dreamland

Haar slanke zwarte hoeven kwamen zachtjes neer op de grond. Ze had een zwevende pas en bewoog sierlijk. Als een echte arabische volbloed danste ze door het gebied heen. Het leek alsof je in een sprookjes rond wandelde als je in het zilveren meer rond wandelde. Alles was zo perfect. En het was er stil en vredig. De donkere merrie sloot even haar ogen en haalde diep adem. Ze stak haar neus in de lucht. De wind speelde zachtjes met haar manen en staart. Ze opende haar ogen weer en wandelde verder. Ze ging even met haar tong over haar lippen. Ze had een soort knaagden gevoel. Ze wist niet wat het was, misschien was het honger of dorst. Maar ze schudde zachtjes haar hoofd. Het was een ander gevoel. Een soort eenzaamheid. Misschien had ze nood aan wat gezelschap. Ze wist het eigenlijk allemaal niet zo goed. Alleen was maar alleen maar met een ander paard erbij moest je spreken. En ze was niet echt in de stemming om te spreken. Haar humeur was nogal bagger vandaag. Ze was half woedend en half vrolijk. Het hing dus echt af van je begroeting hoe ze zou reageren.

Een prachtige rode appel kwam in haar gezichtsveld. Ze keek er met een schuin hoofdje naar. Ze zwiepte eens met haar staart van links naar rechts. Ze duwde haar voorhoeven af en vloog de lucht in. Met haar tanden kreeg ze de appel te pakken. Door haar gewicht kwam de appel los van de boom. Ze lande met een lichtte plof op de grond en grijnsde tevreden. Toch had ze haar slanke oren naar achteren gedraaid. Ze at de appel op en sap drupte van haar kin af. Ze likte haar kin af en wandelde verder. Ze ging over in een sierlijk drafje. Ze keek plotseling om toen ze een geluid hoorde. Ze stopte en keek om haar heen. Ze wachtte af tot het geluid naar haar toe zou komen.

Alweer sinds een paar dagen zwierf er weer een grote zwarte fries door dh heen. Sommige oude paarden zouden hem kennen. De jongeren zouden hem als een vreemde buitenstaander zien. Tja , hij vond het niet leuk maar hij moets toch onder ogen zien dat ook HIJ ouder werdt. En niet zo'n beetje ook. Die glanzende die vacht die hij vroeger altijd had. Had hij nu in moete ruilen voor een dove met grijs gevulde vacht. Tja.. Logisch na 18 jaar zijn hoofd hoog te moeten houden. Jaja.. Zelf unreal, de hengst.. Met het grootste zelf vertrouwen en de zovele spieren waar hij ooit nog mee pronkte, maakte zich nergens meer druk om.. Het boeide hem niet wat andere nog van hem dachten. Hij deed rustig , wild, gek, boos wanneer hij het wilde. Niet omdat het wel of niet hoorde of moest. Al was er nog wel wat arrogantie van hem af te lezen en dat mocht ook wel. Want zeg nou zelf. Hij was nog steeds een knapperd. Hij strekste zich eens goed uit en begon aan zijn wandeling, richting het zilveren meer. Hij had zich de laatste 10 jaar zeer stil gehoude. De paarden uit zijn tijd waren vertrokken, overleden, maar zelden waren ze nog hier. En ook hij ging weg, en kwam weer terug. In de verte had hij wel al een bekende geur geroken. Hij stapte er rustig op af. Zijn hoofd kalm hangend. Met zijn neus gleed hij af en toe over de grond. De vroegere etterende wonden waren nu diepe littekens geworden. Eigelijk was unreal bijna een en al litteken. Hij sjokte rustig verder. Nadenkend over wie het kon zijn. Dit paard had hij zo'n 10 jaar niet gezien. Pfoe dat was best een tijd. Hoe dichterbij hij kwam, hoe sterker het rook. Het was een merrie.. Niet heel jong meer. Dat was logisch. Hij gluurde tussen de bomen door en zag een bruine schim.. Wie was het? Hij zette zijn nek hoger op en liep met een wat grotere pas de bomen grens uit. Tot hij zo'n 7 meter van de merrie verwijderd was. Hij snoof de lucht eens goed op. Maar hij kon het zich zo 1,2,3 niet plaatsen. (Sorry voor spelfouten ik zit op me bb)

Fontanella's slanke oren draaiden zich in de richting van een grote friese hengst. Ze snoof zachtjes. Ze herkende de hengst meteen hoewel hij erg veranderd was. Een glimlachje stond op haar gezicht. Toch een paard dat nog in leven was van het oude dh. Ze waren zo goed als de enige paarden die hier nog waren van de oude generatie. En hij was nog een stukje ouder als haar. Ze brieste zachtjes en kwam wat dichter. Haar grijze ogen hadden een iets of wat nieuwschierige uitdrukking. Ze was best benieuwd hoe het de hengst was vergaan in de tijd dat hij weg was geweest. Vroeger had hij nog bij haar in de kudde gezeten maar dat was lang geleden. Ze had zelfs een goede band gehad met het paard. Waarschijnlijk herkende hij haar niet eens meer maar zij hem wel nog. Er was maar een andere fries zo groot als cobrazarao en dat was Unreal, het kon gewoon niet anders. Ze zette nog een paar stapjes vooruit en ze stond op zo'n twee meter van de hengst verwijderd. Ze had een vals grijnsje op haar gezicht staan. Haar staart trots in de lucht en haar slanke hals keurig gekromd. Zo werd haar sierlijke, arabische, hoofdje prachtig gedragen.

