Never judge a book on it's cover

De wind van gisteren was er nog, alleen was hij nu hard en koud. Toch was de temperatuur betrekkelijk hoog. Icari schudde zich uit, zijn vacht was nog vochtig van de vorige regenbui. Langzaam liep hij verder en verstudeerde het gebied waarin hij zich bevond. Het was een uitgestrekt veld, enigszins glooiend en bijzonder mooi. Er groeide een grote verzameling aan kleurrijke bloemen. Enkele wist hij te benoemen, omdat zijn moeder hem die vroeger had aangewezen en had uitgelegd hoe ze heten en of ze wel of niet eetbaar waren. Bij een hoge plant bleef hij staan. De stelen waren een halve meter hoog en een beetje paarsachtig van kleur. Ze hadden vele, ingesneden bladeren en aan de top van de plan groeiden vele kleine, gele bloemetjes. Icari liet zijn hals zakken en snoof voorzichtig aan de bloemen. De weeïge geur bracht hem terug naar een zwoele zomeravond, vele jaren geleden.

Hij was vier maanden oud. De kleine hengst begon eraan te wennen dat zijn kudde nu zoveel kleiner was dan eerst. Het was in elk geval heel wat makkelijker om alle namen te onthouden. Met zijn lange benen was hij door het bloemenveld gedarteld, ruiken aan de bloemen en happend naar de insecten die opvlogen. Zijn oog was op eenzelfde plant gevallen en de gele bloemetjes zagen er bijzonder smakelijk uit. Icari opende zijn mond om een hap te nemen, maar toen schalde de stem van zijn moeder over het veld. “Stop!” Het voskleurige veulentje was als bevroren blijven staan, zijn mond nog opengesperd. “Icari, eet nooit iets wat je niet kent,” had zijn moeder berispend gezegd, terwijl ze aan kwam draven. Hij had beschaamd zijn kin op zijn borst getrokken. “Kijk eens goed. Zie je de gele bloemen, de lange stevige steel en hoe de blaadjes vastzitten? Dit is Jacobskruiskruid en zeer giftig. Dit mag je nooit eten Icari.” Het hengstje had zijn moeder met open mond aangekeken. Hij was bijna dood geweest! Die avond waren ze over het veld gelopen en had zijn moeder net zolang bloemen en planten lopen benoemen totdat het te donker was om nog wat te zien.

Icari snoof en hief zijn hoofd. Je mocht je nooit laten verleiden door hoe iets of iemand eruit zag. Voor hetzelfde geld was hij of zij giftig. Er waren ook giftige paarden. Paarden die je konden verleiden met hun uiterlijk of hun mooie woorden, maar hun bedoeling konden desalniettemin vreselijk slecht zijn. Icari was trots op het feit dat hij nooit iemand op zijn of haar uiterlijk beoordeelde. Hij had Agustin vaak genoeg moeten overtuigen dat iemand wel te vertrouwen was of niet zo slecht was als hij leek. Want wat zegt het uiterlijk nou helemaal over het innerlijk?

OOC: En Lumière!

Stappen klinken in het wat vochtige gras, bijna voorzichtig klinkt het. Twijfelachtige, met pauzes en dan weer verder. Deze pas behoorde tot een zandkleurige merrie, met pikzwarte manen en staart. Zij was degene die zo liep, over een over ander grasveld. Ze was wat voorzichtiger vandaag, hoewel ze dat meestal wel was. Ze zal geen stampij en zo maken. Zo was dit paard niet, zij was de rust zelve. Maar als ze vrolijk of opgewonden was, liet ze dat wel weten. Ze had een wat wisselend karaktr, maar ze bleef wel gewoon neutraal-goed. Kwaad werd ze echter bijna nooit, misschien omdat ze daar wat te bang was. Maar het was wel fijn. Lumière, dat was de naam van de merrie, had zo gevoel dat zij wel geliefd kon worden. Niet zo zeer door haar stoerheid, want dat had ze niet eens...Maar simpel weg dat ze zo kalm bleef. Kalm. Ze bleef erg kalm vaak, zelfs bloedde iemand bijna dood, dan nog bleef ze kalm. Ze wist dat paniek geen goed iets was. En van wonden verzorgen ha ze verstand, dat was ook een reden dat ze kalm bleef, bij zo iets. Natuurlijk, bij brand sloeg ze op vlucht, net als iedereen..bijna iedereen, er waren altijd van die stoere slechte paardjes die niet wouden laten zien dat ze bang waren...Dommerikken.

