old but gold

Saronse dwaalde wat rustig om. De droogde in. En het was hier verdomd heet! Saronse heeft dit gebied nooit eerder bezocht. Hij was echter benieuwd wat voor geheimen dit gebied voor hem had klaarstaan. Hij verplaatste zich op zijn gemak. En keek aandachtig om zich heen. Nieuwsgierig richtte hij zich naar een raar wezen. Het leek op een konijn. Maar dan een zeer groot konijn. Met grote oren. Hij stond stil en bestudeerde het. Dit was vast zo'n haas waar hij ooit eens van gehoord had. En de oren zorgden voor afkoeling het schijnt. Wat een groot beest. Saronse was onder de indruk. Het dier sprong uiteindelijk weg. Ver uit zijn gezichtsveld. Nou ja, hij ging dan maar weer eens verder. De grond was stoffig en hard. De lucht was droog. Dat hij al direct een droge keel had. De zon scheen fel in de lucht. En dat trok zijn zwart/witte vacht maar al te goed aan. Zijn vacht werd ontzettend heet. Je zou er nog een ei op kunnen bakken. Maar Saronse kon echter tegen deze ondragelijk hitte. Zijn vacht was lekker dun. Zijn wintervacht was volledig weg geplukt door de handige vogels die zijn pluizige haren best konden gebruiken voor hun nesten. De vlakte was bedekt met struiken. Ze zagen er echter niet zo smakelijk uit. Het zagen er taaie planten uit. En daar had hij er niet voor. Hij had liever sappig voedsel. Lekker zacht en zoet, die zijn tong liet tintelen van genot. Hier was het eten schaars. Wat vreemd dat hier toch dieren woonden. Terwijl ze naar betere gebieden konden trekken. Waarschijnlijk zijn ze hier prima op aangepast. Ze voelen zich hier thuis. Saronse keek op. Er drong een paardengeur in zijn neusgaten. Een vreemde geur die hij nooit eerder is tegengekomen. Saronse keek voor zich uit en zag ver ver ver voor zich een stip. Maar als hij heel goed keek zag hij een paard. Ze had hem blijkbaar ook gezien. Hij dacht na wat hij zou doen. Gewoon verder gaan. Of toch maar langs gaan. Natuurlijk kon Saronse het niet laten om toch maar eens te gaan kijken. Wie weet hoe het paard gesteld was. Vanwege deze heette gebied. behoedzaam naderde hij een vreemde merrie. Hij kon duidelijk zien dat dit een zeer oud dier was. Maar hij onderschatte haar absoluut niet. Oude paarden konden best nog sterk zijn. Hij stopte op voldoende afstand voor haar en wierp een rustige blik in haar ogen. Zijn hals was een beetje vochtig vanwege deze ondragelijke hitte. Hij vroeg zich af of de vreemdeling daar ook last van had. "Hallo daar... God, wat een verschrikkelijk heet gebied is dit hier. Zwerf je hier al lang rond?" Saronse zijn stem klonk erg aangenaam. En zijn prachtige ogen keken haar kalm aan. Er kronkelde een zeer rustige glimlach op zijn lippen. Hij wilde geen problemen. Hij zocht alleen contact. En wie weet kon hij nog eens hulp bieden als het paard problemen had.


