Heey mensen. Ik ben gewoon spontaan begonnen met wat te schrijven en na een tijdje besloot ik een dagboek verhaal te schrijven. Ik ga niet veel zeggen, hier is het. Ik schrijf geen hoofdstukken btw, maar dagen. De stukjes zijn wel niet zo lang als een heel hoofdstuk.
- Spoiler:
.:. DAY ONE .:.
Hallo beste dagboek.
Ik vind het een dom idee van mezelf om een dagboek bij te houden, het is toch maar een boek? Wat gaat het helpen als ik het opschrijf? Toch heb ik er behoefte aan nu. Dus sorry als ik na één dag al niet meer terug kom, ik blijf namelijk nooit lang. Misschien is het hierbij wel anders, maar ik betwijfel het.
Maar goed, de reden dat ik überhaupt al de moeite neem om een pen te pakken en wat neer te pennen is omdat ik verward ben. En nee, niet zo’n beetje verward zoals een puber altijd wel eens is. Ik ben écht verward. De reden voor die verwarring maakt me nog verwarder. Het is namelijk een jongen. Normaal zorg ik ervoor dat zij verward zijn, maar nu is het dus andersom. Ik zal beter even vertellen wat er gebeurd is, zodat er niet nog meer verwarring komt.
Het gebeurde gisteren, een dag zoals alle anderen. Ik zit eigenlijk niks te doen. Loop wat rond, kijk wat rond. Je weet wel, die dingen. Tot er een jongen in mijn blikveld verscheen. Hij had iets speciaals, iets dat me wel aantrok. Als je mij een beetje kent weet je dat ik erop af stap en met hem begin te praten. Zo ben ik nu eenmaal, vele noemen mij daarom ook een echte ‘mannenjager’. Ik kan ze geen ongelijk geven, want ik ben er ook één. Ik stapte dus op hem af, maakte een praatje, wat een stuk moeilijker ging dan normaal, en vroeg of hij me ergens mee wou helpen. Hij reageerde maar luchtig, en dat was het rare. Normaal zijn ze blij met mijn aandacht, ofcourse zijn ze minder blij als ik hun laat zitten, maar zo ben ik. Bij hem was het ronduit raar, maar het raarste was dat ik hem leuk leek te vinden. De blik in zijn ogen, die ergens dof leek, maar zo mooi was. Het betoverde me gewoon. Ik snap er niks van. Uiteindelijk ben ik maar naar huis gegaan om gewoon na te denken.
Dus zo ben ik erop gekomen om een dagboek bij te houden. Vanaf vandaag zit je met me opgescheept als ik het vol hou. En anders heb je geluk, en beland je ergens in de vuilnisbak. Want dat is nog fijner dan bij mij, geloof me.
Veel heb ik niet meer te zeggen en wil ik niet meer zeggen.
Dus dan zeg ik maar doei, tot morgen misschien.
Xx Allison.
.:. DAY TWO .:.
Hey dagboek, hier ben ik weer.
Ja, ik heb toch besloten vandaag nog iets te schrijven. Om te beginnen met waarom ik geen datums schrijf. Ik vind ze veel te lastig. En ik zou helemaal gek zijn moest ik er het uur ook nog bij schrijven. Ik schrijf zo al genoeg.
Ik ben hem weer tegengekomen. Het blijkt dus dat hij Nate heet en de mooiste ogen heeft die ik ooit heb gezien. Niet alleen de kleur, maar de blik alsof hij altijd snapt hoe je je voelt.
Hij lijkt me zo lief. En daar ben ik juist bang voor. Ik ben bang dat ik hem kwets. Ik weet namelijk al dat ik geen relatie kan hebben, dat past gewoon niet bij mij.
Vandaag heb ik hem eigenlijk alleen gezien. Ik botste tegen hem op, een beetje expres eigenlijk. En toen wist ik niet meer wat te zeggen. Ik had zo vaak geoefend wat ik moest zeggen, en toen was ik stil. Dus na een tijdje staren zei ik alleen maar ‘sorry’ om nog eens in zijn ogen te kijken. En een gebroken, maar toch aantrekkelijke blik te vinden. Ik vraag me af hoe die gebroken blik zijn prachtige ogen heeft kunnen bereiken. Ik vraag me af of ik die misschien weg zou kunnen jagen. Maar dan weer, ik kan dat soort dingen niet. Ik ben een enorme noob op dat gebied. Gevoelens en ik gaan niet zo goed samen.
Ik wil eigenlijk echt eens vrienden met iemand worden en die iemand is hij. Maar hij heeft waarschijnlijk al van me gehoord. En hij lijkt me het type dat zich daar dan buiten houd. Ik kan ook zo een andere jongen krijgen, daar niet van, maar hij doet iets met me. Ik voel me geweldig als ik bij hem ben. Ik mis hem ook al ken ik hem niet echt.
Ach ja. Ik spreek je nog wel, en hopelijk hem ook.
Xx Allison.