Tchê, tchê, tchê.

Tchê, tchê, tchê.

Alles was hier blauw en wit gekleurd. Alsof je de lucht op aarde had. Maar dit blauw was niet hemelsblauw, maar ijsblauw. De honinggekleurde ogen van de merrie gingen over het ijs. Zij hier liep door het dunne laagje sneeuw. Het sneeuw was al een beetje gaan smelten, net zoals het ijs. Het was nu zeker geen slim idee om je poten op het ijs te zetten. Nee, zeker niet. Danaë's kop draaide zich met een sierlijke zwier weer recht, een grijns sierde haar gezicht. Danaë zag het al voor zich dat één of andere imbeciel het waagde op het ijs te komen, en er doorheen zakte. Zij zou hen niet helpen. Stel je voor, de kans dat je er zelf doorheen zakte. Nee, dat zou ze er nooit voor wagen.
Ze was blij dat ze eindelijk weer een normaal gebied had gevonden. Al had ze spijt dat ze Vertige en haar moeder niet mee had kunnen nemen. Haar leven was nu gezind op wraak. Ze moest hem dood hebben, dood martelen. Maar ze moest nu eerst aansterken. Of Vertige vermoordde hem, zodat hij leider van de kudde zou worden. Dan zou hij haar komen opzoeken, dat wist ze zeker. Haar zoon zou dat doen. Altijd had ze gezegd, vermoord hem, vermoord hem, vermoord hem. Maar wie vertrouwde hij het meest? Wie wilde hij het liefste volgen? Zijn barbaarse vader, of zijn bloedeigen moeder?
Haar smalle hoeven maakte kleine hoefafdrukken in de dunne sneeuw. Eigenlijk vond ze winter fijner, dan was zij in haar voordeel. Zij kon bewegen waar ze heen wilde in de sneeuw, en ze viel minder op in al het wit. Al was ze wel een paar keer godsgruwelijk op haar snuit gegaan. Maar ach, oefening baart kunst. Dat had ze zeker gemerkt.

Waar zou mijn Vertige zijn? Is hij dood? Luistert hij naar zijn vader? Of volgt mijn jongen mijn raad op. Oh, laat het de tweede optie zijn.

Danaë schudde de gedachte weg. Natuurlijk zou hij naar haar luisteren, hij was haar zoon. Hij kende zijn vader. Hij wist dat hij een lafaard was. Hij kwam heelhuids terug. Hij zou haar zoeken. Als de tijd rijp zou zijn.

[Flut, ik moet inkomen. Volgende wordt beter. Open voor iedereen]

Nadenkend stapte de cremellokleurige merrie over het krakende ijs. De dunne laag sneeuw knerpte onder haar hoeven. Haar melkblauwe ogen namen het landschap in zich op zonder het echt te zien.
Ze was een leider nu. Maar over wat? Er moesten meerdere paarden zijn voordat je een kudde kon hebben, en dat was juist wat er miste. Andere paarden...
Alleen de gedachte dat ze hen nodig had om haar plannen werkelijkheid te zien worden was wat haar de schijn op liet houden om een leider te zijn.
Maar waar zou ze in in vredesnaam paarden kunnen vinden die aan haar eisen voldeden en óók nog bereid waren om in haar miezerige kuddetje te komen.
Chegyo schudde haar hoofd, het was niet onmogelijk, ze had tenslotte in de Valkyrie gezeten. En dat was ook wat haar op het idee had gebracht om de Ifreann op te richten.
Niet zoals alle andere slechte kuddes, maar met een doel, een gezamenlijk streven naar het eindpunt.
Een geur... Een geur!
Ze hief plotseling actief haar hoofd op en keek in de richting waar het vandaan kwam. Een sluwe grijns trok haar mondhoeken omhoog, wie het ook was diegene kon zeker voor haar vermaak zorgen. Met een beetje geluk zou ze zelfs een kans krijgen de Ifreann befaamd te maken.
Het zou goed doen om wat naam te krijgen, een beetje angst aan jagen her en der was niet zo moeilijk.
Ze draaide haar lichte lichaam soepel om en stapte naar het nog onbekende geval.
Langzaam kwam een paard in beeld, Chegyo moest haar ogen samenknijpen om het mormel te kunnen zien, de kleur was even ondefinieerbaar als het levenloze landschap om haar heen. Ze trok haar gezicht in de plooi en hield op een afstandje halt, haar ogen gevuld met lichtelijk onderdrukt sarcasme en een beetje leedvermaak. Dit kon leuk worden.
"My oh my, wat hebben we hier?" Vroeg ze aan niemand in het bijzonder. "Beetje ongezellig zo in je eentje, vind je ook niet?" Haar ogen kregen een vragende blik terwijl ze zorgvuldig de merrie in zich opnam.
In het begin had ze moeite gehad haar natuurlijke gereserveerde aard terug te dringen. Ze was geen leiderstype geweest als jong paard, had de vrijheid om haar eigen beslissingen te maken meer gewaardeerd dan de gebundelde kracht van een kudde. Maar sinds de Valkyrie was ontbonden was het idee door haar hoofd blijven spoken en had ze zichzelf gedwongen om meer extravert te worden. En naar haar eigen gevoel was het gelukt.

