Haar kleine, zwarte hoefjes verplaatste zich over het ijs. Ze tikte voorzichtig met haar voorbeen vooruit, bang dat het ijs door zou krakken onder haar gewicht. Ze had het algauw geleerd; je linkervoet eerst, kijken of die je gewicht kon houden, dat je rechtsvoet en vervolgens alles. Zo huppelde ze een beetje over het meer van ijs. Het meer was bijna geheel bedekt met ijs, terwijl ze een paar dagen terug nog in het wilgenwoud was geweest en totaal geen ijs of sneeuw had gezien. Misschien kwam het omdat ze in een heel ander deel van DreamHorses was, waar het alleen maar sneeuwde enzo. Ze had het ook nog eens super koud, waar door het niet makkelijker werd om zich langzaam over het ijs te verplaatsen. Het liefst wou ze rennen, rennen tot ze aan het einde was van dit stomme meer met ijs. Maar dat kon niet, want misschien was er wel een gat. ’Ga nou maar rennen’ bromde de stem van Amos, maar ze negeerde hem. Niet naar Amos luisteren galmde de stem door haar hoofd. Amos is slecht, jij bent goed. Ze wist wie de woorden had uit gesproken; Amelia. Haar beste vriendin, die haar altijd redde uit slechte situaties waar Amos voor had gezorgd. Mompelend liep ze weer over het ijs, tot Amelia naast haar kwam lopen. ’Hé’ Hoorde ze de witte merrie zeggen, waardoor ze haar hoofd opzij gooide. ’Ja?’ Amelia stopte even, keek om zich heen. ’Wie zoek je?’ fluisterde Vasilisa. ’Amos’ fluisterde haar vriendin terug. Toen Amos niet in de buurt leek te zijn, liet ze een luchtige zucht horen. ’Weet je nog Daesha?’ Sprak de witte merrie weer, met gevolg dat Vasilisa druk begon te knikken. ’Tuurlijk!’ Haar spraak was in de enkele dagen enorm gegroeid en ze kon inmiddels al bijna hele zinnen zeggen zonder fouten. ’Wil je nog steeds in haar mama’s kudde? Want dan moet je nu toch echt eens gaan hinniken hoor’ Sprak haar vriendin die vervolgens weer ging lopen. ’Wacht even’ Waarbij Vasilisa aandraafde om maar dicht genoeg bij haar vriendin te lopen. ’Moet ik dat echt doen?’ De witte merrie knikte; ’Als je van je nachtmerries af wilt komen, moet je toch echt de goede kant kiezen.’ Amelia had gelijk; ze wilde van haar nachtmerries af. De vreselijke nachtmerries over vermoorde paarden en andere dieren en dus moest ze de goede kant kiezen. Vasilisa zuchtte even, sprak toen fluisterend; ’En Amos dan? Word die niet boos?’ De witte merrie aan haar rechterkant floot even tussen haar tanden door, alsof Vasilisa zojuist de meest voor de hand liggende vraag had gesteld. ’Tuurlijk word Amos boos, maar ik bescherm je’ En Vasilisa wist dat het waar was; Amelia had zelf de goeie kant gekozen, dus wist maar al te goed hoe het aan die zijde was. Amos, daar in tegen, wist heel goed hoe het bij het slechte ging. En op jonge leeftijd hadden beide vriendin zich in een kudde gevestigd, vertelde ze. Maar ze hadden het er nooit over gehad en moesten er ook nooit naar toe. Vasilisa schudde even wild met haar hoofd; ’Ik doe het.’ Ze ging stil staan, zette haar voeten stevig op het ijs neer. Een veulenachtige hinnik galmde langs het ijs, een hinnik gericht naar de leidster van de kudde Quiet Sparkle. ”Hé.’ hoorde ze Amelia weer fluisteren. ’Misschien moet je haar naam roepen.’ Dat leek Vasilisa logisch. ’Hoe heette Daesha’s moeder ook al weer? Mag..magnum..’ Een frons verscheen op haar voorhoofd. ’ Magnifico!’ Sprak Vasilisa glimlachend, blij dat ze het wist. ’Ja!’ En het gezicht van de witte merrie klaarde op. ’En nu harder!’ Ze knikte, moedigde Vasilisa aan. ’Kom, we doen het samen.’. En samen riepen ze, schreeuwde ze; ‘Magnifico’ Vasilisa grinnikte even, keek haar beste vriendin aan. ’Sorry voor uw oren, maar ik wil gewoon heel graag in de kudde’ Ze grinnikte even en wachtte toen op voetstappen. Voetstappen van Magnifico, die zou vertellen over haar wens eindelijk uit kwam. [37. Het IJsmeer] |
Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je
I’m just too far from where you are.