HIIIIIII

Fontanella zag een paard dichter komen. Haar grijze ogen vernauwden zich nog even. Ze wou zeker zijn dat het wel echt een paard was en geen prairiehond. Zo vanuit de verte zag ze enkel een schim maar naarmate het dier dichter kwam zag ze heel duidelijk dat het een paard was. Pas nu voer de wind de geur van het dier mee. Ze rook dat het een hengst was. Ze had haar oren nog steeds standaard naar achteren gedraaid. Je kon nooit weten van haar in wat voor bui ze was. Ze had altyd een dode blik waar je amper iets uit kon aflezen. Alleen als je haar echt kende kon je haar ogen lezen. Haar houding was altijd afwachtend en trots. Ze was een merrie met een eer en droeg die dus ook met haar mee. Ze had haar hele leve gewerkt en geleefd. Ze vond ook dat ze dan ook respect verdiende van jonge paarden. Ze had een moeilijk karakter maar als je haar echt kende zou je zelfs dat makkelijk vinden. Ze was een speciaal geval maar als je haar een keer had gezien zou je daar zeker van zijn. Het jonge dier hield op een veilige afstand halt. Hij liet duidelijk zien dat hij gewoon contact wou maken. Fontanella knikte lichtjes om te laten zien dat ze zag dat hij niet wou vechten. Zijn stem weerklonk, een blik in haar ogen. Ze bleef koeltjes staan. De wind speelde met haar licht grijs wordende staart. Haar prachtige grijze ogen wierpen een blik op het paard voor haar. Ze glimlachte kortjes, zonder enig geluid te maken. Haar grijs wordende snuit bewoog een klein beetje. Ze wachtte rustig af tot ze antwoord zou geven. "Zeker dat dit een warm gebied is" Sprak ze rustig. De moederlijke kilte weerklonk in haar stem. Ondanks dat hij kil was bleef het moederlijke erin zitten. Ze kon er niets aan doen. Ze was een merrie die geboren was om voor jonge dieren te zorgen. Ze had wel vaker jonge veulens op gevangen waarvan de moeder dood was gegaan en dat Fontanella hen had leren opgroeien. Ze was ook een koningin in verhalen vertellen. Ze was er ook oud genoeg voor. Meestal waren delen van de verhalen echt gebeurd maar sommige verzon ze ook gewoon. Een deel van het verhaal mocht verzonnen zijn, ze kon veulens toch geen griezelverhalen vertellen? "Wat noemt u lang jongeheer?" Vroeg ze daarna op rustige toon. De warmte in haar stem kwam naar boven. Toch speelde er rond haar lippen een vals grijnsje, haar oren naar achteren gedraaid. Je kreeg totaal geen vat op haar. De rest van haar houding was uitnodigend maar door haar valse grijns en haar oren kon je ook denken dat ze een badass was. Fontanella was geen een van allen. Ze was niet goed, niet slecht, niet neutraal. Ze was een soort appart en daar moest je maar mee leren leven.

Saronse staarde nog eventjes om zich heen. De droogde heerste hier duidelijk. De zon stond hoog in de hemel en brandde fel. Feller dan hij gewoon was. Zijn ogen werden eventjes tot spleetjes gevormd. Vanwege die felheid. Er waren zelfs geen insecten. Die werden gewoon weggebrand als ze uit hun schuilplaatsen kropen. Ze waren vast actief als de avond viel en het aan het afkoelen was. Saronse zijn zachtaardige ogen gleden rustig op de vreemde oude merrie. Ze toonde wat vreemde signalen. Ze toonde hem aan dat ze zijn gezelschap had geaccepteerd. Maar toonde toch verontrustend tekenen. Met haar oren naar achteren gericht en een valse grijns dat haar oude gezicht sierde. Maar dat schrikte Saronse niet af. Hij was er toch van overtuigd dat ze toch wel van zijn gezelschap gebruik kon nemen. En oude paarden hadden vaak interessante dingen te vertellen. Zij kende meer wijze woorden en wijze lessen die ze in hun jonge tijden hebben geleerd. Hij had veel respect voor ouderen. Maar ook voor andere dieren. Iedereen verdiende respect. Saronse keek haar geduldig aan en negeerde deze signalen die zelfs misschien niets betekende. Ze had al een paar grijze haren. Ze had een donkere vacht. Wat deed zo'n stok oud paard eigenlijk in zo'n gebied. Dat droog was en op de hel leek te zijn. Een brandende hel. Zelfs zijn hoeven gloeiden pijnlijk van de heette grond. Gelukkig had hij geen voetzolen als die wolven of andere roofdieren. Dat was vast gevoelig om op te lopen. Hun poten verbranden vast. Hij keek haar onderzoekend aan. "Zeker dat dit een warm gebied is" Antwoordde ze. Hij trok nadenkend een wenkbrauw op. Wat was het