Enchantment

Are you, are you coming to the tree?
Where they strung up a man they say murdered three.
Strange things did happen here, no stranger would it be.
If we met up at midnight in the hanging tree.

De woorden bleven zich door het paardenhoofd weergalmen. Het deed haar denken aan Ziva: haar iets jongere zus. Waarom eigenlijk? Het stond niet eens met haar verbonden en het had helemaal niet met de situatie te maken waar ze samen in hadden gezeten. Plotseling herinnerde ze zich het feit. Het was het liedje die haar vader haar op de leeftijd van een half jaar geleerd had. Ziva was net geboren en waarom precies wist Pearl niet, maar haar vader had het simpele, treurige liedje altijd voor hen gezongen. Vroeger had ze geen benul van de inhoud van het lied en ze had er sinds een jaar of vijf niet eens meer over nagedacht. Het compleet vergeten. Tot nu, nu ze het liedje uit het niets in haar hoofd had. De melodie was rustig en de stem waarmee haar vader het altijd zong was op een haast fluisterende manier gezongen. Prachtig, vond ze het. Na al die jaren wist ik de betekenis er een beetje uit te ontdekken. Er zat een soort structuur - een verhaal in het simpele liedje. Toch raakte het haar, ook al was er niet veel bijzonders aan. Vast omdat haar vader het altijd gezongen had.

Are you, are you coming to the tree?
Where the dead man called out for his love to flee.
Strange things did happen here, no stranger would it be.
If we met up at midnight in the hanging tree.

De zee zag er zoals altijd nog onaangeroerd uit. De golven krulden over elkaar heen in het zeegroene water, de lucht was helderblauw en in het lichtgekleurde zand waren om de enkele millimeters voetsporen te vinden. Prachtig als altijd. Vredig als altijd. Ook de afdrukken van haar hoeven stempelden zich in het zand. Toen ze eens diep insnoof voelde ze de zoute zeelucht in haar neus prikken. Stevig stapte Pearl door, eigenlijk geen flauw benul hebbend waarom ze hier was. Dat had ze wel vaker; ze liep vaak ergens rond zonder een bepaalde reden. Altijd leken de bezoekers plotseling te komen, want ook dit keer had ze geen geuren of geluiden opgemerkt. Pas toen de wind haar kant op waaide merkte ze de geur op van een bekende. Ze draaide haar hoofd om - haar manen waaiden in woeste banen om haar slanke nek. "Painted? Painted Black?"

‘Sometimes I feel different. I walk around like everybody else, but inside, I feel like a stranger in my own life.’

Zijn zwarte lichaam voelde vreemd vandaag; alsof het even zijn lichaam niet meer was. Het was alsof hij te krappen schoenen aan had, maar verplicht was om er zijn hele leven mee te lopen. Hij schudde zijn hele lichaam, waardoor het ‘rare’ gevoel al iets meer verdween. Hij snoof, richtte zich op het blauwe water waar hij inmiddels voor stond. Painted was altijd een zeepaardje geweest, echte vrienden wisten dan ook dat hij meestal in het water rond hing. Maar vandaag, leek alles anders. Hij had helemaal geen zin om te zwemmen. Hij had het gevoel alsof hij iets vergeten was, alsof er iemand in de buurt was die belangrijk voor hem was, maar vertrouwend op zijn neus was er niks. Maar naarmate hij dichter van het water afliep, des de zwakker zijn ‘rare’ gevoel werd. Gelukkig maar, galmde er door zijn hoofd.

Stilte. Het was een duistere stilte dat zijn lichaam omringde, dat hem knuffelde als een grote, zwarte teddybeer. Hij hapte naar adem, maar het was weg. Piepend stortte hij ten gronden, probeerde alle beetjes laatste zuurstof te sparen. Het geluid van voetstappen kwam op hem af en toen hij zijn ogen opendeed, stonden er vier grote, zwarte hoeven. Rusteloos drukte hij zijn hoofd naar boven, wilde het lichaam zien, moest het lichaam zien. De zwarte hengst kwam omhoog, dreigde met zijn voorbenen en toen werd alles zwart.

Bam. Bam. Krak. Zijn ribben braken als twijgjes, als takken van een oude, afgestorven boom. Het geluid van de volgende klap was oorverdovend, deden hem in elkaar krimpen. De pijn was grandioos, deed hem verdoven. De volgende klappen voelde hij niks. Enkel het duistere gevoel van de zwarte schaduwen om hem heen. Gegil, geschreeuw. Gebrul. Het maakte hem wakker, de zon brandde als een Tl-buis in zijn ogen. Het knalrode bloed dat zijn lichaam bedekte maakte het zijn ogen niet makkelijker om zich aan te passen, eveneens als de geluiden die hem omringde. Wat was er gebeurd? Wat had hij gedaan? Zonder er bij na te denken, drukte hij zijn lichaam omhoog. Eerst was er niks, vervolgens werd zijn hele lichaam bedolven door een golf van pijn. Alles. Alles deed pijn, er was geen enkele plek dat niet bloedde of een vreselijke pijnscheut gaf. Drie maanden. Drie maanden had het hem geduurd om normaal te kunnen lopen, zonder dat er weer een vreselijke pijnvlaag zijn lichaam deed sudderen. Waarom?