"En wie mag jij wel niet zijn?"

[Shortie... Sorry! Maar ik moest echt weg.]

Haar hoofd veerde overeind, haar oren sprongen naar achteren bij het ruiken van een vreemde geur. Direct was ze helemaal weer wakker, weg uit haar gedachten die ze eerst had gehad. Ze snoof luid en haar ogen vlogen rond op zoek naar het imbeciel die haar probeerde te storen. Haar honinggekleurde ogen zochten het gedrocht op. Uiteindelijk vond ze het beest richting haar toe lopen. Ze was amper te onderscheiden in de sneeuw, aangezien het dier spierwit was. Ze trok haar bovenlip een beetje op, waardoor ze een nijdige uitstraling kreeg. Ze rolde met haar ogen toen het dier gewoon door bleef lopen.
"My oh my, wat hebben we hier?" Het witte dier leek er lol in te hebben. "Beetje ongezellig zo in je eentje, vind je ook niet?"
Ze kon het niet laten om overdreven met haar ogen te rollen en te zuchtten.
‘Hmm, alsof jij het gewenste gezelschap bent,’ antwoordde ze toen. Ze nam de witte in zich op. Duidelijk was de merrie niet ouder dan haar. Aan haar uiterlijk, en aan haar karakter ook op te merken.
Ze had gehoord van de kuddes hier in het land, en dat een eenling een nieuwe kudde in haar eentje had opgericht, dat ze leden zocht. Er waren nog vier andere kuddes naast de eenling. Twee goeden, één neutrale en één slechte. Op een of andere manier had ze interesse gekregen in de eenling. Ze zou haar opzoeken, nadat dit gesprek met de imbeciel was opgehouden.
"En wie mag jij wel niet zijn?" Haar ogen schoten weer naar de merrie voor haar.
‘Zo madam, wat een woorden. Je kunt het ook netjes vragen. Het komt niet "gezellig" over moet ik zeggen,’ ze tuitte haar lippen even, terwijl ze haar hals uitstrekte om de merrie aan te kijken. Haar mondhoeken trokken omhoog.
‘Maar zal ik het goede voorbeeld geven. Mijn naam is Danaë, en hoe mag u heten, milady?’ vroeg ze vervolgens poeslief aan de witte merrie.
Ze had de neiging om haar kont om te draaien en ene Chegyo op te zoeken. Misschien wist zij het antwoord wel. Ze draaide haar hoofd weg, richting een paar pieken van hoge bergen. Ze dacht even kort na.
‘Ik heb een vraagje, weet jij misschien waar leidster van de Ifreann zich uitspookt? Ik moet haar.. om een gunst vragen,’ vroeg ze toen aan de merrie, met een poeslief, sarcastisch toontje aangeslagen. Het zou geen wonder zijn als deze merrie niet wist waar degene was die ze zocht. Op één of andere manier leek deze merrie haar niet het meest intelligente schepsel op aarde.