moeilijk om haar karakter te lezen. Normaal was hij daar best goed in. Maar zij was een echte uitdaging. Maar daar hield hij van. Zijn lange zachte manen streelden zijn gevlekte vacht. Zijn vacht was best interessant om naar te kijken. Met al zijn rare vormen. Wie weet vond je wel een figuur. Saronse kon het zelf niet ontdekken. Alleen als hij naar zijn spiegelbeeld keek. Maar daar nam hij echter nooit de tijd voor. Zijn mooie ijs blauwe ogen keken stralend voor zich uit. Zijn ribben waren minder zichtbaar nu. Saronse dwong zichzelf om meer te eten. Ravena had hem echter overhaalt. Wat ze allemaal tegen hem zei was waar. Hij mocht nu niet opgeven. Hij moet helder blijven nadenken en gewoon doorgaan. Wat had hij ontzettend geluk met zijn vrienden. Allen sleepten hem door het leven. En dat maakte het allemaal dragelijker om door te gaan. Saronse was een tijd zo op van de stress en pijn. Dat hij het niet meer alleen kon. "Wat noemt u lang jongeheer?" Weerklonk haar stem. Die zo vreemd in zijn oren klonk. Het klonk zo zacht en vertrouwend. En dan uiteindelijk ook een beetje met een duistere ondertoon. Saronse maakte er zich echter niet druk om. Zijn lippen krulden zachtjes, het sierde zijn knappe hoofd zo wonderlijk. Zijn lange zwarte maantop hing voor zijn ijs blauwe ogen. "Vanaf het begin van mijn geboorte schonken zij mij de naam Saronse. En vanaf het einden zal het ook zo blijven." Weerklonk zijn stem. Dat klonk als een nette jonkheer. "Krijg ik nu ook jouw naam prijs mevrouw?" Weerklonk hij nogmaals. Saronse zwaaide even met zijn staart om toch wat afkoeling te hebben. Opeens viel zijn oog naar een rots. Niet zo geweldig groot. Maar het bood voldoende schaduw voor twee paarden. Mooi! Want straks werd hij lekker krokant. " Kom je met mij mee van deze schaduw gebruik te maken? Die hitte is voor niets goed." Sprak hij wijs. Hij ging alvast naar daar. Ze moest maar zelf weten of ze er behoefte aan had of niet. Saronse stond tevreden in de schaduw en ging verder met zijn vragen. "Zo, wat doe je hier toch in dit vervloekte warme gebied?" Vroeg hij op een rustige toon. Zijn klanken klonken helder in je oren. Niet zo brommend als een mannenstem. Het klonk zachter. Hij keek haar geïnteresseerd aan. Benieuwd naar haar antwoord.

Fontanella zag de twijfeling in de hengst door haar houding. Ze ging met haar tong even over haar droge lippen. Hij zou haar eerste gezelschap worden in lange tijd. Niet dat het paard dat zou merken maar kom. Haar valse glimlach verdween en haar gezicht werd neutraler. Vele paarden zagen haar aan als een vals paard. Gewoon omdat ze haar lichaamstaal niet konden lezen. Het verwarde dieren en dat was haar grootste troef. Ze vond het fascinerend hoe paarden zo wantrouwig konden zijn aan woorden. Ze vertrouwden zo hard op hun instincten en Fontanella was een verwarrend paard. Ze mengde zich met alle soorten paarden. Goedzakjes, neutrale en badass paarden, ze kwam ze allemaal tegen. En dan haar houding, paarden werden er gek van. Ze konden geen vat op haar krijgen. Fontanella vond het heerlijk. Ze moesten geen vat op haar krijgen. De ene moment was ze een schat van een merrie, het andere moment was ze zo bitsig als wat. Het hong er vanaf wat je zei. Je kon haar zien als een slang. Maar vals was ze zeker niet. Je moest haar kennen. Je moest weten wat je kon zeggen of niet. Van paarden die een antwoord klaar hadden moest ze wel iets hebben. Egotrippers waren niet welkom in haar buurt en dat kon ze goed genoeg duidelijk maken. Ze kon goed genoeg vechten en haar woorden waren meestal ook wel duidelijk genoeg. Het paard leek problemen te hebben met de warme temperaturen die hier heersten. Fontanella was een arabische volbloed dus kon tegen de hitte. Haar vacht was zo dun dat ze er amper last van had. Maar ze had zich leren aanpassen en kon nu ook goed tegen de koude. Misschien maar het beste ook. De winters in Dh konden streng zijn en ze had geen zin in koud leiden. Ze bekeek de hengst eens wat beter. Ze was licht gefascineerd door de vormen in zijn vacht. Het was een interessante verschijning vond ze zelf. Zijn blauwe ogen maakten het plaatje van een prachtige jonge hengst compleet. Ze had nog niet echt naar zijn bouw gekeken. Ze vond het op zich best oké alleen was hij aan de magere kant. Als