Abrupt schoot hij omhoog, opende zijn ogen. ’Verdorie’ mompelde hij, terwijl hij zijn blik wierp op de zweetdruppels die langs zijn lichaam gleden. Hij had weer een nachtmerrie gehad; het was altijd de zelfde. Zijn vader die hem had kunnen vermoorden, maar in zijn plek was zijn moeder vermoord. Misschien door zijn vader, misschien niet. Hij knipperde met zijn ogen, sloeg ze te gronden. Een diepe zucht verliet zijn keel. Het ‘rare’ gevoel was compleet verdwenen. Hij zuchtte nogmaals, bracht zijn lichaam vervolgens weer in beweging. Zijn stappen waren langzaam, maar veranderde gauw in een actief tempo. Zijn lange manen plakte aan het zweet, wat onderhand verschrikkelijk begon te jeuken. Hij snoof; niet dat dat hielp om het kriebelende gevoel weg te krijgen, maar ach. ‘Painted? Painted Black?’ sprak een die hij maar al te goed kende. Hij had die stem ooit eens bij een waterval gehoord, ze hadden het gehad over Lady Gaga, waarom? Dat wist hij nog steeds niet. Hij richtte zijn blik op het bonte paard. ’Parel? Pearl?’’ een glimlach bedekte zijn lippen, terwijl hij zich in draf dichter naar haar toe bracht. ’Oh my god!’’ Ze was het echt, in levende wijze. ’Pearl! Waar ben je geweest? We mistte je al!’’ Zijn stem klonk spontaan weer vrolijk, hij was het incident van daarvoor alweer vergeten. Tja, Pearl was een van de weinige paarden waarbij hij zichzelf kon zijn; zijn gekte tonen zonder uit gelachen te worden. Misschien had hij dat nu ook wel nodig, een goed gesprek.

Are you, are you coming to the tree?
Where I told you to run so we'd both be free.
Strange things did happen here, no stranger would it be.
If we met up at midnight in the hanging tree.

Hoe verwikkeld ze ook in die nare situatie van haar zat, Painted zorgde ervoor dat de glimlach op haar gezicht niet ongekend bleef. Het zwarte paardenlichaam van de hengst kwam steeds ietsjes dichterbij draven. Pearl stootte een lachje uit door de enthousiaste begroeting. Vroeger waren ze altijd al allesbehalve "normaal" te noemen met z'n tweeën. Hun gesprekken liepen altijd op niets uit. Ze vond het ontzettend fijn hem weer te zien, na die lange tijd. Hij was altijd een erg goede vriend van geweest, waar ze goed mee kon praten. Hij vond niets gek.

"Pearl! Waar ben je geweest? We mistte je al!" Ondertussen was Painted nog maar een klein stukje van haar verwijderd. Haar oren gingen wat automatisch naar voren, terwijl de wind er zachtjes in blies. Even brieste ze. "Painted! Wat lang geleden zeg! Ik heb me weer zo ongelofelijk stom gedragen. Na de oorlog ben ik weer onwijs egoïstisch geweest en heb ik iedereen laten vallen door voor een poosje alleen te leven in de bossen." Al terugdenkend aan haar stomme actie schudde ze haar hoofd wat en zuchtte. De wind bleef nog steeds wat met haar donkere manen spelen en haar hoeven glimden door het zeewater.
Een troep vogels vlogen boven hun hoofden voorbij, hoog in de lucht, hevig fluitend en krassend. Toen ze omlaag keek naar haar benen merkte ze op dat de brandwonden al heel wat geheeld waren - iets wat vast kwam doordat ze de afgelopen dagen veel in het water had gelopen. Opnieuw liet ze haar groene ogen zich weer op haar vriend richtten, en opeens herinnerde ze zich het nieuws wat zich een paar daagjes geleden door Dream Horses verspreidde. "Je hebt een kudde! Gefeliciteerd!" Ze was echt heel erg blij voor hem. Het was een super gevoel om je eigen kudde te leiden; vooral als je plotseling te horen krijgt dat je je eigen kudde mag leiden.

Hoe lang was het eigenlijk wel niet dat ze Painted voor het laatst gezien had? Ze dacht even na, maar het antwoord wist ze zo snel niet. In ieder geval een hele poos geleden. Ze had zich graag bij de kudde van Painted gevoegd, maar die was neutraal. Niet dat dit persé zo heel veel uitmaakte, want ze had zelf ook een hele tijd in de Fire Flame gezeten toen haar vriendin Boots die leidde. Maar het kon niet, omdat ze de Dénali zeker niet wilde verlaten en ze daar als Béta veel te doen had. Ze had het daar heel erg naar haar zin en dat wilde ze niet opgeven. Heel misschien een keer later. Ze zou sowieso hem altijd wel helpen als het nodig was, en dat wist hij vast ook wel.