2 plaatsers
Bericht [Pagina 1 van 1]
2 Re: I’m just too far from where you are. za 21 jul - 6:11
Magnifico
AdministratorBah bah bah. Jakkes, waarom moest die hinnik nou weer uit het noorden komen. Getverderrie, ze haatte ijs, sneeuw en alles wat ook maar een beetje in die richting kwam. Ze had doorgebracht in de zonnige gebieden, en nu moest ze naar het noorden? Het IJsmeer om precies te zijn. Getver, ze vond het echt niet leuk. Bah. Met haar zomervachtje zou ze het waarschijnlijk enorm koud krijgen. Jakkes, hè bakkes. Ze had er geen zin in. Maar het was voor de kudde, en ze moest nieuwe Sparkles. Ze wilde de kudde zo actief mogelijk maken en daar ook zo houden. Al haar Sparkles waren nu ook actief aanwezig in de kuddegebieden, maar ook in Dream Horses. Soms hoorde ze een tijdje helemaal niks meer van haar leden. Gelukkig was dat nu over.
Echter ze had de hinnik deels herkend. Het was het veulentje geweest, het vriendinnetje van Daesha. Ze had zo geroepen dat ze wilde hinniken, en niet spontaan daar te vragen, in het Wilgenwoud.Maar ze ging snel naar het veulen toe. Ze dacht dat ze haar maar in de kudde zou doen. Ze wilde zo graag bij Daesha in de kudde, en Daesha zou er ook alleen maar veel gelukkiger van worden als Vasilisa in de kudde kwam. Dan konden ze gezellig samen spelen. Stiekem vond ze dat wel leuk, twee veulens in de kudde die over de velden heen galoppeerden, te spelen en te onderzoeken. Vasilisa zat nu in de Utopia, bij haar moeder. Utopia werd geleid door Painted Black. Ze had de hengst nog niet ontmoet, maar volgens haar was het best een goede leider. Tenminste, de kudde was redelijk actief naar haar mening, net zoals de Quiet Sparkle. Van Dénali leden had ze al een tijdje niks gehoord. Ze vond het jammer. Ergens miste ze haar oude kudde best wel. Maar ze had nu haar eigen, met haar eigen vrienden en familie.
‘Magnifico!’ hoorde ze opeens. Haar hoofd veerde overeind en ze zocht waar het geluid vandaan kwam. Dat was de stem geweest van Vasilisa. Aww, wat poepig. Ze ging haar naam ook nog roepen. Ze draafde aan om sneller bij het veulen te komen. Haar oren stonden naar voren gericht. Al snel rook ze het bekende geurtje van het veulentje. Ze was veel jonger dan Daesha, maar toch waren het na één ontmoeting al dikke vriendinnen geworden. Ze vond het geweldig.
Ze rilde even, maar toch stapte ze op het ijs om naar het veulen te gaan. Ze maakte een overgang naar stap. Al snel was ze bij de voskleurige gedaante van Vasilisa.
‘Hee Vasilisa!’ zei ze vrolijk. ‘Je wilde in de kudde hè, mag het écht van je moeder?’ vroeg ze nog even voor de zekreheid. Ze wilde niet dat ze stiekem in de kudde kwam, alleen omdat Daesha er ook was.