ze jong was geweest had ze het wel geweten. Het was ook een erg beleefd dier, dat vond ze wel aangenaam. Ze knikte toen hij zich voorstelde. Saronse, die naam moest ze onthouden. Ze wist niet of hij een goedzakje was of niet maar daar kwam ze nog wel achter. Als dat ze was zou hij wel enorm in achting zakken. Ze voelde zich meteen een stuk ouder toen hij mevrouw uitsprak. Ze grijnsde lichtjes. Ze zette haar lichaam in beweging en vergezelde hem richting de schaduw. "Fontanella" Sprak ze simpeltjes. Meer moest er niet om gezegd worden. Ze vond een naam niet erg belangrijk. Het was meer het dier zelf dan de naam. Een naam was gewoon makkelijker dan een beschrijving te geven. Ze vond het toch best overbodig. Ze kon er uren over nadenken. Wat haar naar deze plek had gebracht? Dat was een simpel antwoord. "Mijn neus. Ik was eigenlijk op weg naar the ash valley. Een paar herinneringen oproepen. De oorlog terughalen. Het was een prachtige tijd. Zwakkelingen werden afgeslacht, zowel goede als slechte paarden. Twee onverschroken tegenpolen die aan de macht waren. Beiden in hun glorietijden. Cobrazarao aan de ene kant, Amiya aan de andere kant. Wie het beste was? Ik weet het niet. Beiden hadden ze hun zwaktes maar ook een sterktes. Cobrazarao was een uitstekend vechten en was oppermachtig. Het leek wel alsof iedereen respect voor hem had, ook al kenden ze hem niet. Amiya? Ik kende haar niet maar ze zal er zeker ook hebben gehad. Ik heb mij laten vertellen dat ze erg slim was. Verraders waren er ook, die werden naderhand wel afgeslacht door de partij die ze hadden verraden. Zo ging het althans bij de badass paarden. Spijtig dat ik die kans niet heb gehad om er eentje af te maken." Sprak ze rustig. ze staarde voor haar uit met haar steengrijze, prachtige, ogen. Ze wist heus wel dat ze haar eigen vragen had gesteld maar ach, het paard had antwoord gekregen op zijn vraag. Fontanella kon goed vertellen, ze was een koningin in verhalen vertellen. Haar stem klonk moederlijk maar ook o zo kil. Toch was haar lichaam vrij opengesteld buiten haar oren die ze strak naar achteren hield gedraaid. Ze was best een wijze merrie, al vond ze zelf van niet. Ze keek de hengst in een ruk aan. Haar grijze ogen op hem gericht maar ze leek door hem heen te kijken. "en wat bracht u hier?" Vroeg ze met lichtte interesse in haar stem. Fontanella vertelde niet alleen graag verhalen maar kon er ook naar luisteren, zolang ze maar interessant bleven en geen opschepperig of zielig boeltje werden.

Saronse bekeek net zoals de merrie de uiterlijk. Saronse boeide zich echter niet op vanwege het afwisselende karakter van de oude merrie. Ze had een masker op en dat was maar al te duidelijk. Hun ogen ontmoeten elkaar meerdere keren. Ze bekeken elkaar en er gingen allerlei dingen door de gedachten heen. Uiteindelijk vergezelde Fontanella Saronse. Ze liepen rustig de schaduw in. En dat was toch een beter gevoel. Zijn huid gloeide vanwege de brandende zon. De schaduw verlichtte niet veel van deze ondragelijk hitte. Maar het verlichtte toch een kleine deel. De zon haar zonnestralen ontmoeten zijn lichaam niet meer. "Fontanella" Stelde ze zich kortaf voor. Zijn rustgevende ogen werden naar haar grijsachtige ogen gericht en knikte toen. Hij herhaalde het een paar keer zodat hij deze lange naam niet zou vergeten. Maar hij was echter goed in het onthouden van namen. Hij wist alle namen van zijn leden en oude kennissen uit het hoofd. En dat waren er veel. "Aangenaam Fontanella." Antwoordde hij rustig terug. Zijn ijs blauwe ogen schitterden prachtig. Ze waren helder geworden. Maar als je hem echt heel goed kende zag je nog die trieste schittering en uitstraling. Maar Saronse heeft zijn somber gevoel nu al een tijdje weggestopt en probeerde nu gewoon volledig te herstellen voor de reis. Hij moest nu echt fit zijn. Aan zijn spieren moest en niets aan gedaan worden. Die waren al overdreven sterk. Voor een vijf jarige hengst dan. Saronse was pas drie toen hij tot leider werd benoemd. Maar hij nam het met veel plezier aan. Door zijn goede zorgen herstelde de stervende kudde al gauw. Zieke en uitgehongerde paarden werden beter. De zwakke hengsten krijgers werden weer fit en konden hun leider eindelijk eervol dienen. Zoals het hoorde in een normale kudde. Vele