alleen maar op takjes proberen te gaan staan. Ja, Courage was in een beetje een drukke bui, wat op dit moment misschien nog wel van pas kon komen. Ze was immers op weg naar het spel Levend Stratego van de Quiet Sparkle en daar was een beetje veel energie wel handig, omdat je nogal veel moest rennen. Courage wist in ieder geval zeker dat ze niet moe zou worden.

In haar hoofd herhaalde de merrie nog een paar keer in welk team ze zat. Ze was als de dood dat ze het zou vergeten en dan als een of andere idioot in het midden stond rond te dwalen, hopend dat iemand haar zou zeggen bij wie ze in het team zat. Nee, dat zou ze niet laten gebeuren! Team 1, team 1, team 1, dreunde ze op. Ze had het zo ongeveer uit haar hoofd geleerd.

Aangekomen op de plek van bestemming zag ze dat ze tenminste niet de eerste was. Aan de kant van team 1 stonden al ongeveer vijf paarden, maar aan de kant van team 2 zag ze er nog maar één staan. Nou ja, niet haar zorg. Ze liep naar de kant van team 1 en zag dat ze één of twee paarden wel eens had gezien en ook nog wel wist hoe ze heten, maar ze wist niet zeker of iemand van haar team wel enig idee had wie ze was.

“Hallo!” Zei Courage daarom nogal vrolijk. “Ik ben Courage!” Vervolgde ze, terwijl ze naar de paarden keek. Ze zag ook een paar paarden waarvan zijzelf de naam ook niet wist, maar ze hoopte maar dat ze daar achter zou komen in de loop van het spel. Het leek haar een beetje raar om iedereen langs te gaan om de vragen wat hun naam was.

Encantador

Encantador

Een hinnik ging over het land, het teken om te komen naar het festijn waaraan hij zich had deelgenomen. Hij wist zijn rang, wist zijn team. Team 2, hij wist niet zo snel wie er allemaal nog meer in zaten, maar dat maakte hem niet uit. Hij zou vast wel lol hebben, met wie hij ook in het team zat. Hij keek om zich heen, de geur van de bladeren op de grond overheerste niet meer heel erg, zoals dat in de herfst was geweest. Kleine groene bladeren zaten al aan de bomen, een lentezon scheen in de lucht. Er stond een zacht briesje, dus het was een goede dag om echt bezig te gaan met het festijn. En hij had er ook erg veel zin in, een keer kon hij gek uit zijn dak gaan, zonder dat het heel erg opviel. Iedereen zou wel galopperen om achter een ander aan te zitten. Hij zou in ieder geval zich niet laten tikken. Hij wilde een ander tikken, dat was leuk.

Zijn oren draaiden naar voren, al snel zag hij allemaal andere paarden. De meeste stonden aan de linkerkant van de lijn die hij zag. Blijkbaar was dat de grens tussen de twee gebieden. Hij wist dat hij aan de rechterkant moest staan, dat was waar team 2 hoorde te staan. Hij zag dat er nog maar één ander paard stond. Ze zat in dezelfde kudde als hij. Ze had die ene moeilijke naam die hij zich had beloofd te onthouden, maar hij was het weer kwijt. Tanja, iets in die trant. God, wat slecht dat hij het was vergeten. Hij sloot zich aan bij het andere paard. Hoe heette ze nou, Tanja. Zo ver kwam hij nog.. Het was iets met een abnormale klank, vond hij dan, iets aai of ooi achtig. Sjézus! Hij kon zich wel voor zijn kop slaan. Uuwwrgh, nee. Hij moest het weten, hij wilde het weten. Hij moest de namen van zijn kuddeleden wel weten, zijn familie, ooh, wat was hij een enorme oen.