"Unreal" sprak ze kalmpjes. Haar grijze ogen hield ze op de grote hengst gericht. Haar gedachten waren nu strak bij het dier voor haar gericht. Ze was alert en zou elk klein geluidje horen. Ze hoorde elk vogeltje fluiten. Elke vogel die zijn eigen lied zong. De wind die met de bladeren speelde. De wind die met haar manen en staart speelde. Haar eigen ademhaling, die van Unreal. Elk klein geluidje werd opgenomen. Haar donkere oren hield ze tegen haar schedel aan. De rest van haar houding was uitnodigend. Ze brieste zachtjes en zwiepte even met haar staart. "Zo, dat is lang geleden." Merkte ze daarna op. Haar grijze ogen bekeken hem eens. Wat was hij veranderd! Nu ze hem beter bekeek zag ze dat zelfs hij ouder was geworden.

Unreal zijn oren draaiden afwisselend naar verschillende geluiden toe. Hij snoof eens diep. En bekeek hoe de merrie , met een wat charmante stappen dichterbij kwam. Blijkbaar herkende zij hem wel... Zo brutaal had geen ander paard durven zijn. Dat wist hij wel. Ze kwam hem zo bekend voor... Alleen dan 3 keer zo oud.. Of meer. Ach, wat zou het. De merrie stopte zo'n 2 meter voor zijn neus. En sprak zijn naam.. Jaa nu wist hij het wel te plaatsen. Die stem herkende hij wel. Het was fonta. Woow.. Wacht. Fonta? De fonta waar hij ooit een kudde mee leidde? Was ze niet dood ? En sprookten velen vragen door zijn hoofd heen. Te veel eigelijk in 1 x. Hij schudde zijn hoofd nogmaals en snoof.. 'Fonta..' Zei hij niet al te enthousiast. Met haar had hij 2 veulens ggehad.. Als het er niet meer waren. Hij wist het allemaal niet. Maar.. Het knagende gevoel dat hij al een tijdje had , werdt nu steeds sterker. Daarom was hij ook terug gekeerd naar dh. Hij wou weten waarom hij zich telkens wat af vroeg,, en hier kwamen de vragen dus bovenwater. Hij zuchte eens.. Pff weer een merrie? Een merrie die hij eigelijk al 10 jaar kende ? Of 11 wat het ook mocht zijn. Om tijd maakte hij zich geen zorgen. Hij keek fonta eens diep in de ogen aan. Haar strakke onverslaanbare levenslust.. Was toch wel wat verder te zoeken dan normaal. Hij schudde zijn manen uit. Fonta sprak ; unreal antwoorde ' dat is het inderdaad fonta.. Maar het zal voor mij nooit te lang zijn' sprak hij kalm met een lichtelijke glans in zijn ogen. Hij brieste eens en passeerde fonta. Rustig liep hij vlak langs haar.. Zo, dat hij haar raakte toien hij met zijn staart heen en weer wiegde. Hij strompelde rustig verder naar het water. Hij keek erin.. Pff wat zag hij eruit zeg. Ouwe bok, hij duwde zijn neus richting het water oppervlak, zoog wat water naar binnen en zijn maag vulde zich met het koele vloeistof. Lekker.. (Again op bb)

Fontanella bewoog haar lichaam toen de grote zwarte hengst langs haar door liep. Met zijn staart raakte hij haar vacht aan. Dus zo zat het, hij kon haar makkelijk missen. Ze lachte hardop met een vals toontje. Ze wandelde het water in en ging voor de hengst staan. Ze zwiepte eens met haar staart. Haar grijze ogen kregen een vurige kracht. Ze stond op een tiental centimeter van zijn hoofd en ze keek hem aan. Nog steeds dat grijnsje rond haar lippen. Haar donkere vacht glansde in het zonnetje. Er zat nog redelijk wat leven in haar. Ze had een heel leven achter haar maar dat kon haar weinig schelen. Ze kon nog steeds even levendig zijn als een veulen. Maar ze was ook erg moederlijk. Misschien was het dat waar ze naar verlangde. Een veulen aan haar zeide. Het was nu wel een jaar of twee geleden dat ze nog een pleegveulen had gehad. Ze was toen uit haar vertrouwde omgeving vertrokken met haar toenmalige partner. Ze hadden een perfect leventje samen. Maar de hengst was uitgeleefd. Jarenlang een moedige strijder in de oorlogen. Zijn verleden had hem geveld. Heel oud was hij niet geworden maar hij had in vrede kunnen sterven. Maar goed ook. De hengst had zovele paarden vermoord en het zou zonde zijn dat hij ook vermoord was geweest. Zelfs Fonta was in al die jaren blijven leven. Iets wat waarschijnlijk niemand had verwacht.

