Well done is better than well said.

Koren. Koren. Koren.. Overal waar ze zag was freaking koren. Daar kon ze dus geen ene zak mee. Serieus. Het was niet te eten, dus om haar honger aan dit prut te stillen. Jegh! Ze had spontaan geen honger meer. Vieze koren. Jakkes, wie had het uitgevonden! Fuck moeder natuur. Had beter, smakelijker voedsel uit gevonden.
Nukkig trapte ze tegen een paar sprieten die ze niet goed genoeg vond. Wreed werden ze onthoofd van hun mooie ritselige kopjes. Hmmz~ Haar hoofd draaide van de ene naar de andere kant. Het was hier wel erg stil. De wind was het enige geluid, die de koren heen en weer liet wiegen in het zwakke ochtend zonlicht. Misschien was het hier zelfs te stil. Ze bleef stil staan. Geen geluid. Ze draaide haar hoofd naar een andere kant. Geen geluid. Haar mond en wenkbrauwen vormden samen een vragende uitdrukking op haar smoel, die haar gezicht ontsierde – of sierde, het lag aan de smaak van de betreffende persoon. Zij was van mening dat haar gezich er niet veel aantrekkelijker door werd.
‘HAATSJJOOEE!’ schalde er ineens door het gebied. Geschrokken van het geluid dat ze zelf had geporduseerd sprong ze een paar passen achteruit. Wow, was zíj dat? Hikkend en stotterend begon ze vaag te grinniken. Wat? Ze hoorde nog een echo die na schalde in het gebied. Echo. Opeens dacht ze weer aan haar moeder. Haar moeder had ook Echo geheten.
‘Fuck fuck fuck.’ Haar verleden was een erg kwetsbaar punt. Op een of andere manier prikten de tranen nu al achter haar ogen. ‘Wipstaart!’ krijste ze over het gebied. Toen schokten haar schouders en kon ze het niet laten om als een baby te janken. Ze liet haar hoofd helemaal naar beneden vallen en haar benen trilden. Ze werd nu bang van zichzelf. Bang van de zwakte die ze nu aan het tonen was. Ze zag weer voor zich hoe het arme lichaam van haar moeder verminkt werd door die kuthengsten. Ze zag hoe haar moeder gewoon misbruikt werd voor haar ogen. En hoe zij misbruikt werd voor haar ogen. Haar zwarte manen vielen over haar ogen. ‘Stop hierover na te denken, het doet pijn. Zet het uit je hoofd,’ wist ze met een trillerige stem uit zichzelf te krijgen. Ze zuchtte opnieuw eens diep. Probeerde alle gedachten op een rijtje te zetten. Maar het lukte niet. ‘M-mamááa,’ snikte ze toen hard. Haar schouders schokten nog erger dan eerst. Ze voelde zich nu net een klein kind, huilend om haar moeder toen ze zich pijn had gedaan. ‘Ik kom je halen, en ik neem jou en Vertige mee,’ zei ze toen zacht tegen zichzelf. ‘Vertige, hou je groot, let op mama,’ zei ze toen, alsof ze nu een hele conversatie hield met zichzelf. Haar vader was dood, dus aan hem had ze niks.
Ze zou hem nog wel krijgen, die klote hengst die haar vader had vermoord. ‘Papa, ik vermoord hem voor je oké, ander doet mijn zoon het, goed? Hij gaat dood, ja?’ Ze leek helemaal knettergek te worden. Ze was ook wel op het laagtepunt van haar leven. Nou, haar leven in Dream Horses, laten we het daarop houden. Ze had meerdere dieptepunten in haar leven, bij die kudde van die dikke My Fair Lady Koffiekopje. Maar ach, laten we lief blijven, laten we lief blijven zolang ze hier was. Dan kon ze honderden plannetjes bedenken om die gozer aan het spit te ragen en dan zo te bakken dat ze hem daarna met huid en haar verslond. Dat zou lekker smaken, hmm.
‘Smakelijk eten, smakelijk eten. Hap hap hap, slok slok.’ Het liedje trootste haar een beetje, en deed haar weer steviger staan. ‘Dat zal lekker smaken, dat zal lekker smaken.’ Haar blik werd steeds kwaadaardiger. ‘Eet maar op, drink maar op.’ Het liedje was uit, en ze wist nu hoe ze die kerel ging vermoorden. Ze ging hem verscheuren en het laatste botje schoonlikken als een hongerige hyena.
Ze hief haar hoofd weer. Ze was uit haar dip en ze huppelde toen neurieënd op het “smakelijk eten” liedje verder. Het had haar echt goed gedaan. ‘Hmm hmm hmmhmm,’ haar pasjes waren licht en soepel, terwijl haar manen over haar hals heen dansden. Haar tong likte langs haar mondhoeken en haar honinggekleurde ogen vlogen over het gebied heen. Nog steeds even leeg en nog steeds even saai. En nog steeds had ze geen honger. Ze wist bjina zeker dat niemand haar dipje had gezien. Dit gebied was toch zo leeg. Niemand was aanwezig.

[23. 750 woorden]
VOOR AAAAAAAALIOYAH!

