Zonder problemen had Asra haar eerste hindernis overwonnen: de grimmige toppen van de Drakenberg lagen achter haar. De onverwoestbare indruk die de eerste stap in haar nieuwe leven op haar had gemaakt lag nog vers in haar geheugen. Nog nooit had ze zo'n mooie, ijdele stilte gehoord. Eigenlijk had ze er willen blijven, maar het gebrek aan voedsel dreef haar verder. Ze begon zich onderhand af te vragen of ze niet de verkeerde richting had gekozen. Hoe verder ze ging, hoe kouder en levenlozer het landschap werd. Desalniettemin voelde ze een constant gevoel van vreugde door haar lichaam vloeien. Het besef dat ze opnieuw begon was nog lang niet uit haar lichaam verdwenen, het bleef hangen als de mist rond de Drakenberg. Stil maar aanwezig.
Van de kou had ze geen last, haar vacht was in de afgelopen tijd snel gegroeid. Dat moest ook wel, met de aanhoudende ijswind die zich een weg naar haar hart probeerde te banen. Soms kreeg ze het gevoel dat ze niet welkom was in haar nieuwe leven. Het bleef nooit lang.
Ze schudde met haar hoofd en zette een pittig drafje in. Lichaamsbeweging was cruciaal, dat wist ze maar al te goed. Het gevaar voor onderkoeling was permanent aanwezig op deze godvergeten plaats, maar ze wist dat juist dat gevaar haar aantrok. Typisch iets voor haar, altijd op zoek naar avontuur. Ze snoof en sprong om een scheur in het ijs heen. Laat de wereld haar maar uitdagen, zij was er klaar voor. Met haar neus in de lucht ging ze over in een ruige rengalop. Het ijs spatte op onder haar hoeven, de ijspegels voor de veelvuldig voorkomende grotten rinkelden als ze voorbij kwam. Zonder erbij na te denken schoot ze een grotopening in, de uitstekende ijsbrokken ontwijkend. Er verscheen een frons boven haar ogen toen ze de steeds toenemende duisternis opmerkte. Haar lichaam leek te willen stoppen, maar haar geest dreef haar door tot het uiterste. Dat uiterste bereikte toen ze struikelde over een stuk bevroren sneeuw, op haar zij viel en doorgleed tot ze tegen een ijswand botste. Het einde van de grot.
Met haar tanden op elkaar kwam ze overeind, steun zoekend bij de wand. Het lukte haar hoeven om grip te vinden op de gladde bodem zodat ze een onderzoekende blik kon werpen op haar omgeving. Haar ogen vonden de in duisternis gehulde contouren van de stalagmieten die om haar heen op leken te rijzen. Ergens aan het plafond klapperden de vleugels van iets wat waarschijnlijk een vleermuis was. Op de achtergrond klonk het druppen van smeltend ijs. Nu pas merkte ze dat de temperatuur hier iets zachter was. Zonder de aanhoudende wind leek het ijs ineens een stuk minder onvriendelijk. Nieuwsgierig zette ze een paar stappen opzij, op zoek naar de zijwanden van de grot. Nog voor ze die bereikte voelde ze ineens hoe haar hoeven grip vonden op een veel steviger, bekender oppervlak. Rotsgrond! Opgetogen schraapte ze met haar hoef over de stenen. Perfect. De bodem was een beetje vochtig, maar lang niet zo koud en onherbergzaam als het omliggende ijs. Met een zucht liet ze zich zakken, zoveel mogelijk opgekruld om haar lichaamswarmte te bewaren. In de verte hoorde ze de wind ruisen. Hij kon haar niet bereiken. Met de wind had ze ook de dood buitengesloten. Ze brieste. "Ja, daag me maar uit," fluisterde ze, "ik geef toch niet op."
Open!
Van de kou had ze geen last, haar vacht was in de afgelopen tijd snel gegroeid. Dat moest ook wel, met de aanhoudende ijswind die zich een weg naar haar hart probeerde te banen. Soms kreeg ze het gevoel dat ze niet welkom was in haar nieuwe leven. Het bleef nooit lang.
Ze schudde met haar hoofd en zette een pittig drafje in. Lichaamsbeweging was cruciaal, dat wist ze maar al te goed. Het gevaar voor onderkoeling was permanent aanwezig op deze godvergeten plaats, maar ze wist dat juist dat gevaar haar aantrok. Typisch iets voor haar, altijd op zoek naar avontuur. Ze snoof en sprong om een scheur in het ijs heen. Laat de wereld haar maar uitdagen, zij was er klaar voor. Met haar neus in de lucht ging ze over in een ruige rengalop. Het ijs spatte op onder haar hoeven, de ijspegels voor de veelvuldig voorkomende grotten rinkelden als ze voorbij kwam. Zonder erbij na te denken schoot ze een grotopening in, de uitstekende ijsbrokken ontwijkend. Er verscheen een frons boven haar ogen toen ze de steeds toenemende duisternis opmerkte. Haar lichaam leek te willen stoppen, maar haar geest dreef haar door tot het uiterste. Dat uiterste bereikte toen ze struikelde over een stuk bevroren sneeuw, op haar zij viel en doorgleed tot ze tegen een ijswand botste. Het einde van de grot.
Met haar tanden op elkaar kwam ze overeind, steun zoekend bij de wand. Het lukte haar hoeven om grip te vinden op de gladde bodem zodat ze een onderzoekende blik kon werpen op haar omgeving. Haar ogen vonden de in duisternis gehulde contouren van de stalagmieten die om haar heen op leken te rijzen. Ergens aan het plafond klapperden de vleugels van iets wat waarschijnlijk een vleermuis was. Op de achtergrond klonk het druppen van smeltend ijs. Nu pas merkte ze dat de temperatuur hier iets zachter was. Zonder de aanhoudende wind leek het ijs ineens een stuk minder onvriendelijk. Nieuwsgierig zette ze een paar stappen opzij, op zoek naar de zijwanden van de grot. Nog voor ze die bereikte voelde ze ineens hoe haar hoeven grip vonden op een veel steviger, bekender oppervlak. Rotsgrond! Opgetogen schraapte ze met haar hoef over de stenen. Perfect. De bodem was een beetje vochtig, maar lang niet zo koud en onherbergzaam als het omliggende ijs. Met een zucht liet ze zich zakken, zoveel mogelijk opgekruld om haar lichaamswarmte te bewaren. In de verte hoorde ze de wind ruisen. Hij kon haar niet bereiken. Met de wind had ze ook de dood buitengesloten. Ze brieste. "Ja, daag me maar uit," fluisterde ze, "ik geef toch niet op."
Open!