"Wat spijtig toch dat ik niet al lang vergaan ben, ik weet het." Sprak ze nogal droogjes terwijl ze de hengst aan bleef kijken. Haar slanke hoofd nog steeds trots gedragen. De wind speelde zachtjes door haar manen en staart heen. "Misschien wou ik dat ook wel van jou maar..." Ze stopte even en keek hem aan. Ze lachte wat afwezig. Toch was haar blik scherp. "Ik ben sommige dingen niet vergeten." Ging ze verder. Ze draaide haar om en ging wat verderop in het water staan. Ze sterkte haar hals uit en dronk een paar slokken van het heerlijke water. Ze liet zich door haar benen zakken en dompelde half onder.

Unreal' blik gleed over het water. Zachte golvjes kwamen tegen zijn benen aan. Hmmm.. Hij vond het niet eens zo'n slecht weer. Hij zuchte eens toen fonta lachte en voor hem kwam staan. Jaahoor... Daar kwam ze weer met de uitdagende spelletjes. Hij wende zijn blik ongeintresseerd af en liep verder doorr het water. Hij merkte dat fonta hem aan bleef kijken. Hij tandeknarste en keek haar ook weer aan. Ze sprak ; hij antwoorde ' dat is het zeker' hij wou doorlopen tot fonta weer begon te speken... Hij dacht na en keek fonta aan.'Zoals..' Voordat hij zijn zin had afgemaakt lag fonta al in het water. Hij schudde zijn manen uit, draaide zich om, en liep het water uit. Hij zou fonta vanzelf wel weer horen spreken. En zo niet, dan niet he. Hij liet zijn hals zakken, en graasde wat van het gras. Hij moest toegeven nergens smaakte het zo goed als in dh. Maarja lekker eten was niet alles. Als hij zijn maak maar kon vullen, of het nou lekker zou zijn of niet. Zijn staart zwiepte zachjtes heen en weer. Afwachtend op een reactie van fonta.. (Flutpost sorry)

Fontanella stond weer recht en schudde haar uit. Waterdruppels vlogen in het rond. Wat ze niet was vergeten? Hmm eigenlijk een best wel moeilijke vraag. Veel interesse leken ze niet in elkaar te hebben. Ze liepen wat langs elkaar door en deden waar ze zelf zin in hadden. "De Unreal die je was. Niet zo'n oninteressant dier zoals je nu bent. Want je bent ontzettend saai." Sprak ze eerst scherp. Ze ging dichter naar hem toe en zweefde met haar staart langs zijn kin heen. Haar grijze ogen hielden hem in de gaten. Ze moest niet in een keer een beet krijgen. Maar dan kon hij wel iets terug verwachten. Ze liet zich niet doen en zeker niet door een hengst. Zeker niet door een hengst zoals Unreal, eentje uit haar verleden. Nog steeds stroomde het duistere bloed door haar aderen heen. Ze zou er ook niet vanaf wijken maar ze was helderder op de wereld gaan kijken. Kon ook eens normaal doen. Integendeel tot andere paarden. Haar zachte, prachtige, stem leek voor een tijd uitgestorven te zijn. Ze zweeg en keek wat voor der uit. Ze luisterde of de hengst achter haar bewoog. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en draaide naderhand haar hele lichaam. "Eveneens ben ik de tijden samen niet vergeten. De kudde, de relatie, het wilgenwoud." Ze stopte. In het wilgenwoud had hij haar gedekt. Ze wist het nog. De vuurvliegjes die een bepaalde sfeer geven. Voor een hengst was hij best een romanticus geweest. Nu leek hij net een oude knorpot waarvan de laatste dagen leken geteld. Hij zag er helemaal niet meer zo goed uit als dat hij er ooit uit had gezien. Zijn vacht had glans verloren en de vechtlust was verdwenen. Waar het heen was wist ze niet. Maar onwillekeurig toverde ze een glimlach op haar gezicht bij de gedachte aan de fries toen hij nog een stuk jonger was. Een prachtige gidzwarte hengst met een glanzende vacht en ogen zo zwart als de nacht. Met de strijdlust in zijn ogen en ziel. Een paard waar je spontaan van ging lopen. En als je hem nu zag, een versleten dier waar geeneens een hert van ging lopen.