Lumière ging wat rechtop lopen, ze liet haar blik over het veldje gaan en zag dat het aan het bloemenveld grensde. Mooi, dat was een van haar lieveling,s plekken. Vanwege de velen bloemen, planten en kruiden die ze daar kon vinden. Ze ging er naar toe, meteen kwamen de sterke luchten van de bloemen naar haar toe, ze snoof de frisse geuren op. Rustig liep ze door het bloemenveld, tot ze iets zag bewegen in haar ooghoek. Vlug draaide ze zich om en zag een ander paard, vlak bij haar. Door de vele bloemengeuren had ze niet op andere geuren gelet. Fijn. Hopelijk was het geen moordpaardje ofzo. Ach, die zouden hier toch niet komen? Of wel soms? Lumière draaide zich naar het paard toe en zei toen voorzichtig, ''Hoi'' bijna onhoorbaar, onzeker, maar ze moest het ijs breken. Ze deinsde wat naar achteren, maar hield haar oren naar voren gericht. Zo wachtte ze op een antwoord. In de hoop dat het geen slechterik was, dat kon ze niet gebruiken nu.

Icari keek met een schuin hoofd naar de bloemen voor hem. Hij wist nog wat hij zijn moeder gevraagd had toen hij de bloem bijna gegeten had. ’Maar mama, hoe kan iets wat er zo onschuldig uitziet zo gevaarlijk zijn?’ Zijn moeder had gelachen, waardoor Icari zich meteen dom voelde. Maar ze lachte hem niet uit. ’Dat zijn spelingen van de natuur, lieve Icari. Laat het een les voor je zijn; Never Judge a book on its cover. Veroordeel nooit iemand over hoe diegene eruit ziet.’ Dat had hij altijd onthouden. Daarna had Corina hem nog een verhaal verteld over een gebeurtenis uit de oude kudde. Het was voor zijn tijd geweest.

’Herinner je Manon nog?’ had ze gevraagd. Icari had geknikt, Manon was een Welsh pony uit hun oude kudde. Corina had scheef gegrijnsd. “Die stond hoger in rang dan Pardoes.” Zijn mond was een stukje open gevallen en zijn blik schoot naar de grote, zwarte merrie die hun kleine kudde leidde. “Maar Manon is veel kleiner,” had hij geprotesteerd. “Kleiner, maar slimmer. Vanuit haar positie kon ze Pardoes gemakkelijk op de benen en in haar flank raken, waardoor ze de strijd om de positie gemakkelijk kon winnen. Manon was gewoon weg te snel en te slim.”

Icari grinnikte bij de herinnering. Zo waren er vast nog wel tal van voorbeelden te bedenken bij dit gezegde. Het werkte natuurlijk ook visa versa, iemand die er slecht uit zag hoefde dat helemaal niet te zijn. De wind streek langs zijn neus en de hengst merkte een nieuwe geur op. Icari hief zijn hoofd en zag een zandkleurige merrie naderen. Ze leek niet echt in de gaten te hebben dat ze niet alleen was op het bloemenveld. Icari liet zijn hoofd zakken en begon te grazen. De merrie zou hem vanzelf wel opmerken. Er stond eigenlijk niet zoveel gras als je zou verwachten, veel van de voedingsstoffen uit de bodem werden opgeslokt door de bloemen. ''Hoi,'' klonk er toen zacht. De voskleurige hengst hief zijn hoofd en keek de merrie vriendelijk aan, maar toch deinsde ze wat passen achteruit. Hij fronste, was hij echt zo eng? “Hallo,” antwoordde hij vriendelijk. Er viel een stilte, waarin hij even niet wist wat hij moest zeggen. “Ik ben Icari,” zei hij toen maar. “Hoe heet je?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij hield ervan om nieuwe paarden te ontmoeten.

De vos fronste en Lumière deinsde weer een stukje naar achteren, maar al snel zei de hengst iets, “Hallo,” het was vriendelijk en Lumière deed enkele stapjes naar hem toe, als een jong veulen. Een korte stilte viel, ongemakkelijk, maar de vos verbrak de stilte, “Ik ben Icari,” Lumière richtte zich even op en keek Icari aan, “Hoe heet je?” vroeg hij nieuwsgierig. Lumière voelde zich opgelucht, deze leek niks in de zin te hebben, niks erg,s in elk geval. ''Lumière, zo heet ik'' antwoordde ze, ze was blij dat het ijs zo ongeveer helemaal gebroken was. Intussen brak de zon weer door het wolkendek, hij verlichtte haar rug en ze voelde warmte van zijn stralen. ''Ik...'' ze dacht na, ''Ik ben te vertrouwen...Ik ben goed, neutraal-goed'' vertelde ze maar, hopelijk geloofde Icari haar, ''Ik zit in een neutraal-goede kudde'' hoewel Icari dat misschien al had geroken. Ze wou echt wel een gesprek voeren, maar waarover, de bloempjes? Het weer? En hoe startte je zo gesprek. Veel dingen die zij niet zeker wist en waar ze over twijfelde.

(Kort)

Zijn bruine ogen gleden onderzoekend over de zandkleurige merrie. Ze vertoonde nerveus gedrag, terwijl hij niet het idee had dat hij daar aanleiding toe gaf. Misschien was ze gewoon niet zo goed in contact maken. Icari had daar nooit zoveel problemen mee gehad. Als hij iemand zag groette hij diegene. Als het paard niks terug zei was het ook meteen duidelijk dat hij voor diegene geen moeite hoefde te doen, toch? “Lumière, zo heet ik,” antwoordde de merrie al iets luider dan daarnet. Icari glimlachte, wat een mooie naam. Het klonk Frans en voor hetzelfde geld betekende het gloeilamp, maar hij vond het een mooie naam. Juist op dat moment brak ook de zon weer door en liet het hun vachten glanzen. Stiekem was de hengst daar bijzonder blij mee, want in de zon was hij het mooist, al zei hij het zelf. Zijn voskleurige vacht glansde oranje en goud en het liet zien hoe sterk en gezond hij op dit moment was. Lumière begon weer te praten, dus richtte Icari zijn aandacht weer op haar.

''Ik... Ik ben te vertrouwen...Ik ben goed, neutraal-goed.'' Zijn wenkbrauw vloog al omhoog voordat hij zich kon beheersen. Neutraal goed? Wat hield dat nu weer in? Misschien wilde de merrie enkel zeggen dat ze geen kwaad in het zin had, maar Icari vond het een belachelijke manier om het te verwoorden. Hoe kon je nou zeggen of je goed of slecht was? Wat veel paarden zich niet leken te realiseren was dat ‘slechte’ paarden zichzelf helemaal niet slecht vonden. Zijzelf waren normaal en de rest was gewoon raar of slecht. Ja, sommigen waren zich er inderdaad van bewust van het feit dat hun daden of denkbeelden niet bij het standaard beeld van een ‘goed paard’ hoorden, maar je zou niet snel iemand vinden die van zichzelf zou zeggen dat hij of zij slecht was. ''Ik zit in een neutraal-goede kudde,'' vervolgde Lumière. Icari bewoog nerveus zijn oren van voor naar achter. Waarom leek hij alleen maar paarden te ontmoeten die in een kudde zaten? O wacht, dat was eigenlijk ook wel weer logisch. Paard, kuddedier, you know.

Ja, hij had ook in een kudde geleefd. Een hengstenkudde, dat wel. Icari brieste zachtjes. Eigenlijk zou hij ook graag een kudde willen vinden die bij hem paste. Hij was niet gemaakt voor de eenzaamheid. Maar wie zou hem willen hebben? Veel hengsten in het verleden hadden hem als een bedreiging gezien. Misschien was hij niet onderdanig genoeg geweest. De voskleurige hengst hief zijn hoofd weer wat en keek Lumière nieuwsgierig aan. “Welke kudde is dat? Ik zou er graag wat meer over willen horen, als je het niet erg vind,” zei hij vriendelijk. Het werd tijd voor wat onderzoek naar de verschillende kuddes die in deze gebieden rondzwierven. Het werd tijd om zijn plek te vinden.

(Laat)




Occ: Kort, en laatste stukje komt uit Zal zo graag)

Net nadat hij zijn vraag had gesteld keek Lumière naar links, haar oren gespitst. Icari was meteen op zijn hoede en volgde haar blik. Er was niets te zien, waarschijnlijk het gewoon de wind geweest. Hij glimlachte zwakjes, toch fijn dat je op elkaars instincten kon vertrouwen, ook al kende je elkaar nauwelijks. ''Utopia,” antwoordde merrie toen. Icari richtte zijn bruine ogen weer op Lumière en luisterde aandachtig. De kudde was blijkbaar nog vrij nieuw en werd geleidt door Nanami. Hij probeerde alle informatie zorgvuldig op te slaan, hij wilde geen flater slaan als hij deze Nanami een keer tegenkwam. Misschien was dit wel een geschikte kudde voor hem! Lumière praatte verder in termen waar hij maar weinig van begreep, maar toch bleef hij glimlachen en luisterde aandachtig. Een Medival waren dus de verzorgers van Utopia, Warriors waren dan waarschijnlijk de krijgers. Elke kudde had zijn eigen rangen en taakverdeling, dus het was soms lastig om wijs te worden uit de verschillende namen die ze aan die rangen gaven.

Hij ving Lumière’s blik en merkte dat ze hem onderzoekend aankeek. Icari merkte dat ze iets wilde vragen, dus wachtte hij beleefd. ''Zullen we...'' De merrie viel even stil en Icari’s nieuwsgierigheid groeide. Zullen we wat? Rennen? Spelen? Dansen? Bingo spelen? ''Vrienden worden?'' maakte Lumière haar zin zachtjes af. Icari deed even zijn mond open en weer dicht en barstte toen in lachen uit. “Hahaha, o lieve Lumière. Dat vraag je toch niet aan een paard,” grinnikte hij hoofdschuddend, waarbij zijn oranje manen heen en weer dansten. Hij vermande zichzelf en keek haar vriendelijk aan. “Vriendschap groeit, je wordt geen vrienden door het aan iemand te vragen. Maar ja, ik wil best vrienden met je worden.” Hij knipoogde naar haar. Die Lumière. Hij had haar een jaar of vier geschat, omdat ze al veel gespierder en volwassener was dan een twenter, maar ze gedroeg zich veel jonger. Ze leek nog onwetender dan hij soms was!

Icari hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar speels aan. Als ze nog zo jong van geest was, dan was ze vast ook wel in voor een spelletje. Hij draafde weg vanuit stilstand, zijn staart omhooggestoken als een vlag. De hengst draafde om Lumière heen en stak in het voorbijgaan zijn neus aan naar haar schouder. “Kom op dan, vriendin!” riep hij lachend, terwijl hij weg galoppeerde over de bloemenvlakte. Hij was een kei in tikkertje, snel op lange stukken en wendbaar in de bochten. Eens zien of Lumière hem bij kon houden!

OOC: Sorry voor de late reactie! Had een inspidip en stageweek.