Lente

Behoort tot de verhaallijn Vere. Zolang deze verhaallijn niet wordt verstoord, is iedereen vrij te posten. Ik zal voornamelijk ingaan op Anaïs.



De lente rook fris. De combinatie van bloemen, vers gras en de wind waarop deze geuren meevoerden, lieten Aislin even haar problemen vergeten. Ze had willen vertrekken, door gaan met haar reis en misschien koers gaan zetten richting haar thuisland. Niemand had haar hier welkom geheten of interesse in haar getoond, maar nu zag ze dat dat naïef was gedacht. Je moet niet wachten tot iemand vraagt of je mee doet, je moet zelf mee gaan doen. Ooit had iemand haar dat verteld, maar ze kon niet meer op het gezicht van de spreker komen. Plots verrassende een angst haar, dat het een van haar ouders was geweest, en dat ze ze nu al niet meer kon herinneren. Zodra ze aan hen dacht, zag ze hen voor zich, beide stralend wit, voor opspattend zat uit galopperend. Ze waren absoluut niet de leiders van hun kudde geweest, maar ze waren wel gewaardeerde leden. Aislin had het goed gehad, met haar beste vriend, heerlijk weer en paarden die elkaar allemaal accepteerden. Toen was ze weggegaan, op de weddenschap van haar beste vriend zijn ingegaan. Daardoor verliet ze niet thuis met haar veilige omgeving, maar was ze ook haar beste vriend verloren: 'Goed, jij gaat naar het noorden en ik ga naar het westen. Wie het verste komt' en toen waren ze vertrokken, beide in andere richtingen.

Sloffend liep Aislin tussen de laatste paar bomen door. Ze had eerst door en stuk gelopen met treurwilgen, haar alleen maar dieper naar binnen hebben getrokken. Daarna was ze in een bos met loofbomen terechtgekomen en daar een vreemde merrie ontmoet, die, net als zij, veel met zichzelf te doen had. En nu was ze hier. De rivier kronkelde aan haar voeten. Ze stond op de kant aan de buitenbocht van de rivier, waar het water hard stroomde. Ergens verderop in de meander zou je het water makkelijk kunnen oversteken, maar hier in de buitenbocht met het snelle water en in de binnenbocht met het onbetrouwbare zand op de bodem, zou ze het wel uit haar hoofd halen. Haar borst zwol op toen ze diep door haar neus adem haalde. Daarna boog ze haar nek omlaag en dronk enkele slokken water. Ja, zelfs dit water leek verser dan anders te zijn. Ze richtte haar hoofd op, en krulde daarna haar nek naar achter. Met haar tanden en lippen ordende ze haar manen. Daarna waren haar vacht en staart aan de beurd. Ze leek nu net iets meer te stralen dan ze eerst deed, zo in de lente zon. Haar uiterlijk was altijd belangrijk geweest, en nog steeds was ze zo ijdel, dat het haar humeur kan verpesten als je daar iets negatiefs over zei. Toen ze tevreden was, ging ze net weer wat rechten op haar benen staan en stak ze haar neus trots iets omhoog. Hier ademde ze nog eens door haar neus naar binnen. Net als in het wilgenwoud en de bossen, rook ze ook hier allerlei diertje. Ze keerde om en bestudeerde de bomen waar ze zojuist doorheen was gekomen. Ja, inderdaad, daar zat een nestje van een vers vogelpaartje. Aislin spande haar ogen in en glimlachte vertederd. Boven de rand van het nest kwamen al verschillende bekjes tevoorschijn. Ze begon weer te beseffen dat lente nieuw betekende, zowel in de flora als in de fauna. Overal had ze al jonge dieren gezien en zelfs enkele drachtige merries. Het had haar aan het denken gezet en zo had ze geleerd dat, ondanks dat ze het zelf niet roken, hengsten op de een of andere manier meer naar merries toetrokken omdat ze anders begonnen te ruiken. Dat laatste wist ze niet zeker, maar een andere verklaring kon ze niet verzinnen. Een speelse gedachte ging door haar hoofd: Wat nou als ze zelf moeder zou worden? Direct schudde ze voorzichtig haar hoofd, om te voorkomen dat haar manen niet weer door elkaar gingen, en bedacht dat ze er nog niet aan toe was. Nog lang niet.

Ze keek opzij, naar waar de rivier allemaal heen kronkelde. Misschien zal ze deze rivier maar gewoon gaan volgen. Hij moest toch ergens uitkomen in dit land en vanaf daar, besloot ze, zal ze weer verder gaan met haar weddenschap. Dit keer weer met elegante, hoge stappen zoals ze altijd deed. Haar spiegelbeeld in het water volgde haar trouw Aislin kon het niet laten regelmatig opzij te kijken, en het dwong haar bijna nog mooier te gaan lopen dan dat ze al deed en gewend was.