Chaitanya! Ja, hij wist het wel, hij zat er dicht bij, na een poosje dubben wist hij het weer. Een grijnsje werd op zijn lippen afgetekend. Nu vond hij zichzelf heel goed. Hij keek de merrie aan. ‘Hoi Chaitanya,’ zei hij vriendelijk tegen de merrie terwijl hij warm glimlachte. Zijn ogen gleden toen naar de tegenpartij. Nog lang iedereen was er nog niet, maar hij kon wel wachten, dat vond hij prima. Hij keek om zich heen, hij had er echt zin in. Al had hij wel geduld, hij hoopte dat de anderen zouden opschieten. Hij wilde graag beginnen. Hij begon een beetje rusteloos van het ene op het andere been te huppen, op wat energie kwijt te raken.

10Levend Stratego Festijn! Empty Re: Levend Stratego Festijn! do 10 mei - 2:32

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Het was oneerlijk om het kind van Bolleboos ook een Bolleboos te noemen, het kind kon er niets aan doen dat het de dochter was van een.. een… een vies mormel die Eyes had gepaaid met haar verschrikkelijke stank en on-knapheid, en, en, en…
Met een zucht realiseerde ze dat ze akelig grappig jaloers was. Nee, niet grappig. Haha. Nope. Er kwam niet eens een gniffel uit, geen enkele gniffel, geen grijns, geen grap, geen Aaliyahblik in haar ogen als ze naar Bolleboos I en II keek. Bah. Bah. Bah. Bah. Jaloers zijn viel niet mee. Echt totaal niet mee.
Vol zelf medelijden slofte ze over het pad der eenzaamheid, met Eyes aan haar zijde. Eyes was echt de tofste vriend die ze ooit had kunnen wensen en toch, en toch was het niet genoeg. Ze wilde meer. Ze was jaloers dat hij een soortgenoot had gevonden waarbij ze alles konden doen, om precies te zijn; elkaar verstaan, praten, elkaar begrijpen. Het enige wat Aaliyah ooit had kunnen horen van een hért naast Eyes was “Méééh” of hoe die dieren loeiden. Eyes kon “Aaliyah en Eyes” zeggen. Niet hardop maar in haar geest. Ze wist het zeker, Eyes en zij konden op een vreemde manier toch een beetje communiceren al was het gewoon te ingewikkeld en te moeilijk.
Alert draaide ze haar oren naar voren, ze had zich weleens ergens voor aangemeld. Een soort spel waarvan ze wist dat er anderen kwamen die ook meededen en angstaanjagender waren dan zijzelf. Het was.. Hoe heette het ookalweer?
Nu wenste ze dat ze Eyes kon verstaan want hij wist het wel, ze wist het zeker. Die helderbruine ogen. Die intelligente, grote, reebruine ogen. ’Eyes.’ Mompelde ze zachtjes. Haar eigen ogen waren licht samengeknepen terwijl ze zoveel mogelijk vitamine D op zich probeerde te nemen. ’Weet jij nog hoe dat spel heet? Dat ene spel waar we nu naartoe gaan?’ Wat een opluchting dat de Bollebozen niet mee kwamen. Het was egoïstisch, ze wist dat heus wel.
Oke, nu terugkomend op het feit dat de dochter van Bolleboos niet Bolleboos II moest heten, dat was oneerlijk.
Haar blik gleed naar het hert dat achter haar liep, stil en alert, als altijd. ’Jij wet heel toevallig geen naam voor je dochter?’ Haar stem klonk hoopvol terwijl ze nog steeds naar hem tuurde. Het moest iets te maken hebben met Eyes. Iets on-voor-de-hand-liggends. En het was een vrouw. Go women. Dacht ze stiekem in haar hoofd en ditkeer kwam er wél een gniffel vanaf. Opeens wist ze het. Ja. Zeker weten. ’Noses. Of Nose. Noses.’ Ze herhaalde de woorden daarna nog een paar keer, zachtjes mompelend. Heel even voelde ze het gewei tegen haar kont beuken. Beledigd trok ze haar neus op. ’Wat? Het is tenslotte beter dan Bolleboos twéé.’ Oeps. Dat had ze waarschijnlijk nog nooit verteld tegen hem. ’Wow. Sorry. Spijt me.’ Het klonk niet echt alsof het haar speet, wat nog een glimlach opleverde. ’En ík vind de naam wel leuk.’
Eyes snoof protesterend alsof hij wilde zeggen dat ze nog iemand vergat. Gelijk was ze haar goede bui kwijt en keek achterom, haar oren dreigend een centimeter verder naar beneden alsof ze dreigde dat ze ze helemaal verstopte. ’Ik ga die.. die.. die héks geen naam geven.’ Snauwde ze fel naar hem. Haar bruine ogen vlamden en leek zijn blik te willen verscheuren. Aaliyah voelde haast zijn pijn en het kon haar niets schelen, ze gaf die zeekoe geen naam. Never nooit niet. En als ze haar wel een naam gaf dan was het waarschijnlijk zoiets als ‘Graftombe’ of ‘Begraafplaats’. Zoiets. Niet bepaald waar Eyes op zat te wachten natuurlijk.
Aaliyah snoof woest uit en vervolgde haar pad, ze kon niet langer kalm lopen en haar voorbenen plantten zich met zoveel energie de grond in dat het haar haast uitputte en al snel liep ze weer rustig.
Ze hoorde het gesnuif van het grote hert dat achter haar stond.
