Shadowlands

De kleine rotsjes die zich rondom de rivier bevonden waren zo glad dat Pearl haar blik steeds geconcentreerd op de grond moest richten om een onverwachtse val te voorkomen. Haar onderbenen waren na die minuten doorweekt met kleine waterdruppeltjes, die uit de golven leken te schieten en vervolgens tegen haar sokken te kletsen. Normaal verspreidde de kou zich gemakkelijk, als haar sokken en onderbenen eenmaal nat waren geworden. Omdat de zomertijd aangebroken was had ze hier nu geen last van. Het ijswater zorgde juist voor een verkoeling tegen de kleine, ingebrande wondjes in haar benen.

Zouden ze me haten? Vast wel. Ik ben gevlucht - alweer. De meesten zouden wel denken dat ik zwak ben, dat ik ze in de steek heb gelaten. Eigenlijk was dit ook zo, daarom haatte ik mezelf ook zo op dit moment. Altijd zat ik met mezelf in de knoei en net toen ik had besloten alles voor de andere te geven stort ik weer in.

Alles in haar hoofd leek een warboel. De kleinste herinneringen die zich in haar hoofd opborrelden zorgden voor een boel frustratie. Soms wist ze niet eens meer of ze het gedroomd had of dat het zich in de realiteit had afgespeeld. Pearl ademde met diepe teugen in en uit. Tegenwoordig had ze wel iets nieuws bedacht. Telkens als ze weer met haarzelf in de knoop zat, over bijvoorbeeld het verschil tussen realiteit en dromen, zou ze haar gedachten doen ontraadselen door middel van een vraag in haar hoofd te stellen. Misschien klonk het belachelijk - misschien was dit ook wel zo - maar het leek wel te helpen. Ze wist niet wat de oorlog precies met haar gedaan had, maar sinds die tijd voelde ze zich in de war. Haar beste vriendin dood, Sultan weg. Alweer. Toch mocht ze van haarzelf geen verdriet meer hebben. Ze moest zich niet meer aanstellen, dat had ze al veel te lang gedaan. Telkens als er weer een nieuw dilemma in haar opkwam stelde ze zich de volgende vraag: Echt of niet echt? Het klonk als een soort menselijke therapie. Het hielp haar van de rare tweede stemmen in haar hoofd af en het deed haar steeds ietsjes beter voelen, op de één of andere manier. Toen ze plotseling een stem achter haar hoorde verschoven haar hoeven iets op de gladde plaat onder haar hoeven. Voordat ze haar evenwicht geheel verloor wist ze weer stevig op de vier hoeven neer te zetten en draaide haar hoofd om, in de richting van de plotselinge bezoeker.

Open voor iedereen

Tergend langzaam draaide hij zich om hij zuchtte wat had het leven tegen hem? Hij was een ontiegelijk slechte vader en hoe goed hij zijn best ook deed, het lukte nooit. En daarbij wist hij niet eens of zijn dochter wel zijn biologische dochter was, hij was jaloers op de merrie van zijn dromen die wel zeker wist dat het haar dochter was. Eigenlijk was hij ook nog eens een slechte partner hij zag haar nooit meer. Die bruine sterke merrie, leider van een kudde en moeder van zijn dochter, voor zover hij het tenminste geloofde. En hij wist, het was wat je geloofde niet wat het echt was. Dat was wat hem vroeger verteld was ‘Het is niet de waarheid die het hem doet, maar wat jíj gelooft dat de waarheid is’ En hij hield nog altijd stand aan die gedachte. Hij schaamde zich niet om jaloers te zijn, het werd ook verdomme nog eens tijd man, een tijdje lang had hij een gelukkig leven geleid toen was zijn dochter nog dicht bij hem en Magnifico ook. En op de een of andere manier had juist toen de gedachte dat Daesha misschien niet zijn dochter was hem niet geplaagd. Misschien kwam het erdoor dat hij het verteld had, hoe had hij ooit zou stom kunnen zijn het te vertellen? De jonge merrie was er nog lang niet klaar voor geweest hoe sterk ze ook was geweest. En om heel eerlijk te zijn maakte hij zich grote zorgen om de jonge merrie, ze werd door hem amper verzorgd, hij wist niet hoe dit met Magnifico zat, maar hij wist dat hij er niet was als een vader, hij was het niet eens waard vader te zijn van een jonge en sterke merrie als Daesha. De laatste keer dat hij haar en Magnifico zag was bijna twee maanden geleden op de activiteit van de Quiet Sparkle hij schaamde zich diep en rot voor dat feit en hoopte dat hij ooit een nieuwe kans zou krijgen of dit nou bij Daesha was of bij een nieuw veulen hij wou bewijzen dat hij wel degelijk een echte vader kon zijn zoals hij altijd zo strak had gezegd tegen zichzelf, je zou een geweldige vader worden Remember zeker, dat zei hij altijd tegen zichzelf de tijd dat Magnifico drachtig was. En wat was er van waar? Niets, precies. Hij wou eigenlijk dat hij meer op zijn vader leek, hij was zijn grote voorbeeld geweest altijd al, in zijn ogen was hij een sterke en grote hengst geweest die altijd voor zijn veulens klaar stond. Voor Remember in ieder geval, Sultan en zijn vader hadden ruzie gehad Remember was er toen kapot van geweest en was beginnen met twijfelen of zijn vader wel zo fantastisch was als Remember altijd tegen zichzelf zei dat hij was. ,,Argh Remember stoppen nuúúúúú.’’ Dat laatste kwam er een beetje klagerig uit toen hij net weer opnieuw wou gaan piekeren over dat hij al zijn plichten niet na kwam. En misschien leek hij wel meer op zijn vader als hij zelf dacht dat hij leek? Zijn moeder had ook altijd voor hem klaar gestaan hij zuchtte, niets van zijn genen van zijn ouders over het zorgen van een ander had hij geërfd naar zijn mening. Maar hij had meer geërfd dan hij dacht, hij moest het alleen maar bewijzen. Had hij nou maar een ietsiepietsie meer lef om het te bewijzen want ergens diep van binnen was hij bang dat hij zou falen als hij het probeerde te bewijzen dat het hem niet zou lukken en dat deze herinnering aan die ene verschrikkelijke dag hem dan altijd zou blijven achtervolgen. Leek hij nou maar iets meer op zijn vader, dan zou alles goed komen dacht hij. Een bekende geur drong tot hem door, hij tilde zijn neus op, daar in de verte, wie was die gevlekte stip? De merrie kwam hem zóó bekend voor, toen wist hij het weer. PEARL! Hij galoppeerde aan, zo snel zijn benen hem konden dragen rende hij op haar af, maar de laatste paar meters veranderde er iets in hem. Hij wist niet precies wat, hij ging langzamer tot hij tot stilstand kwam, één meter van haar vandaan. Hij opende zijn mond, maar er kwam geen geluid uit.
,,Pearl...''
De woorden waren zacht, teder zelfs uitgesproken, de merrie die hij beschouwde als een echt goede vriendin, de merrie die ooit zelfs een soort zus voor hem geweest was, ze was immers partners geweest met Sultan, zijn zwarte broer, meer dan eens. Sultan was nu verleden tijd. Ze moesten verder, zeker hij, hij had nog nooit een sterkere band gehad met iemand dan met zijn broer, zelfs niet met Magnifico. Hij was geen perfecte partner, hij was een rot partner zelfs.