leiders wilden enkel leider worden voor rijkdom en macht. De meeste leiders misbruikten hun macht enkel. Saronse zag maar weinig leiders die veel deden om warmte in de kudde te hebben. Hun doel was enkel meer macht. Het lukte Saronse om enkele leiders naar de goede kant te sturen. Hij toonde waar het echt om ging. Hij had zijn zaden geplant en zij deden dat verder. Maar niet alle leiders aanvaarde zijn preek. Er waren er ook die zich beledigd voelden en zich tegen hem begonnen af te weren. Ze waren te naïef. Maar ach, als ze zo wilden zijn. Het zei zo. Zij zullen later wel zien wat voor afschuwelijke daden ze hebben gedaan. Allemaal voor macht. Saronse deed het puur omdat hij echt van zijn kudde hield. Zijn kudde was een plek waar de bastaarden opnieuw konden beginnen, de handicapten die nergens van harte van welkom waren vanwege hun rare uiterlijk. Iedereen werd van harte verwelkomt en ieder genas van zijn pijnen. Van buiten en van binnen. Maar ook normale paarden waren natuurlijk welkom. Iedereen. En ondanks de zwakkere paarden was zijn kudde heel hecht en zeer sterk. Goedheid heerste in allen. En niemand die zijn leider verraadde.

Saronse werd uit zijn eigen gedachten gerukt. Toen hij Fontanella hoorde spreken. Alert luisterde hij naar haar. Zijn ogen werden aandachtig op haar gericht. Zijn gezichtsuitdrukking was neutraal. "Mijn neus. Ik was eigenlijk op weg naar the ash valley. Een paar herinneringen oproepen. De oorlog terughalen. Het was een prachtige tijd. Zwakkelingen werden afgeslacht, zowel goede als slechte paarden. Twee onverschroken tegenpolen die aan de macht waren. Beiden in hun glorietijden. Cobrazarao aan de ene kant, Amiya aan de andere kant. Wie het beste was? Ik weet het niet. Beiden hadden ze hun zwaktes maar ook een sterktes. Cobrazarao was een uitstekend vechten en was oppermachtig. Het leek wel alsof iedereen respect voor hem had, ook al kenden ze hem niet. Amiya? Ik kende haar niet maar ze zal er zeker ook hebben gehad. Ik heb mij laten vertellen dat ze erg slim was. Verraders waren er ook, die werden naderhand wel afgeslacht door de partij die ze hadden verraden. Zo ging het althans bij de badass paarden. Spijtig dat ik die kans niet heb gehad om er eentje af te maken." Hij keek boeiend naar haar verhaal. Dat te maken had met de geschiedenis van Dream Horses. oorlogen. Tussen goed en slecht. Cobrazarao klonk bekend in zijn oren. Een duistere leider met een immense leger. Enkele leden van hem waren zijn slachtoffers geweest. Saronse zijn gezicht was even verstrakt bij die gedachten. Dat was dus een egoïstische leider. Een terroristische maniak. Saronse vond het best interessant om te horen. Omdat hij niet zo veel van Dream Horses afwist. Saronse had het niet zo voor oorlogen en deed altijd zijn best om vrede te bewaarden. Want hij was een karakter dat voor rust en vrede zorgde. Maar soms kon hij dat niet altijd tegen houden en braken ze toch uit. Als het dan niet anders kon en de vijand alsmaar moorden. Dan zou hij zich aansluiten in de oorlog. En hij zou vechten voor wat goed is. "War is an ugly thing, but not the ugliest of things. The decayed and degraded state of moral and patriotic feeling which thinks that nothing is worth war is much worse. The person who has nothing for which he is willing to fight, nothing which is more important than his own personal safety, is a miserable creature and has no chance of being free unless made and kept so by the exertions of better men than himself." Sprak hij wijs. Zijn ogen gleden even weg. Maar ontmoeten de ogen van Fontanella al gauw weer. "Ik heb gehoord dat hier vele oorlogen hebben plaatsgevonden. Dream Horses heeft ook zo veel mengelingen van karakters nietwaar? Goede, neutrale en slechte paarden. Dat verbaast me dan ook niet dat er oorlogen plaats zouden vinden. Soort zoekt soort. Andere soorten zijn walgelijk en onmogelijk te verdragen." Sprak hij alweer wijs. Zo stak de aarde nu ineen. Hij onderzocht Fontanlella en fronste nadenkend. Deze merrie had vast heel veel dingen meegemaakt in haar jonge tijden. "Maar de tijden van nu zijn heel verschillend dan die tijden van nu nietwaar?" Vroeg hij kalm aan de merrie en keek nog steeds in haar aanwezige ogen. Hij ademde rustig. De droge lucht vervulde zijn zuivere longen.