Donkere ogen gleden over de omgeving. Het was lente en niet bepaald zijn lieveling seizoen. Hij hield helemaal niet van de warme zon. Hij was een onweer paard. Elke keer bij het onweer zag je de witte schim rondlopen. Regen en donder maakte het beter dan de warmte. Hij snoof kort en dacht deze keer maar aan één bepaald ding: merrie's. Het was de tijd van dekkingen en veulens. Vele merrie's verlangden naar een eigen veulen en vaak kwam hij dan helpen. Hij had nog maar één veulen en dat was Ventus. Hij was trots op de kleine hengst, maar had hem al even niet meer gezien. Dat was dan ook normaal want hij liep zelf wel binnen en buiten in Dreamhorses. Hij had geen zin om de hele tijd hier te blijven. Soms was er dan ook niets te beleven en moest hij naar buiten toe. De hengst snoof de geuren op en merkte op dat de heerlijkste geur van de wereld in de buurt was. Een grijns sierde zijn lippen terwijl hij nog steeds bleef doorlopen. Zijn manen werden af en toe mee terug getrokken met de wind en dansten een tijd in zijn hals. Zijn spieren stonden gespannen terwijl hij af en toe eens met zijn staart sloeg. Zijn donkere ogen bekeken de omgeving op zoek naar de oorzaak van deze geur. Zijn blik ving al snel beweging op aan de waterkant. Hij stopte met lopen en bekeek het witte paard verderop. Het was best een mooie witte merrie. Hij grijnsde en zette een paar stappen dichterbij. Zijn neus rook de geur harder en hij wist meteen dat dit de merrie was die de geur met haar meedroeg. Ze leek te staren in het water om naar haar eigen spiegelbeeld te kijken. Alsof ze over een paar dingen piekerde en hij kon raden wat. Vele merrie's dachten aan veulens nu en zeker als ze alleen waren. Vulcan snoof luid en draafde sierlijk op de merrie af. Hij remde vlak voor haar af en bekeek haar van ver nog een keer goed. Perfect. Hij snoof zacht en liet zijn hals zakken om wat slokken van het water te nemen. Hij draaide zich voorzichtig om en bekeek de merrie van top tot teen. "Goedendag mooie dame. Met wie heb ik hier enig genoegen?" Zijn stem was zwaar, maar toch hoorde je ook een charmante klemtoon.

Moet nog even terug inkomen ~

Aislin hield verrast in. Ze had niemand horen aankomen, laat staan aan komen draven. Haar eerste reactie was haar spieren aanspannen en weg galopperen, zoals elk paard doet; Nooit leken paarden echt wezens te zijn geweest om te wachten tot het gevaar te dicht bij was gekomen. Aislin was hier nooit een uitzondering geweest, maar het wilde wel eens voorkomen dat haar hersens haar op tijd tegen hielden en haar vertelde dat het niets was om voor te vluchten. Ze bekeek de schimmel terwijl het water naar binnen dronk. Terwijl hij dronk, had de witte merrie de tijd snel eventjes haar manen te ordenen en te overdenken waarom ze niets had gemerkt van zijn opkomst. Plots herinnerde ze zich dat ze vanuit haar ooghoeken sierlijke stappen had gezien, stappen van het rang waaraan de hengst tipte, maar waarin Aislin bedreven was. Het verbaasde haar daarom des te meer, dat ze de hengst voorzichtig om zag draaien, in plaats van sierlijk, zoals zijn eerste bewegingen waren geweest. Al haar overdenkingen verdwenen als sneeuw voor de zon, toen de schimmel haar aansprak. Haar neus kwam net iets verder omhoog dan het al was, toen de hengst haar aansprak zoals ze zichzelf zag en waarvoor ze elke dag werkte; schoonheid. Voordat ze antwoordde, bracht ze haar neus naar beneden. Haar hele hoofd kwam naar beneden, terwijl ze met haar kin haar borst aantikte, haar nek hierbij - en hiervóór - in een sierlijke, hoge boog krullend. Ze was al jaren van haar kudde gescheiden, door haar eigen karakter, maar ze was nooit diens gewoonte en beleefdheden vergeten. Na het gebaar, dat in hun kudde en omgeving werd erkend als een groet, richtte ze sierlijk haar hoofd weer op. Haar amandelkleurige ogen keken twinkelend naar het hengst voor haar. 'Mijn naam is Aislin, dochter van Merdin en Aiva' sprak de melk witte merrie. De zon leek even extra te stralen toen ze de woorden, met een speciaal, mystrieus accent, uitsprak, waarin ze leek te stralen. 'En welk hengst weet schoonheid te herkennen?' vroeg ze daarna, opnieuw met dat accent. Ze leek het niet expres te doen, ze leek het zelfs niet door te hebben. En dat was niet het enige dat ze niet door leek te hebben. Aislin besefte niet dat ze alleen was, afgesneden van de buitenwereld, ingeklemd tussen de hengst en een bocht van de meander, waarin het water te snel stroomde om in te springen. Aislin besefte niet dat ze een geur verspreide die ze zelf niet kon ruiken, maar waar hengsten des te gevoeliger voor waren. Aislin besefte niet dat het seizoen kwaadwillige paarden aantrok. En bovenal: Aislin besefte niet hoe naïef ze was.

Zijn donkere ogen gleden over de witte merrie heen die eerst van plan was om te vluchten. Hij bekeek haar steeds weer terwijl hij van links naar rechts liep. De merrie zat opgesloten in de scherpe bocht van het meander. Hij kende deze plekken veel te goed en ze zou zeker niet in het water springen. Hij had een groot plan in zijn hoofd en dat zou zeker gebeuren. Vulcan snoof die heerlijke geur nog eens op terwijl hij nog steeds wachtte op haar reactie. Zijn staart sloeg heen en weer terwijl hij zijn ogen strak op haar had gericht. Het was best een mooie merrie en toch.. Hij voelde zich aangetrokken tot haar. Nee, verliefd zijn kon hij niet. Vroeger was hij al een paar keren verliefd geweest, vooral op witte merrie's. Hij werd steeds door die witte dieren aangetrokken. Geërgerd sloeg hij met zijn hoef op de grond. Niet verliefd worden. Nep doen kon hij heel goed, maar soms was niet alles nep. Hij schudde even met zijn manen en probeerde het sierlijk te doen. Hij bekeek de merrie nog eens goed die haar héél sierlijk en mysterieus begon te gedragen. Twee dingen waar hij een zwak punt voor had. Hij snoof geïrriteerd en drukte kort zijn oren in zijn nek, maar zodra ze begon te praten richtte hij deze naar voren. Dat accent was prachtig. Hij grijnsde breed om zijn zwakheid te kunnen verbergen en dat lukte. Hij was hier niet om lief te doen en te spelen. Hij was Vulcan. Hij schudde met zijn hoofd en hoorde haar naam. Aislin. Hij knikte en hoorde de vraag van de merrie. "Aislin, aangenaam. Een naam die bij je schoonheid past.Ik ben Vulcan." Zijn stem probeerde hij neutraal te houden. Anders sprak hij te kil of te lief.Dat zou nog harder opvallen.

Alles aan de hengst varrade dat hij gespannen was. Nu sloeg hij met zijn hoef op de grond, dan trokken zijn oren naar achter alsof hij een spier verkrampte. Bovendien stapte hij heen en weer, terwijl Aislin zelf kalm bleef staan. Lag het aan haar als buitenlander? Maakte hem dat boos, of geïrriteerd? Nog altijd kwam het niet in haar op dat het meer een... natuurlijke oorzaak kon hebben. Het laatste wat ze zou beseffen, is dat het niet irritatie was, dat ze dacht te herkennen, maar dat het ongemak was. Met haar nek nog altijd sierlijk gekruld, boog ze iets voor over. 'Gaat heb je liever dat ik vertrek, naar mijn eigen land?' Weer dat accent. Haar ijdelheid verbood haar altijd om onzeker te zijn, maar deze gedachte had al langer door haar hoofd gespeeld. Het gedrag van de hengst leek haar angst alleen maar te bevestigen; de paarden hier wilden geen vreemdelingen. Aislin tilde haar benen hoog op, toen ze alvast wat stappen van hem vandaan zette. Haar houding torende nog altijd hoog de lucht in, gevolgd door haar staart, die ook in een lichte krul achter haar aanwaggelde. Niets verrade dat Aislin, in een vreemde combinatie met haar ijdelheid, voor de verandering ook onzeker was. Enkel haar oren, een spiegel van haar ziel, stonden gespannen naar achter gericht, om er zeker van te zijn dat ze niets deed wat de hengst niet behaagde. Ondanks zijn neutrale klanken, was hij op de een of andere manier dreigend overgekomen. Misschien hoopte ze wel dat het dat was, dat hij het niet had op buitenstaanders. Hij spraak had... Wacht. De witte merrie stond stil. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de witte merrie naast haar. Ze keek haar aan, alsof ze voor het eerst haar spiegelbeeld zag. Vulcan. De naam bezorgde rillingen. Met moeit kon ze ze onderdrukken. Wat ze niet kon onderdrukken, was dat ze móést omkijken. Haar waardigheid bewarend en er vooral voor zorgen dat haar manen niet door de war raakte, draaide ze haar nek om. Daarna draaide ze ook haar lichaam. Een speelse speling lag op haar lippen, eentje die onder dwang van spanning was gevormd. 'Is jouw karakter dan zo explosief?' vroeg ze geïnteresseerd. Ten teken van haar oprechte interesse, maakte ze weer dat teken; Haar nek krulde zich de hoogte in, toen ze met haar kin haar borst kort aantikte. Daarna ontspande ze haar nek ietsjes, terwijl ze haar start wat opsloeg.