Niets leek meer echt en waar te zijn. De druppels die haar benen raakten, de gladde rotsen onder haar, de kabbelende golven van het water, het zonnetje... Alle dingen om haar heen waren één grote waas. Het leek wel alsof ze haar verstand geheel kwijt was geraakt. Dit ging gelukkig een beetje te ver. Zo nu en dan had ze gewoon een soort van buien waarin ze in een dromenwereld belandde. Ze kwam er wel weer bovenop. Ze wist zeker dat het een periodiek iets was. Toen een vlaag wind die de laatste paar dagen ongekend was in Dream Horses, kwam ze weer wat bij zinnen. Het draaide niet meer, ze stond stevig op haar benen en ze voelde zich goed. Normaal.
Op het moment dat ze haar naam plotseling hoorde, besefte ze dat ze daarnet een paard opgemerkt had. Ook dat leek ze als de sneeuw voor de zon vergeten te zijn. Voor even scanden haar ogen het paard en steeds meer stukjes werden duidelijk. Witte vacht, hengst, bekende ogen. "Remember...?"

Was het hem wel? Was hij niet gevlucht? Ik dacht dat hij misschien net als ik in het niets verdwenen zou zijn. Nee.. Dat zijn sarcastische gedachten. Remember zou dat niet doen. Hij zou niet in de zwakke versie van zichzelf vallen, zoals ik al meerdere keren heb gedaan.

Pearl stapte van de rotsen af en stak haar neus iets naar hem uit, net alsof ze niet zeker was of het geen ander paard dat gewoon vreselijk op hem leek was. Nee, het was hem echt. Ondanks ze compleet de weg kwijt was herkende ze de geur. Logisch - de geur van iemand die je als familielid beschouwde vergat je niet snel. Meteen voelde ze zich schuldig. Ze had in zijn richting niet eens iets heel erg fout gedaan, maar het was meer het feit dat ze hem al zolang niet gezien had. Na hem enkele seconden enkel aangestaard te hebben, brieste ze haast onhoorbaar en liet ze haar hoofd een beetje zakken. Ze knipperde met haar ogen en er was duidelijk een gloed van verontschuldigingen vanaf te lezen. De doodse stilte werd afgekapt door het gekras van enkele kraaien en meeuwen, die over de rivier voorbij vlogen - op weg naar de bossen. "H- Het spijt me zo erg, Remember. Ik ben helemaal de weg kwijt. Ik heb me weer ontzettend zielig gedragen en heb niet eens nagedacht hoe jullie zich voelden." Pearl schudde wat misroostig met haar hoofd en keek opnieuw op. Haar stem was niet meer dan een fluistering geweest. Ze had het voornamelijk over de oorlog en Sultan. Wacht eens even? Sultan. Dat was zijn broer. Dat maakte het alleen nog maar erger. Zij liep zich alleen maar zorgen te maken dat ze haar partner kwijt was, maar Remember was zijn bloedeigen broer kwijt.

Wat heb ik toch allemaal gedaan? Ik verpest alle vriendschappen die ik heb. Goed gedaan, Pearl.

Inspiratie liedje