Argwanend draaide Aaliyah zich om en keek hem in zijn ogen, het leek alsof hij éíste dat ze haar excuses zou aanbieden. Koppig als ze was stak ze haar hoofd in de lucht en sloot haar ogen. ’No way.’ Zei ze hooghartig en ze draaide zich hoog op haar benen om om weer fel weg te benen.
De merrie voelde dat haar felheid weg ebde en liep weer rustiger. Ze haalde diep adem en keek over haar schouder. ’Ik kan zeggen dat het me spijt maar daar heb ik geen zin in. Ze verdient het niet en zeg zelf, het ís een heks. Bovendien doet het mij niks, jou wel, mij niets. Eyes, het spijt me niet eens als ik het zeg en áls ik iets verzin is het zoiets als Graftombe en Begraafplaats. En dat is ook niet gezellig. Bolleboos is leuk.’ Aaliyah dacht eens na. ’Leuk genoeg voor haar tenminste.’ Voegde ze het eraan toe.
Zonder op antwoord te wachten begon ze weer te lopen.
Levend stratego.’
Aaliyah stond voor de zoveelste keer stil terwijl haar ogen naar de zijne flitsten. Dus dat was het. Dat was waar ze naartoe gingen.
Er kwam weer een glimlach op. Haar mondhoeken trilden licht bij die beweging en het koste haar moeite om niet te grinniken.
Haar mondhoeken vlogen weer naar beneden toen Eyes achterom keek. De vieze stank was opeens weer terug. Ze moest haar neus weer laten wassen. ’Wat? Zij bleven toch dáár.’ De afschuw droop van haar stem toen Bolleboos tevoorschijn kwam. ’Eyes! Kíjk naar me.’ Haar ogen waren wijd opengesperd van schok maar ook van woede. Ze begon te trillen. ’Eyes!’ Het was een mengeling van een grom en een snauw. ’Ze moesten daar blijven. Waarom kan het ook nooit gaan zoals ík wil. Bolleboos dit, heksje dát.’ Ze kon het niet helpen dat haar stem van jaloezie oversloeg en haar stem een octaaf hoger was dan dat ze werkelijk wilde.
Eyes rolde duidelijk met zijn ogen terwijl Aaliyah haar oren dieper in haar nek stopte. Haar spieren waren duidelijk aangespannen en haar ogen waren valszwart.
En met de rillingen die over haar rug gleden voelde ze opeens de drang naar iets wat onwezelijk was. Dat Bolleboos wég was. En dan echt weg. Weg van deze planeet. En omdat niemand dat zou doen voelde Aaliyah het als een plechtigheid dat zij daar de keuze voor had. Het lot van het kleine hertinnetje lag in háár handen en dat ging ze binnenkort meemaken ook. Het maakte Aaliyah niets uit dat Eyes dan gepijnigd was en verdrietig. Het kon haar eigenlijk totaal niets schelen. Zijn gevoelens deden haar niets meer.
Ze kon de grijns niet onderdrukken. Het was nog niet eens een kleine, nee het rekte haar hele gezicht uit als dat had gekund.
Eindelijk kwam Eyes in beweging en liep naar Bolleboos. Zijn hoofd stond hoog en ongeschonden van de verwijtende blik die in haar moordlustige ogen stond.
Get a grip of yourself. Siste een ruwe stem in haar hoofd en Aaliyah gehoorzaamde onmiddellijk. Zijzelf had dit dus gewoon onnodig gevonden. Daar was ze blij mee.
Ze haalde diep adem en keek toe hoe de twee onuitgenodigde gasten vertrokken en Eyes weer naar haar terugliep. Zijn grote ogen straalden liefde uit voor Aaliyah. Het liet haar verboteren en ze kon met een enigszinse krachtinspanning haar spieren loslaten zodat haar oren terugfloepten naar voren. een ontspannen glimlachje speelde weer rond haar lippen. ’Eyes. Sorry. Ik zal mezelf onder controle houden met dat beest.’ Nu was zíj de gene die een verwijtende blik kreeg. Met tegenzin nam ze haar rol als onschuldige in en keek zogenaamd beschaamd naar de grond.
Aaliyah was altijd al een goede leugenaar geweest en Eyes trapte er natuurlijk in. Tot haar grote amuzement.
’C’mon.’ Beval ze kort terwijl ze een drafje inzette om sneller bij het spel te komen. Aaliyah had een geheime rol in dit spel wat haar een groot plezier deed. Het plezier weerspiegelde in haar bewegingen.
De palomino was er verder niet met haar gedachten bij. Dit was overduidelijk. Ze had genoeg moeten pikken wat haar zelfbeheersing op de proef had gesteld. Het had zojuist niets gescheeld of Aaliyah had de heks aangevlogen… met dodelijke afloop.
Een huge grijns sierde opeens haar mond en al haar haren op haar lijf glommen opeens van plezier, wel van zwarte plezier. Iets wat het hart zou kunnen breken van haar vrienden van vroeger. Maar het zou het waard zijn. Let the game begin. Fluisterde de sinistere, ruwe stem in haar hoofd, het was dezelfde stem dat haar had teruggeroepen. Feitelijk was het niet eens háár stem. Het was de stem diep in haar. Wat ze altijd in haar rode hart verborg. Maar het was nu lekker veranderd. Langzaamaan werd haar hart minder sappig. Minder bloedrood. Zo’n gevoel had ze dan eigenlijk.