’Ga gewoon fucking weg. God jullie zijn niets anders dan zielige verschijnselen. Ik dacht dat Noses goed opgevoed kon worden maar ze is al net zo’n softie als haar moeder. Ik hoop dat je nu eens een echt kind van je vader krijgt!’ schreeuwde ze naar de drie herten. Boos snoof ze. ’Weet je wat. Laat maar. Blijf, en ik ga.’ fier zwiepte ze met haar staart en draaide zich op haar hakken om. Met haar oren ver naar achteren stampte ze weg, haar ogen op bloedhond stand. ’Als je die dikkerd liever kiest dan mij, best. Maar dit alles, dit alles komt duur te staan voor dikkerd. Dikkerd en het kind d’rin.’ mompelde ze kwaad. Ze beloofde het. Beloofde op alles wat ze had. Alles wat ze was.
_ Lijd je nu opeens aan megalomaan?_ ze gromde zachtjes. *Sinds wanneer ben jij opeens mistr dictionary?* snauwde ze naar Eyes. _Niet, sinds nooit, maar het betekent dat je aan grootheidswaan lijdt._ verweet dat hert Aaliyah nou? *Ja, ik zal ervoor zorgen dat ik langs de dokter ga als ik erlangs kom.* dacht ze sarcastisch.
Met een grom liep Aaliyah verder, met haar gezicht in mode bloedhond. Dom Megalo… Megalo… Megameloen woord. Dat Eyes toevallig zo’n woord wist moest niet betekenen dat hij haar opeens de les kon lezen. Wat dacht dat rund wel niet. Na bijna drie jaar samen hebben geleefd, avonturen hebben beleefd koos Eyes Bolleboos in plaats van haar. Dit was nou precies wat ze voorkomen wilde hebben. En het was haar niet gelukt.
En over dat gemeloen, ze stelde zichzelf helemaal niet boven de wet, wat dacht ie wel. Jaloezie mocht tegenwoordig ook niet meer bestaan zeg. Hij leed aan meloenerietis.
Het maakte Aaliyah alleen meer pissed, ze kon het verdomde woord niet uitspreken. Meganomaan. Stop. Ze klonk als een idioot. Als ze het niet kon, bleef dan niet proberen. Gewoon je bek houden en verder lopen. En dat was Aaliyah precies van plan. Dus met een killersblik stampte ze tussen de bomen door. Zometeen zou ze wel eindigen bij de korenvelden, kon ze die vieze dingen lekker verpletteren als ze ergens iets af zou willen reageren. –lost track of my sentences xD-
Aaliyah snoof koppig. Mister was zelf melagomaan, hij opeens pronken met zijn taalgebruik dat hij nota bene van Aaliyah her freakin’ zelf had geleerd. ’Goed mister betweter, mag jij weten. Maar ik zal niet degene zijn die met hangende pootjes om vergiffenis komt smeken.’ siste ze tussen haar tanden door. Dit alles maakte haar kotsziek. Iedereen maakte haar kotsziek. Dreamhorses maakte haar kotsziek. Zo weinig paarden van haar goddamn soort. Alleen de goeden die alles zonnig zagen, vriendelijk waren. Maar vooral, ze werd ziek van zichzelf. Zij, Aaliyah die als veulen zo hard op weg was om haar pad te vinden. De laatste tijd had ze haar eigen pad vernietigd. Was ze geslingerd naar de kant van Eyes. De goede kant, nee, de neutrale kant. Dat wilde ze niet.
God als ze zichzelf had kunnen zien vroeger, hoe ze nu was had ze zichzelf een mep verkocht. Waar was haar geloof in het duistere ziel in het paard zelf. Waar was ze in hemelsnaam mee bezig? Proberend om weer die kleine van vroeger te worden? Ze had haar leven nog niet eens geleefd of ze verlangde al naar de tijden van vroeger.
En toch had ze gelijk. Vroeger was alles beter, ookal had ze moeilijkere tijden dan nu.
_Megalomaan?_ besloot Eyes weer binnen te sluiten. ’Hey! Had ik niet gezegd dat je gewoon weg kon rotten waar je bent?’ scherp klonk haar toon, ze had geen zin in spelletjes. En dan moest je haar wel een hele tijd op weg pissen om dat te bereiken. Nooit gedacht dat freaking Éyes dat kon bereiken. Nou blijkbaar wel, en hij zat nu big-time in de problemen. Aaliyah was nu niet gewoon jaloers, ze was mega boos-jaloers. En dat niet alleen. Nee, alles, alles. God ze kwam niet eens meer uit haar woorden. _Weetje het ze-_ ze werd kotsmisselijk van die zelfverzekerde toon. *Nee! Piss off!* gefrustreerd schopte ze tegen een kei aan en betrad gelijk daarna de korenvelden.
Eindelijk besloot Eyes haar met rust te laten en gelijk voelde Aaliyah zich beter. Zonder die bedrieger kon Aaliyah eens rustig nadenken. Haar pas vertraagde geleidelijk en Aaliyah sloot haar ogen. Waarom was dit haar nou overkomen.
Niet getreurd, je krijgt je kans wel. Bolle krijgt een zoon, maar maybe, for her own sake, een dochter. Dan moet het geen softie like Bolle worden maar zoals de vader, maar dan more like you.