Een vermakelijke grinnik weerklonk, “Nou nou, slecht humeur? Natuurlijk ben ik niet het gewenste gezelschap, ik zou maken dat ik wegkwam als je me daarvoor aan zou zien.”
Chegyo rolde met haar ogen ‘Zo madam wat een woorden. Je kunt het ook netjes vragen. Het komt niet “gezellig” over moet ik zeggen.’ Bijna synchroon met de witte merrie glimlachte ze. ‘Mijn naam is Danaë, en hoe mag u heten, milady?’
De cremello stond doodstil, ze liet haar ogen over het dier voor haar gaan en besloot dat ze niet veel langer haar tijd hier zou verspillen. Op het moment was die kostbaar genoeg, dacht ze droog. Ondanks dat ze het prachtige aantal van núl leden had slokte de kudde grote delen van haar vrije tijd op. “Danaë…” Ze rolde haar tong om de naam heen, proefde hem en woog het af tegen de merrie, het paste bij haar. Nadenkend stond ze daar, de klank ervan kwam haar bekend voor, alsof ze het eerder had gehoord, maar ze wist niet meer waar.
Schouderophalend schudde ze het van zich af, toeval.
Net toen ze antwoord wilde geven begon het geval weer op dat irritante toontje te praten.
‘Ik heb een vraagje, weet jij misschien waar leidster van de Ifreann zich uitspookt,
? Ik moet haar.. om een gunst vragen,’
Hehe, dit meende je niet. Chegyo trok langzaam een wenkbrauw omhoog en staarde de merrie ietwat ongeloofwaardig aan. Deze Danaë had echt geen idee wie ze voor zich had. Zou ze haar met een kluitje het riet insturen of zeggen wie ze was? De mogelijkheden waren prachtig, maar misschien kon ze haar nog gebruiken. Deze… onwetendheid over haar bestaan was tenslotte onaanvaardbaar. Dit schepsel zou de Ifreann sneller helpen te verspreiden.
Een glimlachje verscheen om haar mond terwijl ze zich iets verplaatste, nét iets rechter ging staan. “Je zoektocht zal niet lang duren, Danaë.” Sprak ze kalm, al het speelse eruit verdwenen. “Misschien zijn we op verkeerde voet gestart, mijn naam is Chegyo… Leidster van de Ifreann. Waarmee kan ik je van dienst zijn?” Ze bekeek de merrie opnieuw, maar ditmaal om te zien wat haar sterke en zwakke plekken waren. Dit gesprek had een totaal andere wending genomen dan ze zich had kunnen voorstellen, maar ze wachtte nog even met beslissen of het voor het goede of het slechte was. Zou ze dan nu haar eerste lid vinden? Die eerste stap was altijd het moeilijkst, en ze was kieskeurig. Niet ieder willekeurig, random en slecht paard zou toegelaten worden. Ze was gevaarlijk, ze waren elite, ze zijn de Ifreann.