Een rilling ging door haar heen toen ze de schaduw instapte van een boom. Ze besefte dat het slechte weer waarin ze waren vertrokken allang voorbij was gevlogen, dat haar vacht al droog was en dat ze zon op zonkracht 10 stond. Het was zo lekker warm geweest dat ze het helemaal niet door had gehad. Pas nu ze in de eeuwige schaduw van het bos stond, verlangde ze weer naar de open vlakte ergens diep in het bos.
Alleen soms kwam er een glimp van licht door het dichte bladerdek en telkens als dat gebeurde draafde Aaliyah er naartoe en ging een paar minuten stilstaan om haar vacht te laten opwarmen.
Op enkel haar kont zat nog iets dikker haar. Het haar wat maar niet weg wílde leek het wel.
Nu ze eraan dacht; ze had opeens enorme kriebel. Zo’n jeuk. Zo’n bloedhonderige, bloedzuigerige, irriterende jeuk en ze kon zichzelf niet langer meer beheersen en zakte door haar knieën bij de eerste de beste zanderige plek.
Nadat ze was opgestaan voelde ze de opluchting en keek weer met haar helderbruine ogen om zich heen. De geur van meerdere paarden was binnengekomen in de neus en ze probeerde zich nu te oriënteren en te proberen in te schatten waar háár team was. Ze wist wat haar team was; Fawn, Encantador, Amiya, Falcon, Chegyo, Aaliyah, Drain, Chaitanya, Desolate, Painted Black. Ze hoopte inderdaad Fawn te zien, dat die kwam. Aangezien Aaliyah echt werkelijk hoopte dat ze werd toegelaten tot de Valkyrie. Al vreesde ze daar ook wel weer een beetje voor. Maar oke. Dat was dat dan maar. Het was nu een spel. Niets bijzonders.
Verderop zag ze twee paarden staan. En waarschijnlijk waren dat de paarden die ze moest hebben.
Twee maar? Oke. Goed, dan kwamen ze waarschijnlijk nog wel.
Met haar gezicht op ‘pokerface’ stand betrad ze de twee paarden en knikte beleefd. Haar blik was strak gericht op de twee paarden. ’Chaitanya? Desolate? Nee. Encantador?’ Gokte ze met een cool stemmetje. Haar hoofd was rustig geheven en haar blik was starend maar toch niet bedreigend. Koeltjes.