Dat vrolijkte haar zowaar op, die Eyes kon haar niets maken met zijn woordenboek, zij had de macht, like always been. Aaliyah was de sterkste geweest. Als veulen altijd al, de trainingen van Deina hadden misschien ook wel nut gehad. Misschien. Een beetje.
Splash. ’Hat… sjoe!’ nieste ze hard. Aaliyah snufte wat na en brieste om de koren en de stoffen uit haar neus te halen. Door de kriebels wreef ze met haar neus tegen haar borst aan, echter wilden de kriebels niet weg gaan en het leek er ook niet op dat ze nog eens zou niesen.
‘Smakelijk eten, smakelijk eten, hap hap hap, slok slok slok.’ Ze fronste haar wenkbrauwen en spitste haar oren. Haar ogen gingen alert door het korenveld, op zoek naar het paard dat het zojuist had gezegd. Aaliyah vond het paard niet dus liep ze maar verder. Haar oren localiseerden meer geluid, echter nu geneurie. En daar zag ze het paard. Niet in de stemming probeerde ze het irritante geneurie te negeren. Nu liep ze er bijna vlak langs, vlak langs het paard, met enkele meters koren tussen hen in. Aaliyah liep door. ’Gewoon doorlopen Aaliyah, misschien ziet ze je niet. Gewoon doorlopen.’ zuchtte ze in zichzelf waarna ze doorliep. Vanuit haar ooghoeken zag ze beweging en ze zag de merrie. Onbewust veranderde ze van koers en liep van achteren naar de merrie toe. ’Klein dipje? Je lijkt me te oud voor het oude kinderversje?’ mompelde ze tegen de merrie. ’By the way, ik ben Aaliyah.’ ze bekeek het paard even, ’jouw naam boeit met niet zo.’ Dat was slechts gefluister in de wind, enkel en alleen hoorbaar voor Aaliyah, er was geen enkele mogelijkheid dat de merrie dat had gehoord.
_Had jij geen tijdelijk dipje dan?_ Geïrriteerd sloeg ze met haar staart en draaide haar oren lichtelijk naar achteren. *Ik kan het nog zo vaak herhalen, ik word er nooit moe van hoor.* _No way dat ik wegga. Je hebt me nodig._ Há, daar kwam Eyes al, met hangende pootjes. Nog sneller dan gedacht. *Spijt ouwe?* _No way, ik ben ongeveer twee maanden ouder dan jij, ik ben nog niet zo oud._ *Dan niet ouwe.* en daar schakelde ze hem bij uit. Geen zin meer in zijn gebullshit.

26. Megalomaan.

Oh believe me - every word I say is true
Please forgive me - I can't stop loving you

‘Vergeef me mama, het spijt me dat ik je achter heb gelaten. Ik kom je halen, ja? Geloof me, ik kom je halen. En die rotzak die zal ook boeten.’ Ze lachte, ze lachte krankzinnig gewoon. Compleet krankzinnig ze was ze weg kwijt. Haar tong gleed langs haar lippen, langs haar mondhoeken. Haar ogen richtte zich op het koren. Spontaan kreeg ze weer honger bij het beeld dat die rothengst aan het spit hing. ‘Hmm,’ vol genot keek ze naar haar eigen fantasieën. Toen ging haar hoofd weer met een zwier opzij. Haar honingkleurige ogen rolden omhoog in haar oogkassen. Haar mondhoeken krulden omhoog tot een kwaadaardige grijns.
Hoe zou ze hem aanvallen. Een schijnaanval achter hem, opeens waar iedereen bij stond. Nee, dat was dom. Ze zou hem leiden naar een plek of zoiets, waar ze een paard had vermoord uit zijn kudde. Allen waren ze stom en laf, dus ze mochten allemaal wel dood. En dan kwam hij, en dan deed zij zo van; RAAAWWR! En dan besprong ze hem en stak ze een stok door hem heen. En dan maakte ze een vuur. En dan moest hij nog leven, anders was het niet leuk. En dan deed ze hem boven het vuur en dan ging ze hem net zo lang bakken totdat hij mooi goudbruin van binnen was. En dan at ze alles op. Slurpte ze zijn darmen op als spaghetti. Maar de vieze dingetjes, zoals de galblaas, blaas en endeldarm waren voor de aaseters. Ze ging niet het uiteinde opeten waardoor hij poepte! Jakkes, ja dag. Andere gekke gozers gingen dat maar opeten.
Opeens zag ze een ander paard, terwijl ze vrolijk door het koren hupte, dezelfde uitdrukking nog op haar kop. Haar kop draaide zich naar het goudkleurige paardje toe. Oh muksel toch. Ze had gelijk! Er kwám een ander paard. Jonguh, haar gevoelens waren gewoon altijd juist. ‘Dankje innerlijke gevoelens,’ prevelde ze met een zelfvoldane, trotse blik naar zichzelf. Toen vloog haar hoofd weer naar het goudkleurige paardje, nadat ze haar borstkas even met haar eigen neus had gestreeld.
’Klein dipje? Je lijkt me te oud voor het oude kinderversje?’
Haar hoofd schoot naar de ogen van de merrie. Wát zei ze? Haar hoofd probeerde het geluid terug te spoelen en opnieuw af te spelen. Ze praatte ook zo binnensmonds. Na het opnieuw beluistert te hebben snapte ze het. ‘Zo zo goudlokkie, waarvan ben jij zo chagrijnig. De enige die eruit zit alsof die in een dipje zit ben jíj, mormellina. Ik ben hartstikke blij dudette,’ zei ze luid en duidelijk articulerend tegen het gouden paardje. ze naar het beestje toe. ‘Ten tweede, zo oud ben ik toch niet?’ Ze toverde een krankzinnige glimlach op haar gezicht. ‘En daarbij, je moet was duidelijker articuleren,’ zei ze toen, de woorden langzaam en heel duidelijk uitsprekend.
Toen stelde de merrie zich voor. Ze glimlachte daarna poeslief, haar ogen daar in tegen een beetje kwaadaardig aan het kijken. Daarna murmelde ze wat, ze kon het weten omdat haar mond bewoog. ‘Hallo?! Zei je wat. Je mond bewoog. Is er iets wat mijn oortjes niet mogen horen?’ vroeg ze toen poeslief aan de merrie. Ze richtte haar neus op haar hoofd en ze draaide haar achterhand soepel bij, terwijl haar staart nog eens door het koren ratste.
‘Maar.. omdat jij zo vriendelijk was, zal ik me ook eens lief voorstellen.’ Ze rolde haar ogen omhoog en keek toen naar het kleine goudlokje. Nu zag ze pas dat de merrie amper een voorpluk over had, amper manen om eerlijk te zijn. Ze grinnikte eens. Daar zou ze later wel even reacties op maken. ‘Mijn naam is Danaë. Goed tot je doorgedrongen. Knoop het maar in je oortjes goudlokkie.’ Uit verveling draaide ze weer eens haar hoofd van de ene naar de andere kant. Ze strekte overdreven haar achterbenen uit.
‘Dus goudlokkie,’ zei ze toen opgewekt tegen Aaliyah. Danaë grinnikte eens gek. ‘Wat gaan we eens doen. Weetje, ik verveel me een klein beetje.’ Ze zwiepte haar staart wat heen en weer. ‘Misschien komt het ook omdat jij zo chaggiepaggie bent, en je niet bepaald vrolijk bent of in bent voor een fijn gesprek.’ Ze rolde opnieuw haar ogen, keek toen naar de lucht.
‘WOW!’ Zei ze plots uit het niets. ‘Had jij dat ook?’ Ze grinnikte eens vrolijk. ‘Ik had een dèja vu dude.’ Luid gegrinnik kwam uit haar mond. ‘Weetje, daar vloog zo’n vogel, en daar stond de zon, en dat iniemienie wolkje daaro, zie je het.’ Ze wees met haar neus alle punten aan in de lucht. ‘Dude, ik had ze állemaal al eens eerder gezien!’ krijste ze vrolijk uit. Ze grinnikte en danste een paar pasjes vrolijk op de plaats. Toen ging haar hoofd weer naar goudlokkie.
‘Goudlokkie, wat heb je eigenlijk veel te weinig lokkies in je manen om een echte goudlokie te zijn. Hoezo dat? Van je voorpluk is niks meer over!’ zei ze toen geïnteresseerd. Ze moest een beetje lief zijn voor goudlokkie. Dus ze probeerde haar stem zo min mogelijk als een plaagstemmetje te laten klinken en probeerde de geïnteresseerde ondertoon naar boven te laten komen. Wat was ze weer aardig voor alle kindertjes.


[4. Bryan Adams - Please forgive me]

Aaliyah dacht nog meer woorden te horen maar stelde geen vragen. Ze grinnikte zachtjes, het leek alsof deze merrie niet alles op een rijtje had. No problem, Aaliyah ook niet altijd dus dat was al geen onderwerp om over te praten. Ach, als dit paard zo gestoord was dan zou het wel leuk worden, gestoorde paarden wisten altijd zo leuk te communiceren, een beetje rare of sarcastische opmerkingen, maar toch. Niet veel anders dan wat Aaliyah deed. _Je doet het altijd Aal_ bracht Eyes het ertegenin. *Ja dankje* ze zuchtte diep, kon hij het nou nooit laten? Weg was weg. *Doei Eyes* zei ze op een minachtende toon tegen hem.
Het hoofd van het paard schoot naar Aaliyah’s ogen bij wat ze zei. Aaliyah keek strak terug, wachtend op een reactie. ‘Zo zo goudlokkie,’ ah great, het nickname-typ, altijd gezellig. Aaliyah zuchtte en luisterde verder. ‘waarvan ben jij zo chagrijnig. De enige die eruit zit alsof die in een dipje zit ben jíj, mormellina. Ik ben hartstikke blij dudette,’ zei het beest luid en goed articulerend. Ahah. Dus dat was the message. ’Zo praten is een beetje een gepuzzel voor me. Maar ik denk dat ik het begrepen heb, beter articuleren volgens mij. Maar terugkomend op je vraag/bevestiging watever,’ oke, dit formele gedoe was niet iets voor Aaliyah, daar kwam ze snel genoeg achter, ’ik mag dan wel chagrijnig zijn maar jij lijkt me ook niet de vrolijkste. Gezien van het rijmpje. Maarja, je kan niet alles zien he, misschien ben je nu ook gewoon het vrolijkste paard van dreamhorses.’ Aaliyah keek naar de merrie waarop ze haar blik afwende en naar de koren keek. Ze had moeten doorlopen toen ze de kans had.
Maar aan de andere kant was dit het beste paard om mee te praten. Eindelijk iemand die níét zo volwassen en dom deed. Eindelijk een paard die eens redelijk deed.
‘Ten tweede, zo oud ben ik toch niet?’ Aaliyah maakte zo’n gebaar van ‘idunno, altijd mogelijk’ en keek weer naar de merrie. ’Tja, ik schat je op minstens vijf, lijkt me een volwassen leeftijd. Of ík heb alles gewoon fout en ben stupido en, hoegraag ik het ook wil geloven, dat ben ik toch niet altijd.’ zei ze op haar dooie gemak. Op de een of andere manier verveelden deze opmerkingen haar alleen maar, er was geen lol aan. Het voelde niet eens als een echte battle-field.
‘En daarbij, je moet wat duidelijker articuleren,’ zei de merrie toen, het goede voorbeeld gevend.
Aaliyah rolde met haar ogen. ’D.a.n.k.j.e. i.k. z.a.l. e.r.o.p. l.e.t.t.e.n.’ zei ze extra langzaam en goed uitsprekend, haar ogen nog steeds strak gericht op de merries gezicht. Het was bijna storend dat iemand haar erop wees dat ze duidelijker praatte, Aaliyah had het gevoel alsof de merrie de spot met haar dreef. Grappig, maar irritant, lichtlijk. Nadat Aaliyah zich had voorgesteld glimlachte de merrie poeslief maar haar ogen spraken boekdelen. Aaliyah snapte het niet. Wat probeerde deze merrie? Welk spelletje probeerde ze te spelen, wat was haar intention. Het frustreerde Aaliyah dat ze het antwoord niet wist. Ze bleef dan maar de merrie onderzoeken. Te schatten wat de reacties ongeveer werden. Dit werd duidelijk een spelletje in de hand van deze merrie dus Aaliyah moest strategisch blijven, oplettend aangezien deze merrie ergens last van had. No matter wat.
‘Mijn naam is Danaë. Goed tot je doorgedronen. Knoop het maar in je oortjes goudlokkie.’ Aaliyah snoof, brutaal doen kon ze zelf wel, daar had ze geen hulp voor nodig. ’Danaë zeg je? Ja ik denk dat het wel goed tot me doorgedrongen is. Maar dat ligt eerder aan mijn geheugen dan aan jouw woorden. Dankuzeerbeleefd.’ zei ze lichtelijk verveeld, haast moe.
‘Dus goudlokkie,’ werd er opgewekt gezegd tegen haar. Aaliyah zuchtte en sloot haar ogen. Misschien moest ze maar proberen te slapen. No nonsense hiero. _Zie? Ik mag deze merrie wel. Al is ze wel een beetje vreemd. Misschien het typetje voor paraskevidekatriafobie?_ stelde hij rustig voor. Aaliyahs mond viel bijna open. *Para watte?* fobie? Hoe kwam deze mister toch aan zijn woorden? _Paraskevidekatriafobie. Nooit van gehoord?_ er zat grote hoeveelheid amuze in zijn stem. Aaliyah zwiepte geïrriteerd met haar staart. *No time for games. Wat is het en hoe heet het ookalweer?* vroeg ze zonder de merrie voor haar uit het oog te laten. _Paraskevidekatriafobie. Hele, hele grote angst voor vrijdag de dertiende_ Aaliyah grinnikte. *Ik moet je toegeven mister tak, je bent me een slimme! Waar heb je het vandaan? Dat para… skevidekatriafobie?* probeerde ze. ’Ja! Haha.’ riep ze uit. Paraskevidekatrafobie. Duh. Simpel. *Ja daar is ze het typetje misschien wel voor ja* beaamde ze vrolijk.
‘Wat gaan we eens doen. Weetje, ik verveel me een klein beetje. Misschien komt het ook omdat jij zo chaggiepaggie bent, en je niet bepaald vrolijk bent of in bent voor een fijn gesprek.’ Aaliyah grijnsde geamuzeerd. ’Ik chaggiepaggie? Welnee. Ik ben in opperbeste stemming. Jij niet dan kleine Danaë?’ vroeg ze met kleine pretoogjes.
‘WOW!’ werd er plots geroepen. Aaliyah zuchtte, zo voorspelbaar, ze sloot haar ogen voor een tweede keer en luisterde naar het geblabla van Danaë. ’Geweldig, geweldig,’ mompelde ze maar instemmend in plaats van werkelijk moeite te doen voor deze merrie. Maar de merrie was er al snel overheen en vroeg wat over haar uiterlijk. Geïrriteerd opende ze haar ogen en zwiepte met haar eigen staart. ’Ik ben een Akhal-teke, van nature hebben die al weinig haren. En omdat ik er nog minder heb is omdat iedere lente en zomer komen er muggen waar ik allergisch voor ben en dan schuur ik alles eraf. Maar bedankt voor je interesse.’ of helemaal geen interesse was nog beter. Ach ja. Zij wist tenminste wat va.. pa.. paraskevidepariakariefobie dinges was. Danaë lekker niet.
Echter moest Aaliyah grinniken om de toon van Danaë, zo verveeld was Aaliyah helemaal niet. _Jullie lijken zooooveel opelkaar, wist je dat?_ werd er verveeld en doods gemompeld in haar hoofd. Met pretoogjes grijnsde ze alleen maar, no words needed now. Paraskevidekariafobie, haha.

toch niet het moeilijke woord :'D dat herhaalt ze in de volgende post wel xD
24. 1000 woorden

De gouden merrie keek naar haar. Haar honingoogjes twinkelden toen ze naar haar keek. Strak, recht, in één lijn. Een glimlach speelde op haar gezicht. Haar staart zwiepte van de ene flank, hoppatee, naar de andere flank. Ze schudde haar hoofd om een paar vliegen die rondom haar ogen zaten weg te jagen en keek toen weer naar Miss Goudlokkie.
’Zo praten is een beetje een gepuzzel voor me. Maar ik denk dat ik het begrepen heb, beter articuleren volgens mij. Maar terugkomend op je vraag/bevestiging watever.’ Alsnog leek de merrie niet blij. Helemaal niet blij. Vreselijk chagrijnig en koppig en moe en alles wat negatef was zat op het moment in die merrie. Ze reageerde een beetje bot en loom. Maar dat maakte niet uit. Ze kreeg haar wel opgevrolijkt. Ze wist het zeker. En dan... Toen ze het woord articuleren zei begon ze wild met haar hoofd te knikken. ‘Goedzo, slim goudlokkie. Jij begrijpt het snel!’ prees ze de merrie. Slim paardje, slim slim slim. God, ze had nu wel te maken met een very intelligent pony voor haar neus. Yay, dat is prettig.
’ik mag dan wel chagrijnig zijn maar jij lijkt me ook niet de vrolijkste. Gezien van het rijmpje. Maarja, je kan niet alles zien he, misschien ben je nu ook gewoon het vrolijkste paard van dreamhorses.’ Pfft. Wat zanikte ze nu weer. Serieus, wat een rare zinsvolgorde. Ze snapte er geen My Fair Lady Koffiekopje meer van. Djeez, wat bedoelde ze met rijmpje. Welk rijmpje? Ze snoof eens even, zetten haar hersenen op aan. Welk freaking rijmpje? Ze rolde met haar honingoogjes. Oké, even alles op een rijtje zetten.
‘Ja, jij bent chagrijnig, en ik ben niet altijd vrolijk dude. Wie is nou altijd vrolijk, seriously, dat is boóóring,’ mekkerde ze verder. Nu serieus, welk rijmpje? ‘Maar uhm, welk rijmpje. Mijn brein is even een achterstandje opgelopen omdat je zoveel brabbelt goudlokkie,’ zei ze toen. Welk rijmpje?! Djeez, ze snapte het nog steeds niet. De merrie klonk daarbij zo sloom en verveeld. Dat was niet leuk. Lol moet je maken dude. Ze kantelde haar kop een beetje. ‘Waarom ben jij zo vervee-heeeld,’ mekkerde ze toen naar de merrie. Ze wilde actie, lol. ‘Jij bent zo niet fun,’ zeikte ze naar de merrie. Ze ging van het ene been op het andere been huppen. Actie.
’Tja, ik schat je op minstens vijf, lijkt me een volwassen leeftijd. Of ík heb alles gewoon fout en ben stupido en, hoegraag ik het ook wil geloven, dat ben ik toch niet altijd.’ Ze grinnikte even. Muhaha, wat was ze lol. Ze tuitte haar lippen even en keek de merrie toen aan. ‘Oeeh, heláás. BIIIIJNA had je mn leeftijd. Dus, wat zal het zijn denk je, goudlokkie?’ vroeg ze plagend. Haar tong glibberde weer eens langs haar mondhoeken. God wat smaakten die op vage manier zout! Dude. ‘Jij bent stupido, zo stupido als het maar kan. Én dom. Daar ben ik het hélemaal mee eens. Echt goed dat je het van jezelf zegt!’ zei ze vrolijk tegen de merrie. Haar ogen nog even hebzuchtig als ze waren geweest. Ze keek even naar het kopje van de merrie. ‘Ben je dat niet altijd. Nee zo net maakte je nog een slimme opmerking. Een beetje slim. Al gaf ik ook wel een hele grote hint, maaaaaar, dat maakt niet uit hè.’ Wat was ze weer enorm aardig vandaag. Djeez, ze vond zichzelf gewoon lief. Goede ik, goede ik. Man, ze was nu bijna een megalomaan, iemand die zichzelf zo vreselijk goed en geweldig vond, dat die zichzelf boven alles en iedereen stelde. Misschien was ze dat ook wel, dat is cool om te zijn. Dan heb je pas een zelfvertrouwen. Yeah, that's the spirit Danaë, prees ze zichzelf in haar gedachten.
’D.a.n.k.j.e. i.k. z.a.l. e.r.o.p. l.e.t.t.e.n.’ Ze knikte tevreden. ‘Yeah,’ was haar korte antwoord. Met een blik die leek op een aap die iets te veel bijzondere sigaretjes op had gerookt.
Ze stak haar tong weer uit haar mond, die een paar keer heen en weer zwabberde. Ze likte weer langs alles om haar lippen heen. Ze kreeg nu wel honger. Maar het koren was gewoon niet aantrekkelijk genoeg om op te eten.
’Danaë zeg je? Ja ik denk dat het wel goed tot me doorgedrongen is. Maar dat ligt eerder aan mijn geheugen dan aan jouw woorden. Dankuzeerbeleefd.’ Ze kantelde haar kop weer een andere kant op en keek haar aan. ‘Ik hoop dat uwe geheugen subliem zal zijn, Aaliyah.’ Ze kón wel echte namen gebruiken, maar dat vond ze zo niet cool. Iedereen noemde Aaliyah Aaliyah, dus noemde zij haar Goudlokkie. Iedereen noemde haar Danaë, dus moest iemand anders haar een andere naam gaan geven. En nog altijd was haar toontje zo vervelend gewoon. ‘Kom op, sla een beter toontje aan, voor mij?’ vroeg ze poeslief met een pruillipje. Ze moest eens lief voor haar zijn. Zij was ook de hele tijd enorm lief voor haar, dus ze verlangde er iets voor terug.
’Ja! Haha.’ Wow, maakte ze nou grapjes met zichzelf, zonder dat zij erin betrokken was. In háár gezelschap nog wel. ‘WAT?!’ vroeg ze een beetje te bitchie, maar ach. Ze verdiende het even.
’Ik chaggiepaggie? Welnee. Ik ben in opperbeste stemming. Jij niet dan kleine Danaë?’ Eindelijk, haar oogjes werden wat vrolijker. ‘Ik ben in een opperbest humeur goudlokkie,’ zei ze rustig terug. Yes, eindelijk. Humor, leven, actie in de flatsie. Dát werd tijd.
De merrie leek ongeïnteresseerd toen ze over aar dèja vu vertelde. Dat vond ze niet leuk. Ze was juist zo aardig en geïnteresseerd in de merrie geweest. Pffft. Een aardig ’Geweldig, geweldig,’ kwam er nog uit. Maar ach, echt luisteren deed ze volgens mij niet. Een dèja vu's waren zo cool.
’Ik ben een Akhal-teke, van nature hebben die al weinig haren. En omdat ik er nog minder heb is omdat iedere lente en zomer komen er muggen waar ik allergisch voor ben en dan schuur ik alles eraf. Maar bedankt voor je interesse.’ Aww, wat was ze lief. Alleen een muggenprobleem en zo'n ras. Jakkes, dat wil je toch niet. Zieliege, zielige goudlokkie. ‘Ik heb medelijden met je,’ troostte ze haar. Aww, ze vond haar echt zielig. ‘Muggen problemen zijn zo, not,’ babbelde ze verder. Ze was eindelijk een beetje blij aan het worden. Eindelijk. Yes.

26. Megalomaan.

Aaliyah kon niets anders dan grinniken bij de aanblik van deze merrie. Deze merrie gedroeg zich net zoals Aaliyah, kinderachtig, gestoord en raar. En deze merrie had Aaliyah zelf tuk, dit was wel iets om om te lachen. ’Je bent grappig dandelion!’ Aaliyah gebruikte de nickname die ze zojuist had bedacht, een soort popup in haar hoofd was het geweest.
Aaliyah zag het wilde geknik van deze merrie wel en ze grijnsde een beetje op z’n Aaliyahs. ’Nou, als ik later in de put zit weet ik tenminste dat ik een puzzelaar word.’ En nu zorgde ze ervoor dat ze goed ar-ti-cu-leer-de. Daarmee grijnsde ze nog eens extra.
_I said so! I said so! I said so!_ kwam Eyes er nog eens extra tussen. Nu kon ze er om lachen. *Oke, je hebt gelijk mistr Perkekatriafobie ding* _Paraskevidekatriafobie ja, haha. Jullie lijken enorm op elkaar!_ sprak hij trots. Aaliyah grijnsde breed en wierp een blik op de dandelion.
Goudlokje, dat was nog eens een naam die ze moest onthouden. Het was de origineelste naam tot nu toe. _Ohja? Want-_ *JA EYES! JA! Sometimes U R SO annoying* mopperde ze met een grinnik.
‘Goedzo, slim goudlokkie. Jij begrijpt het snel!’ werd Aaliyah geprezen. Aaliyah keek naar dandelion en kantelde haar hoofd. ’Stel ik zeer op prijs muurbloempje.’ articuleerde ze overdreven.
Lalala
Aaliyah wendde haar blik af en keek naar de koren. Ze had geen honger, anders had ze nog wel gegeten voordat ze de velden had betreden.
Aaliyah lichtte op en hoorde de zin van Danaë. ’ Ik kan niet anders dan dát te beamen’ zuchtte ze zachtjes. Altijd vrolijk was saai, en nep. Fake. ‘Maar uhm, welk rijmpje.’ Enzovoorts. Aaliyah zuchtte weer diep en richtte haar donkere ogen op Danaë. ’Dat kinderrijmpje professor notalwayshappy. Dat eetrijmpje. Dat haphaphap, slokslokslok ding. Weetíkveel. Jíj zong het, niet ik.’ mopperde Aaliyah, nog altijd duidelijk articulerend.
Gawd, daar ging de merrie weer. Mekkerend over Aaliyahs saaie verveel bui. ’Weet ik veel. Omdat jij ook wel een beetje saai bent. Haast voorspelbaar en toch weer niet. Er is no fun dan. Maar I misjudged you. Je bent juist wel wat lol, minder saai en predictable als ik had gedacht.’ grijnsde ze. De rest van de zeikpartijen negeerde Aaliyah maar, iets honderd keer herhalen had geen nut. Alleen bij Eyes hielp het.
Aaliyah kreeg te horen dat ze de leeftijd bijna goed had. Ze grinnikte en dacht diep na, haar lippen op dezelfde manier tuitend als Danaë eerder deed. ’Vijf en half? Zes?’ raadde ze rustig. Onder de vijf had Aaliyah al weggeschrapt, waarom was een mistery maarja.
Met haar ogen volgde ze stil de bewegingen van een roze tong die van Danaë was. _En toch is ze ook een paraskevidekatriafobie gevalletje, of niet soms?_ Aaliyah gierde het uit. Alleen om de perfecte timing en de droogheid in zijn stem. ’Ha.. Ha.. Hahaaa!’ lachte ze hard. Het was eerder gebrul, gebrul van een brulaap. ’Paraskevidekatriafobie!’ ze schudde haar hoofd van het lachen, haar buik begon pijn te doen van de lachstuipen. ’Je moet je bek ontwormen mate!’ grinnikte ze tegen Eyes. ’Haha, Eyes vond dat je een paraskevidekatriafobie geval was! Sorry!’ legde ze in het kort uit.
‘Jij bent stupido, zo stupido als het maar kan. Én dom. Daar ben ik het hélemaal mee eens. Echt goed dat je het van jezelf zegt!’ Aaliyah boog ter bedanking. ’Tja, ik haal altijd het zonnige uit mezelf.’ legde ze grinnikend uit.
Nu had ze weer even geen zin in het geoningebrabbel van deze merrie en sloot haar ogen voor de opkomende hoofdpijn. Gawd, leek erop dat ze nog even vastzat hier, met deze… deze… PARASKEVIDEKATRIAFOBIE-geval. HAHA! ’HA HA. PARA.. PARA… PARASIETKATRIAVEVIDEFOBIEDINGUS.’ gierde ze weer.
Droog viel ze stil met het aanzicht van de roze, zwieberende tong van een tong. ’Gawd dié is groot.’ merkte ze droog op, haar wenkbrauw even omhooghalend. ’Past die nog wel in je mond?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Ik hoop dat uwe geheugen subliem zal zijn, Aaliyah.’ Waarschijnlijk de eerste keer dat ze haar eigen naam had gehoord tijdens deze conversatie.
Aaliyah keek even heel confused toen ze de suggestie hoorde van de merrie voor haar. ’Je wilt WÁT? Welk toontje dan?’ oke, nu was ze echt in een confused state of mind. Wat wilde deze merrie nou?
Aaliyah bewoog haar hele hals en zette een paar passen naar een onwillekeurige plek. Whatever.
Na een heel lange tijd van gebullshit en die dingen zei de merrie dat ze meelij had met haar en dat muggenproblemen niet leuk waren. Daarna leek de merrie fí-nál-ly op te houden met praten.
Satan sta me bij in deze tijd. Alsjeblieft laat me dit surviven! Laat me niet psygisch gestoord wegkomen bij deze merrie. Niet nog gestoorder eigenlijk. Satan, I bég you! schoot ze een snel schietgebedje weg. Slechts snel gemurmeld, haar ogen stijf dicht. Bang dat, als ze ze open zou doen, een gestoorde pyromaan voor haar zou staan met vampier tanden. _Hahaaah!_ leek er eentje lol te hebben. *Shutup Eyes, please help me! Red meh. Ik dacht dat ík een praatgraag was maar me gód, deze merrie is gék* en toch vond ze deze situatie zo lachwekkend. Zij, bang voor, niets anders dan deze gestoorde merrie omdat die eigenlijk een beetje heel erg op Aaliyah zelf leek.
Aaliyah besloot om maar zo lang mogelijk te genieten van de stilte door hem zelf te verbreken. ’Zeg dandelion, Als je een kudde zou aanprijzen, welke zou het dan zijn? En dan nog, waarom?’ gawd, waar was ze mee bezig. Solitair was haar einddestiny, ze had bijna een hele kudde opzich.
Maar heel misschien leek haar de Ifreann een leuke uitweg.
Shit nee! Waar ben je mee bezig fool? Wil je nou die stilte weer laten doorbreken door deze kletspraat? Dit alles was toch niet al erg genoeg?
Ai, daar had haar geweten een goed punt. _Haha je bent inderdaad wel een beetje een fool_ stemde Eyes in. *Ohja great. Support from the good-side* zuchtte ze in haar hoofd. En toch was het wel iets om te lachen. Weldegelijk ja. Ergens was dit funny. Zielig, maar funny.

This was a pain in the ass T.T ik voelde me net als Aaliyah tijdens het schietgebedje :'D
Anyway; 27. Paraskevidekatriafobie