The Sky, Blue as the Sea

De golven van de zee spoelden op het strand en dreven weer terug naar de zee. In de verte was het breken van de golven duidelijk hoorbaar. Schuim van het breken van de golven en de aanraking met zand dreef op het water dat rustig heen en weer trok. De hoef afdrukken van een paard werden langzaam weggetrokken door de zee waardoor ze snel verdwenen. Onder de hoeven van een donkere merrie leek het water kort te worden uitgewrongen, maar dit werd al snel weer opgenomen wanneer een golf dezelfde plek overspoelde. Het ritmisch lopen van vier paarden benen en een heen en weer bewegende staart was bijna niet hoorbaar door de zee die zichzelf in beweging hield. De bruine ogen van de merrie keken over de zee wanneer haar benen haar lichaam stilhielden. Ze hief haar neus in de lucht om ze zoute zeelucht op te nemen in haar lichaam. Haar ogen sloten zich kort wanneer ze uitademde en daarna haar 'wandeling' vervolgde. Het koude zeewater voelde aangenaam aan haar pijnlijke benen.

Deze merrie, Abyss genaamd, had een koffie kleurige vacht. Een donkere vacht dus, welke kort werd opgelicht door vier witte, hoge sokken en een bles die iets weg had van een ster met een lange uitloper die over haar neus liep. Deze werd echter kort onderbroken voordat de smalle bles verder liep over haar neus. Het meest opvallende aan haar was nog wel de rood, blonde manen welke fier in de lucht waaide in het ritme die de wind bepaalde. Ze had een lange reis afgelegd over bergen, rivieren, valleien en sneeuwvlaktes voordat ze hier kon komen. Het was niet raar dat ze ervoor had gekozen om hier wat langer te blijven. Ze hield gewoon van de zoute zeelucht die haar longen vulde. Abyss was misschien maar twee en een half jaar oud, maar ze had al veel ervaring opgedaan door de reis die ze maakte om hier te komen. Ze was op zoek naar gezelschap, andere paarden het liefst, zodat ze niet meer alleen was. Ze had er eigenlijk alles voor over om maar een paard te zien, en juist daarom had ze wel eens een droom gehad, over een kudde paarden die haar gezelschap hielden terwijl het koud was. Het werd er warm door. Maar toen ze wakker werd, zag ze al dat het de zon was die haar donkere vacht verwarmde.

Abyss duwde haar neus even in het verkoelende water en sprong opzij wanneer een hoge golf op het strand brak en verder spoelde. Ze snoof even luid en keek verbaasd naar een krab die voor haar hoeven snel terug kroop naar de zee. Ze schudde haar hoofd even en volgde het krabbetje dravend, maar sprong al snel weer achteruit wanneer nog een golf haar kant op kwam. Ze schudde haar hoofd weer en draaide haar lichaam toen om zodat ze verder kon lopen. Ze draaide haar oortjes in alle richtingen, hopend en wachtend op een geluid. Een geluid dat aan zou tonen dat andere paarden hier ook waren. Een ander paard dat haar uit haar eenzaamheid zou kunnen verlossen. Ze was al zo lang alleen geweest, dat het leek alsof ze veel was gestruikeld en neer was gevallen. Haar ogen gleden naar de zee, de blauwe zee en daarna naar de lucht. Ze waren beide bijna gelijk aan kleur. En juist dat feit, fascineerde haar.

Het water stoeide met de wind en sloeg hevig tegen de kust op. De wind zong zijn lied samen met de vogels en veroorzaakte een geruis tegen de boomtoppen die in de verte zichtbaar waren. De golven kwamen rustgevend tot het strand en trokken zich toen terug waardoor een donkere afdruk zichtbaar werd iedere keer herhaalde deze cyclus zich, hier en daar vloog een vogeltje op, was er een visje zichtbaar. Maar van dat schouwspel der zicht kreeg de merrie niets mee, haar ogen gesloten en haar manen en staart wapperde sprookjesachtig heen en weer. Ze nam alle geluiden in haar op, het geruis van de wind, de golven die tegen de kust sloegen het gefluit van de vogels. Een schel gekraai vulde de geluiden nog meer op, ze fronste haar wenkbrauwen, ze zou het zich vast verbeeld hebben, weer was het gekraai hoorbaar. Dit keer vlogen haar ogen open toen ook het geklapwiek van vleugels hoorbaar was. Ze richtte haar hoofd omhoog, haar manen wapperde nu nog mooier heen en weer, en keek naar boven. Een adelaar, groot en machtig cirkelde boven haar uit, hij was goudkleurig en zag er boven alles machtig uit, hoe hij daar steeds weer in datzelfde ritme zijn vleugels op en neer sloeg en hoe hij langzaam naar beneden cirkelde. Ze bleef naar het schouwspel staren uiteindelijk was hij zo laag gekomen dat ze haar hals licht krulde, sierlijk de wind was gestopt en haar manen vielen nu langs haar hals, langzaam zette ze stap voor stap naar achteren. Uiteindelijk stopte ze, de adelaar was geland. Hij keek haar veel belovend aan met zijn schitterende oogjes die vrolijk twinkelde. Toen viel haar blik op de plek waar hij zat, op het eerste punt gewoon net als al het andere zand dat hier lag gewoon normaal, maar voor haar anders. Ze sloot haar ogen en haalde zich alles voor de geest, hoe Amenia daar had liggen wegkwijnen. En toen vlogen haar ogen weer open, het dier zat er nog steeds wat logisch was, ze was maar tien seconden in gedachte verzonken geweest. Maar voor haar gevoel had het een eeuw geduurd om uit die gedachte wakker te worden, ze werd geplaagd door dat beeld, iedere keer weer als ze hier was ze snoof eventjes schudde haar hoofd en keek de adelaar aan. ,,Sorry Amenia, kom laten we eens kijken welke merrie daar weer staat te denken aan de rand van de zee.'' Met die woorden draaide Ravena zich om en spurtte weg, Amenia vloog snel achter haar aan. Samen galoppeerde ze zoals zo vaak over het strand, Ravena kwam slippend tot stilstand, Amenia had er iets meer moeite mee, maar uiteindelijk kwam ook Amenia tot stilstand en ging de adelaar tussen haar oren zitten. ,,Wie mag jij wezen?'' Luidde haar stem, kalm en zelfverzekerd. Haar paarse ogen gleden priemend over het lichaam van de arabische merrie. Ah... Arabiertjes... Ravena hield van dat ras, Arabieren waren tenminste pittig. Haar paarse ogen vonden zelfverzekerd en kalm die van de merrie voor haar. Ze bleef de merrie aan kijken zonder te knipperen. Nogmaals bekeek ze de merrie waarna haar ogen weer zonder te knipperen die van de merrie vasthielden. Wat een Libelle was deze merrie zeg...

~45. Libelle

Ik moest eventjes snel iets bedenken dus toen pakte ik Libelle ghehe~

Abyss tilde soms afzonderlijk haar benen op om het water een beetje te ontwijken, al hielp dit niet veel omdat ze met drie benen nog steeds in het water stond. Haar lange manen wapperden rustig in de wind. Wanneer ze hoeven hoorden die dichterbij kwamen, en daarna duidelijk een paard slippend tot stilstand zag komen naast haar, sprong zij al een meter opzij om het paard aan te kunnen kijken. Haar oren waren nieuwsgierig op de andere merrie gericht. Bij haar woorden, welke erg zelfverzekerd klonken, draaide ze haar hoofd een beetje. Haar hoofd was nu iets diagonaal en haar ene oor was nog mooi rechtop, terwijl het andere wat naar beneden afhing. "Mijn naam is Abyss, wie ben jij?" Ergens mocht ze de ondertoon die de merrie gebruikte niet, en precies daarom gebruikte ze dezelfde ondertoon als die zij gebruikte.

Ze keek even opzij wanneer een hoge golf de kant van hen opkwam. Ze zakte door haar achterbenen, waardoor ze laag steigerde, en sprong daarna weg van de rand. Pas op een veilige afstand bleef ze weer staan. Haar hals bracht ze naar beneden terwijl haar staart als een vlag recht overeind stond. Ze snoof luid, een bries die erachteraan kwam en pas daarna keek ze weer naar de merrie. Haar lange benen zorgden ervoor dat haar neus niet eens de grond raakte, nog niet althans. Maar dat water? Dat kwam haar soms te hoog. En dat was de reden dat ze wegsprong. Tegen wie waren deze gedachten in hemelsnaam? Er stond een paard voor haar neus en Abyss, wat afgrond betekent, verdronk bijna in haar eigen gedachten in plaats van in het water.