zo onfluttig als maar kan Fufu

WEL SPOILER BEKIJKEN ALS INTRO Levend Stratego Festijn! 11631

11Levend Stratego Festijn! Empty Re: Levend Stratego Festijn! di 5 jun - 5:30

Sauron

Sauron

Hij draaide zijn kop om in een furieuze beweging waardoor zijn oranje vlammende ogen, nu gestreeld door de zonnestralen en daardoor zo intens werden dat het leek of je in een bodemloze put viel, hard als staal werden. De middaghitte leek te bevriezen, zo koel werd de sfeer toen de onverschrokken hengst zijn kop draaide. Wervelende energieën, gevuld met slechte virussen, hingen als een duistere roes rond de hengst heen. Zijn lippen krulden in die blik, die éne waarmee hij zoveel paarden de stuipen op het lijf joeg. Het was onbegrijpbaar, maar tegelijkertijd was het de lach van heer met charme. Sauron was alles behalve lelijk maar het missende oor, zijn half verminkte hoofd en gitzwarte manen die half overeind stonden lieten hem eruit zien als titaan. Eveneens had hij goed wat spieren waardoor menig paard het liefst met een grote boog om hem heen ging.
Plots drongen de akkoorden van een hinnikend paard zijn oor binnen. Zijn kaken spanden en zijn hersens begonnen te werken. Hij probeerde zich te bedenken voor wie roep precies zou zijn en kwam uiteindelijk tot de conclusie dat deze voor hém en voor een groep andere paarden bestemd was. Sauron zou namelijk meegaan doen aan een spel dat men de naam ´levend stratego´ had gegeven. Pwah, misschien was het wel leuk. Hij had er eerlijk gezegd geen fláúw idee waarom hij ernaartoe ging maar een uitdaging was natuurlijk altijd leuk. Want een leven zonder spanningen kon je eigenlijk geen leven noemen.
Zijn oor zwaaide lui heen en weer en hij strekte zijn benen om zijn spieren even te rekken. Hij moest weer aan de bak. Langzaam maakte hij zijn lichaam klaar voor het stukje wandelen richting de plaats waar de hinnik vandaan was gekomen. Eerst droegen zijn benen hem gewoon in een rustige stap maar naarmate zijn spieren warmer waren geworden besloot hij in een actieve draf aan te springen. Het was geen redelijk zonnige dag maar zijn vacht glansde mee dan de afgelopen tijd omdat hij verhaart was en er een dunne zomervacht voor in de plaats was gekomen.
Door de bomen door zag hij al de gekleurde vachten van de paarden, zowel zijn tegenstanders als bondgenoten zouden daar waarschijnlijk in groepen opgesteld staan. Hij greinsde, who knows, misschien werd dit nog wel leuk. De donkere hengst was nu gestopt tussen de andere paarden. Waarschijnlijk was hij een vreemde verschijning met zijn éne oor, rare manen en gewoon de dodende blik die in zijn ogen lag. Hij hoefde niet omhoog te kijken om te bedenken dat sommige paarden hem misschien met angst aankeken, hij wist toch dat dit het geval was. Brutaal gleden zijn ogen van paard naar paard, en maakte hij geen aanstalten om zich galant voor te stellen maar ging hij ruw ergens tussen een paar paarden staan niet lettend op het feit of deze het prettig vonden of niet.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » O O S T E N » Het Wilgenwoud » Levend Stratego Festijn!

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum