This is me...

Black Rose. Een merrie die heel haar leven gevreesd was geweest. Paarden waren niet zozeer bang voor haar geweest, maar als ze haar aan zagen komen liepen ze toch liever even een blokje om. Tot nu toe had alleen haar moeder nog maar de echte Rose gezien. Ze vond het heerlijk om gevreesd te worden, maar tegelijkertijd had ze er een hekel aan. Echt een vreselijke hekel. Door andere paarden werd haar geaardheid meestal benoemd als slecht. Haar buitenkant was dat waarschijnlijk ook wel. Maar als er een paard zou zijn die haar vertrouwen had gewonnen zou die een lief en zorgzaam paard tegenkomen. Haar vader had haar leren moorden, maar haar moeder had haar leren lief te hebben. Het was niet zo dat Rose twijfelde tussen slecht en goed. Dat zeker niet. Ze had geen geaardheid. Ze was gewoon Black Rose; een liefhebbende, zachte merrie met een botte, duistere buitenkant. Ze liet niet snel iemand binnen in haar hart. Maar als dat wel gebeurde was dat voor altijd. Het was niet zo dat ze bewust koos om iemand in vertrouwen te nemen. Het was iets wat een langere tijd in beslag nam, en stukje bij beetje kwam dat paard de echte Rose tegen. Er waren niet veel paarden geweest die een plekje in haar hart verdient hadden. Je kon ook wel zeggen dat er heel weinig paarden waren die dat bij haar verdient hadden. Alleen haar vader en moeder hadden echt een plekje in haar hart. Ze had vroeger ook wel vrienden gehad, maar echt een speciale vriendschap was er niet bij geweest. Haar moeder was altijd haar steun en toeverlaat geweest. Haar vader was slecht geweest. Maar hij had Rose opzich wel goed behandeld. Maar zelf vermoedde ze dat dat kwam doordat ze voor een merrie bijzonder krachtig was geweest. Ze had veel met hem getraind, en stiekem had ze altijd wel respect voor hem gehad. Rose en haar vader hadden ook een band gehad, maar die was niet te vergelijken met die van haar moeder. Rose had de kudde van haar vader al op een redelijk jonge leeftijd verlaten. Toendertijd had ze eigenlijk niet goed geweten wat de reden daarvoor geweest was. Maar na al die jaren waarin ze veel tijd had gehad om na te denken was ze er achter gekomen wat de waarschijnlijke reden was geweest. Rose's vader was tegen Rose zelf altijd wel goed geweest, maar hij was dat absoluut niet tegen alle paarden, tegen een heleboel paarden gedroeg hij zich zelfs verschrikkelijk. In haar ogen was hij altijd een grote machtige en goeddoenende hengst geweest, en waarschijnlijk had haar onderbewustzijn niet gewild dat dat positieve beeld in negatief zou veranderen door de vreselijke dingen die Rose haar vader soms andere paarden aan zag doen. Doordat ze was vertrokken had ze ook nog steeds wel veel respect voor haar vader gehouden. Haar vader; de machtige Friese hengst Roman.
Ineens werd Rose ruw uit haar gedachten weg gerukt door een golf die opvallend dicht bij de zwarte merrie kapot sloeg op de kust. In de andere gebieden die ze had bezocht voordat ze in dh was beland hadden ze ook nooit een zee gehad. Hooguit een minuscuul strandje van een paar meter. Ze was nog maar net in dit nieuwe gebied dat dh genoemd werd, maar ze hield nu al van dit gebied. Ze wist zeker dat ze hier nog wel een hele tijd zou blijven!

~alleen voor Roman