Zakkazakkaboy

Nieuwe kudde’s, nieuwe paarden, nieuwe idioten en nieuwe vrienden. Dh was veranderd. Of de nieuwe dingen mooi waren of lelijk, dat was iets wat onbeantwoord blijft. De glazige ogen konden niets meer onderscheiden, geen groen, blauw, rood en wit. De andere kleuren ook niet. Alleen zwart. De leegte. Yeah. Hellyeah.
Met een snelle stap baande een vosse merrie zich door iets wat waarschijnlijk leeg was. Leeg en heet. Broeierig en benauwd. Ze voelde gewoon de warmte omhoog stijgen en het was dan ook niet moeilijk om te constateren dat dit iets van de woestijn was.
Hopelijk grijnsde ze gewoon een beetje normaal want ook dat kon ze niet zien. Haar tanden waren lichtjes ontbloot door de smile die haar mondhoeken omhoog tilde.
De blijheid die haar oplichtte was onverklaarbaar. Ze was al een tijdje geen depressief paard geweest. De donkere leegte om haar heen had even gezorgd voor een sterk gevoel dat ze alleen was, dat ze alleen op de wereld was. Maar daar was ze doorheen, she survived. That’s all.
Amani had gehoord van de nieuwe neutrale kudde; Utopia geleid door de voor haar onbekende Nanami. Was best grappig nu ze erover nadacht;
Amani en Nanami. Leek op zich wel op elkaar, de namen.
Met een zwiep kwam haar staart neer op haar flank en gelijk vielen de licht geklitte haren weer naar beneden, eerst stootten ze even tegen haar hakken aan voordat hij licht heen en weer slingerde om vervolgens weer zo goed als stil te hangen, ondanks het feit dat ze in een loop tempo de woestijn overstak.
’Oef.’ Haar stem klonk geschrokken toen ze haar knie stootte aan iets wat ze niet zag (voor de hand liggend).
Amani ging er met haar gevoelige neusharen langs en voelde dat het niets ernstigs was. Alleen een dood woestijnboompje.
Een opgeluchte grinnik verliet haar mond voordat ze verder liep in een iets hardere tempo. Voorzichtig draafde ze rond. Ze was niet zo heel bang om iets te stoten omdat de woestijn leeg was. Hopelijk toch wel.
De zon brandde op haar rug en leek haar overal te volgen, haar lichte zomervacht zou glimmen. Tenzij ze stoffig was en haar vacht daardoor niet zou glimmen.
Alert hief ze haar hoofd toen er een bekende geur binnenkwam. De grijns rond haar mondhoeken werd breder en Amani stopte met lopen om het paard te verwelkomen. Heey hoi.


Padeau en Painted.

Langzaam slofte verder in de verstikkende woestijn, amper een schaduw plekje, hier en daar een cactus of dood woestijn boompje. En als je water vond mocht je van al het geluk van de wereld spreken. DH was zo erg veranderd, nieuwe kuddes, nieuwe leiders. Er was zo veel veranderd het enige wat nog hetzelfde was zoals zij dit zich kon herinneren was de Valkyrie. Enkel die had nog dezelfde naam én leider. Inmiddels was Pearl niet langer leider van de Dénali maar was dit Kai en Sultan. De Quiet Sparkle was overgenomen door Magnifico. En, ze zuchtte eventjes. De Fire Flame was weg overgenomen door een of andere Nanami en nu heette het Utopia. Ze snoof eventjes verontwaardigd zelf had ze nooit iets meegekregen van Erinyen, ze wist alleen dat die Nanmi de Fire Flame had weggedoemd. Alles waarvoor zij ooit geleefd had, waarvoor zij gevochten en gestreden had was weg door één merrie. Ze was geboren als een veulen in de Fire Flame haar ouders waren de leiders, en nu was het allemaal weg door een of andere nietsnut, want zo leek ze in haar ogen, die zomaar eventjes kwam aanzetten met een nieuwe kudde die Utopia zou heten. Ze ging niet meer in een neutrale kudde, het voelde als verraad hoog verraad aan haar ouders. En alsof ze over de duivel sprak kwam een geur in haar neusgaten gekropen stiekem als een spinnetje die omhoog kroop naar een prooi in zijn web. Een geur die haar vaag bekend voor kwam ze draafde aan en concentreerde zich op die geur het begon haar te duizelen al die concentratie in dit godvergeten hete oord. Water, had ze nu maar water, plots zag ze iets in de verte het leek zo veel op water. Ze sprong aan in galop en kwam dichter bij, maar het was enkel illusie daar voor haar was geen water en zonder dat ze het merkte was ze in rondjes aan het galopperen plots zakte haar poot weg en werd deze nat, ze trok haar poot terug. Water... Haar neus vloog naar beneden en langzaam en genietend dronk ze de teugen op tot ze niet meer bij het water kwam, toen richtte ze zich weer op de geur. Niet dat dat nodig was een schim die haar maar al te bekend voorkwam had zich voor haar geplaatst in de verte. Langzaam tilde ze haar hoofd op eventjes brieste ze en knipperde ze een paar keer met haar ogen om er zeker van te zijn dat ze het echt zag. Alles waar ze haar leven zoals het nu was aan te danken had was die merrie die daar eenzaam en blind stond. Ze stapte aan het was alsof de muziek in haar gedoofd was en het uren duurde voordat ze in die stap dichter bij kwam. Ze stopte voor haar moeder, Amani... Toen strekte ze haar hals haar neus raakte die van haar moeder en zachtjes blies ze wat warme lucht tegen de neus van Amani. Toen trok ze haar hoofd terug. Eventjes was het helemaal stil. ,,Mam... Als een fluistering werden deze woorden uitgesproken, ze wou de merrie om de hals vliegen maar ze deed het niet, ze wist niet goed hoe ze zich moest gedragen eerlijk gezegd. De laatste keer dat ze haar gezien had was minstens twee jaar geleden en toen waren ze met ruzie uit elkaar gegaan het was een wonder dat ze haar moeder hier ooit nog tegen gekomen was. ,,Mam het spijt me...'' Eventjes aarzelde ze, het speet haar voor alles want zij wist dat ze eigenlijk ongewenst was en dat ze er eigenlijk niet hoorde te zijn. Want zij was door iets onnatuurlijks tot leven gewekt, door dekken tegen de wil van een ander in. ,,Mam... Ben ik ongewenst? Ben ik dat ooit geweest, ik bedoel het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik er zou zijn toch?'' Ze aarzelde licht toen ze deze woorden uitsprak, ze wist eigenlijk niet goed hoe ze haar gevoelens nu onder woorden kon brengen.

Spijt. Het was het eerste woord wat door zijn hoofd galmde als hij dacht aan Amani. Niet omdat hij ooit verliefd was geworden, maar omdat hij haar verlaten had, precies op het moment dat zij hem het meest nodig had en hij haar. Want hoe kon je een blinde merrie ingodsnaam alleen haar kinderen laten opvoeden? Hij twijfelde niet aan haar moederskunsten, ook niet aan haar omgang met haar blindheid, maar het moest toch moeilijk zijn met een rond rennend veulen als Padeau. Hoewel Padeau ook met de dag ouder werd, en inmiddels alweer meer dan twee jaar was, is en bleef het Amani´s dochter. Niet biologisch de zijne, maar zo gedroeg ze zich wel. Een eerlijk gezegd was het een hele tijd dat hij een van beide had gezien. Hoofdschuddend bracht de hengst zich voor in een voorzichtige draf, toen de geur hem weer liet stil staan. De geur van een paard die zo belangerijk voor hem geweest was, maar misschien was het gewoon verbeelding. Een enorme toeval dat hij Amani dacht en vervolgens haar geur rook. Zuchtend liet hij zich naar de geur toe leiden, tot hij uiteindelijk daadwerkelijk bij de merrie uitkwam. Even sloot hij zijn ogen, opende ze weer en zuchtte. Het was waar, ze stond hier echt. Even raakte hij in paniek, wat moest hij ingodsnaam doen? In een flinke stap liep hij naar haar toe, snoof haar geur op en bukte iets, waardoor zijn neus de hare aan raakte. Padeau stond er naast, en hij moest eerlijk toegeven, in de tijd dat hij haar niet had gezien, was ze net zo beeldschoon geworden als haar moeder was. ,,Mam... Ben ik ongewenst? Ben ik dat ooit geweest, ik bedoel het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik er zou zijn toch?'' De hengst haalde zijn neus van de merrie’s en keek naar het jongere paard aan hun zijde. Hij schudde zijn hoofd, maar liet Amani het woord doen.
[Flutter. Maar moet HW maken ]

Het paard kwam dichterbij en Amani’s grijns werd iets breder. Ze had de geur al herkend op een afstandje. Haar dochter. Haar bloedeigen geluk. Amani was twee jaar weggeweest, naar de tweebenigen, het waren echt goede wezens, Amani was werkelijk blij geweest dat ze daarnaartoe was gegaan totdat ze door iets was gevlucht en ze was naar dreamhorses teruggegaan. Wat ze niet bepaald leuk vond, maar dat was het leven, bovendien was ze weer bij Padeau, Aamir en ze was zelfs blij dat ze dicht bij haar ex partner was; Painted Black. Hoewel die waarschijnlijk allang een nieuwe partner had en gelukkiger was dan hij ooit was geweest.
Oke, dat deed pijn. Dat moest ze niet denken, haar hart stak bij die gedachte. ’Mam…’ Amani spitste haar oren en glimlachte warm naar Padeau. De warme lucht dat tegen haar neus was gekomen voelde heerlijk, vertrouwd. Zonder aarzeling duwde Amani haar neus tegen de kaak van haar dochter. ’Mam het spijt me…’ Haar glimlach vertrok even aarzelend. Wat bedoelde Padeau?
Amani’s adem stokte bij de aarzelende vragen van Padeau. Ze had niet eens gemerkt dat Painted er ook was. Amani drukte eerst haar neus lang tegen zijn hals voordat ze haar hoofd keerde naar Padeau. ’Waarom denk je dat nou weer? Je bent nooit ongewenst geweest, je bent ónze dochter, net als Aamir onze zoon is.’ de klemtoon had gelegen op de eerste ‘onze’ omdat Padeau gewoon Painted’s dochter was, ookal was hij niet de biologische vader. ’Beloof me dat je nooit meer zo zal denken.’ zei ze met zachte stem. Haar neus raakte de borst van Padeau aan, evenals het puntje van haar oor. ’Want wij houden van je.’ Voegde ze er mompelend aan toe. Amani grijnsde licht toen ze haar hoofd weer terugtrok. 'Je was gewoon een aangename verrassing.'

Ze snoof eventjes ze hoorde de woorden van haar moeder maar half aan. Ach ze snapte ook wel dat ze niet zo mocht denken en dat haar ouders echt wel van haar hielden, maar toch eigenlijk hoorde ze er niet te zijn als er niet zo iets onnatuurlijks als verkrachting bestond. Ze vroeg zich af of iedereen zoals haar zich zo voelde. Zoals haar gekomen uit iets onnatuurlijks. Ach ze mocht niet zeuren haar moeder en pleeg vader hadden haar tenminste verzorgd. Bij de laatste woorden van haar moeder moest ze toch willekeurig een beetje lachen. ,,Ik weet het. Ik weet het.'' Sprak ze zachtjes, plots drong er een geur tot haar door eentje die haar vaag bekend voor kwam. Pas nu merkte ze dat ook Painted er inmiddels bijgekomen was, al een hele tijd eigenlijk. Ze was gewoon weer een dromer geweest zoals altijd, ze moest eens stoppen met al dat gedroom van der. Eventjes schudde ze zich uit, toen keek ze haar vader aan een vage glimlach stond op haar gezicht. Onwillekeurig moest ze nu denken aan Aegir haar biologische vader. Maar die gedachte schudde ze snel van zich af. ,,Pap. Zei ze zachtjes waarna ze haar neus tegen de zijne drukte. Daarna keek ze haar moeder weer aan. ,,Mam wat heb je eigenlijk gedaan toen ik wegging in High Holdback na onze ruzie?'' Ze was benieuwd misschien was haar moeder wel gevangen genomen door een of andere tweevoeter. ,,En jij pap? Toen je wegging?''

~Flutje sorry ~