Fontanella's grijze ogen keken uit over het gebied. Het verwonderde haar dat er nog geen prairiehonden rond zwerfden. Meestal waren ze wel opzoek naar een makkelijke hap. En zeg nu zelf, een paard alleen was best makkelijk te overmeesteren met een roedel. Het waren machtige roofdieren waar iedereen voor aan de kant ging. Ze waren sterk in een roedel en konden zo grote prooien overmeesteren. Paarden waren geen roofdieren en toch werden ze vaak gemeden. Ze waren dieren die konden vluchten of in groep samen spanden tegen de vijand. Fontanella zou ook nog durven samenspannen om iemand te verslaan. Je kon het zien als een zwakte, dat was waar. Dat wist ze goed genoeg. Ze wist dat sommige paarden haar zwak vonden. Maar dat was ze niet. Ze was een slimme merrie die haar sterkere kende. Die ging ze dan ook niet vrijwillig gaan opzoeken. En als ze hem al tegen kwam zou ze ook geen gevecht uitlokken. Wel zou ze altijd haar mannetje staan. Ze had geen schrik van wat bijten en slaan. Heel zeker niet. Haar zwart grijze manen werden zachtjes meegevoerd met een zeldzaam briesje dat over het gebied heen ging. Ze genoot er best van. De wind voerde veel vertrouwde, oude, geuren met zich mee. Geuren die ze al in geen jaren meer had geroken. Zalig vond ze het. Fontanella was een vreemd paard. Het ene moment kon ze je de keel door bijten en het andere moment kon ze je haast staan knuffelen. Alles hing af van de eerste indruk en hoe je tegen haar deed. Ging je tegen haar snauwen of haar uitmaken dan kon ze je makkelijk vast hebben. Deed je normaal tegen haar, dan deed ze normaal terug. Eigenlijk was fontanella best een knuffelbeest als je het mij vraagt. Ze kon genieten van af en toe eens een zachte neus tegen haar hals of neus. Ze had veel geleerd in de jaren dat ze leefde. Vroeger was ze een snauwende bitch geweest en nu was ze rustiger.

De hengst wekte haar uit haar gedachten. Ze knikte bij zijn uitspraak. Hij had meer als gelijk. Ze was verbaasd dat hij zo wijs was voor een jong paard. Zelf zou ze zo geen zinnen kunnen bedenken. De hengst ging weer verder. Er waren inderdaad een heleboel soorten paarden hier in DH. Ze grijnsde om zijn opmerking. "Er zijn inderdaad veel oorlogen geweest. Ik heb een groot deel meegemaakt maar de grootste volgens mij was die van cobra tegen amiya. Cobie was een hengst apart. Hij blijft lachwekkend.
Hij blijft zeggen dat hij door en door slecht is." Fontanella moest even lachen. Ze vond het ook werkelijk lachwekkend. Ze lachte de hengst eigenlijk gewoon uit. "Geen enkel paard is door en door slecht en geen enkel paard is door en door goed." Verklaarde de ze nader. Haar blik week even af van de hengst langs haar. De rest van de oorlogen had ze zich wat afzijdig gehouden. Waarom zou ze ook meedoen? Ze vond het allemaal een beetje overdreven die oorlogen. Wouden ze nu echt bewijzen dat ze oerdom waren? Fontanella keek weer naar hem. Of de tijden veranderd waren? Ze wist het niet zeker. "Ik ben pas terug in Dh na een afwezigheid van zeven jaar." Grijnsde ze. "Maar waarschijnlijk zal er veel veranderd zijn. Alles veranderd, zelfs ik. Paarden worden ouder en hopelijk wijzer. Maar jonge paarden nemen het over van de oude, versleten, paarden en beginnen weer opnieuw met een zooitje. Het lijkt alsof ze te dom zijn om van de fouten van de oude te leren." Merkte ze vaagjes op. Fontanella kon uren denken over de cirkel van het leven. Het was een interessant iets. Ze keek nieuwschierig naar Saronse. "En wat bracht jou hier?" Vroeg ze oprecht nieuwschierig aan hem.