‘En ben je ook echt goed? En niet neutraal, zoals je moeder?’ vroeg ze daarna. Neutrale leden kon ze niet gebruiken. Enkel de echt goede paarden, met een hart vol passie.
[22. 500 woorden]
Echter ze had de hinnik deels herkend. Het was het veulentje geweest, het vriendinnetje van Daesha. Ze had zo geroepen dat ze wilde hinniken, en niet spontaan daar te vragen, in het Wilgenwoud.Maar ze ging snel naar het veulen toe. Ze dacht dat ze haar maar in de kudde zou doen. Ze wilde zo graag bij Daesha in de kudde, en Daesha zou er ook alleen maar veel gelukkiger van worden als Vasilisa in de kudde kwam. Dan konden ze gezellig samen spelen. Stiekem vond ze dat wel leuk, twee veulens in de kudde die over de velden heen galoppeerden, te spelen en te onderzoeken. Vasilisa zat nu in de Utopia, bij haar moeder. Utopia werd geleid door Painted Black. Ze had de hengst nog niet ontmoet, maar volgens haar was het best een goede leider. Tenminste, de kudde was redelijk actief naar haar mening, net zoals de Quiet Sparkle. Van Dénali leden had ze al een tijdje niks gehoord. Ze vond het jammer. Ergens miste ze haar oude kudde best wel. Maar ze had nu haar eigen, met haar eigen vrienden en familie.
‘Magnifico!’ hoorde ze opeens. Haar hoofd veerde overeind en ze zocht waar het geluid vandaan kwam. Dat was de stem geweest van Vasilisa. Aww, wat poepig. Ze ging haar naam ook nog roepen. Ze draafde aan om sneller bij het veulen te komen. Haar oren stonden naar voren gericht. Al snel rook ze het bekende geurtje van het veulentje. Ze was veel jonger dan Daesha, maar toch waren het na één ontmoeting al dikke vriendinnen geworden. Ze vond het geweldig.
Ze rilde even, maar toch stapte ze op het ijs om naar het veulen te gaan. Ze maakte een overgang naar stap. Al snel was ze bij de voskleurige gedaante van Vasilisa.
‘Hee Vasilisa!’ zei ze vrolijk. ‘Je wilde in de kudde hè, mag het écht van je moeder?’ vroeg ze nog even voor de zekreheid. Ze wilde niet dat ze stiekem in de kudde kwam, alleen omdat Daesha er ook was.
‘En ben je ook echt goed? En niet neutraal, zoals je moeder?’ vroeg ze daarna. Neutrale leden kon ze niet gebruiken. Enkel de echt goede paarden, met een hart vol passie.
[22. 500 woorden]
4 Re: I’m just too far from where you are. vr 27 jul - 5:17
Magnifico
Administrator’Ik heb toestemming van m’n moeder. Echt waar’ Het stelde haar al meer gerust, dat haar moeder echt toestemming had gegeven om te hinniken. Het zou wel ingewikkeld worden als moeder en dochter in een andere kudde zouden gaan zitten. Ze knikte dat ze het verdere gesprek toestemde, en keek naar de kleine dreumes.
Het kleine merrietje begon toen een paar, ernstige, serieuze woorden uit te spreken. Haar mond viel bijna ervan open, terwijl ze tussendoor steeds begrijpend knikte. Dit kleine merrietje wist precies wat ze wilde. Ze zei dat ze anders was dan haar moeder, dat ze van mening was dat de slechten met dingen bezig waren die niet oké waren, en direct moesten ophouden met waar ze mee bezig waren. Ze knikte, ze dacht dat ze wel een plekje zou hebben voor dit merrietje. Haar moeder was neutraal, dus die zou het oké moeten vinden welke richting haar dochter op wilde gaan. Dat hoorde zo, tóch? Ieder geval, zo was zij wel van mening.