[17] Chegyo

Het beest leek plezier in haar te krijgen. Bad choose milady. Haar oren draaiden naar achteren. Oeh, ze moest niet met haar gaan sollen. Nee nee, niet als ze met zo'n kop op zo'n plek stond. Dit imbeciel moest maar eens maken dat ze weg kwam.
“Nou nou, slecht humeur? Natuurlijk ben ik niet het gewenste gezelschap, ik zou maken dat ik wegkwam als je me daarvoor aan zou zien.” Ze rolde met haar ogen. Dus. Haar brein had moeten nadenken over geschikte woorden, maar ze kwamen al veel te snel weer naar buiten rollen. Djeez, waarom maakte deze merrie haar nijdig om helemaal niks.
‘Ik ben niet in het meest beste humeur dat ik ooit eens ben geweest moet ik zeggen,’ hapte ze haar toe. ‘Mooi dat je jezelf zo inziet. En waarom zou ik wegstappen. Jij bent degene die kwam, dus jij bent degene die moet gaan.’ Ze zou nu echt niet de kont naar hij toe keren om weg te lopen. Zij moest dat maar doen. Ja dáhaag. Zij vond zichzelf daar te goed voor. Zeker voor dit paard. Dit witte, scharminkel dingetje.
De merrie zei haar naam. Het stond haar niet aan op het toontje waarop ze het zij. Ze mocht haar gewoon niet. Dat was het. Ze mocht haar niet.
Bij haar volgende zin leek de merrie verbaast. Och popje toch, zag je dat niet aankomen? Ze had zin om dat te zeggen. Haar wenkbrauw schoot omhoog. Ongeduldig wachtte ze op antwoord. Waarom verspilde ze tjid aan haar. Ze kon het beter gewoon zelf uitzoeken. Ze was nutteloos.
“Je zoektocht zal niet lang duren, Danaë.” Nu was zij degene die verbaasd keek en een wenkrauw optrok. Dat meende je niet! Was zij.. Haar mondhoeken zakten naar beneden, toen schoten ze weer onschuldig omhoog. ‘Ooh,’ was haar intelligente antwoord.
“Misschien zijn we op verkeerde voet gestart, mijn naam is Chegyo… Leidster van de Ifreann. Waarmee kan ik je van dienst zijn?” Haar vermoeden werd bevestigd. ‘Hehehe, jij bent Chegyo,’ grinnikte ze. Ze rechtte haar rug weer.
‘Uh tsja, ik wílde officieel in de kudde dus..’ Ze haalde diep adem. ‘Ik denk dat we inderdaad verkeerd begonnen zijn. Zou ik deel uit mogen maken van de Ifreann?’ Haar stem klonk gemeend, en haar hoofd had ze lager hangen uit respect. Haar honinggekleurde ogen keken naar de merrie.

17. Chegyo

Haar strakke houding werd iets losser toen ze zag dat de merrie haar fouten inzag en deze op probeerde te lossen. Toch ging ze niet terug naar de irriterende, verveelde manier van doen die ze hiervoor had gehad. Rustig luisterde ze naar Danaë en keek haar twijfelachtig aan. Voor hielenlikkers was geen plaats in de Ifreann en dat zou ze de merrie laten weten. Toch zou ze haar accepteren, ze had haar nodig, willend of niet, de Ifreann moest drastisch leden krijgen anders kon ze hem net zo goed opdoeken. ‘Hehehe, jij bent Chegyo,’ ‘Uh tsja, ik wílde officieel in de kudde dus..’ Chegyo trok een wenkbrauw op maar hield zich stil, dit begon niet echt veelbelovend. ‘Ik denk dat we inderdaad verkeerd begonnen zijn. Zou ik deel uit mogen maken van de Ifreann?’ Oké.. dit was beter, ze woog haar onderdanige gedrag af tegen de felheid van zoeven en besloot dat ze er wat mee kon. Met een enkele knik zette ze haar gedachten op een rij. Ze keek de grijze merrie recht aan, “Bij deze ben je toegelaten in de Ifreann, maar let wel op, ik ben geen kudde begonnen om een beetje rond te lummelen en niks te doen. We hebben een doel, een gezamenlijk streven. En zolang je deel uitmaakt van de kudde, maak je deel uit van dat streven.” Waarschuwde ze. “Het is nog niet te laat om je terug te trekken…” Ze wachtte even uit effectbejag en om te zien hoe Danaë erop zou reageren en vond dat het tijd was om een punt achter de hele conversatie te zetten voordat ze spijt kreeg van haar beslissing. “Gefeliciteerd, je bent zojuist het eerste lid van de Ifreann geworden, maar ik heb het druk, en de dag bezit maar vierentwintig uur, dus adios.” Chegyo draaide zich om en keek achterom naar Danaë, “Zoek de kuddegebieden en vind je weg naar het hart ervan. Blijf alert, binnenkort zullen we nog een onderonsje hebben en zal ik duidelijk maken wat ons doel is. Een goede dag toegewenst en wees voorzichtig, ik zou niet willen dat mijn eerste lid wat ernstigs overkomt.” Zei ze met een valse grijns voor ze zich helemaal omdraaide en wegstapte. De ijsblauwe lucht begon te betrekken, een voorteken op de sneeuw die tot laat in het voorjaar kon vallen. Chegyo volgde haar eigen voetsporen terug over het ijs.
“Op naar het volgende slachtoffer..” Mompelde ze nauwelijks verstaanbaar.

37. Het IJsmeer