Maar voordat ze verder kon spreken tegen de merrie, sprak ze zelf alweer. Waarschijnlijk wilde ze écht graag in de kudde en wilde ze zich zo goed mogelijk tegenover haar maken. Zo veel mogelijk haar te overtuigen. ’Er was een hengst die me een goedzakje noemde en zei dat ik een waste of space was. Daarom heb ik besloten dat ik niet wil doen alsof er niks aan de hand is tussen goed en slecht, ik wil laten zien dat goede paarden ook lef hebben. Niet dat ik een oorlog wil beginnen, maar zoals iedereen zegt; samen zijn we sterker.’ Ze knikte. Ze zuchtte en keek het veulen aan. ‘Ik weet dat er niet niks aan de hand is. Maar stel je voor, iedereen die in vrede leeft. Een schijnbaar onmogelijk streven, waar wij toch voor gaan,’ zei ze toen tegen het veulentje. Het was een vreselijk intelligent beestje, als ze naar haar eigen veulen keek, liep zij errug voor in ontwikkeling.
’Ik heb gewoon het gevoel dat de Quiet Sparkle mijn thuis is. Waar mijn mening terecht is. En dat heb ik bij Utopia niet’ Ze glimlachte vrolijk naar de merrie. Ze keek haar aan en knikte toen. ‘Dan heb ik goed nieuws. Je bent toegelaten in de Quiet Sparkle. Binnenkort is er een open dag, wees er bij,’ zei ze toen tegen het veulentje. Toen draaide ze zich haar een halve slag om. ‘Tot snel, Vasilisa,’ zei ze toen, en ze stapte toen in een rustig tempo weg.
[37. IJsmeer]
Het kleine merrietje begon toen een paar, ernstige, serieuze woorden uit te spreken. Haar mond viel bijna ervan open, terwijl ze tussendoor steeds begrijpend knikte. Dit kleine merrietje wist precies wat ze wilde. Ze zei dat ze anders was dan haar moeder, dat ze van mening was dat de slechten met dingen bezig waren die niet oké waren, en direct moesten ophouden met waar ze mee bezig waren. Ze knikte, ze dacht dat ze wel een plekje zou hebben voor dit merrietje. Haar moeder was neutraal, dus die zou het oké moeten vinden welke richting haar dochter op wilde gaan. Dat hoorde zo, tóch? Ieder geval, zo was zij wel van mening.
Maar voordat ze verder kon spreken tegen de merrie, sprak ze zelf alweer. Waarschijnlijk wilde ze écht graag in de kudde en wilde ze zich zo goed mogelijk tegenover haar maken. Zo veel mogelijk haar te overtuigen. ’Er was een hengst die me een goedzakje noemde en zei dat ik een waste of space was. Daarom heb ik besloten dat ik niet wil doen alsof er niks aan de hand is tussen goed en slecht, ik wil laten zien dat goede paarden ook lef hebben. Niet dat ik een oorlog wil beginnen, maar zoals iedereen zegt; samen zijn we sterker.’ Ze knikte. Ze zuchtte en keek het veulen aan. ‘Ik weet dat er niet niks aan de hand is. Maar stel je voor, iedereen die in vrede leeft. Een schijnbaar onmogelijk streven, waar wij toch voor gaan,’ zei ze toen tegen het veulentje. Het was een vreselijk intelligent beestje, als ze naar haar eigen veulen keek, liep zij errug voor in ontwikkeling.
’Ik heb gewoon het gevoel dat de Quiet Sparkle mijn thuis is. Waar mijn mening terecht is. En dat heb ik bij Utopia niet’ Ze glimlachte vrolijk naar de merrie. Ze keek haar aan en knikte toen. ‘Dan heb ik goed nieuws. Je bent toegelaten in de Quiet Sparkle. Binnenkort is er een open dag, wees er bij,’ zei ze toen tegen het veulentje. Toen draaide ze zich haar een halve slag om. ‘Tot snel, Vasilisa,’ zei ze toen, en ze stapte toen in een rustig tempo weg.
[37. IJsmeer]
Bericht [Pagina 1 van 1]
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum